.

.

w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w

..........หกโมงเช้า

..........ผมดีใจมากถึงขนาดกระโดดกอดตัวเธอเต็มแรง

“ว้าย!”

เรียวอคีร้องวี้ดว้ายเพราะตกใจ

“ดีใจจังเลย อย่าเปลี่ยนใจนะ มาเป็นคนดูแลแม่ผมนานนานไปเลย”

ผมพูดฉวยโอกาสเกาะติดไม่ยอมปล่อยอ้อมกอดโดยง่าย

“ทำแบบไม่ดีนะ เป็นเด็กเป็นเล็กลามปามผู้ใหญ่ ปล่อย...”

เธอพยายามแกะมือผมอย่างจริงจัง ก้มหน้าก้มตาแกะอยู่นั่นแหละ

ไม่ปล่อยหรอก ...อิ ...อิ

เห็นแม่อมยิ้ม ดูท่าทางพอใจไม่ใช่น้อย

“เคียวน่ะไม่ใช่เด็กวัยรุ่นอายุสิบแปดหรอกนะหนูคี”

ผมต้องรีบห้ามปรามแม่

“แม่... ห้ามเปิดเผยความลับ ขอผมเปิดเอง”

ผมปล่อยมือจากร่างบางเล็กกว่า ก่อนตั้งคำถามอะไรเอ่ย

“ทายซิ... ผมจบมหาวิทยาลัยคณะอะไรเอ่ย”

แดนซ์ออกสเต็ปเดินถอยหลังตามด้วยหมุนตัวหนึ่งรอบให้เดาเป็นแนวทางบอกใบ้

“การแสดง? ใช่ไหม”

“ไม่ใช่... ให้ทายใหม่”

แล้วผมทำท่าถือไมค์ร้องเพลง แถมด้วยท่าดีดกีตาร์

เธอเฝ้ามองตั้งใจดูท่าทางของผม

ดวงตาซื่อๆ หน้าใสๆ ของสาวบ้านๆ มันโดนใจผมเข้าไปเต็มๆ ในขณะเดียวกัน

“คณะดุริยางค์ศิลป์?”

“ถูกต้องแล้วครับ”

ผมตอบเต็มเสียง

“โถ่... มาตุ๋นกันเสียเปื่อย หลงเรียกน้องอยู่ตั้งนาน”

เธอทำหน้ามุ่ย แต่ไม่ได้โกรธเคืองเรื่องที่ผมโกหกอายุไว้

ผมเลยแกล้งพูดเล่น

“ตอบถูกมีรางวัลให้ แจกจูบ... เอาป่าว”

ทำปากจู๋ประกอบ ทำยื่นหน้าเข้าไปหาเธอ

เธอรีบถอยหนี รีบตอบโต้

“อี๋... ไม่เอาหรอก จบมานานแล้วหรือยัง”

เธอเปลี่ยนเรื่องหันมาถามอย่างอยากรู้

“หลายปีแล้ว ต่อไปต้องเรียกกันใหม่ หนูคีต้องเรียกผมว่า พี่เคียว”

ผมเรียกเธอตามแม่ของผม และมือไวไม่เคยเปลี่ยนโอบแผ่นหลังของเธออีกหน่อย

เรียวอคีเบี่ยงตัวหนีมือผมอีกครา

“จริงสิผมนึกออกแล้ว...”

ความคิดของผมสว่างเจิดจ้า ต่อมลามกแตกซ่านจ้องตาลุกวาวด้วยเปลวไฟราคะคุโชน

“หนูคีต้องย้ายมาอยู่ห้องชั้นบนนี้ด้วย เพื่อได้ใกล้ชิดดูแลแม่ผม”

‘ถ้าเธอย้ายเข้ามาอยู่ห้องติดกัน อะไรๆ มันก็จะ... หึ... หึ...’

นั่นมันความคิดผมในใจ แต่ใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มให้เธอ

คราวนี้เธอหลบสายตาผม ไม่รู้เพราะว่าหวั่นกลัวหรือว่าจะเขิน?

 -

..........ผมกระวีกระวาดช่วยเธอขนของย้ายมาอยู่ห้องชั้นสองบังเอิญมันติดกับห้องของผมพอดี

ของเธอมีไม่มากแต่หนักสุดเห็นจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงด้วยความที่เธอเป็นสัตวแพทย์นั่นเอง

เสื้อผ้ามีไม่เยอะมากแสดงว่าเธอไม่สนใจเรื่องการแต่งตัวหรือแฟชั่นเท่าไรนัก

ภายในห้องนอนของเธอจึงโล่งมากมีเพียงตู้เสื้อผ้าสีคล้ำทำจากไม้ขนาดเล็กใบเดียว

ทำให้ผมคิดว่าควรจะซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้เธอ

“ผมจะซื้อตู้เล็กข้างหัวเตียงกับโคมไฟ ตู้หนังสือ โต๊ะเครื่องแป้งเตียงนอน ที่นอนและพวกเครื่องนอนให้นะเดี๋ยวสั่งซื้อทางเน็ตให้เขามาส่งพรุ่งนี้ได้”

“ฉันไม่ชอบนอนเตียง”

“งั้นไม่ต้องสั่งเตียง แต่ผมว่าน่าจะมีพรมหนาๆผืนใหญ่ปูให้ห้องดูนุ่มอบอุ่นน่านอนด้วยนะ”

ผมนึกถึงการตกแต่งดีไซน์ห้องนอนคร่าวๆ

“ต่อไปนี้หนูคีเป็นลูกจ้างของผมแล้วนะ ผมจะดูแลหนูคีอย่างดีเชียวล่ะ”

ผมเริ่มส่งสายตากรุ้มกริ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ค่อยไล่ต้อนให้เธอต้องเดินถอยหลังหนีผม

“จะทำอะไรน่ะ”

ท่าทางระแวงระไว ดวงตาตื่นกลัวเหมือนกวางสาว ดูเร้าใจเสน่หาน่าไล่ล่าจับมาขังในกรงพิศวาสนัก

“หนูคีน่าจะขอบคุณผมบ้างนะที่ซื้อเฟอร์นิเจอร์ของแต่งห้องให้”

“อ้อ... ขอบคุณ”

“ขอบคุณสั้นจัง ต้องเรียกผมว่ายังไงลืมหรือยัง ...หืม?”

ผมไล่ต้อนเธอจนมุมไปยืนพิงผนังห้อง...

เลยใช้ท่อนแขนกั้นไม่ให้เธอหนี พลางยื่นใบหน้าก้มลงไปใกล้เกือบเคลียข้างแก้มอิ่ม

เธอคงรับรู้ถึงลมหายใจหื่นๆ ของผมที่ไล้โลมแก้มนุ่มละมุนของเธอบ้างล่ะ

“ขอบคุณค่ะพี่เคียว”

เธอหันหน้าเบี่ยงหนี พูดตามอย่างว่าง่ายถึงตอนนี้ผมค่อยรู้สึกว่าเธอดูเป็นสาวซื่อและเยาว์วัยใสเอ๊าะกว่าผม

“น่ารักดีนี่หนูคี”

“ยังขนของไม่หมด ขอไปขนที่นอนปิกนิกมาก่อนนะ”

เผลอแป๊บเดียวเธอรีบชิ่งหนีผมไปจนได้

แต่ไม่เป็นไร ต่อไปจากนี้เธอจะหนีเงื้อมมือผมไม่พ้นแน่

 -

..........วันรุ่งขึ้นตอนเย็น เฟอร์นิเจอร์เครื่องนอนมาส่งตรงตามสั่ง

“นี่หมีนะ ผมให้อยู่เป็นเพื่อนหนูคีตั้งไว้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งให้แล้ว”

คงจะจำกันได้ว่าหมีตัวนี้มีกล้องวงจรปิดติดตั้งแบบซ่อนแล้วมันสามารถส่งสัญญาณภาพไปเข้ามือถือของผมได้

“ขอบคุณค่ะ”

เธอหันมามองหมีแวบหนึ่ง พร้อมกล่าวขอบคุณเป็นมารยาทคงไม่ทันพินิจพิเคราะห์สังเกตสิ่งใด

‘ต่อจากนี้ผมจะได้ดูของสดๆ ซิงๆ’

คิดกระหยิ่มในใจ หันหลังให้เธอเพื่อซ่อนสีหน้าไม่ให้เธอเห็นว่าผมทำหน้าอย่างไร

แล้วกรอกตาขึ้นบนเพดาน อมยิ้มฝันหวานผสมผสานความลามกอันอุดมในความคิด

“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ผมรอทานข้าวเย็นพร้อมกันนะหนูคี”

ผมบอกกล่าวก่อนเดินออกจากห้องนอนของเธอ เพื่อปล่อยให้เธอถอด...แล้วก็ถอด...

ส่วนผมจะไปหามุมเป็นเสือซุ่มดูเธอโป๊ออกหราในหน้าจอมือถือของผม

รับรองของมีค่าเช่นนี้จะเก็บไว้ดูคนเดียวไม่แบ่งปันใคร...อิ ...อิ