............ห้าสิบห้าปีถัดมา ยามเย็นปลายฤดูใบไม้ร่วงนครลอสแอนเจลิส ประเทศสหรัฐอเมริกา

บ้านหลังใหญ่สองชั้นสีขาวเก่าแก่ซึ่งถูกปลูกสร้างมานานเป็นของตระกูลลูอิสบัดนี้ถูกซ่อมแซมให้ดูใหม่เหมือนสมัยเพิ่งก่อสร้างเมื่อหนึ่งร้อยเจ็ดปีมาแล้ว สวนบริเวณบ้านครึ้มไปด้วยต้นไม้ที่เติบโตสูงใหญ่กว่าแต่ก่อน

สาวสวยพกพาความตื่นเต้นเต็มหัวใจในมือถือกระติกน้ำแข็งใบเล็ก ก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ไฟฟ้าถูกเปิดส่องสว่างขึ้น แม้กระนั้นบรรยากาศยังเงียบเชียบวังเวงเหมือนไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่แต่เธอไม่หวั่นกลัวต่อสิ่งรอบข้าง ตรงดิ่งเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง จุดมุ่งหมายคือห้องนอนที่ถูกผนึกปิดสนิทของเลวิส!

“ปู่ทวดยูชิยะให้ออกคำสั่งสองครั้งครั้งแรกประตูจะปรากฏขึ้นมา ครั้งที่สองประตูจะเปิดออกเวลาส่งเสียงต้องรวบรวมสมาธิให้ดี ไม่งั้นจะไม่ได้ผล” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองมองหาประตูไม่เห็นเลย มีแต่ผนังราบเรียบไปตลอดโดยปราศจากรอยต่อเพราะยูชิยะผนึกไว้ด้วยเวทมนต์ เธอรู้สึกตื่นเต้นจนเกินไป เลยต้องใช้เวลาสงบใจชั่วครู่หนึ่งสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างลึก... แล้วจึงส่งเสียงปานกลางไม่ตะโกนดังและไม่แผ่วเบาเกินไป

“เราเอวาตาร จงเปิดประตู”

และได้เห็นผลทันตา ประตูปรากฏขึ้นต่อหน้า... ทำให้ดีใจจนกลั้นไม่อยู่หัวเราะออกมาพร้อมกับส่งเสียงสั่งอีกครั้งอย่างเร็วปรื๋อ

“หึ หึ... เราเอวาตาร จงเปิดประตู”

จากนั้นเธอรีบหมุนลูกบิดประตูมันกลับไม่เปิดอยู่เช่นเดิม

“อ้าว...” เธออุทาน “ประตูทำไมไม่เปิดล่ะอีกครั้งเดียวก็จะสำเร็จแล้ว”

นึกได้ว่าต้องตั้งสมาธิให้แน่แน่ว แล้วพยายามรวบรวมสมาธิตั้งใจสั่งออกคำสั่งอีกครั้ง

“เราเอวาตาร จงเปิดประตู”

คราวนี้ได้ผล ประตูเปิด... ปรากฏสิ่งที่ทำให้ตื่นตาตื่นใจความอลังการของเทียนไขสีขาวนับร้อยแท่งตั้งเรียงรายเป็นแถวล้อมรอบห้องนอนมันทยอยจุดไฟให้ตัวเองส่องสว่างขึ้นทีละแท่ง ทำให้เธอเกิดอาการขนลุกไปทั่วร่างและเริ่มมีเหงื่อซึมออกทุกรูขุมขนทั้งที่อากาศแสนเยือกเย็น เธอเดินเข้าไปใกล้เตียงนอนขนาดคิงส์ไซด์เพ่งพินิจบนเตียงนั้นมีชายหนุ่มนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ เรือนร่างใหญ่ในชุดเชิ้ตสีขาวเนื้อผ้าบางเบาผิวขาวซีดเจือชมพูจาง หน้าอกกว้างล่ำสันสมมาดแมน

เลวิส... เหมือนคนนอนหลับสนิทนิ้วเพรียวยาวของหญิงสาวลูบไล้ไปที่ดั้งจมูกโด่งราวเทพเจ้ากรีกเรื่อยมาจนถึงกลีบปากสีพีชหวานอิ่มหนา เคลิบเคลิ้มในความหล่อเหลาของชายหนุ่มผู้หยุดอายุอยู่ที่ยี่สิบเจ็ดปี

‘อยากให้เรือนร่างสูงใหญ่นี้มีชีวิต ลุกตื่นขึ้นมายืนเคียงข้างเราเขาคงเท่ห์มาก...’

เธอเปิดกระติกน้ำแข็ง หยิบแก้วไวน์ออกมาของเหลวที่บรรจุอยู่ครึ่งแก้วคือ... เลือดของสาวบริสุทธิ์!

เลือดมนุษย์สด ๆ ถูกเทลงจากแก้วไวน์จ่อผ่านกลีบปากอิ่ม

เรียวปากนั้นเริ่มขยับค่อย ๆ กลืนกินลงผ่านลำคอ เพียงชั่วแวบหนึ่งได้เปล่งแสงสีขาวสว่างวาบฉาบไปทั่วทั้งเรือนร่าง...และแล้วร่างใหญ่โตนั้นค่อยลืมตา ...ฟื้นคืนชีพแวมไพร์!

“ปู่ทวดยูชิยะให้ฉันมาปลุกคุณเลวิสหลับสนิทมาตั้งนานสมควรตื่นได้แล้ว ฉันเป็นหลานคนสุดท้องของปู่ฮคคุปีนี้ฉันอายุยี่สิบแล้วนะคะ ชื่อจริง เอวาตาร เรียกชื่อเล่น เอวา ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวกล่าวเจื้อยแจ้วแนะนำตัวยิ้มละมัยและมองจ้องดวงตาคู่นั้น ซึ่งทอประกายคล้ายมหาสมุทรสุดลึกล้ำฉ่ำหวานสีครามคล้ำเข้มแล้วนึกในใจ...

‘ว้าว... เลวิสตัวจริงหล่อ...หล่อกว่าในรูปถ่ายสมัยก่อนซะอีก’

“เอวาตาร...” เลวิสทวนชื่อนั้นซ้ำจำได้ถึงช่วงเวลาก่อนเก่าที่เขาเคยหลับฝันเห็น... “อา... เธอนั่นเอง” มองดูใบหน้านวลนั้นละม้ายคล้ายกาฬวารดวงตาสีน้ำตาลฉายแววร่าเริงสดใส ขนตางอนยาวเป็นแพ คิ้วโค้ง จมูกไม่โด่งมากหากแต่ได้รูปสวยเหมาะสมเรียวปากอิ่มน้ำแต่งแต้มด้วยสีโอล์ดโรส แก้มเปล่งปลั่งชมพูระเรื่อผมสีโกโก้ยาวตรงลงปรกบ่า สวยเนี้ยบและหุ่นสูงกว่ากาฬวารเล็กน้อยให้รู้สึกพึงพอใจในตัวเธอ พร้อมกับจับกระแสความรู้สึกสาวสวยได้ เธอรัก...ตั้งแต่แรกพบเขา

“ใช่ค่ะ เป็นชื่อที่ปู่ทวดยูชิยะตั้งให้มาจากคำว่า... อวตาร”

“เลือดที่ให้ฉันดื่ม เป็นเลือดของ? ...”

“เลือดฉันเองค่ะ ปู่ทวดบอกว่าเลือดสาวพรหมจรรย์จะให้พลังกับเลวิสโดยเฉพาะเลือดฉันจะเสริมพลังให้อย่างมากมาย จนถึงขั้นฝึกจิตสำเร็จ”

“อืม... รู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นในตัวฉันขอบคุณมากเอวา เธอมีเลือดเนื้ออบอุ่นนุ่มนิ่มเป็นมนุษย์ผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา”

เลวิสลุกขึ้นมายืนใกล้ จับมือเอวาตารไว้ทั้งลูบคลำบีบกำราวกับย้ำให้แน่ใจบอกตัวเองได้ว่าเธอนั้นมีตัวตนอยู่จริง แล้วค่อยบรรจงจุมพิตมือน้อยนั้นเพียงแผ่วผิวและเมื่อเขามองตาเธอ...

“ดวงตาคุณสวยมาก เลวิส...แค่มองตาคุณฉันแทบหยุดหายใจไปเลยล่ะ”

“เธอเหมือนกาฬวารมาก เอวา... คิดถึงเหลือเกิน...” ว่าแล้วจึงดึงร่างสาวน้อยเข้ามาซบอกตนเองอย่างหน้าตาเฉยแต่กระนั้นเอวากลับไม่มีทีท่าขัดขืน เหตุเพราะตั้งแต่แรกเห็น...เธออยากจะผวาเข้าหา ซบอิงแอบแนบอกกว้างใหญ่ของเขาอยู่แล้ว

“ปู่ทวดยูชิยะเคยบอก ฉันเหมือนย่ากาฬวารทั้งนิสัยใจคอด้วยฉันรู้... เลวิสรักย่ากาฬวารมาก เคยแต่งงานกัน แต่ต้องเสียสละให้ปู่ฮคคุเข้าสู่ภาวะจำศีล อยู่ที่นี่อย่างเดียวดายนานแสนนาน น่าสงสารเลวิส...”พูดไปพร้อมน้ำตาคลอ...

เลวิสยิ้มอย่างอ่อนโยน “เด็กเอ๋ยเด็กดี...ถ้าสงสาร... อยู่ที่นี่กับฉันเถิดนะ ฉันจะได้ไม่เหงาอีกต่อไป”

“ฉันจะมาเรียนต่ออยู่แล้วเพราะก่อนหน้านี้ตั้งใจว่าถ้าเลวิสฟื้นคืนชีพ ฉันจะมาอยู่กับคุณ” และคราวนี้เอวาตารเป็นฝ่ายกอดเลวิสแน่น

............ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลือร้ายท้าทายกาลเวลากำลังนั่งเล่นในสวนเพื่อรอคอยการกลับมาของเด็กสาวที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมาหลายปีป่านนี้เธอคงเติบโตเป็นสาวเต็มตัวและสวย...

“เพิ่งมาจากหอพักสินะ ยินดีต้อนรับกลับบ้านตระกูลลูอิส”ยูชิยะพูดกับมารีนทันทีที่พบหน้า เธอสาวเธอสวยจนใจละลายไม่อาจละสายตาแม้เพียงเสี้ยววินาที ดีใจที่ได้พบหน้า... ความสาวสะพรั่งเปล่งปลั่งส่งออร่าออกมาผิวขาวนวลผ่อง ผมยาวสีดำรวบเกล้าไรผมปรกหน้าผากเนียน คิ้วหนาตาคมสวยเฉียบเฉี่ยว แก้มอิ่มระเรื่อเลือดฝาดออกชมพูดูจมูกโด่ง เรียวปากเล็กรูปกระจับเคลือบสีกุหลาบแดง แต่งแต้มใบหน้าในโทนสีเข้มให้ภาพลักษณ์ดูลึกลับชวนหลงใหล

“ยูชิยะ... มาตั้งแต่เมื่อไหร่”มารีนเสียงดังทักทายตอบไป ใจตื่นเต้น... ตื่นเต้นดีใจที่ได้พบหน้ากัน

“มาถึงเมื่อวาน ...มาส่งเอวาน่ะเป็นไงบ้างเรื่องการสอบ”

“สอบปลายภาคเทอมสุดท้าย ฉันสอบผ่านหมดเรียนจบแล้วเหลือแต่รอรับปริญญาเท่านั้น”

“ว่าจะมารับกลับเมืองไทย ไปรับมรดกบ้านโองาว่าที่นั่นรอเธออยู่”

“อืม... คิดถึงที่นั่นเหมือนกันจากมาตั้งแต่เรียนจบม.ต้น ผ่านมานานตั้งแปดปี”

“ตอนนั้นเธอยังดูเด็กอยู่เลยแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสาวและสวยมาก” ยูชิยะทอดสายตามองจ้องแววตาเต็มไปด้วยความรักใคร่พิศวาส เช่นเดียวกับสายตาที่เธอมองจ้องเขา

“แหม... ปู่ทวดยูชิยะไม่เบานะเจอหน้าพี่มารีนก็จีบเลย” เอวาตารพูดหยอกเย้าเมื่อออกมาในสวน ...เห็นเข้าพอดี

“เอวาเรียกยูชิยะซะแก่... ไม่สุภาพเลย”มารีนตำหนิน้องสาว พลันเห็นเลวิสเดินตามติดเอวามาด้วย “ฮ้า... ปู่เลวิสฟื้นคืนชีวิตแล้ว? ...นี่ตัวเป็น ๆ จริง ๆ หรือนี่” มารีนต้องร้องทัก ...ตาเบิกโตด้วยแปลกใจยิ่ง

“พี่มารีนเรียกเลวิสเฉย ๆ สิเสียมารยาทเรียกปู่... เลวิสไม่แก่เสียหน่อย” สองสาวต่างกล่าวตำหนิกันไปมาต่างรู้ตัวตนของคนที่ตัวเองแอบปลื้มเป็นอย่างดี

“เธอตัดสินใจอยู่ที่นี่หรือเอวาแล้วบ้านโองาว่าล่ะ”

“บ้านนั้นเป็นของพี่มารีนคนเดียวฉันไม่เกี่ยวด้วย” น้องสาวกล่าวลอยหน้าลอยตาอย่างน่าเอ็นดู

เฉพาะที่ได้รับมรดกเงินฝากประจำในธนาคารมากมายหลายร้อยล้านนั้นแค่ดอกเบี้ยก็กินใช้ทั้งชาติไม่หมดแล้ว จึงไม่ยึดติดต้องการบ้านหลังนั้นอยากยกให้เป็นสมบัติของพี่สาวตนเพียงคนเดียวมากกว่า

“เราเป็นพี่น้องกันบ้านนั้นต้องเป็นของเธอด้วยเอวาตามพินัยกรรมของพ่อให้เราสองคนเป็นเจ้าของบ้านร่วมกัน”

มารีนเป็นสาวรักความยุติธรรมเธอไม่เคยนึกละโมบโลภมากอยากได้สมบัติไว้ครอบครองเพียงคนเดียวโดยเฉพาะธุรกิจค้าเพชรพลอยทั้งนำเข้าและส่งออกนั้นนับเป็นงานหนักใจอยากได้น้องสาวมาช่วยบริหารธุรกิจด้วยกันนับจากบิดามารดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกันเมื่อปีก่อน ทิ้งทรัพย์สินไว้มากมายให้สองศรีพี่น้องต้องรับทั้งมรดกและรับผิดชอบธุรกิจมูลค่ามหาศาล

“เอวาต้องอยู่ที่นี่และแต่งงานกับเลวิสบ้านโองาว่าเป็นของมารีนเท่านั้น และมารีนต้องแต่งงานกับเจ้าบ่าวที่เขารออยู่”

คำประกาศจากยูชิยะเปลี่ยนความสนใจจากเรื่องมรดกกลายมาเป็นเรื่องทางเดินชีวิตที่ยอมให้ใครมาลิขิตไม่ได้

“ยูชิยะจะมาเจ้ากี้เจ้าการบงการชีวิตฉันไม่ได้นะฉันไม่ยอมหรอกเพราะฉันมีคนที่รัก เอ่อ...ที่ชอบแล้ว” มารีนขึ้นเสียงเถียงทันควัน

ยูชิยะตวัดสายตามอง ลมเพชรหึงขึ้นตึงเต็มใบหน้าพูดจาเกรี้ยวกราดทันที

“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครฉันไม่สนถ้าเธอไม่ยอมแต่งงานโดยดี ฉันจะใช้อำนาจบังคับ”

“ยูชิยะใจร้าย” มารีนต่อว่า ทำหน้าง้ำหน้างอไม่พอใจเม้มปากเงียบไว้ไม่พูดต่อแต่นึก...

‘ทั้งที่มีฤทธิ์เดชราวกับผู้วิเศษ ไม่รู้ใจกันรึไง...เรามีใจรักแต่เขา เราจะไม่ยอมแต่งงานกับผู้ชายอื่น’

แท้จริงยูชิยะยังคงอ่านใจได้ ...จึงยิ้มกรุ้มกริ่ม

“รักใครชอบใคร จะได้แต่งงานกับคนนั้นนั่นแหละ” ยูชิยะว่าอย่างนั้นแถมส่งสายตาหวานหวามด้วยความเจ้าชู้มองจ้องสาวสวย

มารีนให้ขวยเขิน ชำเลืองมองตาปริบ ๆ แอบดีใจเล็กๆ

‘บางทียูชิยะอาจล่วงรู้ความรักที่ซ่อนไว้ในใจเรา’

............เพราะรู้สึกถึงพลังที่เพิ่มขึ้นมาเปี่ยมล้นเลวิสจึงปิดห้องชั้นบนที่เป็นโซนของเขา เก็บตัวเงียบห้ามผู้ใดรบกวนเพื่อฝึกฝนพลังจิตจนสำเร็จ

ในคืนที่เจ็ด...เกิดสายฟ้าฟาดลงมายังห้องดังกล่าว ร่างของเลวิสสลายกลายเป็นผงเถ้าธุลีไปในทันทีที่โดนฟ้าผ่า

“เปรี้ยง...” เสียงสายฟ้าฟาดดังแรงสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วทั้งผืนแผ่นดิน จนคนในบ้านหลังใหญ่หูดับไปตามกัน

เอวาตารเป็นกังวลสุดชีวิตคิดห่วงแต่เลวิสและรีบวิ่งขึ้นมาดู เห็นเตียงนอนที่สวยงามตกอยู่ท่ามกลางกองเพลิงกำลังลุกไหม้ไฟลามท่วมรวมทั้งชุดที่เลวิสสวมใส่ อารามตกใจใช้มือกระชากผ้าปูโต๊ะ คว้าติดมือมาโดยไม่สนใจอะไรบนโต๊ะจะตกแตกเสียงดังเกรียวกราว ช่างมัน... รีบฟาดผ้าตบตีเปลวไฟที่ไหม้ชุดเสื้อผ้าอย่างไม่ยั้ง...จนกระทั่งสายฝนภายนอกเริ่มโปรยละอองกระเด็นเข้ามาภายในห้องให้ไฟมอดดับ ทุกอย่างสงบลงคงมีสิ่งที่หลงเหลือ...เห็นแต่ฝุ่นธุลี! แหงนมองเพดานเป็นรูโหว่ ทิ้งร่องรอยเกรียมไหม้จากสายฟ้าที่ผ่าลงมา

“เลวิส เลวิส เลวิส...” เอวาตารตะโกนเรียกซ้ำแล้วซ้ำเล่าตื่นตะหนกตกใจกลัวว่าเขาอาจจะถูกฟ้าผ่าตายไปแล้ว เมื่อไม่เห็นตัวเขาแม้แต่เงาก็ใจเสีย...

“เลวิสคุณถูกฟ้าผ่าตายแล้ว จริง ๆ เหรอ?ทำไมตายง่ายดาย ชีวิตฉันเกิดมาเพื่อคุณคนเดียว จะทิ้งฉันไว้อย่างนี้นะหรือ ฮือ ฮือฮือ...” เธอส่งเสียงร้องไห้ น้ำตาเป็นสายไหลหลั่งรินหยดราดรดลงผสมไปในเถ้าธุลีบนเศษผ้าชุดที่ไหม้ไฟ

ฉับพลัน!...ราวเกิดปาฏิหาริย์ ได้กลิ่นหอมพร้อมควันสีขาวลอยฟุ้งขึ้น สายลมเยือกเย็นพัดเข้ามากลายเป็นลมหมุนพัดพาควันลอยเวียนวนเป็นเกลียว กลุ่มควันเพิ่มทวีขึ้นอย่างรวดเร็วกลายรูปร่างเหมือนคน แวบหนึ่งเหมือนเห็นร่างของเลวิส ปรากฏขึ้นอย่างลางเลือนแต่เพียงช่วงวูบเดียวแล้วกลับหายวับไปกับตา เอวาตารได้แต่ยืนงงอยู่เพียงลำพัง

“เอ๊ะ!...นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

............เลวิสลืมตาขึ้นเห็นร่างกายตนเรืองแสงขาวนวล ผิวพรรณละเอียดอ่อน ร่างกายสบายเบาราวไร้น้ำหนักสภาพของห้องได้เปลี่ยนไปแล้วเช่นกัน ดูโอ่อ่ากว้างใหญ่และสว่างไสวประดับประดาด้วยแก้วเจียระไนหลากสีสะท้อนแสงวิบวับ ทันใดประตูใหญ่ในห้องเปิดออก

“จุติใหม่เป็นแวมไพร์เทวะ ที่นี่คือวิมานบนดินของนายสินะ...ช่างงดงามยิ่งนัก ฉันมาแสดงความยินดีที่นายได้จุติเกิดใหม่อยู่ในสรวงสวรรค์เหมือนกัน”

“โอ้โฮ! นายเป็นเทวดาอย่างนั้นหรือ...ฮคคุ” เลวิสอุทาน เมื่อเห็นเทพบุตรหนุ่มผู้มีรัศมีเรืองรองใบหน้างดงามกว่ามนุษย์โลก แล้วจึงจำได้...

“ใช่แล้วเลวิส วิมานของฉันอยู่เบื้องบน แต่วิมานของนายอยู่ร่วมกับโลกมนุษย์นายสามารถเข้าออกประตูสวรรค์ได้ทุกเมื่อ เพียงกำหนดจิตตั้งใจให้นิ่งเท่านั้นทั้งฉันและกาฬวารเอาใจช่วยนาย คอยทำบุญให้เสมอตลอดชั่วชีวิตและผลบุญนั้นช่วยฉัน... ได้ขึ้นสวรรค์ด้วย ตอนนี้นายมีญาณพิเศษหยั่งรู้ทั้งอดีตและอนาคต ลองใช้มองอดีตชาติของพวกเราสิ”

“หลายภพชาติที่ผ่านมาฉันกับนายเคยเกิดเป็นพี่น้องกัน บางชาตินายตายก่อน บางชาติฉันก็ตายก่อน ส่วนกาฬวาร...ทุกภพชาติเกิดเป็นคู่ครองของเราสองคน”

“ถูกแล้วเลวิสเราสองคนตั้งจิตอธิษฐานไว้เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง ขอให้มีความสุขตลอดกาล ชาตินี้บุญที่ทำมาพาให้ได้เสวยสุขสมดังคำอธิษฐานแต่คำอธิษฐานของกาฬวารต่างจากพวกเรา ขอให้ได้สร้างสมบุญบารมีหลุดพ้นทุกข์จากการเวียนว่ายตายเกิด”

“แล้วตอนนี้กาฬวารเกิดอยู่ที่ไหน”

“ชาติก่อนทั้งฉันและกาฬวารตายลงด้วยโรคลมปัจจุบันทันด่วนตายเกือบจะพร้อมกันในวัยหกสิบหกสิบเอ็ด ฉันจุติอยู่บนวิมานทันทีเช่นเดียวกับกาฬวาร แต่กาฬวารมีจิตใจพะวงอยู่กับนายมากดวงจิตแบ่งภาคลงไปเกิดในโลกมนุษย์”

“เกิดเป็นใคร?”

“เอวาตาร... ถึงเวลาที่นายจะได้สมหวังในความรักรักเดียวใจเดียวกับหญิงสาวบริสุทธิ์ที่เกิดมาเพื่อนายทั้งชีวิต”

“นายไม่เสียใจเสียดายหรือว่าอิจฉาฉันไม่หึงหวงกาฬวารบ้างเลยหรือ”

“ไม่เลย ฉันยินดีและอนุโมทนาให้กับอีกภาคของกาฬวารเธอจะได้สะสมบุญบารมีเพิ่มมากขึ้นเมื่ออยู่โลกมนุษย์และฉันหวังว่านายจะยอมปล่อยให้เอวาตารได้ไปถือศีลบำเพ็ญเพียรตามกาลเวลาอันควร ไม่เอาแต่กักตัวไว้เหมือนกาฬวารเมื่อชาติก่อนเพราะตอนฉันกับกาฬวารอยู่ด้วยกัน ฉันไม่เคยขวางหนทางสร้างบุญกุศลของกาฬวารเลยมีแต่จะส่งเสริมและคอยทำบุญตามไปด้วย” เทวารูปงามแผ่กระแสจิตเมตตา จนแวมไพร์เทวะรับรู้ได้อย่างเต็มเปี่ยม

“นายรักฉัน เป็นความรักอย่างญาติมิตรที่ผูกพันปรารถนาดี”

“ฉันดีใจที่นายรับความรู้สึกได้กาฬวารยังมีอีกภาคหนึ่งอยู่บนสวรรค์ในทิพย์วิมานของเราแต่อยู่ในภาวะจำศีลเพียงครึ่งวันเท่านั้นรู้ไหมหนึ่งวันบนสวรรค์เท่ากับหนึ่งร้อยปีโลกมนุษย์เพราะฉะนั้นครึ่งวันจึงเท่ากับห้าสิบปี เป็นเวลาที่เอวาตารจะใช้ชีวิตอยู่กับนายหลังจากนั้นกาฬวารจะพ้นภาวะจำศีล ฉันรอได้ไม่นานเลยสำหรับฉันขอให้นายมีความสุขกับเอวาตาร ขอเธอแต่งงานซะเถิด ไม่มีอุปสรรคสำหรับนายแล้ว”

“ฉันแพ้ใจของนาย รักจากใจที่มีแต่ให้โดยไม่หวง...นายผูกพันรักภักดีกับกาฬวารตลอดทุกภพทุกชาติ”

“นายเหมือนกันไม่ใช่เหรอเราต่างรักด้วยศรัทธาในกาฬวารเธอเวียนว่ายตายเกิดเพื่อให้ความสุขและคอยช่วยเหลือพวกเรา มีแต่ความรักผูกพันหวังดีจนกว่าจะถึงวันนำพาพวกเราไป... สู่หนทางหลุดพ้นทุกข์แห่งการเวียนว่ายตายเกิด”

“ฉันจะแต่งงานกับเอวาถึงแม้รักใคร่พิศวาสขนาดไหนจะทนข่มใจ ต่อไปจะไม่กักตัวถ้าเธออยากไปทำบุญถือศีลที่วัดจะกี่วันฉันจะปล่อยตามใจเธอ และจะทำบุญร่วมด้วย ระหว่างนั้นฉันจะฝึกจิตให้บริสุทธิ์ฉันไม่อยากสิ้นภพจบชาติไปตกนรก ฉันรู้...เหตุเพราะเศษบาปกรรมที่เคยทำลายชีวิตผู้อื่นส่งผลให้ฉันไม่อาจกลายเป็นเทวดาชั้นสูง ต้องเป็นแวมไพร์อยู่ครึ่งหนึ่ง ถึงร่างกายจะงดงามเช่นเดียวกับเทพบุตรแต่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความโหยหิวเฉกเช่นอสุรกาย”

“รู้ไหมนายกินอาหารทิพย์ได้เพราะฉะนั้นเวลาหิวให้เข้ามาในทิพย์วิมานของนายแห่งนี้ แล้วกินอาหารทิพย์อย่าทำบาปด้วยการดื่มเลือดมนุษย์อีกเลย ส่วนบาปแห่งการฆ่าที่ผ่านมาขอให้นายทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้กับชีวิตที่ตกล่วงไปเหล่านั้นเสมอนายอาจได้รับการอโหสิ ไม่ต้องไปตกนรก”

“เข้าใจแล้ว ...ต่อไปฉันจะทำแต่ความดีทำบุญกุศลให้มาก เพื่ออุทิศให้ผู้ที่ฉันเคยทำลายชีวิตเหล่านั้นไป”

“ฉันขออนุโมทนากับนายด้วยและฉันจะจัดพิธีวิวาห์ให้นายกับเอวาตาร” เทวดาบอก เปี่ยมไปด้วยกระแสจิตเมตตาวาดมือเวียนวงกลมกลายเป็นเหมือนกระจกใสบานใหญ่ เห็นเอวาตารนั่งอยู่ในโลกมนุษย์นั้น“ฉันจะสะกดให้หลับ ดึงเจตภูติของเอวาตารมาเข้าพิธีวิวาห์ที่นี่”

............เอวาตารยังคงครุ่นคิด...สงสัยในเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น นั่งอยู่ในห้องของเลวิส จู่ ๆ รู้สึกง่วงนอนขึ้นมากะทันหันหลับฝัน...

เบื้องหน้ามีแต่ความมืดเวิ้งว้าง ส่วนเบื้องหลัง...ได้ยินเสียงกังวานใสที่ไม่คุ้นหูเรียกชื่อเธอ จึงหันหลังไปมองเห็นหนุ่มรูปงามกว่าหนุ่มใดในโลก

“มาทางนี้ เอวาตาร...”

“เหมือนคุณปู่ฮคคุที่เห็นในรูปถ่ายเลย แต่หล่อกว่าหนุ่มกว่าคุณปู่หลายเท่า”เอวาตารเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ไม่มีญาณหยั่งรู้ ไม่สามารถระลึกชาติเธอมีเพียงความทรงจำในชาตินี้ที่นึกได้เท่านั้น ตะลึงมองร่างที่มีรัศมีเรืองรองด้วยความตื่นตาตื่นใจ...

“ฉันเป็นเทวดา เธอคือหลานฉันถึงเวลาเธอจะได้เข้าพิธีวิวาห์กับคนที่เธอรัก ฉันจะเนรมิตชุดเจ้าสาวให้” ว่าแล้ว วาดมือไปจากบนลงล่าง ชุดที่เอวาตารสวมใส่จู่ ๆ ฉับพลันเปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาวสีขาวงามล้ำเหลือจะกล่าวคำพรรณนา

“โอ้โฮ้... อัศจรรย์จริง ๆ เลย” เอวาตารอุทานตาโต...

“เดินมากับฉันสิ” เทวดายื่นมือให้เธอจับแล้วจูงเดินไปตามทางที่เรืองแสงสีขาว สองข้างทางมืด... แต่กลับประดับด้วยแสงสีชมพูไม่ต่างกับแสงเทียนนับร้อยนับพันเรียงราย เรื่อเรืองราวแสงดาวพราวพราย

“คืนนี้สวยจัง” เอวาตารชื่นชมเดินไปจนถึงที่เลวิสยืนรออยู่ ตรงนี้สว่างไสวและสวยงามประดับด้วยดอกไม้ในแจกันขนาดใหญ่สูงเท่าตัวคน เขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีขาวใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย ตรงที่ดูอ่อนเยาว์ราวกับเด็กหนุ่มวัยรุ่น!

“เลวิสคุณยังไม่ตาย...” เอวาตารพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นระคนดีใจจนมีน้ำตาคลอ...

หน้าแท่นแก้วใสมีโคมใหญ่ ในใจกลางวางแหวนแต่งงาน...

“แต่งงานกับฉันนะ เอวา”

“ตกลงค่ะ” เอวาตารมัวตื่นเต้นดีใจกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันกระนั้นยังรีบตอบรับทันที ด้วยความรักท่วมท้น

“สวมแหวนให้เอวาสิเลวิส เอวาสวมแหวนให้เลวิสด้วยและกล่าววาจาสัตย์สาบานต่อกัน ฉันเป็นพยานให้ในพิธีแต่งงานศักดิ์สิทธิ์นี้” เทวดาบอกจากนั้นเลวิสสวมแหวนให้เอวาตาร ต่อจากนั้นเอวาตารจึงสวมแหวนให้เลวิส

“ผม... เลวิสจะดูแลและรักเอวาตารไปตลอดชั่วชีวิต”

“ฉัน...เอวาตารจะดูแลและจงรักภักดีต่อเลวิสเพียงคนเดียว ตราบจนสิ้นลมหายใจของฉัน”

............เอวาตารรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้รับจุมพิตที่หน้าผาก จึงลืมตาดูว่าใครกันที่ทำอย่างนั้น

“เลวิส... คุณยังไม่ตายจริง ๆ ด้วย ดีใจเหลือเกินฉันฝันดีล่ะ ฝันดีมากจนไม่อยากตื่นเลย ฝัน... ได้เข้าพิธีแต่งงานกับเลวิส”

“หึ หึ...ไม่ใช่ความฝันหรอก ดูแหวนนี่สิ” เลวิสหัวเราะเบาๆ ในใจเต็มไปด้วยความสุข จับมือซ้ายยกชูให้ดูแหวนทั้งเขาและเธอสวมแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้างซ้ายเหมือนกัน

“เอ๋... แอบมาใส่ให้ตอนไหนนี่”

“ยังไม่เชื่ออีก ...อย่างนั้นลุกขึ้นมาดูในสวนสิ”

เอวาตารมองจากหน้าต่าง ท่ามกลางความมืด...ในสวนนั้นแพรวพราวละลานไปด้วยแสงสีชมพู นับร้อยนับพันดวงราวกับดวงดาวบนดิน

“โอ้โฮ... มหัศจรรย์... สวยจริง ๆ แปลกมากอย่างกับในฝัน...นี่เป็นความจริงหรือนี่ แสงเหล่านี้ไม่ใช่โคมไฟ ทั้งล่องลอยและเคลื่อนไหวอย่างกับเต้นระบำ...มันเกิดจากอะไร?”

“เทวา...มาอวยพรให้เราสองครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุขตอนนี้คงกำลังมองดูอยู่บนสวรรค์ด้วยความยินดี”

“ถ้าอย่างนั้นที่ฉันเห็น... คุณปู่ฮคคุเป็นเทวดานั่นเป็นความจริงนะสิ”

“ใช่แล้วเป็นความจริงทั้งหมดเทวดาเนรมิตพิธีวิวาห์ให้เราสองคน ดึงเจตภูตของเอวาเข้าไปในสวรรค์เพราะร่างกายมนุษย์ไม่สามารถผ่านเข้าประตูสวรรค์ได้”

“โอ... นี่ฉันได้แต่งงานกับเลวิสแล้วไม่ใช่ความฝัน เลวิส... ฉันจะทำตามคำปฏิญาณที่ให้ไว้กับคุณจะจงรักภักดีแต่คุณคนเดียวไปจนตลอดชั่วชีวิต ตราบสิ้นลมหายใจ...” เอวาตารดีใจมากโผเข้ากอดซบในอ้อมอกเลวิส เขาเองโอบกอดรับเธอไว้เช่นกันและให้สัญญา...

“เอวา...ฉันจะรักแต่เธอเท่านั้นไม่มีวันเปลี่ยนใจ และจะดูแลเธอไปตลอดชีวิต”

เลวิสลมเหนือและกาฬวารเวียนว่ายตายเกิดกี่ภพชาติหมุนเวียนเปลี่ยนไป...จิตวิญญาณพวกเขาจะไม่ขาดความรักใคร่ผูกพันอันมีให้ซึ่งกันและกันตลอดกาลจวบจนกว่าจะถึงกาลสิ้นภพจบสังสารวัฏอันนานไกล...