...........ลมเหนือดำผุดดำว่ายในสระว่ายน้ำ...กระโดดน้ำเล่นอย่างสบายใจแล้วโบกมือให้กาฬวาร รู้ตัวว่าเธอชอบมองดูเขายิ่งทำเป็นร่าเริง... เพื่อเรียกร้องความสนใจยิ่งขึ้น

กาฬวารยิ้มให้โบกมือตอบเช่นกัน เธอนั่งจิบกาแฟอยู่บนระเบียงห้องนอนชั้นสอง

‘มานั่งมองคุณเหนืออย่างนี้คงไม่เป็นไรชอบมองเรือนร่างค่อนข้างเพรียวเกือบจะกำยำล่ำสันอย่างนั้น ยิ่งได้เห็นยิ่งเร้าใจตื่นเต้น... อยากเห็นอยู่เรื่อย’

กาฬวารปล่อยใจ...นึกคิดอย่างคนแอบฝันอยู่ข้างเดียว

‘กาฬ... เธอแอบมีใจให้ฮคคุ’เลวิสคิดว้าวุ่นใจอยู่ในห้อง แอบมองข้างหน้าต่าง ...ได้รู้ใจน้องของเขาคิดอะไรอยู่

‘ถ้าเธอนอกใจเลวิสมาซบอกฉันด้วยความสมัครใจฉันพร้อมรับผิดชอบเธอเสมอ ฉันจะได้รู้สึกผิดน้อยลงฉันคงไม่สามารถแย่งเธอมาจากเลวิส เพราะมันผิดศีลธรรม แต่ถ้าทำให้เธอหันมาสนใจฉันฉันคงไม่ผิดมากใช่ไหม’

‘สองคนนั้นตั้งใจไว้ดีจะไม่ทำเรื่องไร้คุณธรรม จิตใจกาฬจงรักภักดีอยู่แต่เลวิสเพียงคนเดียวถึงเขาสองคนจะแอบชอบกันขนาดไหน ก็ช่างเขาเถอะ ปล่อยไปก่อน อย่าร้อนรนใจไปเลยเลวิส’ยูชิยะใช้โทรจิตติดต่อเลวิสเพื่อปลอบใจ แล้วจึงเข้ามาหา ใช้มือบีบไหล่บุตรชายอันเป็นที่รักและเอาใจช่วยด้วยดีเรื่อยมา

แต่เมื่อสงบใจไม่ลงเลวิสคิดจะจัดการบางอย่าง...ในเวลาต่อมาจึงเรียกน้องชายมาคุยในห้องนั่งเล่น

“นายอย่าทำกับกาฬ”เลวิสพูดสีหน้าจริงจังเคร่งเครียด...

“ฉันไม่ได้ทำอะไร”

“อย่าปฏิเสธนายทำ... ฮคคุ” ทำเสียงดุผู้เป็นน้องชาย

“ทำอะไร”ลมเหนือไม่เคยรู้ตัวมาก่อนว่าพี่ชายเฝ้าจ้องจับผิดด้วยจิตริษยาหึงหวงกาฬวารผู้เป็นภรรยายอดรัก

“กาฬวารไม่เคยรักนาย”กล่าวถ้อยคำย้ำเตือน ถึงเลวิสมีฤทธิ์สะกดจิตได้ แต่สะกดหัวใจของน้องผู้หลงรักกาฬวารไม่ได้แรงรักแรงพิศวาสปรารถนาที่มีพลังดั่งกระแสน้ำหลากท่วมท้นล้นใจ เลวิสเองไม่อาจควบคุมบังคับจิตใจของน้องชายได้เลย

“ฉันรู้อยู่แล้ว...”เอ่ยเนือย ๆ น้ำเสียงเรียบเรื่อยราวไร้ความรู้สึก แต่ลึก ๆ มันปวดข้างในใจ

“ถึงกาฬไม่มีใจนายก็ยั่วให้รัก ถ้าจิตใจกาฬมั่นคงฉันคงไม่เดือดร้อนอะไร แต่นี่ไม่ใช่...”

“ไม่มีอะไรสักหน่อยนายหึงกาฬหรือ?”

“เมื่อค่ำวานในสวนหลังบ้านแล้วยังวันนี้ที่สระว่ายน้ำอีก ฉันเห็นนายกับกาฬมองจ้องกัน ฉันรู้...กาฬกำลังเผลอใจไปกับนาย อย่าทำอย่างนั้นนั่นเมียของฉัน ฮคคุ...นายต้องท่องจำย้ำให้ขึ้นใจ ฉันรู้ใจนายแอบรักกาฬ”

“นายคิดมากไปแล้วฉันเปล่า...”

“อย่าพูดโกหกฉันอ่านใจนายกับกาฬได้ นายรู้อยู่แก่ใจฉันไม่ใช่มนุษย์ พูดความจริงกับฉันดีกว่า”

“ฉันขอโทษ...” ลมเหนือหน้าละห้อย ยอมรับสารภาพกับพี่ชาย

“ฉันไม่โกรธนายฉันเข้าใจ แต่ฉันเสียเมียรักให้ใครไม่ได้ทั้งนั้น” ถึงแม้บอกอย่างนั้น แต่สายตาดุดันใส่น้องเขาจำต้องปกป้องของรักของหวงแห่งตน

“ฉันไม่เคยคิดทำอะไรมันเป็นเพียงความรู้สึก... ได้แต่เก็บไว้ในใจเท่านั้น”

“ฉันรู้ในใจกาฬร่ำร้องต้องการนายแต่กาฬซ่อนเก็บมันไว้ ถ้ากาฬรักแต่นายฉันคงหลีกทางให้ แต่กาฬรักฉันมากไม่แพ้รักนายนั่นล่ะทำให้ฉันตัดใจไม่ได้เลย ฉันคงสบายใจกว่านี้ถ้าไม่รู้ไม่สามารถอ่านใจใครได้”ใบหน้าหล่อเหลาเรียวปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงอดกลั้นความอึดอัดคับข้องใจให้เห็นแววหมองหม่นบนใบหน้า เลวิสได้แต่มองจ้องตาน้องชายทำใจลำบากลำบน คนหนึ่งคือเมียรัก อีกคนหนึ่งเป็นน้องรักร่วมท้องแม่แท้จริงสายเลือดเดียวกัน

“ฉันไม่รู้ใจของกาฬฉันอ่านใจใครไม่ออกหรอก ถึงนายจะบอกว่ากาฬเผลอมีใจให้ฉัน มันก็ไม่มีประโยชน์เพราะนายกับกาฬเป็นผัวเมียกัน ฉันไม่เกี่ยวข้องด้วย” พูดไปใจสำนึกว่าควรเจียมตัวตนไม่ก้าวล่วงของหวงของรัก หนักใจเท่าไรก็ต้องฝืนทนข่มใจไว้

“ใช่...กาฬเป็นของฉัน ไม่ใช่ของนาย เพราะฉะนั้นนายต้องหาคนที่นายรักและเขารักนายเพราะนายไม่ได้รักแพททริเซีย ผู้หญิงคนนั้นกำลังอยู่อย่างทนทุกข์ใจเหมือนกันคนที่นายไม่รักก็บอกไปตามตรงอย่าลังเลอยู่เลย แล้วไปหาคนที่ใช่... หาคนใหม่เถิดนะ”

“ฉันอาจจะเป็นตัวปัญหาถ้าฉันไปจากทุกคนแล้วไปใช้ชีวิตลำพัง...” ลมเหนือลังเลเอื้อนเอ่ย

“ฉันเหงา...เราสองคนพี่น้องเคยจากกัน มีนายอยู่ยังไงก็ยังสนุก ไม่อยากให้เราต่างคนต่างอยู่อย่าไปจากฉัน ฮคคุ” เลวิสใจหาย... ถ้าน้องของเขาไปห่างไกลสองมือจับบ่าบีบสองไหล่ของน้องอย่างหนักแน่น

แล้วลมเหนือกลับคว้ากอดเลวิสไว้เต็มอ้อมแขนเพราะรักพี่ชายและไม่อยากแยกจากไปไกลเช่นกันสองคนพี่น้องรู้ใจว่ารักผู้หญิงคนเดียวกัน เริ่มทนทุกข์อึดอัดใจที่ไร้ทางออก...

“ฉันคงเหงาเหมือนกันเพื่อเราสองพี่น้องไม่ต้องจากกัน ฉันจะลองทำตามความต้องการของนาย เผื่อจะทำให้นายสบายใจขึ้นและฉันอาจจะพบรักแท้ซะที”

...........หลังจากนั้นไม่นานในห้องนั่งเล่น จู่ ๆ ลมเหนือเข้ามากอดคอคลอเคลีย แถมหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่

“เลวิส...พี่ชายสุดที่รักของฉัน” ลมเหนือเรียก น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ดีทีเดียว

“นายนี่...เกิดนึกพิศวาสอะไรมาหอมแก้มฉัน” เลวิสถาม อมยิ้มเห็นขำกับอาการของน้องชาย

“ฉันอารมณ์ดีเพราะมีความสุข” ตอบแล้วยิ้มแย้มอย่างกว้าง...

“เจอรักแรกพบเข้าแล้วหรือไง” เลวิสเอ่ยกระเซ้าผู้เป็นน้อง

กาฬวารได้ยินดังนั้นเลยไม่มีสมาธิในการอ่านนิตยสารตรงหน้ารอฟังเขาจะคุยอะไรกันต่อ...

“อืม...ประมาณนั้น เป็นสาวโคโยตี้ เด็กใหม่เพิ่งมาทำงานเมื่อวานวันแรก อายุแค่ยี่สิบสองอ่อนกว่าฉันสี่ปีมีผู้ชายอยากรู้จักเธอเยอะแยะแต่เธอเลือกฉัน ชมว่าฉันหล่อดีด้วย ปลื้มใจจัง” เขาคุยแต่กับพี่ชาย ทำเป็นไม่ใส่ใจกาฬวาร

“ฉันดีใจด้วยที่นายมีความสุข”เลวิสอมยิ้ม พลางเอื้อมมือไปโอบรอบคอน้องชายที่อยู่ด้านหลัง ฝ่ายนั้นหัวเราะ...

“หึ หึ... ฉันไปละต้องตามรับตามส่งซะหน่อย” ลมเหนือบอกลาแล้วเดินออกจากห้อง...

“ฮคคุนี่หาแฟนได้เร็วจริงๆ รักง่าย... แต่ไม่รู้คราวนี้จะหน่ายเร็วรึเปล่า”

“ไม่น่าทำอย่างนี้นอกใจแพททริเซีย น่าเป็นห่วง... ไม่รู้เธอเป็นไงกลัวจะเสียใจ” กาฬวารคุยกับเลวิส

“ต๊อด ๆ ๆ ๆ...” เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นกาฬวารจึงลุกไปรับสาย “ฮัลโหล บ้านโองาว่าค่ะ”

“ฉันแพททริเซียฮคคุอยู่บ้านไหม” น้ำเสียงในโทรศัพท์ร้อนรน...จนกาฬวารรู้สึกได้

“ไม่อยู่ค่ะ” ตอบทั้งสีหน้ามีแววกังวลห่วงใย

“ทำไมติดต่อไม่ได้สองวันแล้ว เขาไม่รับโทรศัพท์กาฬรู้ไหมว่าฮคคุไปไหน”

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะเขาไม่ได้บอก...” กาฬวารไม่กล้าพูดแพร่งพรายอะไรออกไปให้อีกฝ่ายผิดสังเกต

“อย่าไปเดือดร้อนกับเรื่องของคนอื่นเลยน่าไม่ใช่เรื่อง...” เลวิสบอก หลังจากกาฬวารวางสายแล้ว

“ฉันคิดกับแพททริเซียเหมือนเพื่อนคนหนึ่งเลยห่วงใยเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงด้วยกัน”

“คิดถึงแต่ฉันดีกว่าฉันไม่เคยนอกใจกาฬเลย เพราะเธอทำให้ฉันมีความสุข ฉันถึงจงรักภักดีอยู่แต่กับเธอ” เลวิสกล่าว มองสบตาตรง ๆ เมื่อเขาอ่านใจเธอ หลังจากเธอกลับมานั่งเคียงข้างและกุมมือเธอไว้

“ขอบคุณค่ะคุณเลวิสเป็นสามีที่ดีที่สุด” กาฬวารเข้าใจ... จึงเข้ากอดซบกับอ้อมอกสามีที่มีคุณค่ายิ่งกว่าทรัพย์สมบัติอื่นใดเธอเองทั้งรักและตามใจสามีมากมายยอมเป็นเบี้ยล่างทุกอย่างอยากเอาใจปรนนิบัติสุดชีวิตจิตใจ...

...........ลมเหนือขับรถมารับกชกรไปทำงานช่วงเย็น

“ไม่อยากให้เธอทำงานแบบนี้เลยเธอชอบงานที่ทำอยู่นี่ไหม”

“ที่จริงฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ฉันอายเวลามีพวกผู้ชายจ้องมองเหมือนจะจับฉันกิน ฉันทำงานนี้ตามเพื่อนเพราะรายได้ดี อยากมีเงินเก็บเยอะ ๆ ฉันใกล้เรียนจบเผื่อเอาไว้เป็นทุนทำอาชีพอื่น”

“ดู ๆ ไปเธอก็เป็นเด็กดีคนหนึ่งงานแบบนี้ไม่เหมาะกับเธอ ต่อไปต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับผู้ชายมากมาย”

“ทำไงได้เพราะบ้านฉันฐานะยากจนอย่างที่คุณเห็นนั่นล่ะ”

“ถ้าสมมุติมีคนยื่นข้อเสนอจะเลี้ยงดูให้เงินเดือนให้บ้านให้รถยนต์ แต่ต้องเลิกทำอาชีพนี้เธอจะยอมไหม”

“ถ้ามีจริงอย่างนั้นได้ก็ดีสิแต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก จะมีใครมาใจดีกับฉันถึงขนาดนั้น ฉันแค่ผู้หญิงจน ๆ คนหนึ่งไม่เห็นมีอะไรดีอย่างใครเขา” เธอพูดอย่างถ่อมตัว

“ว่าไม่ได้เธออาจจะมองไม่เห็นคุณค่าของตัวเอง แต่คนอื่นเขามองเห็นถ้าคนนั้นเป็นฉันล่ะเธอจะโอเคไหม”

“ก็...” กชกรพูดยิ้ม ๆ เอียงอาย แต่พยักหน้ายอมรับนั่นทำให้เขาเอ็นดูเธอมากขึ้น

...........ลมเหนือมาอยู่กับแพททริเซียที่คอนโด

“คุณเคยรักฉันบ้างไหมฮคคุคุณกำลังมีคนอื่น นอกใจฉัน” แพททริเซียทำเสียงเข้มกับเขา นับว่าเธอยังใจเย็นอยู่

“คุณคิดมากไปน่าถ้าหากผมมีคนอื่น... ผมไม่ทิ้งคุณหรอก จะรับผิดชอบตลอดไป”

“ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบต้องมีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น ถ้าคุณไม่คิดจริงจังกับคนใหม่ รีบทำให้มันจบไว ๆ ฉันใจกว้างกับของเล่นของคุณ”

รุ่งเช้ายังไม่ทันหกโมง...ลมเหนือรีบออกจากคอนโด

“รีบตามรถสีขาวคันหน้าไปแต่ตามไปห่าง ๆ นะ อย่าให้เขารู้ตัว” แพททริเซียสั่งคนขับรถแท็กซี่ให้ขับติดตามรถของลมเหนือ

ลมเหนือขับไปจอดแวะแถวใกล้ย่านชุมชนแออัดแห่งหนึ่งมีหญิงสาวเดินออกมาจากซอยขึ้นรถ แล้วรถก็ขับออกไป แวะจอดที่ร้านอาหารริมถนน ลมเหนือลงจากรถพร้อมผู้หญิงที่นั่งมาด้วยแล้วเดินโอบเอวสาวคนนั้นเข้าไปในร้านอาหาร แพททริเซียที่เฝ้าดูอยู่โกรธจนตัวสั่น แต่ไม่ลืมหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้และรีบกลับคอนโดไม่มีอารมณ์ติดตามต่อไป รอคอยให้เขากลับมาตอบหลายปัญหาคาใจ

ตีหนึ่ง... ลมเหนือเพิ่งกลับ

“คิดถึงจังเลยแพททริเซีย” เขาเข้ามากอดคลอเคลียแต่เธอกลับถามเขาอย่างเย็นชา

“ได้กับเขาหรือยังล่ะ”

“หือ?... อะไร” เขาถามยังไม่รู้เรื่องของเธอ

แพททริเซียจึงเปิดมือถือให้ดูรูป...

“ฉันแอบถ่ายรูปเมื่อช่วงเช้าแฟนใหม่ของคุณคนนี้”

“เขาเป็นแค่เพื่อน”ลมเหนือแสร้งพูดปฏิเสธ ทำหน้าตาแนบเนียนวางเฉยให้สมจริงอย่างมากเข้าไว้

“อย่าบอกอย่างนั้นเพราะฉันไม่เชื่อ แล้วรักเขามากรึ? ผู้หญิงคนนั้นน่ะ”

“ผมไม่แน่ใจ...”เป็นคำตอบตามตรง คงยังไม่รักมากนักเพิ่งรู้จักกันไม่นานเท่าไรตอนนี้แค่อยากมีใครไว้สักคนที่โดนใจให้ความสุขสดชื่นใจขึ้นมาบ้างให้ห่างจากปัญหารักสามเส้าระหว่างเราสามคนอันมีเลวิสตนเองและกาฬวาร แต่ลมเหนือมีปัญหาเยอะกว่าใครอีกทั้งแฟนเก่ากับแฟนใหม่ใจอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนทั้งแพททริเซียและกชกร

“ฉันอยากบ้า...ให้ตายสิ คุณเป็นผู้ชายโลเลที่สุดที่ฉันเคยเจอ ไม่รักก็จบกับเขาซะอย่าให้ฉันเห็นคุณไปยุ่งกับเขาอีก” แพททริเซียเริ่มโมโหหึง...

“เขาชอบผมผมก็ชอบเขา ผมขอมีเขาอีกคนนะ แพททริเซีย”

“เท่าที่ฉันปรนเปรอเอาใจทำให้คุณมีความสุขคุณยังไม่พอกับเรื่องเซ็กส์หรือไงถึงต้องมีคนอื่นอีก”

“มันคนละความรู้สึกกันเขาเหมือนคนที่ผมฝังใจใฝ่ฝันถึง” เขาตอบ สายตาเหม่อนึกถึงคนที่เขาไม่เคยลืม...

“หือ... คุณยังฝังใจใคร?...ฮคคุ” แพททริเซียหันมาถามด้วยความอยากรู้อย่างแท้จริง เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาไม่ค่อยเล่ารายละเอียดเรื่องผู้หญิงอื่นให้ฟังยกเว้นกาฬวารที่เขาเคยแต่งงาน และจดทะเบียนสมรสด้วยสมัยวัยรุ่น “ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นเมียพี่ชายคุณใช่ไหมเขาเคยเป็นเมียคุณมาก่อนนี่นา คุณยังรักฝังใจอยู่แต่เขา?”

“ช่างเถอะน่าอย่าสนใจเลย” เขาพูดปัด ๆ ไป เริ่มรู้สึกรำคาญกับการถูกซักถาม

“ไม่ว่ายังไง...ฉันไม่ยอมให้คุณมีคนอื่น” น้ำเสียงห้วนห้าวเฉียบขาด ความโมโหหึงใกล้ถึงจุดระเบิด!

“เขาโอเคกับผมแล้วขอแค่มีเขาอีกคนเดียว แล้วผมจะหยุดไม่มีคนใหม่อีก”

“คุณจะมีใครอีกไม่ได้แม้แต่คนเดียวเพราะฉันไม่ยอมเด็ดขาด! จำเอาไว้” แพททริเซียตะโกนเกรี้ยวกราดใส่ลมเหนือและตบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง โดยที่เขาไม่ต่อสู้แม้แต่น้อย

...........ลมเหนือใส่แว่นตาดำอำพรางขอบตาบวมเป่งเขียวช้ำมาทำงานที่บริษัทจินตนาโองาว่า

“โดนภรรยากำราบเสียบ้างคงหายซ่าไปอีกนาน เหมาะสมกันดีชายเจ้าชู้กับหญิงหึงโหด ดูยังกะไปมีเรื่องชกต่อยกับพวกนักเลง...แต่เปล่าหรอกแค่โดนเมียซ้อม ข้อหาเจ้าชู้ชอบแอบนอกใจ” กาฬวารพูดกับเขาอมยิ้มขบขันปนเยาะเย้ย เมื่อเข้ามาเห็นสภาพ... มีพลาสเตอร์แผ่นเล็กปิดอยู่มุมปากเป็นแผลแตก

“รู้ได้ไงว่าฉันโดนอย่างนั้นเดาเอาเอง?”

“แพททริเซียโทรมาเล่าให้ฟังเรียบร้อยแล้วคุณเหนือจะเอายังไงต่อจากนี้...”

“ฉันจะเดินหน้าต่อไป”ลมเหนือตอบอย่างไม่ยี่หระ

“นี่ยังจะ...ไม่เข็ดรึไงโดนแพททริเซียสั่งสอน หรือว่ามันยังน้อยไปถึงไม่รู้จักหลาบจำ” กาฬวารว่าสีหน้าไม่พอใจ

“พวกผู้หญิงเห็นผู้ชายเป็นอะไรต้องทำให้อยู่ในโอวาท ทำให้เชื่องเหมือนแมว ผู้ชายยังไงก็เป็นผู้ชายวันยังค่ำ ที่เขายอมอ่อนข้อให้เพราะเขาเกรงใจไม่ใช่กลัวหรือว่าเขาสู้ไม่ได้ ไม่อยากทำร้ายผู้หญิงเพราะมันไม่ใช่วิสัยลูกผู้ชายสุภาพบุรุษเขาไม่ทำผู้หญิงอ่อนแอไม่มีทางสู้” ลมเหนือเถียงขึ้นบ้าง...จากนั้นจึงพูดธุระของตน “กาฬ... ซื้อบ้านเดี่ยวให้ฉันหลังหนึ่งสิ ฉันอยากให้คนคนหนึ่งเข้าไปอยู่”

“คุณเหนือพูดราวกันซื้อของเล็กน้อย...แล้วจะซื้อบ้านให้ใครอยู่”

“กชกรแฟนอีกคนของฉัน”

“คุณเหนือพูดอย่างอารมณ์ดีเหมือนไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ทำ... ทำใครจะเจ็บช้ำขนาดไหน”

“ใครล่ะ? ...จะเจ็บช้ำ”

“แพททริเซีย...เธอควรได้รับสิทธิ์นั้น” กาฬวารคิดเป็นปากเสียงเถียงแทนลูกผู้หญิงด้วยกัน

“แพททริเซียอยู่คอนโดกับฉันฉันให้เงินใช้มากมายอยู่แล้วคงไม่ต้องให้อะไรอีก เพราะแพททริเซียยังได้รับการส่งเสียเลี้ยงดูจากสามีเก่าอยู่ที่จริงไม่น่าเรียกว่าสามีเก่าด้วยซ้ำ เธอรู้ความจริงอะไรไหม”

“ความจริงอะไร”

“แพททริเซียไม่ได้หย่าเพียงแต่แยกกันอยู่ สามีแพททริเซียยังรักแพททริเซียอยู่ และรอคอยให้กลับไปคืนดีกันเขาเพิ่งส่งเมล์บอกฉัน”

กาฬวารมึนงงกับคำตอบ

“แบบนี้คุณเหนือเหมือนเป็นชู้นะสิเฮ้อ...”

“ถอนหายใจทำไม”

“แต่แพททริเซียรักคุณเหนือมากคงผิดหวังช้ำใจเมื่อคุณเหนือมีคนอื่น ...น่าสงสารเธอ ส่วนแฟนใหม่ของคุณเหนือฉันจะซื้อบ้านและโอนให้ไปเลย ถ้าหากคิดจริงจังกับคนนี้ก็ตามใจ” กาฬวารกล่าวอย่างมีเมตตาปรานี

มีแต่เศรษฐีใจดีเท่านั้นที่สามารถจะแจกบ้านให้ฟรีโดยเฉพาะให้กับผู้หญิงที่ไม่รู้จะจัดลำดับเป็นเมียน้อยคนที่เท่าไรส่วนตำแหน่งเมียหลวงโดยพฤตินัยต้องยกให้แพททริเซียไป ซึ่งกาฬวารเอาใจช่วยด้วยเมตตาสงสารหากมิใช่เพราะเธอมีเมตตาสูงส่งแล้วเหล่าเมียเล็กเมียน้อยของลมเหนือไม่มีทางได้ดิบได้ดีมีความสุขกันแน่ถ้านับโดยทะเบียนสมรสตามกฎหมายกาฬวารคือภรรยาหลวงมีสิทธิ์ในทรัพย์สินของสามีเต็มที่ไม่จำเป็นต้องแจกจ่ายให้หญิงอื่นซึ่งเป็นเมียนอกกฎหมาย

“ฉันไม่แน่ใจว่าคิดจริงจังกับคนนี้หรือเปล่า”

กาฬวารส่ายหน้าระอาใจในความเอาแน่เอานอนเรื่องรักไม่ได้เลือกไม่ได้ของลมเหนือ

“ผู้ชายเจ้าชู้มักชอบแต่งงานหลายครั้งคุณเหนือไม่คิดจะแต่งงานใหม่หรือ”

“ฉันแต่งงานแล้วจะไม่แต่งงานกับใครอีก และคงเป็นครั้งเดียวในชีวิต สำหรับฉันมันจะไม่มีหลายครั้งฉันยึดถือจริงจังกับเรื่องการแต่งงาน ที่ฉันแต่งงานเพราะต้องการให้เธอเข้ามาเป็นครอบครัวของฉันวันนั้นฉันจำได้... เธอสวยมากในชุดเจ้าสาว ฉันยังเก็บรูปถ่ายวันแต่งงานไว้ตลอดเวลาที่มีเราเคยอยู่ร่วมกันฉันประทับใจ เป็นสุขลึก ๆ ไม่มีวันลืมเลือน” ลมเหนือพูดถึงความหลัง สีหน้าจริงจังราบเรียบ มองตากันแล้วต่างเงียบ...นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง

“วันเก่าก่อนนั้นหลังจากได้แต่งงานกับคุณเหนือชีวิตฉันสงบสุขมากแม้มันเป็นเวลาช่วงสั้น ๆ เท่านั้น”

“ฉันเหมือนกันรู้สึกสงบสุข...ตอนฉันยังเป็นวิญญาณเมื่อมองดูเธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเสื่อในสวนหลังบ้านเธอเล่นกับแมว แล้วฟังนิทานธรรมะจากวิทยุ ฉันชอบฟังด้วยนะ ...พอตอนเช้าได้กินของอร่อยที่เธอทำบุญใส่บาตรอุทิศให้ฉันเธอทำน้ำพริกมะยมกินกับไข่ต้ม อาหารธรรมดามากแต่ตอนนั้นมันช่างแสนอร่อยจนฉันจำได้ไม่ลืม ขอบคุณทุกสิ่งที่เธอทำให้ฉันในวันนั้น”

“คุณเหนือล่ะก็...อุตส่าห์ซาบซึ้งกับสิ่งเล็กน้อยที่ฉันทำให้ ความจริงคุณเหนือเป็นผู้ชายที่น่ารักนะคะใครได้เป็นคนในใจคุณเหนือคงโชคดีมีความสุขมากเลยล่ะ” กาฬวารกล่าวชื่นชมยิ้มหวานละมุนละไมให้เขา

ซึ่งลมเหนือยิ้มรับและมองตากันพาอาบอิ่มใจในความหลังแสนสุขอยู่อย่างนิ่งนาน...

‘อย่าดีต่อกันให้มันมากนักเลยเพราะฉันอาจทนไม่ได้’ เลวิสคิดอิจฉาในใจแอบมองอยู่ข้างประตูห้อง

...........แพททริเซียมาถามกาฬวารซึ่งไม่รู้อิโหน่อิเหน่เรื่องรักใคร่ความในใจของลมเหนือด้วยเลย

“เขาซื้อบ้านเดี่ยวซื้อรถให้เด็กคนนั้น ทำให้ฉันอิจฉา... รู้ไหมเพราะอะไรเขาถึงทุ่มเทให้เด็กคนนั้น”

“ฉันไม่รู้”

“เด็กคนนั้นเหมือนคนที่เขารักฝังใจและยังใฝ่ฝันถึงไม่เคยลืมจนทุกวันนี้ เขาบอก... ฟังแล้วเจ็บปวดสิ้นดี เขาหลายใจ...คุณกาฬรู้ไหมใครคือผู้หญิงที่เขายังรักฝังใจ”

“ฉันไม่รู้”

“เฮ้อ... ทุกวันนี้ฉันเหนื่อยจะตามไม่อยากถามถึงอดีตฝังใจ ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครก็ช่าง ยังไงคนที่เขารักก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดีเขาไม่เคยรักฉัน” แพททริเซียรำพันสีหน้าเศร้าสร้อย

จนถึงเดี๋ยวนี้กาฬวารยังไม่เข้าใจใจลมเหนือไม่แน่นอนกับเมียคนไหน กลับมีอดีตรักฝังใจอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเชื่อแน่ว่าผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่มนตรา... ซึ่งเป็นรักครั้งแรกที่แตกสลาย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?

“มันขมขื่นใจอยู่เหมือนกันฉันรู้... ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ แต่ฉันไม่เข้าใจทำไมเขาถึงไม่ลืมรักฝังใจในอดีตแล้วใช้ชีวิตให้มีความสุขในปัจจุบันกับคนที่รักเขามากมายอย่างคุณแพททริเซีย”

“ใครรักเขา...สุดท้ายจะได้แต่ความขมขื่น เมื่อเขามีคนใหม่แล้วร้างลาไปจากคนเก่า คุณเองคงเคยเป็นอย่างนี้มาก่อนใช่ไหมคุณถึงดูเศร้าไปด้วย” แพททริเซียเอ่ยถามพลางมองใบหน้ากาฬวาร

“ฉันไม่เคยรักเขามาก่อนแต่ฉันเข้าใจความรู้สึกของลูกผู้หญิงด้วยกัน ฉันถึงเศร้า...”

“คุณกาฬยังคิดถึงความรู้สึกคนอื่นไม่เหมือนฮคคุ บางทีเขาดูเหมือนไม่มีหัวใจเลยด้วยซ้ำ”

.