.

.

w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w-----w

..........แล้วผมก็... อกหักจากพี่พยาบาลเพราะย้ายบ้านมาอยู่ไกลกทม.

“พี่ขับรถกว่าจะมาถึงบ้านคุณเคียวตั้งสองชั่วโมงเช้านี้คงไปทำงานที่โรงพยาบาลไม่ทันแน่ ขาเข้ากรุงเทพฯ ช่วงเช้ารถติดเหมือนจอดตายพี่เหนื่อยกับการขับรถ สงสัยคงต้องลาออกจากงานเฝ้าไข้พิเศษซะแล้วคุณเคียวคงต้องจ้างคนอื่นแล้วล่ะค่ะ”

“แล้วผมจะไปหาใครมาแทนพี่มุกเรียงได้ล่ะ โธ่ทำผมอกหักอุตส่าห์แอบรักอยู่”

ผมทำเสียงออดอ้อน แม้ความจริงพอจะเข้าใจความจำเป็นของพี่พยาบาลก็ตาม

“คุณเคียวนี่ก็ชอบพูดเล่น แอบรักอะไรกัน สาวๆตอมกันตรึมเป็นนักร้องขวัญใจวัยรุ่น คุณเคียวคงหาคนมาดูแลคุณแม่ได้ไม่ยากหรอกลองหาผู้รับจ้างเฝ้าไข้แบบไม่ต้องมีอาชีพพยาบาลไหมล่ะคะแบบอยู่เฝ้าดูแลคุณแม่ของคุณเคียวตลอดเวลา ทำงานแบบประจำมาอยู่กินด้วยดีไหมคะฉันพอจะรู้จักแนะนำให้ได้”

บอกอย่างนั้นแล้วพี่มุกเรียงจึงเปิดโปรไฟล์ให้ดูจากมือถือ

“คนแรกอายุห้าสิบชำนาญงานเฝ้าไข้ดูแล ได้รับการฝึกอบรมมาอย่างดีแต่ค่าแรงแพงนิดหน่อยตกวันละพันบาท ถ้าจ้างประจำก็เดือนละสามหมื่น”

ผมเพิ่งรู้ว่าสมัยนี้เริ่มมีผู้ที่ไม่ได้เป็นพยาบาลเข้ามาจับอาชีพรับจ้างเฝ้าไข้มีการเข้ารับการฝึกอบรมและค่าแรงแพงกว่าค่าแรงงานขั้นต่ำหลายเท่าตัวสำหรับมือโปร

“อีกคนอายุยี่สิบแปดเพิ่งว่าง คนนี้ค่าแรงถูกกว่านิดหน่อยวันละแปดร้อยเดือนละสองหมื่นสี่พัน”

แน่นอนผมย่อมเลือกคนที่ราคาถูกกว่าและสาวกว่า เผื่อว่าจะจีบเล่นๆ ได้

ผมเริ่มคิดเลอะเทอะทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าสาวคนดังกล่าว

..........ตอนเย็น ผู้รับจ้างเฝ้าไข้ได้มารายงานตัว

ตัวเธอสูงประมาณ 155 เซนติเมตร ขาวอวบหน้าตาออกหมวย ดูเหมือนเป็นสเป็คหนุ่มหลายคน

แต่ไม่ค่อยใช่สเป็คของผมสักเท่าไหร่

จากบุคลิกท่าทางเซ็กซี่ ใส่สายเดี่ยวนุ่งกางเกงยีนขาสั้น แถมรัดติ้วเน้นโคกคูพูทุเรียนสองกลีบแสดงเพศหญิงชัดเจนดูเปรี้ยวเกินไปหน่อยสำหรับการพบกันครั้งแรก

ผมยังมีความคิดแบบผู้ชายโบราณอยู่บ้างตรงที่ผู้หญิงควรสงวนตัวเรื่องการแต่งกายตามกาลเทศะเมื่อไปสมัครงาน

“เมย์ค่ะ เคเคียวจำหน้าเมย์ไม่ได้เหรอ เมย์เป็นแฟนครับเคเคียวนะตอนไปออกคอนเสิร์ตเมย์ตามไปดูตั้งหลายหนแน่ะ”

เธอกล่าว พลางเข้ามากอดแขนผมอย่างไม่ถือเนื้อถือตัว

ผมจำหน้าแฟนคลับไม่ค่อยได้ เพราะพวกเธอมักอยู่ในเงามืด

ส่วนผมออกคอนเสิร์ตยามค่ำคืนอยู่บนเวทีร้องเพลงมือถือไมค์ไฟส่องหน้าทำให้มองไม่ค่อยเห็นแฟนคลับ

“น่ารักมาก เป็นแฟนคลับผมด้วยเหรอ ดีจัง”

ผมมักพูดดีกับผู้หญิงที่ชื่นชอบเป็นแฟนคลับผม

..........ผมพาเธอไปลั้ลลา... โปรดอย่าคิดมาก แค่เป็นการรับขวัญผู้ดูแลแม่ของผม

พาเธอนั่งรถบีเอ็มหรูกินลมชมวิวชานเมือง แวะเดินห้าง เพื่อซื้อของกินของใช้จำเป็นอย่างเช่นแพมเพิร์ตของแม่ผม

“แวะร้านทองกันไหม จะซื้อแหวนให้”

“ว้าย... จริงเหรอคะเนี่ย เคเคียวน่ารักที่สุดแบบนี้เมย์รักเคเคียวตายเลย”

ผมให้เธอเลือกแหวนทองเค ใครจะไปซื้อทองคำแท้ให้ในเมื่อเพิ่งรู้จักกันใหม่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน

แต่ที่ผมซื้อให้เพื่อเอาใจเธอหวังอยากให้เธอเอาใจใส่ดูแลแม่ของผมอย่างดี คิดว่าถ้าทำดีกับเธอเธอจะได้ทำดีตอบแทน

“ผมให้แหวนไว้แทนใจ ใส่เล่นไปก่อนนะครับ อย่าลืมดูแลแม่ผมให้ดีแม่จะได้เอ็นดูว่าที่ลูกสะใภ้”

ผมพูดยิ้มๆ แกล้งพูดเล่นตามนิสัยขี้เล่นเป็นปกติ

ใครที่ไม่รู้นิสัยผมมักหลงใหลใฝ่ฝันถึงแต่ผมคนเดียว

สาวน้อยสาวแก่แม่หม้ายกระเทยเก้งกวางเสือไบจะเป็นใครก็ตามมักตกหลุมรักผมโดยง่าย หากได้มารู้จักได้อยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกับผม

ผมจีบผู้หญิงเล่นเป็นงานอดิเรก ไม่มั่วแต่ทั่วถึง

แสดงให้ชาวโลกรับรู้ว่าผมหล่อ รวย ใจดีและน่ารักมีของแจกของกำนัลเล็กน้อยให้สาวเสมอ

นิสัยอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเป็นเสน่ห์พื้นฐานของผม

ด้วยเหตุนั้นกระเป๋าสตางค์ของผมจึงมักแบน แต่แฟนไม่ทิ้ง

เพราะจริงๆ ผมยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตน

..........ผมพาเมย์กลับถึงบ้านตอนสามทุ่มกว่า

“หนูคีเอาขนมกล้วยมาให้แม่จ้า เพิ่งนึ่งเสร็จร้อนๆ ก่อนหน้าลูกเคียวจะมาประเดี๋ยวเดียว”

แม่บอกผมด้วยรอยยิ้ม คงถูกใจขนมดังกล่าว แต่เห็นผมทำหน้าฉงนสนเท่ห์จึงต้องบอกกล่าว

นั่นเพราะผมเป็นเด็กกทม.แท้ๆ ตั้งแต่เกิด รู้จักคุ้นเคยแต่แมคโดนัล เคเอฟซีพิซซ่า ร้านเบเกอรี่ เต็มที่ก็ไก่ย่างห้าดาวนั่นบ้านนอกสุดแล้ว รู้จักแต่อาหารขึ้นห้างและภัตตาคารทั้งหลาย

ดังนั้นนายคมเคียวจึงไม่รู้จักเจ้าขนมห่อใบตองสีมอซอที่เรียกว่าขนมกล้วย

“ยี้... ขนมบ้านนอกไม่น่ากินหรอก กินขนมเค้กที่เคเคียวกับหนูเลือกซื้อมาให้คุณแม่ดีกว่าค่ะ”

ว่าแล้วเมย์มือไวมากคว้าหยิบทันที แต่ปรากฏว่ามันคงกำลังร้อนเมย์จึงทำหลุดมือตกลงบนพื้น

“อิเชี่ยนี่... ทิ้งแม่งให้หมด”

ด่าสบถออกมาทันทีและใช้ผ้าขนหนูคลุมแล้วหยิบทิ้งทั้งหมดสี่ถึงห้าอันนั้น

ผมมองสบตากับแม่...

รู้ในใจด้วยกันว่ามันไม่โอเคกับวิสัยอันไม่ใช่กุลสตรีผู้ดีศรีกรุงเทพฯ

และผมเกรงใจเรียวอคีคนให้ขนมนี้มาถ้ารู้เข้าจะว่าอย่างไร ผมคงไม่กล้าบอกเธอ

. 

..........เข้าออฟฟิศสายกว่าเพื่อนร่วมวง

สี่ทุ่มกว่า... สมาชิกทุกคนในวงรอผมกันอยู่

ม่อน เป็นหัวหน้าวง พี่มีน พี่เจ พี่จีน หมูนิดและน้องกุ๊ก

วงดนตรีมีสมาชิกทั้งหมดรวมผมเป็นเจ็ดคน ชื่อวง เดอ ลอเร็นซ์

“วันนี้ไม่มีงานด่วนเข้ามาไม่ใช่เหรอมาซ้อมสายหน่อยคงไม่เสียตังค์ค่าปรับใช่ไหม”

พวกเราไม่เข้มงวดเรื่องการซ้อมร้องเพลงและเต้น หากไม่มีงานด่วนเข้ามา

ผู้จัดการเข้ามาบอก

“มีงานไม่ด่วน แต่สำคัญต้องการตัวแค่สามคน เขารีเควตส์กันมาเจาะจงต้องการตัวเคเคียว หมูนิดกับน้องกุ๊กเท่านั้น”

“งานเดินแฟชั่นโชว์ ถ้าพี่เคียวไม่รับงานนี้ผมก็ไม่รับ”

น้องกุ๊กบอก สีหน้าไม่สู้ดีแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างไรไม่รู้

“แต่ฉันอยากรับงานนี้ ฉันกล้าแสดงออกแต่ว่าถ้ามีแต่ฉันคนเดียวก็ไม่เอาเหมือนกัน นายต้องโอเคกับงานนี้นะเคียวเพราะว่าค่าตัวแพงมากหลักแสนเชียว โดยเฉพาะนายค่าตัวสูงปรี๊ด”

หมูนิดบอก คาดคั้นด้วยความหวังจะให้ผมตกลงรับงานดังกล่าว

“ถ้าค่าตัวสูงเรือนแสนก็ดีสิ ผมโอเค”

เพื่อนทุกคนรวมทั้งผู้จัดการวงพากันอมยิ้มถ้วนหน้า

“งานเดินแฟชั่นโชว์ชุดอาบแดด งานนี้คงขายบัตรหมดเกลี้ยงแน่ได้นายแบบหนุ่มหล่อบอดี้เอสที่เขาร่ำลือกันอย่างเคเคียว”

“เดี๋ยวก่อนผู้จัดการ ชุดอาบแดดนี่มันชุดยังไง”

“อ๋อ...”

ทำไม อ๋อ... มันยาวจัง และทุกคนส่งเสียงหัวเราะกันขบขันอันใดหรือ?

ยกเว้นน้องกุ๊กกับหมูนิดทำหน้าเครียด

ส่วนผมยืนนิ่ง ตาตั้งรอฟังคำตอบ

“ต้องใส่แว่นกันแดดแบรนด์ดัง ขายหมวก ขายครีมกันแดดต้องทาผิวสีแทนบางช่วงน่ะ เขาให้ถือพวกผลไม้สับปะรด มะพร้าว เอามาบังปิดตรงกระจับได้ไม่น่าเกลียด”

ผู้จัดการพยายามพูดให้ฟังดูไม่น่าเกลียด

“ฮะ ฮะ ฮะ... ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า คนมาดูเขาอยากเห็นแก้มก้นเซ็กซี่ของน้องเคียวรู้ไหมพวกที่รีเควตส์ส่วนใหญ่รวยๆ ทั้งนั้น เป็นกระเทยกับเกย์คิงส์เกย์ควีน”

พี่เจบอกทั้งกลั้วหัวเราะ คงจะขำมาก

แต่ผมไม่ค่อยขำ

“เฮ้... อย่าพูดให้นึกสยิวรูทวารบานเบิกงั้นสิ”

นึกภาพออกแล้ว ในงานแฟชั่นโชว์โก้หรูด้วยบรรดาแขกเหรื่อเป็นผู้ดีมีเงิน

ผมต้องเดินแก้ผ้าใส่แว่นตากันแดด ถือพวกครีมกันแดดแล้วอีกมือถือผลไม้จำพวกมะพร้าวหรือไม่ก็สับปะรดมาปิดบังตรงเป้า

คนหล่ออเนจอนาถ...

ทำไมหนอหน้าที่การงานอันควรรุ่งโรจน์ของผมถึงมีแต่ต้องขายหน้าขายตาเยี่ยงนี้

เฮ้อ... คมเคียวเครียดหลายมิเข้าใจ

.