Group Blog All Blog
|
อสุรากับยาใจ เยว่เชี่ยจิงหู เขียน เรื่องนี้อ่านอีบุ๊กของพี่ค่ะ  อสุรากับยาใจ (3 เล่มจบ) เยว่เชี่ยจิงหู เขียน เปรมสินี หยู, ???*, ธันย์ วชิรณรงค์,วณิดา คารวคุณ, จงกลณี เลิศอมรชัย, ปนัดดา จงถนอม, เอก มีตระการ และจิตสุภัค เนียมชื่น ร่วมแปล *ในเล่มใส่เป็นชื่อจีนมา โออ่านจีนไม่ได้และไม่สามารถคัดลอกชื่อมาใส่ได้เลยขออนุญาตละไว้ แต่โอไม่เข้าใจ ผู้แปลเป็นผู้ถอดความจากจีนเป็นไทยไม่ใช่หรือ ทำไมแม้แต่ชื่อตัวสะกดภาษาไทยก็ไม่มี สำนักพิมพ์ Hongsamut 1,050 บาท (ปกอ่อน) 1,338 หน้า หลังปก ธรรมดาแล้ว... หากถูกจอมมารจับตัวไปชีวิตจะต้องรันทด โดนรังแกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ข้า... กลับไม่เป็นเช่นนั้น พรสวรรค์ด้านการทำอาหารของนางชักชวนแต่เรื่องร้ายๆ ให้มาเคาะประตูบ้าน ที่เลวร้ายที่สุดก็คือ ชักชวนให้ดาวมฤตยูอย่างชวนจิ่งอวี้... ประมุขพรรคอสูรอันเลื่องชื่อ ให้ตรงดิ่งมาหานางถึงที่ ในที่สุดนางก็ถูกซื้อไปเป็นแม่ครัวประจำตัวของบุรุษที่เอาใจยากที่สุดในใต้หล้า นี่คือเรื่องราวของอสูรผู้ผ่ายผอมราวกับไม้ฟืน โหดเหี้ยมและเลือกกินเป็นที่สุด กับหญิงงามผิวบางผู้มีพรสวรรค์ในการล่อหลอกเป็นเลิศ เขากินหนึ่งคำ นางรอดชีวิตไปอีกหนึ่งวัน เช่นนั้นก็กินให้มากสักหน่อยเถิด กินให้อ้วนท้วนไปเลย! คุยกันหลังอ่าน เล่าคร่าวๆ นางเอกมาจากโลกปัจจุบันเข้าร่างของเด็กสาวชื่อหลัวซี อาศัยอยู่กับพ่อ แม่เลี้ยง และน้องชายต่างพ่อ ตัวหลัวซีนี้ยังเป็นเด็กวัยรุ่น ร่างกายนางพิเศษตรงมี 'สิ่งประหลาด' รูปทรงคล้ายไข่เป็ด มีสีเขียวอ่อน มีดอกอวี้หลันงอกงามอยู่บนนั้น ครอบครัวของหลัวซีกำลังเดินทางอพยพไปหาถิ่นที่อยู่ใหม่ แม่เลี้ยงอิจฉาลูกติดสามีจึงกลั่นแกล้งให้อดข้าว หลัวซีไม่มีอาหารตกท้องก็หิว จึงกินดอกอวี้หลันยังชีพแทน ไม่นานดอกอวี้หลันก็ให้ผล หลัวซีก็กินผลอีก ปรากฏว่าวันหนึ่งหลัวซีเจ็บปวดอย่างหนัก นางก็รับรู้ได้ว่าเป็นเพราะนางต้องจ่ายค่าตอบแทนการกินผลอวี้หลันเป็นความดี หลัวซีต้องทำความดี เพื่อที่จะไม่เจ็บปวดเจียนตาย ไข่เป็ดก็คือสถานที่เก็บรวบรวมความดีที่หลัวซีทำ แปลงเป็นสารอาหารให้ดอกอวี้หลันและผลที่งอกงาม ดอกอวี้หลันช่วยรักษาบาดแผลภายนอก ผลอวี้หลันช่วยทำให้ผิวพรรณนุ่ม ขาวใสดุจหยก น้ำค้างจากดอกอวี้หลันทำให้หลับสบาย ร่างกายหลัวซีค่อยๆ เปลี่ยนแปลง จากผิวพรรณกร้านก็อ่อนนุ่ม จากดำก็ขาวใส แต่แลกมาด้วยความไม่ทนทานต่อความเจ็บปวด ออกแรงนิด มีแผลหน่อย หลัวซีจะเจ็บกว่าคนอื่น เพราะร่างกายนี้บอบบางเกินไป เดินทางจนได้ถิ่นที่อยู่ใหม่ แม่เลี้ยงก็ออกอุบายขายลูกเลี้ยง หลัวซีถูกขายไปยัง 'สวน' ซึ่งเป็นสถานที่อบรมหญิงงามเพื่อเป็นภรรยาน้อย 'สวน' แตกต่างจาก 'หอนางโลม' ตรงที่หญิงงามจะถูกขายให้ชายที่ถูกตาต้องใจเมื่อถึงเวลาเหมาะสม ไม่ต้องรับแขกทั่วไปเป็นกิจวัตร อยู่ที่สวน ร่ำเรียนศิลปะของหญิงงามต่างๆ จนอายุสิบหกก็ได้พบชวนจิ่งอวี้ ชวนจิ่งอวี้เป็นประมุขพรรคมาร รูปร่างผ่ายผอมจนมีแต่หนังหุ้มกระดูก เลือกกินอาหารและมักนอนไม่หลับจนทำให้ข้ารับใช้ปวดใจ กระทั่งเขาได้กลิ่นยาที่หลัวซีผสมน้ำค้างดอกอวี้หลันให้เด็กๆ จึงชิงมา สุดท้ายก็กินไปทำให้นอนหลับสบาย ผู้เฒ่าเก่อและสิบสองกระบี่ ผู้ดูแลและกลุ่มองครักษ์ของชวนจิ่งอวี้เห็นดังนั้นก็สืบหาตัวคนที่ทำยาชนิดนั้น สุดท้ายก็บีบบังคับซื้ออวี้หลันจากสวนมาดูแลชวนจิ่งอวี้ อวี้หลันเดิมนึกว่าจะได้ไปเป็นภรรยาน้อย ต่อเมื่อรู้ว่านางถูกซื้อมาเพราะฝีมือทำอาหารและยาจึงโล่งใจ และทุ่มเทฝีมือดูแลชวนจิ่งอวี้ อ่านอีบุ๊กเลยปวดตามาก ความรู้สึกเล่มแรกที่อ่านคือเพลินดี อยากรู้ว่าจะเจออะไรต่อ มีอะไรอยู่บ้าง เรื่องราวจะเกิดอะไรขึ้น 3 ดาว เล่มสองทุกอย่างดร็อปลง ทั้งเนื้อหาและความน่าสนใจ ไปเน้นฉากเซอร์วิสแฟนๆ แต่ความรักระหว่างพระนางสัมผัสไม่ได้ 2 ดาว เล่มสุดท้ายเพิ่มความดราม่าเข้ามา และจะมีฉากซึ้งน่าประทับใจบ้าง โดยรวมก็ถือว่าดีขึ้นกว่าเล่มสอง 3 ดาว ภาพรวมนิยายเรื่องนี้มีทั้งส่วนที่โอชอบและส่วนที่โอไม่ชอบ แต่ส่วนที่ไม่ชอบเยอะกว่า ส่วนที่ชอบ - การเดินทางการผจญภัย อ่านเพลิน - อาหารต่างๆ ที่นางเอกทำ หลากหลายน่าสนใจ ส่วนที่ไม่ชอบ - การเล่าเรื่อง วิธีเล่าของคนเขียนหลายครั้งเล่าวน ชอบย้ำซ้ำความ มักจะพบว่าย่อหน้าต่อมามีความเดิมซ้ำซ้อนกับย่อหน้าที่แล้วแต่จะเพิ่มความแตกต่างอีกเล็กน้อย ซึ่งทำให้เรื่องดำเนินไม่กระชับ ไม่ลื่นไหล - มุกตลก ไม่ทราบที่สำนวนแปล หรือต้นฉบับ หรือการปล่อยจังหวะ แต่มุกทั้งหลายไม่ฮาเลย ทั้งๆ ที่มีช่วงปล่อยมุกเป็นระยะพอสมควร - การยัดเยียดเซอร์วิสให้นางเอกเปลืองตัวต่อหน้าพระเอก และระดับความแรงหรือความถี่ของฉากนั้นมากเกินไป ขาดความเป็นธรรมชาติ - ขาดอารมณ์ร่วมต่อตัวละคร อ่านแล้วรู้ว่าตัวละครรู้สึกอย่างไร แต่เข้าไม่ถึง ไม่รู้สึกถึงความรัก ความเศร้า ความผูกพัน หรือความเสียสละตามที่คนเขียนพยายามเร้า - การใส่น้ำหนักเหตุการณ์ไม่ตรงต่อความสำคัญของเรื่อง จะเห็นได้ว่าเล่มหนึ่งและสองจะเป็นช่วงที่ค่อนข้างจะไม่มีความสำคัญต่อเนื้อหามากพอสมควร ส่วนที่สำคัญหรือสรุปต่างๆ ไปอัดอยู่เล่มสุดท้าย และยังมีบางประเด็นไม่ชัดเจน - ตัวละคร อันนี้ความรู้สึกส่วนตัวโออยู่มาก เรื่องนี้ตัวละครขาดเสน่ห์ นางเอกเป็นคนธรรมดานี่แหละ ที่เห็นแก่ตัว ทำความดีหวังผล อันนี้โอรับได้นะ โอเข้าใจแนวคิดของเรื่อง และไม่ได้ต้องการนางเอกที่เลิศเลออะไร แต่โอไม่ชอบนิสัยส่วนตัวหลายๆ ฉากที่นางออกจะเป็นตัวถ่วง พึ่งพาไม่ได้ เรียกร้องความสนใจ มีความงี่เง่ามากพอสมควร ส่วนพระเอกแย่กว่านางเอกอีก นางเอกต้องดูแลเป็นลูก เอาแต่ใจ ไม่ปรับปรุงตัว ฉากพิสูจน์ความรักไม่ช่วยตีคะแนนเขาในใจโอได้เลย - ความรัก ไม่น่าลุ้นทั้งพระทั้งนาง ความสัมพันธ์ระหว่างพระนางเป็นแม่กับลูก เป็นบ่าวกับเจ้านายมากกว่าคนรัก - ตอนพิเศษขาดๆ เกินๆ โอไม่ชอบตอนพิเศษ 1-3 โดยเฉพาะตอนพิเศษ 2 และ 3 เห็นช่วงหลุดมาก เนื้อหาขัดแย้งกันเอง ชอบตอนพิเศษ 4 ตอนเดียวถ้าเทียบกับทั้งหมด แต่ก็ถือว่ายังไม่ประทับใจและตอบคำถามเท่าที่ควร และส่วนตัวไม่ชอบทัศนคติคนเขียน เรื่องคนที่หึงและหวงก็เพราะรัก ส่วนคนที่ไม่ทำนั้นแสดงว่าไม่รัก โอว่าไม่ใช่ มันเป็นเรื่องการให้เกียรติและไว้ใจต่างหาก (3+2+3)/3 = 2.67 ดาว ย่อเรื่อง เล่ม 1 ถึง 3 (ต่อจากด้านบน) ***เปิดเผยเนื้อหาสำคัญ*** . . . . . . . . . ชวนจิ่งอวี้ หรือท่านจอมมารนั้น เลือกกินเป็นที่สุด เขาไม่ชอบอาหารรสจัด เพราะความสามารถในการรับรสดีกว่าคนทั่วไปหลายเท่า หลัวซีต้องสรรหาเมนูอาหารให้ท่านจอมมารใหม่ไม่ซ้ำแต่ละวัน คอยสังเกตว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ลงมือทำอาหารผสมน้ำค้างดอกอวี้หลันเพื่อให้หลับสบาย จนในที่สุดก็รู้ความชอบเขา แม้เขาจะกินได้สามคำก็นับว่าดีมากแล้ว ทำอย่างนี้ทุกวันระหว่างทั้งกลุ่มเดินทางกลับบ้านของท่านจอมมาร จนร่างกายชวนจิ่งอวี้เริ่มมีเนื้อมีหนัง ค่อยๆ สมบูรณ์ขึ้น ร่างกายท่านจอมมารนั้น มีพิษอยู่ชื่อสาปอสุรา เป็นพิษร้ายแรงที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด ทำให้เขาร่างกายอ่อนแอ สุขภาพไม่ดีเหมือนคนอื่นๆ แท้จริงแล้วที่ชวนจิ่งอวี้และคณะมาที่เมืองที่นางอยู่เพราะต้องการมางานชุมนุมโอสถสวรรค์เพื่อหาตัวยาล้ำคามารักษาชวนจิ่งอวี้ แต่กลับได้หลัวซีกลับไปแทนยา ระหว่างทางหลัวซีก็เจอพ่อกับแม่บุญธรรมมาขอให้นางช่วยเหลือ แต่นางไม่ยอม สุดท้ายพวกเขาก็ทิ้งลูกชายที่พึ่งเกิดให้นางไว้แล้วเผ่นหนีไป น้องชายของหลัวซีคนนี้เกิดมาผิดปรกติ นิ้วมือข้างหนึ่งมีนิ้วเกินมาหนึ่งนิ้ว กลายเป็นหกนิ้ว คนยุคโบราณมีความเชื่องมงาย กลัวเด็กนำโชคร้ายมาให้จึงไม่มีใครยอมเลี้ยง สุดท้ายหลัวซีก็ต้องเลี้ยงเด็กคนนี้เอง นางตั้งชื่อให้เขาว่า เป๋าเป่า หลัวซีได้รู้จักชวนจิ่งอวี้มากขึ้นก็รับรู้ว่าแท้จริงแล้วนิสัยเขาเหมือนเด็กคนหนึ่ง เลือกกิน เรียกร้องความสนใจ ขี้อิจฉา ชอบเอาชนะ ยิ่งกว่านั้นคือติดนาง ต้องให้นางเอาใจแต่เพียงผู้เดียว ยามกลางวันเขาเป็นประมุคพรรคหน้าโหด ยามกลางคืนเขาเอาแต่เรียกร้องความอบอุ่นจากนาง ครั้งหนึ่งนางลนลานเพราะเด็กร้อง จึงให้เด็กดูดนมจากอกตัวเอง ชวนจิ่งอวี้มาเห็นเข้าจึงขอเลียนแบบบ้าง หลัวซียอมเพราะกลัวชวนจิ่งอวี้ไม่พอใจเป๋าเป่า สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าท่านจอมมารมาขอจับ ขอกอด ขอดูดนมจากเต้าแม่ครัวหลัวซีเป็นประจำ เป๋าเป่าเป็นเด็กเลี้ยงง่าย แทบจะไม่ร้องไห้โยเยเลย ยกเว้นเวลาเขาหิวจริงๆ ท่านจอมมารที่เกลียดเสียงดังจึงยอมให้นางเลี้ยงน้องไว้ได้ชั่วคราว และแม้แต่ผู้เฒ่าเก่อซึ่งไม่ใช่คนที่มีเมตตาอะไรยังยอมดูแลน้องให้นางบ้าง เพราะนางมีคุณความดีที่ช่วยให้ท่านจอมมารดูดีขึ้นผิดหูผิดตา ระหว่างทางนางได้เจอคู่สามีภรรยาประหลาด สุดท้ายก็พอคณะไปเอี่ยวกับหนอนพิษ และได้ช่วยให้ฮูหยินของครอบครัวรอดตาย ผู้เฒ่าเก่อได้เรียนรู้การเย็บคนครั้งแรก สุดท้ายหลัวซีได้ลูกประคำไม้โพธิสัตว์มาเป็นค่าตอบแทน ผู้เฒ่าเก่อดีใจเพราะของสิ่งนี้สามารถนำมาปรุงยาช่วยท่านจอมมารได้ เดินทางผ่านเมือง เลาะป่าเขา เจอคนดีบ้าง ร้ายบ้าง ยากลำบากแสนสาหัสในทะเลทรายจนเกือบตายบ้าง ระหว่างนั้นดอกอวี้หลันก็ค่อยๆ งอกจากเดิม สองดอก สามดอก ทุกครั้งนางต้องจ่ายค่าตอบแทนเป็นความดีจำนวนมาก นางจึงต้องสะสมความดีโดยการนำเงินที่ได้รับจากท่านจอมมารมาช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก หรือช่วยเหลือคนเท่าที่ความสามารถนางจะช่วยได้ นอกจากนี้ นางยังอัพเกรดความสามารถด้วยการมองเห็นแสงสีขาวจากอกคนต่างๆ ซึ่งเป็นแสงแสดงว่าคนคนนั้นมีความดีที่ทำ หรือต้องการความช่วยเหลือจากนาง เมื่อนางช่วยเหลือพวกเขาแล้ว นางก็จะได้แสงสีขาวเป็นความดีตอบแทนมาเก็บไว้ในไข่เป็ดอวี้หลันของตัวเอง ในที่สุดนางก็เจอคนที่สามารถฝากเป๋าเป่าได้ หลัวซีพบในทะเลทราย เขาเป็นบัณฑิตที่เพิ่งสูญเสียบุตรชายและลูกสะใภ้ไป จึงยินดีรับเป๋าเป่าไปเลี้ยง ก่อนจากกันผู้เฒ่าเก่อตัดนิ้วที่เกินมาของเป๋าเป่าออกให้ ทำให้เหมือนเด็กปกติคนอื่น ระหว่างทางข้ามหุบเขาอันตราย เส้นด้ายทองคำที่ใช้ข้ามเขาขาด ทำให้หลัวซีและชวนจิ่งอวี้ตกลงไปในเหว สุดท้ายชวนจิ่วอวี้ก็ใช้แส้ประจำตัวช่วยหลัวซีและตัวเขาเองไม่ให้ตกลงไปตาย แต่กลับติดในผาแทน ชวนจิ่งอวี้ได้รับบาดเจ็บหนัก เขาไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้ จึงบอกให้หลัวซีซ่อนตัวจนกว่าเขาจะสลบไป ระหว่างนั้นชวนจิ่งอวี้กลายเป็นอีกคนหนึ่ง ไม่หลงเหลือตัวตนเดิมอีก หรือก็คือเขากลายเป็น สาปอสุรา ซึ่งเป็นพิษที่ติดตัวเขานั่นเอง เมื่อชวนจิ่งอวี้สลบ หลัวซีจึงออกมาปฐมพยาบาลรักษา เช็ดเนื้อตัว หาอาหารในผา หลายวันผ่านไปจนท่านจอมมารได้สติ สิบสองกระบี่และผู้เฒ่าเก่อก็ตามหาชวนจิ่งอวี้พบ และออกเดินทางต่อไป เจอเหตุการณ์สาวงามให้หลัวซีหึงหวง และกลับคืนสู่จู่เหว่ย บ้านเดิมของจอมมาร หลัวซีกลายเป็นฮูหยินของจอมมารในที่สุด ผู้เฒ่าเก่อเล่าให้ฟังว่า จอมมารแห่งโลกันตร์บูรพา หรือตำแหน่งที่ชวนจิ่วอวี้อยู่นั้น เกิดจากการให้เด็กในครรภ์ฮูหยินของท่านประมุขได้รับพิษผ่านมารดาสามร้อยกว่าชนิด ถ้าเด็กรอด จึงจะสามารถครอบครองตำแหน่งประมุขได้ แต่ชวนจิ่งอวี้นั้นไม่อาจเอาชนะพิษสุดท้าย หรือพิษสาปอสุราได้สมบูรณ์ ร่างกายจึงเป็นครึ่งผีครึ่งคนอยู่อย่างนี้ ถ้าไม่เพราะประมุขคนเก่าตายไป ชวนจิ่งอวี้ก็คงไม่อาจมีชีวิตรอด ผู้เฒ่าเก่อและเหล่าสิบสองกระบี่พยายามสรรหายามารักษา แต่ก็ช่วยได้แค่ชั่วคราว อีกทั้งยังต้องระวังไม่ให้ท่านจอมมารสติหลุด จนสาปอสุราออกมา เพราะเมื่อออกมาสิบสองครั้งแล้ว ท่านจอมมารจะไม่รอดอีก และแท้จริงแล้ว การรับตำแหน่งฮูหยินของท่านจอมมาร ต้องให้ฮูหยินดื่มพิษ ถ้ารอดแสดงว่ามีคุณสมบัติจะตั้งครรภ์ประมุขน้อยได้ แต่หลัวซีไม่ได้ผ่านพิธีนี้เพราะชวนจิ่งอวี้ช่วยพูดกับผู้เฒ่าเก่อ ระหว่างอยู่ที่จู่เหว่ย หลัวซีมีความสุขที่สุด ชวนจิ่งอวี้ตามใจนาง คอยบริจาคเงินบริจาคของเพื่อให้หลัวซีสบายใจ ตามคำแอบอ้างที่นางเล่าว่าโรคประจำตัวของนางจะต้องทำความดีเพื่อรักษาจึงจะหาย ชวนจิ่งอวี้พานางไปยังถ้ำงู รู้จักกับเจ้างูน้อยสีเงินจนคุ้นเคยกัน ให้นางปรนนิบัติสางผมทุกวัน กินอาหารที่นางทำทุกมื้อ แต่หลังคลื่นสงบย่อมมีพายุ อุปสรรคเริ่มเข้ามาหาหลัวซี เมื่อผู้เฒ่าเก่อบอกนางว่าท่านจอมมารจะต้องแต่งกับประมุขของโลกันตร์ทักษิณเพื่อยารักษาโรคของเขา นางตัดพ้อเขาจนทำให้ชวนจิ่งอวี้เอ่ยปากไล่ สั่งให้นำนางไปเป็นอาหารงู สุดท้ายสิบสองกระบี่และท่านป้าที่เคยรับใช้จึงช่วยให้นางแอบหนีออกไป และให้แผนที่และอาหารนางมา หลัวซีตรอมตรมและโกรธแค้นชวนจิ่งอวี้ เดินทางกลับไปหาเป๋าเป่า ระหว่างทางเจออุปสรรคอันตรายบ้าง แต่ได้งูน้อยสีเงินที่นางคุ้นเคยช่วยเหลือจากคนใจทราม จนรอดปลอดภัยเจอเป๋าเป่า นางไม่รู้เลยว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะชวนจิ่งอวี้ออกอุบาย เนื่องจากโลกันตร์บูรพาจะเกิดศึกใหญ่ ทั้งโลกันตร์อุดรและประจิมต้องการแย่งชิงพื้นที่และขุมทรัพย์จากโลกันตร์บูรพา ชวนจิ่งอวี้ไม่อยากให้หลัวซีซึ่งไม่สามารถป้องกันตัวเองได้อยู่ที่นี่ยามมีศึก อีกทั้งยามนั้นเขาก็อ่อนแอมาก การแต่งงานกับประมุขโลกันตร์ทักษิณเป็นเรื่องหลอกลวง เนื่องจากประมุขโลกันตร์ทักษิณต้องครองตัวบริสุทธิ์ ที่ทั้งสองร่วมมือกันเพราะต่างฝ่ายต่างต้องการประโยชน์จากอีกฝ่ายเท่านั้น ตัดมาที่หลัวซี นางกลับมาอาศัยอยู่กับเป๋าเป่าและผู้เฒ่าที่นางฝากเป๋าเป่าให้เลี้ยงและรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์กับชวนจิ่งอวี้ นางช่วยเหลือขอทานเด็ก ใช้เงินที่ได้มาเปิดโรงเรียน ให้ผู้เฒ่าที่เป็นบัณฑิตเป็นครูสอนหนังสือขอทานเหล่านั้น และรับนักเรียนทั่วไป เปิดร้านยาเพื่อช่วยเหลือคนที่ไม่มีเงินรักษา นางไม่หวังกำไรในระยะแรก แต่หวังแสงสีขาวจากความดีที่นางทำ การณ์กลับกลายเป็นว่าโรงเรียนที่เปิดไม่นานก็ทำกำไรงาม เพราะเด็กขอทานเหล่านั้นตั้งใจเรียน เด็กที่รับทั่วไปเห็นดังนั้นก็จึงตั้งใจเรียนตาม คบบัณฑิตบัณฑิตพาไปหาผลก็เป็นเช่นนี้ ทั้งโรงเรียนก็มีอาหารที่หลัวซีทำให้อิ่มท้อง ยามป่วยก็พาไปรักษาที่ร้านยา เป็นสิ่งแวดล้อมครบครันที่พ่อแม่ต้องการที่สุด ครรภ์แก่ก็เจอกลุ่มผู้เฒ่าเก่ออีกครั้ง นางรู้ความจริงที่ชวนจิ่งอวี้ทำ แม้จะไม่เชื่อในตอนแรก ต่อเมื่อเห็นสภาพแทบไม่เหลือเค้าเดิมของท่านจอมมารจึงอดสงสารไม่ได้ สุดท้ายก็รับชวนจิ่งอวี้มาดูแล จริงๆ แล้ว ชวนจิ่งอวี้สูญเสียกำลังภายในและเส้นเอ็น ร่างแหลกเหลวไปจากศึกสามโลกันตร์ แม้จะเอาชนะได้ในท้ายที่สุด แต่ก็สูญเสียสัมผัสทั้งห้าไป ผู้เฒ่าเก่อเย็บร่างท่านจอมมารเข้าด้วยกัน และใช้ความรู้ของตัวเองรักษาเหลือลมหายใจสุดท้ายไว้ได้ สุดท้ายก็พามาหาหลัวซีเพราะหวังให้ชวนจิ่งอวี้ดีใจ หลัวซีพยาบาลชวนจิ่งอวี้แทบไม่ได้พัก นางใช้ดอกอวี้หลันและน้ำค้างให้ท่านจอมมารดื่ม กิน อาบ ทา หยอด ใส่ ทุกวิธีที่นางทำได้ สุดท้ายชวนจิ่งอวี้ก็ตอบรับนางได้อีกครั้ง หลัวซีคลอดโดยให้ผู้เฒ่าเก่อผ่าคลอด ผู้เฒ่าเก่อตั้งชื่อให้ลูกชายนางว่า ชวนจิ่งเสวียน ส่วนนางเรียกลูกว่าเป้ยเป้ย เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชวนจิ่งอวี้หายเป็นปกติ ทั้งเป้ยเป้ยและเป๋าเป่า ลูกและน้องชายของนางต่างก็เป็นเด็กสมบูรณ์มีความสุข ยี่สิบปีผ่านไป เป๋าเป่าเติบโตมาเป็นชายหนุ่มจิตใจดี มีปณิธานในการช่วยเหลือคนอื่นเหมือนหลัวซี ส่วนเป้ยเป้ยที่อายุห่างจากเป๋าเป่าสองปีนั้น ผู้เฒ่าเก่อเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิด ไม่นานก็ไปที่โลกันตร์บูรพา ส่วนหลัวซีและชวนจิ่งอวี้ไม่ได้กลับไปที่โลกันตร์บูรพาอีกเลย ก่อนหมดอายุขัยของผู้เฒ่าเก่อ เขาสารภาพกับนางว่าท่านจอมมารที่นางใช้ชีวิตอยู่ด้วยนั้นไม่ใช่ท่านจอมมารคนเดิม แต่เป็นสาปอสุรา จุดที่สังเกตได้คือ สภาพเขาไม่อาจฟื้นคืนหลังบาดเจ็บหนักครั้งนั้นได้ และเป้ยเป้ยก็กลัวท่านจอมมารอย่างหนัก ถ้านางไม่เชื่อให้สังเกตปานที่หลังคอของท่านจอมมาร ถ้าเป็นสีแดงแสดงว่าเป็นสาปอสุราจริง หลัวซีตกใจและไม่เชื่อ นางไม่อยากยอมรับว่าคนที่นางใช้ชีวิตร่วมมายี่สิบกว่าปีนั้นจะไม่ใช่ชวนจิ่งอวี้ตัวจริง แต่พักหลังชวนจิ่งอวี้เริ่มทำตัวผิดแปลกและห่างเหินไปจากนาง ปานแดงหลังคอท่านจอมมารเป็นหลักฐานสำคัญตามที่ผู้เฒ่าเก่อบอก สุดท้ายนางขอเหล้าพิเศษมาจากเพื่อนของเป๋าเป่า เหล้านี้ต้องดื่มพร้อมคู่รัก ช่วยให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้ความในใจของอีกฝ่าย หลัวซีแต่งตัวอย่างดี ยกเหล้าไปให้ชวนจิ่งอวี้ ชวนจิ่งอวี้ดื่ม และนางก็ได้รู้ความจริงว่า ผู้เฒ่าเก่อโกหก ชวนจิ่งอวี้ยังเป็นชวนจิ่งอวี้ที่รักนางที่สุดคนเดิม ตอนนั้นชวนจิ่งอวี้เอาชนะสาปอสุราได้แล้วจึงได้ครอบครองร่างตัวเองสมบูรณ์ ที่ผู้เฒ่าเก่อทำอย่างนี้เพราะยึดถือความเชื่อดั้งเดิมของโลกันตร์บูรพา เสือสองตัวไม่อาจอยู่ในถ้ำเดียวกัน เมื่อมีประมุขคนใหม่ ประมุขคนเดิมย่อมอยู่ไม่ได้ เขาจึงวางแผนกำจัดชวนจิ่งอวี้มาตลอดหลังจากชวนจิ่งเสวียนเกิด และที่ผ่านมาก็ที่ประมุขมีอายุไม่ยืนก็เพราะเหตุผลเช่นนี้นั่นเอง เป้ยเป้ย ลูกชายของนางซะอีก ที่รู้ทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่กลับปิดปากเงียบ เป็นใจให้ผู้เฒ่าเก่อและคนอื่นวางแผนสังหารพ่อของตัวเอง ชวนจิ่งอวี้รู้ดี แต่ไม่เคยเล่าให้หลัวซีฟัง ตอนที่นางรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักนางหมดใจไม่เสื่อมคลาย นางก็ถูกดึงกลับไปยังที่ที่จากมา โลกปัจจุบัน แท้จริงหลัวซีก็คือเฉิงหลัน ที่ประสบอุบัติเหตุโคม่าเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่เพราะความดีที่หลัวซีทำจนแสงสีขาวเต็มไข่เป็ดอวี้หลัน ให้เฉิงหลันรอดตายปาฏิหาริย์ ยี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นเพียงฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น สามปีผ่านไป ธุรกิจร้านยาของตระกูลเฉิงเติบโตจึงร่ำรวยอย่างรวดเร็ว น้าเล็กที่นิสัยไม่ดีนักก็มาแนะนำผู้ชายให้เฉิงหลัน เขาชื่อหวังเทียนอวี่ หนุ่มเสเพลทายาทมหาเศรษฐีที่เพิ่งรอดจากอุบัติเหตุ เฉิงหลัน หรือหลัวซี จำแววตาเขาได้ ตอนนี้หวังเทียนอวี่ไม่อยู่แล้ว กลายเป็นชวนจิ่งอวี้แทน เขาตามมาหานาง จบเรื่องหลัก ตอนพิเศษสามตอน ตอนแรก ตามหาภรรยาข้ามภพข้ามชาติ เล่าชีวิตหลังจากหลัวซีเจอชวนจิ่งอวี้ไม่นานก็ทำปิ่นโตไปให้เหมือนสมัยยังเป็นแม่ครัวของจอมมาร ตอนพิเศษ2 เหตุเกิดเพราะกระโปรง พ่อแม่ฝ่ายหญิงกีดกัน แต่สาวไม่สน ขอทำตามหัวใจวิ่งหารัก คอยเทียวไปหา ไปสอนท่านจอมมารให้รู้จักโลกในปัจจุบัน แต่ชุดของสาวเจ้าโป๊เกินไปหน่อย จอมมารก็หึงไปตามระเบียบ ตอนพิเศษ3 แม่ยายกับลูกเขย พ่อตาแม่ยายได้รู้จักลูกเขยซะที ตอนแรกตั้งป้อมไว้ดิบดีผู้ชายเสเพลแม่ไม่เอา พอเจอกันกันเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แถมท่านจอมมารยังโชว์ท่าเลียมือระงับความร้อน กับอุ้มสาวโชว์ พ่อแม่สาวเห็นก็ประทับใจ (แต่ไม่ประทับใจโอ = =') สุดท้ายก็แต่งงานกันเงียบๆ ท่านจอมมารว่างเกินไป หลัวซีจึงให้ไปแสดงหนังจะได้ไม่คิดถึงบ้าน บทหนังเข้ากับอาชีพเดิม (นักฆ่า) พอดี จึงแสดงดี ดังเปรี้ยงปร้าง ต่อมามีลูกกับหลัวซีเป็นฝาแฝดชาย และมีลูกสาวหลังจากนั้น ตอนพิเศษ4 เรื่องของชวนจิ่งเสวียน : ยิ่งสูงยิ่งหนาว เล่าเรื่องเป้ยเป้ย ลูกชายของหลัวซีกับชวนจิ่งอวี้ เด็กอตัญญูคนนั้นหลังจากพ่อแม่ตายก็ได้รับตำแหน่งสูงสุดของจตุโลกันตร์ เขาเกลียดกลัวพ่อ เย้ยหยันแม่ ดูถูกความรักว่าทำให้ทั้งคู่อ่อนแอ จอมมารที่ไม่อันตรายกับหญิงที่เอาแต่ตามใจสามี หลายสิบปีผ่านไปจนเขาอายุสี่สิบก็เริ่มเห็นว่าข้างตัวว่าไม่มีใคร เชิญผู้รู้หรือนักทำนายมา ก็ทำนายบอกว่าทั้งพ่อและแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ แต่ไม่ใช่ในโลกนี้ เขาโดดเดี่ยวก็จริง แต่จะไม่เป็นไร โอสรุป ไข่เป็ดนี่เป็นเหมือนบันทึกความดีของนางเอก นางต้องทำความดีรวบรวมแสงสีขาวจนเต็มไข่จึงได้กลับโลกปัจจุบัน และรอดตายจากอุบัติเหตุราวปาฏิหาริย์ สงสัย - น้องชายต่างแม่คนแรกของหลัวซีหายไปไหน ตอนที่พ่อกับแม่เลี้ยงเอาน้องใหม่มาให้ก็ไม่เห็น - สาวที่โผล่มาให้นางเอกหึงหายไปไหน ไปแล้วไปลับไม่กลับมา ไหนตอนแรกบอกนางมีประโยชน์ไง - พระเอกตามมายุคปัจจุบันได้ยังไง - ทำไมนางเอกตั้งครรภ์จึงไม่ต้องรับพิษเหมือนฮูหยินท่านประมุขคนอื่นๆ ถ้าอย่างนั้นเป้ยเป้ยไม่ขาดคุณสมบัติของจอมมารโลกันตร์บูรพาหรือ - ไข่เป็ดนี่มาจากไหน ของวิเศษเทพประทานหรือ บ่น - เป้ยเป้ย เด็กไม่ดี ทำไมทำกับพ่อแม่อย่างนี้ เอาจริงๆ ไม่เข้าใจเขาเลย พ่อกับแม่ก็เลี้ยงมาดี ให้ความรักดี เล่ม 2 ตอนที่ 50 สะสมความ ต้องเป็น สะสมความดี คำว่า ดี ตกลงไปอยู่คำแรกของเนื้อหาตอน . . . หากบอกว่าร่างที่นิ่งเฉยนี้เป็นคน 'เย็นนอกร้อนใน' ก็ไม่ถูกซะทีเดียว ถ้าจะพูดให้ถูกคงต้องกล่าวว่าเขาเป็นคนที่ปิดกั้นตัวเอง รักสันโดษ ไม่ชอบให้ผู้อื่นเข้าใกล้ ท่าทางทั้งหมดที่แสดงออกมาจึงดูเป็นที่รังเกียจและเย็นชาต่อผู้อื่น ชวนจิ่งอวี้มีชีวิตอยู่ในโลกของตัวเอง เขามองว่าตนเองนั้นอยู่เหนือทุกสิ่งทุกอย่าง แต่อีกนัยหนึ่งก็รู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าทุกอย่างเช่นกัน ตอนที่ 24 ให้มันรู้เสียบ้าง เล่ม 1 . . . แน่นอนว่านางยังรู้สึกสังเวชใจอยู่บ้าง... คนที่ทำความชั่วมาตลอดจู่ๆ วันหนึ่งหันมาทำความดี ย่อมถูกเรียกว่าวางดาบสำเร็จเป็นอรหันต์ แต่คนที่ทำความดีมาตลอดในวันหนึ่งเกิดทำเรื่องเลวร้ายกลับกลายเป็นต้องตกนรกหมกไหม้ทันที คิดดูให้ดีนางก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง... คนหนึ่งหันหลังให้ความชั่วเดินไปสู่ความดี อีกคนหนึ่งหันหลังให้ความดีมุ่งสู่ความชั่ว คนหนึ่งเดินเข้าสู่แสงสว่างและความหวัง อีกคนหนึ่งเดินเข้าสู่ความมืดมนและความเสื่อมทราม คนหนึ่งจู่ๆ ก็กลับเนื้อกลับตัว อีกคนหนึ่งรู้แก่ใจแต่ยังเจตนาทำผิด นี่คือเหตุผลที่ว่าเหตุใดคนดีที่ทำความชั่วจึงได้รับผลกรรมหนักหนายิ่งกว่าคนชั่วโดยสันดานนับร้อยเท่า ตอนที่ 27 ลูกประคำไม้โพธิสัตว์ เล่ม 1 . . .
อ่านรีวิวคุณโอแล้วแอบดีใจที่ไม่ได้สอยตามกระแส แหะ ๆ
ขอบคุณสำหรับรีวิวค่ะ  โดย: แม่ไก่
 วันที่: 29 มิถุนายน 2559 เวลา:15:19:06 น.คุณโอ เค้ามีชื่อเรื่องภาษาไทยนะ ที่เล่นดีไซน์ อยู่เหนือตัวเลขลำดับเล่มไง
สรุปว่า เรื่องนี้ ราคากับความสนุกมันผกผันกันสินะ...ดีใจที่ไม่ได้สอย โดย: Serverlus
วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:10:48:40 น.สนพ.นี้ยังไม่เคยซื้อหรือเช่ามาอ่านเลยค่ะ หลายครั้งที่ได้แต่เล็งพอเข้ามาอ่านรีวิวจากหลายๆกระทู้แล้วคิดว่า ขออ่านแค่รีวิวก็พอ ขอบคุณสำหรับรีวิวนะคะ
โดย: หอมกลิ่นบรรพกาล
วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:20:12:24 น.คุณเรียวรุ้ง เรื่องนี้มีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบค่ะ ข้อดีของเรื่องนี้คืออ่านง่าย ไม่ซับซ้อน มีความน่าติดตาม พระนางมีเอกลักษณ์ชัดเจน
คุณPd อ่านไปจินตนาการหน้าตาอาหารไปค่ะ  คุณแม่ไก่ แหะๆ บางทีก็อาจขึ้นอยู่กับคนด้วยค่ะ โอไม่ชอบพระนางลักษณะนี้ด้วย คุณเอ้ ไม่ใช่ค่า หมายถึงชื่อผู้แปลค่ะ มีคนหนึ่งลงชื่อไว้เป็นภาษาจีน แล้วโอพิมพ์ลงบล็อกตามไม่ได้ไง คุณหอมกลิ่นบรรพกาล ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยียนค่ะ โดย: ออโอ
วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:21:59:17 น.ขอบคุณคุณออโอที่แวะไปเยี่ยมนะคะ
กำลังปรับปรุงค่ะ ค่อยเป็นค่อยไป55555 ส่วนอีโมน้องหมีรุ้งได้รับความเอื้อเฟื้อจากคุณ On-rainy-days ค่ะ เธอหาทางช่วยอยู่ตั้งนานค่ะ กว่าจะลงโค้ดได้สำเร็จ ลำพังตัวรุ้งเองไม่สามารถค่ะ ใช้แค่เท่าที่บล๊อคแก๊งจัดให้ได้แค่นั้นแหละค่ะ ฝันดีนะคะ  โดย: เรียวรุ้ง
วันที่: 30 มิถุนายน 2559 เวลา:22:18:31 น.มีอะไรอยู่ข้าง เรื่องราวจะเกิดอะไรขึ้น 3 ดาว - บ้าง?
ชอบพล็อตนะ อยากอ่านเรื่องเมนูอาหารที่นางเอกทำด้วยหละ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต สายหมอกและก้อนเมฆ Photo Blog ดู Blog ไวน์กับสายน้ำ Diarist ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 10 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น โดย: สาวไกด์ใจซื่อ
 วันที่: 1 กรกฎาคม 2559 เวลา:6:47:14 น.บ้าง ค่ะ โอพิมพ์ผิดเอง ขอบคุณมากค่า
เมนูอาหารสารพัดอย่าง แต่แอบคิดว่าน่าจะเลี่ยนบ้าง ดูมันๆ ทอดๆ หวานๆ เป็นส่วนใหญ่ (แต่พระเอกเขาเหมือนเด็ก ติดหวานค่ะ) ขอบคุณที่โหวตให้ค่ะ  โดย: ออโอ
วันที่: 1 กรกฎาคม 2559 เวลา:22:37:46 น.อ่าว คะแนนน้อยจุง มีดองแล้ว ไม่รู้จะอ่านเมื่อไหร่เลยค่ะ
 โดย: kunaom
วันที่: 2 กรกฎาคม 2559 เวลา:19:56:56 น.ถ้ามองข้ามไปมั้งก็สนุกดี
โดย: CK IP: 1.10.249.21 วันที่: 3 กรกฎาคม 2559 เวลา:10:17:34 น.
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต แมวเซาผู้น่าสงสาร Travel Blog ดู Blog Tui Laksi Sports Blog ดู Blog Rinsa Yoyolive Travel Blog ดู Blog ออโอ Book Blog ดู Blog โดย: newyorknurse
 วันที่: 5 กรกฎาคม 2559 เวลา:2:51:40 น.เราว่าเรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ
โดย: ib IP: 49.49.250.52 วันที่: 10 กรกฎาคม 2559 เวลา:23:21:02 น.
คุณ ib โอว่าเล่มแรกโอชอบพอสมควรเลยค่ะ น่ารักดี แต่เล่มที่สองโอไม่ชอบเลย ส่วนเล่มสุดท้ายมีทั้งส่วนที่ชอบก็คือพยายามขมวดปมเข้าเนื้อหา ส่วนที่ไม่ชอบก็คือเห็นรอยต่างกับสองเล่มก่อนหน้าเกินไป โดยรวมเนื้อเรื่องยังคุมโทนไม่ค่อยอยู่ ยิ่งตอนตอนพิเศษยิ่งหลุดไปไกล เหมือนแฟนฟิกมากกว่า
โดย: ออโอ
วันที่: 12 กรกฎาคม 2559 เวลา:16:31:04 น.แอบซุ่มอ่านรีวิวคุณโอมานานละ ขอบคุณมากนะคะ รีวิวสนุกดีเหลือเกิน ตอนแรกอ่านที่ห้องสมุดลงไว้ให้ ค้างมาก คือไม่ได้ชอบมากขนาดนั้นแต่ก็อยากรู้ว่าสรุปเรื่องจบยังไง นี่เห็นมีดราม่าเล่มพิเศษตอน 4 ที่นายอินทร์ว่าจำนวนจำกัดอีก แอบรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ซื้อ รอเรื่องอื่นดีกว่า แหะๆ
โดย: NJ_knox IP: 58.8.218.128 วันที่: 21 กรกฎาคม 2559 เวลา:17:47:56 น.
คุณ NJ_knox ขอบคุณมากค่ะ ดีใจที่ชอบนะคะ
 เรื่องตอนพิเศษ ดราม่ายังคุกรุ่นอยู่เลยค่ะ ยิ่งคำว่าจำกัดด้วยแล้ว โดย: ออโอ
วันที่: 21 กรกฎาคม 2559 เวลา:22:25:27 น.ดีนะที่ไม่ได้อ่านรีวิว ก่อนซื้อ อ่านจบรู้สึกดีมากเลย อยากทำดี(ซึ่งแต่ก่อนคิดว่าเราไม่ได้ทำชั่วนิ /โชคดีที่ยังมีคนที่เรารักอยู่บนโลก /เอาใจใส่ /ระแวง) ได้ข้อคิดมากๆเลย เนื้อเรื่องประมาณรักแรกพบ กับมุธุรสหวานล้ำ ต้องเสียไปถึงจะรู้ตัว
โดย: Nla IP: 223.206.72.168 วันที่: 12 สิงหาคม 2559 เวลา:19:09:10 น.
คุณNla สุดท้ายคนที่ตัดสินใจได้ดีที่สุดก็คือตัวเองค่ะ
 โดย: ออโอ
วันที่: 14 สิงหาคม 2559 เวลา:16:37:29 น.กำลังอ่านเล่มที่สองอยู่ค่ะ หลังจากดองมานาน.. รู้สึกว่า ไม่ไหว จะอ่านจบไหมเนี่ย ทำไมมันบรรยายอะไรเยอะแยะแบบนี้ - - เลยพักสายตา เสิร์ชหาข้อมูลว่าจะมีใครคิดเหมือนเราไหมนะ.. เจอบล๊อครีวิวของคุณโอ มันใช่เลยค่ะ ตรงใจสุดๆ ..ไม่รู้ว่าจะทนอ่านได้จนจบรึเปล่าค่ะ แหะๆ
โดย: หญิง IP: 110.77.194.191 วันที่: 23 สิงหาคม 2559 เวลา:23:04:20 น.
คุณหญิง โอ้ จับมือๆ ดีใจที่เราได้พบกันค่ะ เรื่องนี้คนชอบก็ชอบเลยนะคะ แต่ถ้าโดนจุดที่ไม่ชอบก็จะไม่ชอบเลยเช่นกัน
โดย: ออโอ
วันที่: 31 สิงหาคม 2559 เวลา:14:02:41 น. |
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [
เรื่องนี้ของห้องสมุดนิ
ได้ยินชื่อมานานล่ะ
แต่ไม่ได้สนใจเลย
อ่านรีวิวแล้วก็ยังไม่น่าสนใจอยู่ดีอะ