Group Blog All Blog
|
เกิดใหม่เป็นไดอารี่ larza เขียน นิยายในหมวดนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย  เกิดใหม่เป็นไดอารี่ larza เขียน สำนักพิมพ์ overgraY ในเครือแจ่มใส 299 บาท 354 หน้า หลังปก เพื่อช่วยเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ผมพุ่งตรงเข้าใส่รถที่กำลังแล่นมาแบบไม่ทันคิด ซึ่งเหตุการณ์นี้ได้คร่าชีวิตผม และมอบชีวิตใหม่ที่พิสดารจนคาดไม่ถึง เมื่อผมดันเกิดอีกครั้ง... เป็นไดอารี่ของ ‘กวี’ ร่างกายที่เป็นแผ่นกระดาษเย็บเล่มของผม มีความในใจที่มืดหม่นของเขาสลักลึกลงมา รวมทั้งต้องทนเห็นเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้นกับเขาอีก โดยไม่เปิดเผยว่า ‘ตะวัน’ คนนี้เป็นใคร คุยกันหลังอ่าน สนใจเรื่องนี้อันดับแรกเพราะปกเลย เห็นแล้วสะดุดตา (ชอบโทนสี องค์ประกอบ ภาพ สิ่งที่อยู่ในภาพ การจัดวางรูปแบบ ชื่อเรื่อง ถึงจะวายก็ไม่จำเป็นต้องมีรูปผู้ชายสองคนบนปกหรือเปล่า นิยายชายหญิงยังไม่จำเป็นต้องเอาผู้หญิงคู่กับผู้ชายบนปกเลยจริงไหม) อ่านหลังปกแล้วน่าติดตาม แล้วน้องนางก็มาอยู่ในครอบครอง รู้สึกใจง่ายชะมัด อยากรู้ว่าอารมณ์นี้เป็นเฉพาะผู้หญิงหรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าเป็นเฉพาะโอ เรื่องเล่าถึงผู้ชายธรรมดาวัยทำงานคนหนึ่งที่ตายจากการช่วยเหลือคนไม่ให้ถูกรถชน แต่แทนที่ตายแล้วจะตายลับ เขากลับมามีความรู้สึกอีกครั้งในตัวตนใหม่ ไม่ใช่คนหรือสัตว์ แต่เป็นสิ่งของ ...เขากลายเป็นไดอารี่ ไดอารี่เล่มนี้เป็นของที่หมอมอบให้เด็กหนุ่มที่ชื่อ 'กวี' กวีพูดไม่ได้ เข้ากับเพื่อนที่โรงเรียนไม่ได้ เขาจึงเริ่มจดบันทึกลงไดอารี่ โดยไม่รู้เลยว่าไดอารี่นี้มีชีวิต และคอยมองตัวเขาตลอดเวลา สิ่งที่กวีเขียน เรื่องที่กวีเผชิญ ผลักดันให้ไดอารี่อยากช่วยเหลือ จึงแนะนำตัวในฐานะ 'ตะวัน' กวีเข้าใจว่าตะวันเป็นเด็กสาวคนหนึ่งในห้องที่เข้ามาเขียนโต้ตอบกับเขาทุกพักกลางวัน ตะวันก็เองก็ต้องการเช่นนั้น จนถึงวันหนึ่งที่กวีเรียกร้องอยากพบตะวัน แต่ตะวันเป็นไดอารี่ เขาไม่มีทางพบกวีได้ จึงปฏิเสธไป และเรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่ไดอารี่อย่างตะวันเสียใจอย่างที่สุดในเวลาต่อมา +++ ดูจากปกและเดาจากเรื่องตอนแรกคิดว่าน่าจะเศร้า แต่อารมณ์เรื่องจริง ๆ ค่อนข้างหลากหลายค่ะ หดหู่ สงสาร กดดัน ระแวง ตลก ตกใจ ตื่นเต้น สุขใจ เขิน สับสน อารมณ์หลักน่าจะอยู่ที่กดดันกับสับสน แล้วก็เดาทางเรื่องไม่ได้เลยในช่วงแรก ส่วนตลกนี่มาจากอารมณ์ตัวละคร เป็นตลกแบบไม่จงใจใส่มุกที่โอชอบ โอชอบครึ่งแรกมาก ๆ อ่านแล้วไม่อยากวางเลย เอ็นดูปนสงสารกวี เอาใจช่วยทั้งตะวันและกวี เขินนิด ลุ้นหน่อย จนเริ่มไต่เข้าสู่ความหวาดระแวง ใช่ ระแวง เรื่องนี้จิต ๆ ด้วย แต่จิตยังไงไม่ขอเล่าเนอะ มันสปอยล์ อยากให้ไปลุ้นตอนอ่านเอง ส่วนครึ่งหลังสำหรับโอแล้วรู้สึกว่าดรอปกว่าครึ่งแรกค่อนข้างมาก ตั้งแต่บทช่วงซ้อมละครเป็นต้นไป มันจะมีช่วงที่รู้สึกว่าไม่สามารถเชื่อมต่อเรากับตัวละครได้ รู้สึกคำพูดไม่เข้าปาก การแสดงออกยังไม่ธรรมชาติบ้าง มีช่วงที่ยังสวิง ซึ่งโอเองก็ยังไม่แน่ใจ ว่าการสวิงนี้อาจจะเหมาะกับแนวเรื่องที่คาดเดาไม่ได้ก็ได้ แต่ส่วนที่ค่อนข้างชัดคือการเล่นมุกซ้ำ แนวเรื่องลักษณะนี้ถ้าใช้การเล่นกับความรู้สึกแบบเดิม ๆ มันจะไม่ส่งผลต่อจิตใจเท่าครั้งแรกแล้ว ต้องพยายามหาวิธีใหม่ หรือหาจังหวะที่ดีกว่านี้ บทพูดเรื่องเดิม ๆ ไม่คม และให้ความรู้สึกที่จริงเท่าช่วงครึ่งแรก ส่วนที่รู้สึกค่อนข้างขัดคือทอล์กแซวตัวละครของผู้เขียนท้ายบท โอเข้าใจจากทอล์กว่าเรื่องนี้น่าจะลงเป็นนิยายออนไลน์มาก่อน ทอล์กหลังจบแต่ละตอนของผู้เขียนในนิยายออนไลเป็นสิ่งที่ดี นอกจากใช้สื่อสารกับคนอ่านแล้ว คนอ่านก็ยังได้ฟีดแบ็กบางอย่างจากคนเขียนด้วย และมันเป็นเหมือนช่วงพักเหนื่อยระหว่างอ่าน หรือเว้นว่างหลังจากคนเขียนยังไม่เขียนตอนต่อไป แต่มันแปลกมากเมื่อมารวมอยู่ในนิยายรวมเล่ม เพราะรูปเล่มนิยายมันทำหน้าที่รวมเรื่องราวเป็นหนึ่ง ทอล์กไม่น่าจะอยู่ตรงนั้น เป็นการขัดอารมณ์เรื่อง รวมถึงการจังวางรูปแบบของทอล์กที่ติดกับเนื้อเรื่องเกินไป ตอนแรกโอไม่รู้ด้วยว่านั่นคือทอล์กแซว โอเข้าใจว่าเป็นส่วนหนึ่งของนิยาย แล้วก็งง สรุป โดยรวมโอค่อนข้างชอบเลยสำหรับเรื่องนี้ (ชอบมากสำหรับครึ่งแรก ผิดหวังหน่อย ๆ ในครึ่งหลัง) คิดว่าถ้าสามารถขยี้หรือเล่นในบางประเด็นเพิ่มเติม ส่งอารมณ์เชื่อมโยงความรู้สึกให้ธรรมชาติและหลากหลายขึ้น สร้างเหตุผลรองรับมั่นคง จะทำให้เรื่องนี้โดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก ถ้าใครอยากอ่านนิยายวายแนวที่ไม่ใช่รักใส ๆ หรือดราม่า ก็มาลองเรื่องนี้ดูค่ะ ออกแนวระทึกขวัญ เขินแบบหวาด ๆ ดีค่ะ หรือโอก็เริ่มเพี้ยนตามตัวละครในเรื่องไปแล้วเนี่ย 3 ดาว อยากพูดถึงบางฉากแต่มันสปอยล์ ใครยังไม่เคยอ่านนิยายอย่าเพิ่งอ่านนะคะ . . . *Spoiler Alert* . . . . . . . - ตอนตะวันและกวีได้โอกาสกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง โออยากให้มีเล่าถึงช่วงนี้มากกว่านี้ มันเป็นยังไง ตอนไหน เพราะอะไร โดยเฉพาะกวี มันเป็นจุดเปลี่ยนของเรื่องราว แต่โอรู้สึกว่าผู้เขียนเล่าข้าม ๆ อาจไม่จำเป็นต้องอธิบายเหตุผลเป็นเรื่องเป็นราว เพราะเรื่องนี้มันกึ่ง ๆ แฟนตาซีอยู่แล้วเนอะ แต่จุดเปลี่ยนมันน่าจะชัด ว่า เอ้อ ตอนนี้เกิดอะไรนะ มีเหตุผลแฝงนิด ๆ ก็ได้ เพราะอันนี้นะ จังหวะนี้นะ อะไรอย่างนี้ - ช่วงละคร โอมองว่ามันมาไม่ได้จังหวะ และค่อนข้างทำให้รูปเรื่องรวมถึงตัวละครที่สร้างมาเสีย อย่างตัวกวี ก็พูดมากขึ้นจนผิดหูผิดตา เล่นเรื่องความหวาดระแวงได้ถี่จนแทนที่จะระทึกตามตัวละครเลยกลายเป็นเริ่มรำคาญไปเลย เพราะมันเป็นเรื่องเดิม ๆ มีจุดที่โอว่าแปลกคือตอนเลือกบท แล้วกวีเลือกตัวร้าย ตะวันเลยสงสัยว่าทำไมกวีถึงเลือกบทนี้เพราะมีฉากเข้ากับนางเอกมาก ซึ่งมันไม่มีจังหวะอ่านบทเลย ยังไม่รู้เนื้อหาจะแปลกใจได้ยังไง ราพันเซลก็มีตั้งกี่เวอร์ชัน ยังไม่รู้ว่าละครจะเลือกเวอร์ชันไหน จะดัดแปลงยังไงเลย - เหตุผลหลาย ๆ อย่างในเรื่องมันฟังไม่ค่อยขึ้น บางอย่างพอมองผ่านได้เพราะเรื่องนี้กึ่งแฟนตาซี แต่บางอย่างก็น่าจะมีเหตุผลรองรับที่น่าเชื่อถือกว่านี้ อย่างการที่กวีใช้ชีวิตเองคนเดียว โดยพ่อไม่รู้ความเป็นไปอะไรสักอย่าง  . . . ผมกรีดร้องไม่ออก ร้องไห้ไม่ได้ ทว่าข้างในรู้สึกทรมานเหมือนมีเข็มเป็นพันเล่มเสียบอยู่ ทุกครั้งที่หายใจเข็มนั้นก็จะเสียบเข้าไปลึกขึ้น ราวกับว่าความเจ็บปวดนี้กำลังบดขยี้ตัวตนของผมลงอย่างเชื่องช้าจนภายในทุกข์ตรมอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หน้า 63 . . . เรื่องนี้มี e-book ด้วยค่ะ
|
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
||||||||||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [