กุมภาพันธ์ 2559

 
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
 
 
รักในคีตกาล อัยย์เนญ่า เขียน



รักในคีตกาล
อัยย์เนญ่า เขียน
สำนักพิมพ์คำต่อคำ
300 บาท  436 หน้า


หลังปก


ชีวิตที่งดงาม สวยหรู เป็นสาวสังคมคนดัง พลิกผันในชั่วข้ามคืนที่พระจันทร์เต็มดวงเหนือคฤหาสน์บ้านอภิรักษ์เกียรติกูล

'เมลินดาไพริน' เป็นสาวสังคมสุดป๊อปซึ่งมีกลุ่มมากมายรู้จัก ไม่ว่าจะเป็นเหล่าเซเลบ ดารา แม่บ้านร้านตลาด ประชาชนกว่าครึ่งค่อนประเทศ แต่แล้ววันหนึ่งหลังจากตื่นขึ้นมากลับพบว่ามีเมลินดาไพริณอีกคนมาแทนที่ ไม่มีแม้สักคนจดจำตนได้

ร้ายไปกว่านั้น โชคชะตายังกลั่นแกล้งให้ต้องไปอยู่กับ 'ธีทัต' ผู้ชายแสนธรรมดาที่ไม่มีสิ่งใตตรงกับคำว่าชายในฝันของเมลินดาไพริณเลยสักนิด  แถมเขายังมีอาชีพเสริมเป็นเจ้าหน้าที่อาสาสมัครมูลนิธิเก็บศพอีกต่างหาก!

จากสาวไฮโซเลิศหรู ต้องลดตัวลงมาอยู่กับผู้ชายบ้านๆ แถมเรื่องที่เกิดขึ้นก็ยังเป็นปริศนา

จะมีอะไรหนักหนากว่านี้อีกไหม เมลินดาไพริณอยากจะหายไปจากโลกให้รู้แล้วรู้รอด!


เกริ่นเอง

เมริณดาไพริณ ชื่อนี้ไม่ว่าใครก็ต้องรู้จัก ไม่ว่ารูปโฉม ทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียง หรือความสามารถของเธอนั้น ล้วนอวดโฉมตระหง่านได้อย่างน่าภาคภูมิ

แต่แล้วชีวิตกลับพลิกผัน เมื่อหลับไปตื่นหนึ่ง ก็ฟื้นมาเป็นคนที่ใครก็ไม่รู้จัก เมลินดาไพริณกลายเป็นอีกคนหนึ่ง ส่วนเธอกลายเป็นหญิงไร้ชื่อไร้ตัวตน ต้องระหกระเหินเร่ร่อน ถูกกลุ่มโจรดักทำร้าย กลายเป็นคนสติเฟื่องที่แอบอ้างชื่อสาวสังคมทรงอิทธิพลอย่างเมริณดาไพริณ

สุดท้าย คนที่ยื่นมือเข้าช่วยยามทุกข์ก็คือเขา ธีทัต 

แต่ทำไม้ทำไม เจ้าชายขี่ม้าขาวของเธอ ต้องมีวังเป็นบ้านเช่าที่ล็อกกลอนประตูห้องน้ำเสีย มีราชรถเป็นพาหนะสองล้อยามกลางวัน และรถเก็บศพยามกลางคืน โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งเครียด!


คุยกันหลังอ่าน


ซื้อเพราะมีรีวิวค่อนข้างดี แต่บอกตามตรง โอไม่ได้คาดหวังอะไรเป็นพิเศษ

ที่ทำให้ประหลาดใจก็คือ เรื่องนี้อ่านแล้วชอบมากกว่าที่คิด แต่ถึงอย่างนั้นก็มีหลายอย่างที่โอไม่ค่อยถูกใจ


เริ่มที่เรื่องที่คิดว่าเรื่องนี้ทำได้ไม่ดีนัก

1. สำนวนภาษา 

หลายช่วงมากๆ ที่อ่านเข้าใจยาก โอรู้สึกว่าคนเขียนพยายามจะทำให้คนอ่านนึกภาพออก โดยให้รายละเอียดในส่วนที่ไม่สำคัญมากจนเกินความจำเป็น ทำให้จับใจความได้ยาก รู้สึกเหมือนเดินอยู่ในเมฆหมอกคลุมเคลือไม่ชัดเจน 

แต่สิ่งที่น่าจะสำคัญเพราะทำให้คนอ่านรู้จุดปักหมุดของตัวละคร เราจะได้เคลื่อนที่ไปพร้อมกันได้ลื่นไหลนั้น ชวนสับสน ไม่ชัดเจนเลย เช่น ตอนนี้อยู่ที่ไหน ระยะเวลาผ่านมาจากเหตุการณ์ที่แล้วแค่ไหน มาที่นั้นๆ เพราะเหตุใด 


หน้า 118 ...หญิงสาวซึ่งเพิ่งแต่งตัวเสร็จ ก้าวเดินออกจากห้องมาหาอีกฝ่ายที่กำลังร้อยสายรองเท้าผ้าใบเข้าช่องสุดท้ายอยู่ตรงบานประตู

ขยายความเยอะมากเกินไปค่ะ 

มันเป็นสองขั้นที่ใช้การขยายคล้ายกันเนอะ

1.หญิงสาว(ซึ่งเพิ่งแต่งตัวเสร็จ) ก้าวเดินออกจากห้องมาหา//
2.อีกฝ่าย[ที่กำลังร้อยสายรองเท้า(ผ้าใบ(เข้าช่องสุดท้ายอยู่))]ตรงบานประตู


ถ้าเป็นโอ โอจะเลี่ยงการขยายซ้ำซ้อน 

เป็น

หญิงสาวเพิ่งแต่งตัวเสร็จ จึงก้าวเดินออกจากห้องมาหาอีกฝ่ายที่กำลังนั่งใส่รองเท้าตรงบานประตู


หน้า 120 ...ความสูงของเขาซึ่งเหยียบบนพื้นอิฐบล็อกสั้นที่เรียงไว้เพื่อป้องกันรองเท้าแฉะตรงทางขึ้น ทำให้ระดับใบหน้าของเขาสูงไม่หนีจากสายตาของคนร่างบางซึ่งยืนอยู๋บนพื้นไม้บนชานบ้านเท่าไร

แบบเดียวกับย่อหน้าบนที่โอยกมาเลย ขยายเยอะเกินไปจนล้น แทนที่จะอ่านแล้วเข้าใจได้ดียิ่งขึ้น กลับทำให้ลำดับสับสน


...ความสูงของเขาซึ่งเหยียบบนพื้นอิฐบล็อกสั้นที่เรียงไว้เพื่อป้องกันรองเท้าแฉะตรงทางขึ้น ทำให้ระดับใบหน้าของเขาสูงไม่หนีจากสายตาของคนร่างบางซึ่งยืนอยู่บนพื้นไม้บนชานบ้านเท่าไร

ถ้าเป็นโอ โอจะเปลี่ยน

เป็น

ด้วยเขายืนบนอิฐบล็อกกันพื้นแฉะ ทำให้ความสูงไม่ต่างจากสายตาคนร่างบางที่ยืนอยู่บนชานบ้านเท่าไร


หน้า 137 ...ปกติคนที่หาเรื่องมาให้พูดจาจนหลายครั้งก็รำคาญมักจะเป็นเขา แต่แทนที่คราวนี้จะสบายใจเมื่ออีกฝ่ายเงียบ ทำไมนะ เธอถึงได้อึดอัดและอยากให้เขาหยุดทำเหมือนว่าปากหล่นหาย

ย่อหน้าบนอ่านเข้าใจยากค่ะ

ถ้าเป็นโอ โอจะเปลี่ยน

เป็น

ปกติคนที่หาเรื่องมาชวนคุยชวนต่อล้อต่อเถียงจนน่ารำคาญคือเขา คราวนี้เมื่ออีกฝ่ายเงียบ แทนที่จะสบายใจ ทำไมนะ เธอถึงได้อึดอัดและอยากให้เขาหยุดทำเหมือนว่าปากหล่นหาย



ส่วนที่รู้สึกสับสนลำดับและช่วงเวลา ที่นึกออกก็จะมีตอนนางเอกหัวกระแทกต้องเข้าโรงพยาบาล อีกเหตุกาณ์ก็คืองานเลี้ยงวันเกิดของคุณลุงนางเอก พอเกิดเหตุการณ์นี้ๆ โอเลยตามไม่ทัน ไม่เข้าใจจุดประสงค์ ตามไม่ทันจุดที่ตัวละครเคลื่อน เลยทำให้เรื่องดูเบาๆ ลอยๆ 

ถ้าจะให้ดี อาจจะต้องมีการย้ำ บอกเปิดเหตุการณ์สักหน่อย เช่น ตอนนี้เรามาอยู่จุดนี้ เพราะจะทำสิ่งนี้ มีเหตุการณ์นี้ขึ้น ต่อจากนั้นเวลาผ่านไปจนถึงประมาณนี้ เกิดสิ่งนี้ขึ้น หรือไม่ก็ใช้การตัดเหตุการณ์ แต่ต้องให้ชัดเจนนะว่าที่ตัดไป เพื่ออะไร ต้องการสื่ออะไร

มันจะเห็นลำดับการเคลื่อนที่ ทำให้ไม่สับสน ตัวละครไม่ผลุบๆ โผล่ๆ ดูหนักแน่น เสมือนจริง


2. การเล่าเรื่องช่วงที่โอว่าทำได้ไม่ดีเลยคือช่วงตั้งแต่เล่าเรื่องอดีตที่เกิดขึ้นเป็นต้นไป

มันเป็นเหตุการณ์กึ่งเล่ากึ่งร่วม เหมือนพยายามบอกเหตุการณ์ปากเปล่า แต่ขณะเดียวกันก็ใส่ความรู้สึกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เข้าไป โอเลยจัดการกับตัวเองไม่ได้ว่าควรจะรู้สึกเหมือนตัวเองมองภาพเคลื่อนไหวบนจอ หรือ นำตัวเองเข้าไปอยู่ร่วมในเหตุการณ์นั้นจริง

เพราะฉะนั้นเรื่องนี้สำหรับโอ แผ่วปลายค่ะ


ส่วนที่ชอบ

1. ความเป็นธรรมชาติของตัวละครหลัก ทำได้ดีมาก น่ารักมาก 

โอปลื้มพระเอกมาก คำจำกัดความของเขาคือ เป็นคนธรรมดาที่จิตใจดี

2. บทสนทนาระหว่างพระนาง ทำได้ดี เห็นการใส่ใจ เห็นความใกล้ชิด มีความรู้สึกร่วมระหว่างพระนางอยู่ในบทสนทนานั้น

3. พล็อต ทำได้น่าพิศวง ชวนติดตามว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางเอก ทำไมเธอถึงกลายเป็นอย่างนี้ ต่อไปจะเป็นอย่างไร 

4. เห็นสารที่คนเขียนต้องการสื่อถึงคนอ่านชัดเจน 

5. เป็นเรื่องที่อ่านแล้วชวนรู้สึกดี เห็นพัฒนาการ


ถ้าชั่งน้ำหนัก โอชอบมากกว่าไม่ชอบแน่นอน ส่วนที่ชอบจนกรี๊ดคือพระเอก ปลื้มมาก รักมาก นานๆ จะเจอพระเอกประมาณนี้ เป็นคนธรรมดา รักชอบโกรธหลง แต่รู้จักจัดการกับตัวเองได้ดี มีความรับผิดชอบ รู้ความต้องการของตัวเอง รักและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อเพื่อนมนุษย์ แม้จะมีความเห็นแก่ตัวต้องเอาตัวรอดอยู่ (ส่วนนี้ชอบมาก คือมันดูจริง) คอยสอนคอยบอกนางเอกให้เติบโต

เพราะฉะนั้นเลยส่งผลถึงเนื้อเรื่องตอนจบที่โออาจจะไม่ค่อยชอบเท่าช่วงแรก แต่ก็ไม่ถึงกับไม่ชอบนะ 

ถ้าเป็นคะแนน เรื่องนี้มีช่วยที่โอชอบ 4 ชอบมาก 4.5 ไม่ค่อยปลื้มนัก 3.5  โดยรวม เลยให้ ที่ 4 ดาว




.
.
.

"มอเตอร์ไซค์! "
"ใช่ ยินดีด้วยที่รู้จัก" ยังดีไม่คิดว่านี่เป็นรถม้า ไม่งั้นวันนี้คงต้องปวดหัวกันอีกยก
"นายจะให้ฉันใส่ชุดนี้นั่งมอเตอร์ไซค์อย่างนั้นเหรอ"
"ไม่มีใครคิดว่าเป็นสก๊อยหรอกน่า แต่งตัวซะคุณหนูขนาดนี้ ทีรถมูลนิธิยังนั่งได้ นี่แค่มอ'ไซค์"
"จะอันไหนก็ไม่ชอบทั้งนั้นละ อีกอย่างฉันก็ไม่เคยซ้อนมอเตอร์ไซค์มาก่อนด้วย"
ชายหนุ่มฟังแล้วก็กลอกตาไปมา เขารู้สึกเวียนหัวกับผู้หญิงตรงหน้าอย่างบอกไม่ถูก
"ตอนเด็กๆ ไม่เคยขึ้นม้าหมุนอะไรอย่างนั้นบ้างเลยเหรอ"
"เคย แต่ฉันนั่งในรถฟักทองที่พ่วงกับม้าอีกที"
แน้...แม้แต่เล่นม้าหมุนยังเลือกที่นั่งไฮโซ...

หน้า 57 บทที่ 4 สถานสงเคราะห์


.
.
.


"ถ้าเกิดเรื่องอะไรทำนองนี้อีก อย่านั่งนิ่งเก็บเอาไว้คนเดียว บ้านหลังนี้ไม่ได้ตั้งอยู่กลางป่าช้า ป้าทองบ้านข้างๆ แกก็อยู่ทั้งวัน" เขาชี้มือไปยังบ้านไม้ยกใต้ถุนอันมีรั้วสังกะสีผุๆ คั่นเอาไว้ ที่เธอเห็นเขาปีนตัดกิ่งไม้ไม่ให้พันสายไฟแล้วได้ขนมใส่ไส้ติดมือมา จากนั้นธีทัตก็ชี้ไปยังร้านค้าฝั่งตรงข้าม "น้าออที่ขายปาท่องโก๋แกก็มาตั้งร้านตรงนี้ทุกวัน แค่เดินออกไปแล้วบอก เขาก็ช่วยได้... เธออาจไม่กล้าเพราะไม่รู้จักใคร แต่ปัญหาบางอย่างเราก็ต้องรู้จักที่จะก้าวเข้าหาคนอื่นบ้าน ไม่ใช่อดทนบ้าๆ ไร้สาระแบบนี้" ธีทัตอดบ่นไม่ได้ ซึ่งทั้งหมดนั้นศิลาจันทร์ไม่รู้จะเอาอะไรมาแก้ตัว ความไม้คุ้นชินกับการพึ่งพิงคนอื่นนอกเหนือจากการสั่ง อาจเรียกได้ว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมมานั้นเธอไม่เคย...

หัวของคนเรา บางครั้งมันก็ก้มไม่ลง ลำคอและหลังของเธออาจจะฝืดจนโค้งอไม่ได้...

หน้า 150  บทที่ 10 สัมผัสด้วยใจ ไม่ใช่ด้วยตา

.
.
.



เนื้อเรื่องน่าติดตาม พระเอกน่ารัก



Create Date : 29 กุมภาพันธ์ 2559
Last Update : 29 กุมภาพันธ์ 2559 17:07:42 น.
Counter : 3222 Pageviews.

5 comments
  
ชอบเหมือนกันค่ะ ชอบพระเอก
บรรยากาศในช่วงที่นางเอกต้องกลายเป็นคนธรรมดาๆ แล้วมีพระเอกคอยช่วยประคับประคองให้อยู่รอดได้นี่น่ารักมากค่ะ
ส่วนช่วงท้ายๆ ก็เห็นด้วยกับคุณโอค่ะ
โดย: polyj วันที่: 1 มีนาคม 2559 เวลา:18:38:46 น.
  
ถ้าเอาที่ยกมาให้อ่านนะ พี่ชอบนะ ท่าทางจะน่ารักดีแหละ

ที่ยกส่วนที่ไม่ชอบมา...อืมม์..อาจจะเป็นสไตล์เค้าป่าว? ออกแนวพรรณนาโวหาร คล้ายเวลาอ่านงานของนักเขียนรุ่นเก่าๆ บางคนน่ะจ้ะ

ร่มไม้เย็น Dharma Blog ดู Blog
toor36 Cartoon Blog ดู Blog
เนินน้ำ Food Blog ดู Blog
ออโอ Book Blog ดู Blog
โดย: สาวไกด์ใจซื่อ วันที่: 1 มีนาคม 2559 เวลา:21:21:28 น.
  
คุณ polyj พระเอกน่ารักเนอะคะ

พี่สาวไกด์ฯ งั้นต้องอ่านค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
โดย: ออโอ วันที่: 2 มีนาคม 2559 เวลา:15:45:15 น.
  
คุ้น ๆ แฮะเรื่องนี้ เหมือนจะมี แต่จำไม่ได้ว่าอ่านแล้วหรือยัง
โดย: Serverlus วันที่: 2 มีนาคม 2559 เวลา:22:44:50 น.
  
คุณเอ้ ค้นด่วนกันซื้อซ้ำนะ ถ้ามีหยิบมาอ่านเลยค่ะ พระเอกน่ารัก
โดย: ออโอ วันที่: 3 มีนาคม 2559 เวลา:23:00:59 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ออโอ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [?]



โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
New Comments