ราชันคืนบัลลังก์ (5 เล่มจบ) 

Arise Zhang เขียน  Bou Ptrn แปล 

สำนักพิมพ์ Mee-D  ในเครือสยามอินเตอร์ 

1,950 บาท  2,336 หน้า 

#yaoi #BoysLove #นิยายวาย #นิยายแปล #แปลจีน #ราชันคืนบัลลังก์ #AriseZhang #MeeD #รีวิวนิยาย #ออโอ



*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย
 

หลังปกเล่ม 1 

เขานามว่า “หลี่รั่ว” แต่น้อยนักที่คนจะเรียกเขาด้วยชื่อนี้ สหายในอดีตรู้จักเขาในนาม “ต้วนหลิ่ง” เด็กกำพร้าแห่งบ้านสกุลต้วน... 

หลังจากมารดาเสียชีวิตไป ชีวิตของต้วนหลิ่งดุจกระสอบทรายประจำตระกูล ทุกวันที่บ้านสกุลต้วน เขาต้องทนรับความลำบากต่าง ๆ นานา กระทั่งวันหนึ่งกำพร้าน้อยต้วนหลิ่งพลันได้พบ “หลางจวิ้นสยา” บุรุษหนุ่มนักฆ่า หนึ่งในสี่สุดยอดมือสังหารแห่งแผ่นดิน! การพบพานกันครั้งนั้น...คือจุดเริ่มต้นชะตาชีวิตใหม่ของต้วนหลิ่ง หลางจวิ้นสยาชักนำให้เขาได้พบกับบุรุุษผู้หนึ่ง บุรุษผู้ที่ต้วนหลิ่งไม่คาดคิดมาก่อนว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้พบ และตั้งแต่นั้นม่านฉากใหม่แห่งชีวิตของต้วนหลิ่งก็ได้เปิดฉากขึ้้น! 

คุยกันหลังอ่าน 

ใช้เวลาอ่านเรื่องนี้นานมาก หนึ่งเพราะมันหนา สองเพราะงง อ่านไปเหมือนอยู่ในม่านหมอก แรก ๆ พยายามเก็บ ไม่เข้าใจก็อ่านวน ๆ หลัง ๆ ช่างมันละ ปล่อยไปตามยถากรรม สุดแท้แต่สวรรค์จะบันดาล คือโอพอเข้าใจภาพรวมนะ แต่ถ้าถามเจาะรายละเอียด โอจะตอบไม่ได้ ตัวละครเยอะ แล้วผู้เขียนเขาไม่ค่อยใส่รายละเอียดมาที่ชวนให้คนอ่านจำมา ตัวที่ไม่เด่นนี่แทบจะเป็นตัวประกอบจืดจางเลย บางทีอ่าน ๆ ไป โอช็อตกลางอากาศ เหมือนสมองประมวลผลไม่ได้ แบบ นี่ใครนะ อะไรอย่างนี้ เรื่องมันเหมือนจะซับซ้อนนะ แต่โอว่าหลัก ๆ เป็นเพราะวิธีการถ่ายทอดมากกว่าที่ชวนสับสน คุยกันเองเข้าใจกันเอง คนอ่านอย่างโอนั่งงง ถอดความไม่ได้ แผนการชิงไหวชิงพริบที่ดูเข้าใจยากเย็น พอเกิดขึ้นกลับให้ความรู้สึกแบบ นี่น่ะนะ ที่เธออุตส่าห์ทำ ผลลัพธ์แค่นี้เอง คือมันไม่ว้าว มันไม่คม 

สิ่งที่ชอบที่สุดในเรื่องสำหรับโอคือ โอไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก แล้วเพราะไม่รู้ โอเลยเซอร์ไพรส์สุด ๆ เมื่อรู้ว่าคนนี้เป็น อารมณ์มันไต่ระดับจากติดลบ มาศูนย์ เพิ่มมาหนึ่ง สอง เออ คนนี้ดีนะ สาม สี่ มีโมเมนต์น่ารักเหมือนกัน ห้า หก ชักยังไง ๆ เจ็ด แปด ชัวร์ป๊าบ เก้า สิบ น่ารักขั้นสุด โมเมนต์ไต่ระดับของพระนายเรื่องนี้ดีมาก และน่ารักมาก เล่มสองคือเล่มที่โอชอบและปลื้มมากที่สุด  

ตัวเอกชื่อต้วนหลิ่ง เป็นเด็กสกุลต้วนที่ถูกรังแกกลั่นแกล้ง ขังไว้ให้ห้องเก็บฟืน แม่ตาย พ่อไม่รู้ชะตากรรม วันหนึ่งก็มีคนมาช่วยเขา พาต้วนหลิ่งออกไป และเข้าเรียนในสถานศึกษา คนผู้นั้นไม่ยอมบอกรายละเอียดอะไรแก่ต้วนหลิ่ง บอกเพียงว่าสักวันหนึ่ง พ่อของต้วนหลิ่งจะมาหา ให้อดทนและตั้งใจเรียน ผ่านไปหลายปี พ่อของต้วนหลิ่งก็มาหาจริง ๆ เขาก็คือหลี่เจียนหง เป็นอ๋องที่เป็นเทพสงคราม นับจากนั้น หลี่เจียนหงก็ดูแลต้วนหลิ่งเอง ดูแล อบรมสั่งสอน เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ต้วนหลิ่งมี 

แต่สถานการณ์บ้านเมืองขณะนั้นไม่สงบ มีการรบแย่งชิงดินแดนกันต่อเนื่อง สถานการณ์ภายในของแคว้นของหลี่เจียนหงก็ไม่ดี สุดท้าย หลี่เจียนหงจำต้องจากไปเตรียมความพร้อม ให้ต้วนหลิ่งเรียนหนังสือที่เดิม ระหว่างนั้นก็คอยส่งจดหมายมาหา แต่สุดท้าย หลี่เจียนหงก็ไม่ได้เจอหน้าต้วนหลิ่งอีก เขาตายกลางสงคราม 

สงครามมาถึงเมืองที่ต้วนหลิ่งอยู่ ต้วนหลิ่งจำต้องหนีภัย ระหว่างนั้นพลัดหลงกับเพื่อนและคนคุ้มกัน เสียของแสดงตัวตนไป ต้องร่อนเร่เอาชีวิตรอดคนเดียว เดินทางไปยังบ้านเมืองพ่อ โดยไม่รู้เลยว่าหลี่เจียนหงเสียชีวิตแล้ว เมื่อไปถึง กลับโดนหักหลัง เกือบเอาชีวิตไปทิ้ง โชคดีที่มีคนช่วยเหลือ ต้วนหลิ่งจึงต้องวางแผนใหม่ เพื่อที่จะมีชีวิตรอด เพื่อที่จะกลับคืนสุดที่ที่ตนควรอยู่ ไม่ไว้วางใจใครง่าย ๆ อีกต่อไป 

เรื่องราวหลัก ๆ ก็ตามชื่อเรื่อง เป็นการพยายามกลับสู่บัลลังก์ โดยมีสถานการณ์บ้านเมืองที่วุ่นวายมาก ไม่ว่าภายในหรือภายนอก 

ตอนโออ่านเล่มหนึ่ง รู้สึกอยู่อย่างว่าเรื่องนี้มีสกินชิป หรือการสัมผัสระหว่างเนื้อตัว หนักมาก ไม่ว่ากับเพื่อน กับพ่อ กับคนรัก อย่างเล่มหนึ่ง จะเป็นระหว่างต้วนหลิ่งกับพ่อ ก็รู้สึกเลยว่าเรื่องนี้มีมากกว่าเรื่องไหน แต่ถ้าดูตามเนื้อเรื่องก็พอเข้าใจได้ เหมือนต้วนหลิ่งเขาจะขาดเรื่องนี้มาแต่เด็ก พอได้มาก็จะโหยหามากกว่าปกติ เดี๋ยวกอด เดี๋ยวนัวเนีย ซึ่งกับพ่อไม่เท่าไร พอกับคนรักที่เขินเลย 

สำหรับความสัมพันธ์ระหว่างคนรัก เหมือนมันพัฒนามาจากต้วนหลิ่งเห็นพ่อเป็นไอดอลสุด ๆ คือหลี่เจียนหงนี่เทพมาก ต่อสู้ก็เก่ง ต้วนหลิ่งถามอะไรก็ตอบได้ ใจดี อบอุ่น ตามใจ เหมือนเขามีประสบการณ์ที่ดีกับผู้ชาย เลยมองหาคนที่ใกล้เคียงกับพ่อมาเป็นคนรักโดยไม่รู้ตัว ซึ่งในเรื่องนี้ โอชอบภาพที่สร้างกับช่วงที่มี มันสอดคล้องกัน ว่าทำไมต้วนหลิ่งถึงติดสัมผัส ทำไมถึงประทับใจคนแบบนี้ ทำไมรูปแบบความสัมพันธ์ระหว่างคนรักจึงเป็นแบบนี้ อะไรอย่างนี้ 

ซึ่งพอรักกันแล้ว อารมณ์ที่อยากอ่านของโอมันลดลงพอสมควร แต่ก็ไม่ถึงกับไม่อยากอ่าน มาเริ่มรู้สึกไม่ไหวเอาตอนเล่มสุดท้าย เหมือนเรารู้บทสรุปอยู่แล้ว เราแค่รอว่าเมื่อไรเรื่องจะเดินไปถึงจุดนั้นสักที มันช้า ไม่ทันใจ ยิ่งตอนพิเศษยิ่งรู้สึกแบบ อะไรอีกเนี่ย พอสักทีเถอะ ไม่อยากอ่านแล้ว โอเข้าใจว่าแนวคิดตอนพิเศษนะ มันคือ “ถ้า...ไม่ จะเป็นอย่างไร” แต่มันยาวไป แล้วต่อยไม่ตรงที่ บทจะซึ้ง จะน็อก มันก็ไม่มี ไม่ใช่ รวม ๆ แล้วเหนื่อย 

สรุปเรื่องนี้ โอชอบความสัมพันธ์ระหว่างพระนาย โมเมนต์พระนายมาก ๆ อย่างเดียว อย่างอื่น ไม่ค่อยเข้าถึง ไม่ว่าความสัมพันธ์กับเพื่อน หรือกับคนอื่น ๆ โอรู้สึกว่าต้วนหลิ่งรู้สึก มากกว่าที่เรื่องให้เรา การวางแผน ลำดับขั้นตอนวิธีการ ก็ไม่ประทับใจ ค่อนข้างอ่านยากค่ะเรื่องนี้ 

(3.5+5+4+3.5+2)/5 = 3.6 ดาว