Group Blog All Blog
|
Don't Worry Mama Narise Konohara เขียน นิยายในหมวดนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย   Don't Worry Mama Narise Konohara เขียน ศันสนีย์ ศลกิจวาณิชย์กุล แปล Yuki Shimizu ภาพปกและภาพประกอบ สำนักพิมพ์ BLY หมวด Novel 169 บาท 199 หน้า หลังปก เพราะความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยทำให้ยูอิจิที่ไปเยือนเกาะร้างเล็กๆ ด้วยเรื่องงาน ต้องติดอยู่บนเกาะ! ทั้งที่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ที่นั่นจนกว่าจะมีคนมารับ แต่อิมาคุระสุดเลว ผู้ร่วมชะตากรรมอีกคนกลับทำตัวน่าหงุดหงิดและไร้ประโยชน์เสียยิ่งกว่าช่วงเวลาปกติ ท่ามกลางชีวิตที่อยู่ด้วยกันสองต่อสอง หน้ากากคนดีที่ยูอิจิภาคภูมิใจกำลังมาถึงขีดจำกัดความอดทนทีละน้อย...! เกริ่นเรื่องเอง เพราะฉากหน้าแสนดีของยูอิจิ ทำให้เจ้านายเลือกใช้เขามาช่วยงานตามหาพันธุ์พืชในเกาะ แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเรือที่เขาตกลงจ้างมาได้ทิ้งพวกเขาไว้บนเกาะร้าง ติดเกาะร้างว่าแย่แล้ว แต่การต้องถูกทิ้งไว้กับคนนิสัยเสียนั้นแย่กว่า เจ้านายของยูอิจิ ทั้งเห็นแก่ตัว โทษแต่ผู้อื่น ไม่ยอมลงแรงลงใจช่วยเหลือ จนหน้ากากของความดีที่ยูอิจิเพียรพยายามรักษาหลุดออก ในเมื่อรวมกันมีปัญหานัก งั้นก็แยกกันอยู่แล้วกัน! คุยกันหลังอ่าน ซื้อมาเพราะชื่อคนเขียน เพราะฉะนั้นไม่ได้อ่านปกหลัง หรือเรื่องย่ออะไรเลย อ่านๆ ไป เอ๊ะ นายเอกอยู่ไหน ทำไมยังไม่โผล่มาสักที สักพัก เอะใจ คงไม่ใช่ว่า... แล้วก็ใช่จริงๆ ค่ะ นายเอกคือเจ้านายเจ้าปัญหาคนนั้นล่ะ  ทำไมโอถึงไม่คิดว่าเขาเป็นนายเอกน่ะหรือ? นอกจากจะเปิดตัวอย่างน่าตื่นตะลึง น้ำหนักเกิน (ประมาณ 130 กิโลกรัม) ตัวบวมฉุ เมาเรือจนอ้วก ไม่มีการเตรียมพร้อม ปัดงานและความผิดให้คนอื่นยกเว้นตัวเอง ขี้บ่น ปากร้าย เห็นแก่ตัว ...เอาแค่นี้ก่อน พอหอมปากหอมคอ คืออิมาคุระมีคุณสมบัติครบถ้วนในการเป็นตัวร้าย แต่ไม่มีข้อไหนเฉียดใกล้การเป็นนายเอกเลยค่ะ ที่สำคัญคือโอน่าจะรู้อยู่แล้ว ถ้าอ่านปกหลังสักหน่อย สังเกตปกสักนิด และโยงชื่อเรื่องเข้ากับเนื้อเรื่องอีกหน่อย แต่เพราะไม่ได้เตรียมตัวอะไร เลยฮามาก ฮาตัวเองนี่แหละ อารมณ์แบบ เฮ้ย จริงดิ เอ๊ะ ทำไมฉันไม่เอะใจมาก่อน ทั้งที่ใบ้มาให้ขนาดนี้ แต่เพราะอย่างนี้เลยยิ่งกระตือรือร้นอยากรู้เรื่องราว ตอนติดเกาะ ทั้งคู่ทั้งขาดน้ำ ขาดอาหาร ติดต่อคนนอกไม่ได้ ได้แต่รอเรือมารับอย่างไม่รู้กำหนด อิมาคุระ เจ้านายนิสัยแย่ก็พึ่งพาอะไรไม่ได้ ยูอิจิพยายามเลือกทางที่ดีต่อทั้งสองฝ่าย แต่อิมาคุระก็ทำให้สถานการณ์มันแย่ลงไปอีก จนถึงจุดแตกหัก ช่วงนี้เป็นช่วงที่โอชอบที่สุด และคิดว่าดีที่สุดในเรื่องด้วย แต่พอถึงจุดเปลี่ยน ทุกอย่างมันเร็วไปหมด อิมาคุระ ปรับเปลี่ยนตัวเองเร็วเกินไป เมื่อเทียบกับนิสัยแย่ๆ ที่ทำตลอดมา เนื้อเรื่องเปลี่ยนโทนมาเป็นความรักและความใคร่ จนโอหมดความสนใจ โอเสียดายพล็อตเรื่อง เสียดายการปูนิสัยตัวละคร ที่ทำมาดีและน่าสนใจมากช่วงต้น แต่คนเขียนไม่ใช้ประโยชน์จากมันอย่างเต็มที่ เหมือนมีของดีอยู่กับตัว แต่มัวไปมองแต่จุดอื่น ซึ่งจุดนั้น นอกจากไม่เสริมให้เรื่องน่าสนใจ ยังทำให้เรื่องหมดความพิเศษในตัวเองไป โอว่า ถ้ามุ่งช่วงดัดนิสัยอิมาคุระเต็มๆ แล้วค่อยๆ พัฒนาความรู้สึกระหว่างกันจนเติบโต ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์การเอาตัวรอดในที่ห่างไกลให้มากๆ เข้า เรื่องจะปังเลย เสียดายมาก จุดที่ทำให้เรื่องแย่ลงไปอีกคือ ประเด็นของชื่อเรื่องและเนื้อหาที่ใส่มา ซึ่งเป็นปัญหาสำคัญ กลับไม่สนใจจะแก้ไขหรือข้องเกี่ยวกับมันอย่างจริงจัง จนจุดยืนของเรื่องเขว แกนหลักไม่แน่น เนื้อเรื่องบิดเบี้ยว สูญเสียตัวตน สำนวนแปล จะแปลตรงๆ ค่ะ โอว่ามันตรงไป จนรู้สึกกระด้าง มีเรียบเรียงไม่ค่อยดีเล็กน้อย แต่โดยรวมอ่านได้พอใช้ . . . "ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอ เรื่องถึงได้เป็นแบบนี้ นี่เธอคิดจะให้ผม...นอนกลางป่าหรืออย่างไร ผมไม่เอาด้วยเด็ดขาด อีกอย่างแล้วจะทำอย่างไรเรื่องข้าวเย็น ผมนอนไม่หลับหรอกถ้าท้องว่าง" การกระทำและคำพูดไม่ทำให้คิดเลยว่าเป็นของผู้ใหญ่ที่บรรลุนิติภาวะแล้วจริงๆ ยูอิจิเองก็ไม่ได้อยากนอนกลางป่าเหมือนกัน แต่เขาไม่คิดจะพูดคร่ำครวญ เขามองเจ้านายที่อ้วนกลมเป็นหมูตอนตั้งแต่หัวจรดเท้า พอเห็นชายที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของทุกสิ่งทุกอย่างขนาดนี้แล้ว ความเบื่อหน่ายก็มาถึงขีดสุดจนรู้สึกว่าไร้สาระเต็มที . . . "ของกินล่ะ" "เอ๊ะ?" "ของกินไงล่ะ วันนี้เธอออกไปหามันมาไม่ใช่หรือไง" น้ำเสียงแดกดันทิ่มแทงในอกของยูอิจิ "ผมหาแล้วครับ แต่ไม่เจออะไร..." อิมาคุระชันร่างขึ้นทันที "มัวไปทำอะไรน่ะ ถ้าหาไม่เจอ ก็เท่ากับเสียเวลาทั้งวันไปเปล่าๆ น่ะสิ" . . . มีจุดที่ชอบ และก็มีจุดที่ไม่ชอบ จุดไม่ชอบมากกว่าจนกลบจุดที่ชอบไป
|
โอเป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก อ่านได้ทุกแนว เสาะแสวงหาเรื่องสนุกๆ แนวใหม่ๆ ตลอด หลายเรื่องไม่มั่นใจก็ค้นหารีวิว ถ้าชอบถ้าใช่ก็ลอง ลองแล้วชอบแล้วประทับใจก็อยากบอกต่อ บางครั้ง อ่านครั้งแรกรู้สึกอย่างนี้ อยากเก็บไว้เพื่อเป็นเรื่องราว บันทึกไว้กันลืม กลับมาย้อนอ่านก็จะได้รู้ว่า ครั้งหนึ่งที่เราเคยอ่าน เรารู้สึกอย่างนี้ เวลาผ่านไป เมื่อกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็อาจจะได้มุมมองใหม่ๆ มากยิ่งขึ้น "ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่าน" รู้สึกดีที่โลกนี้มีหนังสือ-โอ
Friends Blog |
|||||||||||
ผู้ติดตามบล็อก : 49 คน [