15/8/2019
 

ป่วยเป็นไข้ใจ ใครช่วยรักที Finding Audrey 

โซฟี คินเซลลา เขียน  มณฑารัตน์ ทรงเผ่า แปล 

สำนักพิมพ์แพรว  ในเครืออมรินทร์ 

229 บาท  280 หน้า 

#นิยายแปล #แปลอังกฤษ #นิยายชายหญิง #ป่วยเป็นไข้ใจใครช่วยรักที #FindingAudrey #โซฟีคินเซลลา #แพรว #รีวิวนิยาย #ออโอ
 

หลังปก 

เหตุการณ์ร้ายแรงที่เกิดขึ้นในโรงเรียนทำให้ ออเดรย์ เทอร์เนอร์ กลายเป็นคนประหลาด เพราะเธอออกจากบ้านไปไหนไม่ได้ และต้องสวมแว่นกันแดดอยู่ตลอดเวลา เธอเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องมืด ๆ ของเธอ ไม่กล้ามองหน้าหรือพูดคุยกับใครนอกจากคนในครอบครัว 

แต่แล้ว ไลนัส เพื่อนพี่ชายเธอก็เข้ามาเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ  

ด้วยรอยยิ้มแบบส้มหั่นเสี้ยวของเขา เขาช่วยผลักดันให้เธอกล้าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งต่าง ๆ และเธอก็รู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่มีเขาอยู่ด้วย  

ท่ามกลางความวุ่นวายชวนหัวของครอบครัวเทอร์เนอร์ ออเดรย์จะยอมถอดแว่นกันแดดเพื่อมองดูโลกที่สดใสใบนี้อีกครั้งไหม แล้วรอยยิ้มแบบส้มหั่นเสี้ยวของไลนัสจะมาเขย่าหัวใจเธอขนาดไหน 

มาร่วมลุ้นกันเถอะ 

คุยกันหลังอ่าน 

ออเดรย์ นางเอก เรื่องนี้ อายุสิบสี่ เธอป่วยเป็นโรควิตกกังวล กลัวการเข้าสังคม  และเป็นซึมเศร้าด้วย ซึ่งออเดรย์เป็นอย่างนี้หลังเหตุการณ์บางอย่างที่โรงเรียน ออเดรย์ต้องหยุดไปโรงเรียนเพื่อบำบัดรักษา เธออยู่ในบ้าน ในห้อง หลีกหนีผู้คน และสวมแว่นกันแดดตลอดเวลา เพราะเธอรู้สึกว่าสายตาของผู้คนเป็นสิ่งที่ทรงพลังที่สุด มันสะท้อนอารมณ์และความรู้สึกได้อย่างดี 

ออเดรย์เป็นคนเล่าเรื่อง เธอก็จะเล่าถึงคน สิ่งที่พบเจอ ความรู้สึก หมอที่รักษา สมาชิกครอบครัว และพยายามเลี่ยงเหตุการณ์ที่เป็นจุดพลิกผันชีวิตเธอในครั้ง เธอเล่าถึงแม่ที่กุมบังเหียนของบ้าน พ่อที่คล้อยตามแม่ทุกอย่าง พี่ชายที่ติดเกมและต้องเผชิญกับวิกฤตการณ์ครั้งสำคัญเมื่อแม่สั่งห้ามแตะคอมฯ และน้องชายที่เธออบอุ่นใจเมื่ออยู่ด้วยทุกครั้ง เพราะเขายังไม่รู้เรื่องอะไรมากนัก เป็นบ้านที่วุ่นวายไม่ต่างกับบ้านหลังอื่น ๆ  

จนกระทั่งวันหนึ่ง หมอบอกให้ออเดรย์ถ่ายทำสารคดีชีวิตของตัวเธอ ให้เธอบันทึกชีวิตของเธอผ่านกล้อง เรื่องก็จะสลับไปเล่าในมุมมองกล้องที่ถ่าย เห็นอะไร บันทึกอะไรไว้ และคนที่เธอบันทึกนอกจากสมาชิกในครอบครัวก็คือไลนัส เพื่อนของพี่ชายเธอ 

ไลนัสเริ่มมาบ้านบ่อย ๆ เพราะพี่ชายและเขารวมกลุ่มกันเพื่อไปแข่งเกมคอมพิวเตอร์ ไลนัสไม่กลัวการเข้าหาออเดรย์ อันที่จริง เขาไม่กลัวอะไรเลย วิธีคิดและมุมมองของเขาคือพยายามทำให้ทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายที่สุด ไม่แบกโลกไว้ทั้งใบ ซึ่งไลนัสก็มีส่วนช่วยออเดรย์อย่างมาก 

เธอเริ่มกล้าที่จะออกจากบ้าน พูดคุยกับคนแปลกหน้า ออเดรย์เริ่มลุกขึ้นเพื่อตัวเองและคนรอบข้าง 

และนี่คือเรื่องราวของเด็กสาวอายุสิบสี่ที่ชื่อออเดรย์ 

+++ 

โอชอบหนึ่งในสามของเรื่อง วิธีการเปิด การจุดความสนใจ รายละเอียดของตัวละครรายล้อม ความอบอุ่นของเรื่อง แต่พอสองในสามหลังทำได้ไม่ดีเท่าช่วงแรก โอว่าเขาทำได้ไม่สุด จะไปแนวอบอุ่นก็ไม่เชิง จะไปโรแมนติกก็ไม่ใช่ เรื่องความรักของคู่นี้โอเข้าไม่ถึงเลย มันปุบปับมาก พอ ๆ กับแนวคิดมุมมองของตัวละครในเรื่อง เรื่องที่เสียดายมากที่สุดคือเขาเขียนให้โอรักตัวละครของเขาไม่ได้ ตัวละครแต่ละตัวจะมีจุดชวนหงุดหงิดค่อนข้างมาก ซึ่งถามว่าผิดไหม อันที่จริง ตัวละครสีเทาเป็นสิ่งที่ดี แต่มันควรจะมีจุดที่ชวนให้เราอยากเอาใจช่วย ร่วมเป็นไปไปกับตัวละครมากกว่านี้ ประเด็นต่าง ๆ ก็เล่าครึ่ง ๆ กลาง ๆ การให้น้ำหนักสัดส่วนประเด็นยังไม่ดี การตัดสินใจของตัวละคร อารมณ์ต่อสถานการณ์ก็ไม่ชวนให้คนอ่านคล้อยตามเท่าที่ควร แต่ถ้าถามว่าแย่ไหม ตอบว่าไม่แย่เลย แนวคิดของเรื่องดี มีจุดมุ่งหมายของเรื่อง มีวิธีการนำเสนอน่าสนใจ 

3 ดาว 

ตัดจากบางตอนมาให้อ่านกัน 

. 

. 

. 

“ความจริงเป็นอย่างนี้นะ ออเดรย์” ดอกเตอร์ซาราห์พูด “มันก็ใช่ที่คนอื่นอาจพูดถึงเราบ้างในชั่วระยะเวลาสั้น ๆ หมอเชื่อว่าพ่อแม่หมอก็พูดเรื่องหมอ และหมอก็เชื่อว่าเรื่องที่พูดคงไม่ใช่คำชมเสมอไป แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องเบื่อและทำอย่างอื่นต่อ เธอเชื่อหมอไหม” 

“ไม่ค่ะ” ฉันตอบตามตรง ดอกเตอร์ซาราห์พยักหน้า 

“ยิ่งเธอมีปฏิสัมพันธ์กับโลกภายนอกมากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งลดความวิตกกังวลเหล่านั้นได้มากขึ้น เธอจะเห็นว่าความวิตกที่เธอมีน่ะไม่ได้มีเหตุผลเลย เธอจะเห็นว่าโลกนี้วุ่นวายมากและประกอบด้วยสถานที่มากมาย แล้วคนส่วนใหญ่น่ะมีความสนใจสั้นยิ่งกว่าปลาทองเสียอีก ป่านนี้ทุกคนคงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว ไม่ทีใครคิดถึงเรื่องนั้นหรอก หลังจากเรื่องของเธอ เขาอาจเจออีกห้าเหตุการณ์ที่น่าสนใจกว่าแล้วก็ได้ จริงไหม” 

ฉันยักไหล่แบบไม่แน่ใจ 

“แต่เรื่องนั้นเธอคงทำใจเชื่อได้ยาก เมื่อเธอติดอยู่ในโลกใบเล็กของเธอ และเพราะสาเหตุนั้นหมอจึงอยากให้เธอลองออกไปนอกบ้านบ้าง” 

หน้า 85  
 

. 

. 

. 
 

“ออเดรย์ คุณค่าในตัวเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่นนะ” และ “เธอไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบต่อความรู้สึกของใคร” 
 

--ดอกเตอร์ซาราห์บอกไว้ในตอนหนึ่ง 

หน้า238 

. 

. 

. 
 

บ้านเรานี่เหมือนระบบสภาพอากาศจริง ๆ เดี๋ยวถดถอย เดี๋ยวถาโถม เดี๋ยวเจิดจ้า เดี๋ยวจืดจาง หลายครั้งที่ความสุขสดใสแผ่ซ่าน มีบางวันที่หมองหม่นน่าหดหู่ และมีพายุที่จู่ ๆ ก็พัดกระหน่ำแบบไม่บอกไม่กล่าว ตอนนี้พายุกำลังพัดมาทางฉันแล้ว สภาพคือมีฟ้าร้องสลับกับฟ้าแลบ มีเสียงแม่สลับกับเสียงแฟรงก์ 

หน้า 18 
 

. 

. 

.