4 ทักษะ 四功

“ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊” เป็น 4 ทักษะพื้นฐานของการแสดงงิ้ว
唱“ขับร้อง” คือการร้องเพลง
念“เจรจา” คือการพูดจา
做“ท่วงท่า” คือการร่ายรำ
打“พะบู๊” คือการใช้อาวุธและกายกรรม

ในการแสดงงิ้วทักษะการ “ขับร้อง” สำคัญที่สุด ดำเนินตามเรื่อง บทบาทและอารมณ์
การขับร้องประกอบท่วงทำนองดนตรีเป็นไปเพื่อเพิ่มจินตนาการให้กับบทประพันธ์
ทำให้ผูู้้ชมได้รับความสุนทรีย์และความงามผ่านทางการฟัง
การร้อง จึงถือเป็นปัจจัยสำคัญที่กำหนดชีวิตของนักแสดง



"师傅领进门，修行在个人"
“ครูชี้แนะนำทาง บ่มสร้างอยู่ที่ตน” นักแสดงงิ้วจะได้รับการฝึกฝนทักษะพื้นฐานแต่เล็ก
โดยนำมาทำความเข้าใจ ฝึกฝนและพัฒนา จนเป็นเอกลักษณ์ในการแสดงเฉพาะตน

唱
“ขับร้อง” มีขั้นแรกในการฝึกฝนคือ “การเปล่งเสียง” ต้องฝึกให้เสียงดัง โดยไม่ใช้ไมค์
ฝึกการออกเสียงคำจากพยัญชนะ สระ วรรณยุกต์ ตัวสะกด รู้จักการควบคุมลมหายใจ
งิ้วบางเรื่องมีบทร้องมาก หากไม่มีพื้นฐานการร้องและการใช้ลมหายใจที่ดีพอ
จะเป็นอุปสรรคต่อการร้องและการแสดงในเรื่องนั้นๆ เนื่องจากงิ้วแต่งด้วยรูปแบบกลอน
หากร้องไ่ม่ดีหรือไม่ได้ จะไม่สามารถแสดงความหมายและอารมณ์บทประพันธ์ได้เลย



念
“เจรจา” ถือเป็นทักษะที่ควบคู่ไปกับการ “ขับร้อง”
เป็นทักษะที่ช่วยส่งเสริมการแสดงความคิดและอารมณ์ของตัวละคร
การเจรจาแบ่งออกเป็นสองประเภทหลัก
หนึ่ง คือการพูดแบบบทกลอน (韵白)
สอง คือการพูดแบบชีวิตประจำวัน งิ้วแต่ละถิ่นจะมีสำเนียงพื้นบ้านแทรก (散白)
ซึ่งทั้งสองประเภทล้วนแต่ได้รับดัดแปลงภาษาให้มาอยู่ในรูปแบบศิลปะ
จึงฟังดูคล้ายการร่ายกาพย์กลอน มีอารมณ์ของเสียงดนตรีอยู่ในนั้น
การฝึกฝนการออกเสียง ต้องให้มีความก้องกังวาน และชัดใส
ผสานให้เข้ากับบุคลิกและจุดเ่ด่นของตัวละครรวมถึงเนื้อเรื่อง
ต้องรู้จักการใช้เสียงเบาหนัก ช้าเร็ว มีจังหวะจะโคน
จึงจะสามารถส่งผ่านความรู้สึกไปถึงผู้ชมได้อย่างมีประสิทธิผล

การแสดงงิ้วในสมัยราชวงศ์หมิง เน้นที่การร้องมากกว่าการพูด
ต่อมาในสมัยราชวง์ชิงเริ่มให้ความสำคัญกับการพูด
เพราะการที่ผู้ชมจะสามารถเข้าใจเรื่องได้ ต้องอาศัยการฟังออกว่าตัวละครพูดอะไร
ส่วนงิ้วในปัจจุบันให้ความสำคัญทั้งการขับร้องและการเจรจา
เพราะนักแสดงต่างรู้กันว่าการพูดเป็นทักษะที่ขาดไม่ได้และสำคัญต่อการแสดงเช่นกัน
จนบางทียากยิ่งกว่าการร้องด้วยซ้ำไป

做
“ท่วงท่า” เป็นคำเรียกรวมของการแสดงด้วยเทคนิคต่างๆ
ปกติหมายถึงการร่ายรำ ซึ่งถือเป็นทักษะสำคัญที่ทำให้งิ้วต่างกับศิลปะแขนงอื่น
ท่าทางของตัวละครจะดูได้จาก มือ ตา การเคลื่อนไหว การย่างก้าว
อีกทั้งเทคนิคการใช้อุปกรณ์ประกอบการแสดง เช่น หางไก่ฟ้า มวยผม ชายผ้า
ดังนั้นนักแสดงจึงต้องมีพื้นฐานในการเคลื่อนไหวและควบคุมศีรษะ คอ เอว มือ แขน ขา
และยังต้องเข้าใจถึงเนื้อเรื่อง ความสมเหตุสมผล เอกลักษณ์ตัวละคร จึงจะแสดงออกมาได้ดี



打
“พะบู๊” เป็นอีกทักษะสำคัญที่จำเป็นในการแสดง แสดงถึงศิลปะการป้องกันตัวของจีน
แบ่งออกเป็นสองประเภท

หนึ่ง การใช้อาวุธ (把子功)
หมายถึงการใช้อาวุธทุกประเภท เช่น ดาบ กระบี่ หอก ทวน ฯลฯ ทั้งแบบต่อสู้และรำเดี่ยว



สอง กายกรรม (毯子功)
หมายถึงการตีลังกา กลิ้ง กระโดด คลาน คล้ายกายกรรมอย่างที่เห็นกัน
นักแสดงงิ้วจำต้องมีการผึกฝนเทคนิคพวกนี้ด้วยความลำบากและเหนื่อยยาก
มีเพียงความอดทนและพากเพียรเท่านั้น จึงจะนำไปสู่การเป็นนักแสดงที่ดี ดังคำว่า
“หนึ่งนาทีบนเวที สิบปีที่ฝึกฝน”
"台上一分钟 台下十年功"



“ขับร้อง เจรจา ท่วงท่า พะบู๊” จึงเป็น 4 ทักษะสำคัญที่ทำให้งิ้วมีเอกลักษณ์อย่างแท้จริง

Create Date : 23 สิงหาคม 2553		2 comments
Last Update : 31 พฤษภาคม 2554 8:47:10 น.
Counter : 4483 Pageviews.
Share Tweet