พี่หญิงก่อไฟเพื่อเตรียมอาหารง่ายๆ ให้เคิ้ง กล้าและลุงโส่ย เพราะการตอกทอยต้องใช้แรงมาก ฉันกับพี่นกน้องเติ้งช่วยกันกางเต็นท์ ส่วนน้าเบกับลุงโส่ยผูกเปลนอน กางเต็นท์เสร็จเราก็ไปอาบน้ำ (กะว่าจะไม่อาบแล้วเชียวแต่เหงื่อท่วมตัว กลัวยายจะเหม็น เพราะคืนนี้ยายนอนด้วย ^^)

น้าเบถักเชือกผูกถังปี๊บใส่น้ำผึ้ง ส่วนยายกำลังง่วนอยู่กับการห่อใบตองหมกยอดผักที่เก็บได้จากป่า โดยเฉพาะยอดผักกูดยักษ์ ยอดอวบๆ น่ากิน ขัดกับรูปร่างหน้าตาของมันที่เหมือนกิ้งกือกำลังนอนขดอยู่

พอความมืดปกคลุมผืนป่า  ลุงโส่ย เคิ้ง กล้าและพี่หญิง เดินฝ่าความมืดไต่เขาขึ้นไปก่อน  น้าเบบอกว่ากว่าจะตอกทอยเสร็จก็อีกนาน เราจึงไปจับกุ้งในลำห้วย เนื่องจากน้ำค่อนข้างน้อยและไหลช้า จึงทำให้จับกุ้งได้ง่าย กุ้งล้วนแล้วแต่ตัวโตๆ ทั้งนั้น ฉันกับน้องเติ้ง น้าเบแข่งกันจับกุ้ง จนได้เกือบครึ่งถุงเล็กๆ ที่เตรียมมา 

ประมาณครึ่งชั่วโมง เสียงตอกทอยก็ดังก้องไปทั้งหุบเขา เสียงนั้นสะกดให้ฉันต้องนิ่งฟัง มันช่างมีพลังและอำนาจอย่างลึกลับ ฉันชวนน้าเบกับน้องเติ้งไปดูตีผึ้ง พวกเราจึงเดินข้ามลำห้วยและค่อยๆ ไต่เขาขึ้นไป

หลังจากหายเหนื่อยเคิ้งก็สะพายย่ามใส่ลูกทอยปีนขึ้นต้นไม้อย่างคล่องแคล่ว ปั้ก ปั้ก ปั้ก!!! เสียงตอกทอยดังก้องทั้งหุบเขา ลูกทอยอาจจะสะกดนางไม้ แต่เสียงตอกทอยกลับสะกดฉัน!!!  มันคือเสียงร่ายมนต์ของพรานผึ้ง เสียงที่สะกดให้ทุกคนต้องนิ่งฟัง   เสียงที่ดังแต่ละครั้งล้วนต้องใช้พละกำลัง บ่งบอกถึงความแข็งแรง ความกล้าหาญ เด็ดเดี่ยว ของพรานผึ้ง --- ทุกคนเงียบ ต้นผึ้งเองก็เช่นกันไม่สะทกสะท้าน ยังยืนตระหง่านท้าทายมนุษย์ตัวเล็กๆ ที่พยายามปีนขึ้นไปเพื่อหวังจะได้น้ำผึ้งเดือนห้า ขวดละ 300 บาท แลกกับการเสี่ยงชีวิตตอกทอยปีนต้นไม้สูงขนาดตึก 6-8 ชั้น!!! หากพลาดตกลงมา ทายาหม่อง ยี่สิบกล่องก็ไม่หายแน่นอน 

ไม่นานเคิ้งก็เข้าถึงจุดที่อยู่ใกล้ๆ กับรังผึ้ง พรานผึ้งร่ายมนต์อีกครั้ง แต่คราวนี้ร่ายมนต์ด้วยคบไฟ เสียงดังตุบ ตุบ ตุบ สามสี่ครั้ง จากนั้นเสียงผึ้งแตกรังก็ดังขึ้น พวกมันนับหมื่นตัวบินหลงรัง!!!  พร้อมกับสะเก็ดไฟค่อยๆ ร่วงลงช้า-ช้า 

ไม่นานเคิ้งก็ปาดรังลูกอ่อนร่วงลงมา และปาดหัวน้ำหวานใส่ปิ๊บ พร้อมกับร้องบอกให้น้าเบค่อยปล่อยเชือก ถังปี๊บค่อยหย่อนลงมา พี่หญิงรอรับอยู่ข้างล่าง  ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้าง แทบจะไม่มีน้ำหวานอยู่เลย 

“น่าจะไม่ถึงขวด” เสียงพี่หญิงบ่น

ไม่นานเคิ้งก็ลงมาและเดินมาอย่างเร่งรีบ 

“คันๆๆ เทน้ำเร็ว”   เคิ้งบอกน้องสาว น้องเติ้งรีบเทน้ำให้พี่ล้างมือ

“ทำไมคันล่ะ”ฉันถามน้าเบ

“ตอนตอกทอย ยางมันจะไหลออกมา ยางต้นผึ้งมันคัน” น้าเบตอบ

“โดนผึ้งต่อยเปลือกตาด้วย”  เสียงเคิ้งบ่น แต่ก็ยังเห็นรอยยิ้มน่ารักๆ พวกเรามองดูที่เปลือกตาซ้าย แต่ไม่เห็นมีอาการบวม หรือผิดปกติอะไร คงจะเป็นเพราะเอาเหล็กในออกแล้ว 

ฉันมองดูเคิ้ง ด้วยความรู้สึกแปลกๆ  ชีวิตของชาวป่า ชาวเขา เสี่ยงเหลือเกิน แต่ช่างมีคุณค่าและงดงาม นี่แหละ “คน!” คนที่เกิดอยู่กับป่า หากินกับป่า ผิดจากคนเมืองบางคนที่เรียกตัวเองว่า “มนุษย์” แต่ทำนาบนหลังคน

เคิ้งถามพี่หญิงว่าเหลืออีก 1 รัง จะให้ตีไหม พี่หญิงบอกแล้วแต่เคิ้ง เพราะรังแรกที่ได้มามันไม่มีน้ำหวาน ลุงโส่ยกับเคิ้งปรึกษากันและสรุปว่าไม่ตี เพราะกลัวไม่คุ้ม พวกเราทั้งหมดจึงกลับที่พัก

น้าเบกับพี่นกบอกว่าพรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้ามืด เพราะเราพักใกล้ต้นผึ้งมากเกินไป ต้องรีบกลับ ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้ามันจะบินลงมาเพราะได้กลิ่นควันไฟ   เรานั่งคุยกันสักพักน้าเบก็ส่งดีกรีมาให้ เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาทฉันก็รับไว้ อิอิ ^^'' ก็บรรยากาศแบบนี้มันหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว ท่ามกลางป่าเขายามค่ำคืน  นั่งล้อมวงรอบกองไฟ หากขาดดีกรีก็คงพิลึกอยู่ไม่น้อย อิอิ (ทำพูดดีไปงั้นแหละ คืนนี้แค่สองจอกก็พอแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้กลิ้งตกเขากันพอดี อิอิ) ไม่นานทุกคนก็เข้าเต็นท์นอน แต่ฉันยังไม่ง่วงเลย จึงนั่งคุยกับลุงโส่ย ลุงโส่ยก็คุยเก่งเหมือนกัน นั่งฟังแกเล่าเรื่องเกี่ยวกับพม่ามากมาย แต่ฟังไม่ค่อยถนัด เพราะลุงโส่ยพูดไทยไม่ค่อยชัด ^^’’

ลุงโส่ยเป็นคนที่ทำให้ฉันทึ่งมากที่สุดในการเข้าป่าครั้งนี้ แม้จะอายุมากแล้วแต่คล่องแคล่วว่องไวกว่าเด็กหนุ่มเสียอีก ฉันไม่สงสัยเลยว่าเคิ้งกับน้องเติ้งได้ลักษณะแบบนี้มาจากใคร เมื่อตอนหัวค่ำฉันเห็นลุงโส่ยปีนต้นไม้ไปเก็บลูกเนียง โดยที่ห่อผ้ายังอยู่บนหลัง (ห่อผ้าเล็กๆ แต่หนักจนน้องเติ้งยกไม่ขึ้น) ฉันมองดูลุงโส่ยยังกะลิงลมโหนต้นไม้ยังไงยังงั้น เพราะคล่องแคล่ว ว่องไว ดูแทบไม่ทัน อีกทั้งแววตาของลุงโส่ยเป็นประกายน่ามอง บางครั้งดูใสซื่อ บางครั้งเหมือนจะรู้ทัน บางครั้งเหมือนจะเข้าใจโลกทั้งโลก แววตานั้นนิ่ง เป็นประกายและน่าค้นหา

>>> มึนแล้ว ต้องรีบนอนไม่งั้นตื่นไม่ทัน  ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^''

Create Date : 21 พฤษภาคม 2556
Last Update : 18 เมษายน 2560 23:52:41 น.		0 comments
Counter : 813 Pageviews.
Share Tweet