เราเริ่มเดินทางกันประมาณบ่ายสามโมง เดินสักพักก็ถึงฝายท้ายหมู่บ้าน ยายกาลา ลุงโส่ยและกล้า (กล้าเป็นลูกเขยของลุงโส่ย) นั่งรออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นเราก็ออกเดินทาง พี่หญิงบอกว่า คืนนี้ “เคิ้ง” (ลูกชายลุงโส่ย พี่ชายน้องเติ้ง) จะเป็นคนตีผึ้ง แต่จะตามมาทีหลังพวกเรารีบเดินเพราะกลัวจะมืดค่ำ

เนื่องจากฝนหยุดตกใหม่ๆ จึงทำให้ใบไม้ใบหญ้าสดใส ป่าดูมีชีวิตชีวา และดูรกกว่าครั้งที่แล้ว อากาศค่อนข้างชื้น ยุงชุม เราเดินกันประมาณชั่วโมงกว่าๆ หยุดพักหลายครั้ง

"จากนี้ไปต้องเดินขึ้นเขาไต่เขาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึง"  ลุงโส่ยพูด

"อีกไกลไหมคะ"  ฉันถาม ^^''

"ไม่ไกล เิดินขึ้นเขาก็ถึงแล้ว"  ลุงโส่ยตอบแววตาิยิ้มเป็นประกาย

คณะเดินทางของเราในครั้งนี้  กระเหรี่ยง 8  หมา 7  ลาวอุบลอีก  1  ^^

กำลังนั่งรอพี่หญิง  เพราะเจ้าหมาลูกหมาตัวเล็กๆ  มันข้ามลำห้วยมาไม่ได้  และดู

เหมือนว่ามันจะหลงทาง  คงจะเป็นการเข้าป่าของมันครั้งแรก  อิอิ

ภาพน่ารักๆ  น้องเติ้งกำลังป้อนโยเกิร์ตให้ลุงโส่ย  รู้สึกว่าลูกสาวคนนี้จะขี้อ้อน

มากมาย  เห็นแล้วก็รู้สึกอบอุ่น ^__^

จากนั้นเราก็เดินทางต่อแต่ลุงโส่ยกับกล้ายังนั่งสูบยาสบายใจ  เหมือนไม่รีบร้อนอะไร เดินมาประมาณครึ่งชั่วโมง  ทางเริ่มลาดชันขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มเหนื่อย หายใจหอบและคอแห้ง จึงหยุดพักดื่มน้ำซึ่งเหลืออยู่ไม่มากนัก  น้าเบหยิบขวด M 150 ออกมา ก่อนจะส่งให้ยาย  ไม่บอกก็รู้มัน "ดีกรี"  ^_^   จากนั้นก็ส่งต่อให้ฉัน  ฉันส่ายหน้า พลางตอบว่ายังไม่อยากลงไปนอนเล่นในหุบข้างล่าง  อิอิ  ในใจก็อยาจะจิบอยู่หร๊อก แต่ดูสังขารแล้วไม่ไหว  ^^''  เรานั่งพักกันนานพอสมควร  ฉันหันไปดูข้างหลังยังไม่เห็นลุงโส่ยกับกล้า คิดว่าคงจะนั่งรอเคิ้ง   พอหายเหนื่อยเราก็เดินทางต่อ

เดินไปได้สักพักฉันก็ต้องตกใจ  ก็ลุงโส่ยกับกล้านั่งสูบยารออยู่ข้างหน้า ฉันแปลกใจมาก เพราะว่าทางที่เราเดินมามันไม่มีทางไหนจะเดินได้อีกแล้ว มันเป็นทางเดินเลียบเขา อีกทั้งทางค่อนข้างลาดชันและแคบ หากเดินไม่ระวังมีหวังได้ลงไปนอนเล่นในก้นหุบ

“ลุงโส่ยกับกล้ามาได้ยังไง?” ฉันถามน้าเบ  

“เขามาทางลัด” น้าเบตอบ

“ทางลัดที่ไหนไม่เห็นมีเลยน้าเบ” ฉันถามต่อ

“ไต่เขาขึ้นมา” น้าเบตอบหน้าตาย 

“ห๊า!!! ไต่เขาขึ้นมา” ฉันอุทานพร้อมกับค่อยๆ ชะโงกหน้าไปมองทางลัดของลุงโส่ย นั่นมันทั้งรก ทั้งชัน อีกทั้งกอไผ่ขึ้นรกเต็มไปหมด ดินก็น่าจะเป็นดินผสมลูกรังด้วย มองยังไงก็ไม่เห็นก้นหุบ ไต่กันมาได้ไงนี่ หัวใจจะวาย

พอหายเหนื่อยเราก็เดินทางต่อ ประมาณ 40 นาทีก็ถึงจุดหมายปลายทาง นั่นก็คือต้นผึ้ง!   

ต้นผึ้งยืนตระหง่านสูงเสียดฟ้าาาาา   ต้นผึ้งต้นนี้มีผึ้งมาเกาะทั้งหมด 7 รัง!!!   แต่มัน

ทิ้งรังไปแล้ว 5  เหลือแค่ 2  รัง   เสียงพี่หญิงคุยกับน้าเบเป็นภาษากะเหรี่ยง น้ำเสียงผิดหวัง

“ผึ้งมันเริ่มทิ้งรังแล้ว สงสัยคงไม่มีน้ำหวาน กลับไปนอนบ้านเถอะ” น้าเบพูด 
"จะกลับไปนอนบ้านหรือจะนอนในป่า"  พี่หญิงถาม  
ฉันรู้ว่าน้าเบอยากกลับไปนอนที่บ้าน  แม้ตอนกลับมันจะมืด แต่ฉันก็รู้ว่าไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่มีวิีถีชีวิตหากินอยู่กับป่ามานาน

“ยังไงก็ได้” ฉันตอบเสียงเศร้า (แงๆ)

ตอนนั้นประมาณหกโมงเย็นกำลังจะมืด พี่หญิงเหมือนรู้ใจว่าฉันอยากนอนป่าจึงบอกว่า

“มาถึงแล้วก็นอนนี่แหละจะมืดค่ำอยู่แล้ว ลงไปหาที่พักกันข้างล่างกันดีกว่า”   ว่าแล้วพี่หญิงก็ค่อยๆไต่ลงเขาซึ่งค่อนข้างชัน บางครั้งก็ลื่นไถล แต่คว้ากิ่งไม้ไว้ได้ ไม่นานก็ถึงลำห้วยเล็กๆ ข้างล่าง มีพวกผักกูด และต้นบอนเต็มไปหมด ใบบอนใบใหญ่เขียวสด ยังกะใครเอาร่มมากางไว้ เราเลือกทำเลข้างๆ ห้วยๆ เป็นที่พัก 

พี่หญิงบอกฉันเขียนข้อความลงในกระดาษความว่า“ไม่ต้องมาแล้ว ผึ้งไปหมดแล้ว” ให้กล้าเอาไปติดไว้ต้นทางที่คิดว่าเคิ้งจะมองเห็น (แอบเศร้า)

ที่พักของเราอยู่ใกล้ๆกับต้นผึ้ง  ต้นผึ้งอยู่บนเนินเขา ส่วนเราพักอยู่ริมห้วยข้างล่าง สามารถมองเห็นต้นผึ้งได้ชัดเจน

ไม่ทันที่กล้าจะไป เสียงลุงโส่ยคุยกับใครก็ไม่รู้ดังมาจากเนินเขา ฉันจึงหันไปดูพร้อมกับยิ้มดีใจ “เคิ้ง”  นั่นเอง เคิ้งยืนยิ้มอยู่ข้างๆ ต้นผึ้งแล้ว ^___^ (ตอนนั้นเคิ้งดูจะเหมือนพระเอกขี่ม้าขาวเลย แอบมีหวัง อิอิ)

Create Date : 21 พฤษภาคม 2556
Last Update : 18 เมษายน 2560 23:52:11 น.		0 comments
Counter : 533 Pageviews.
Share Tweet