นานๆมา(นินทาลูกสาว)ที

โอ้แม่เจ้า...8 เดือนผ่านไปไวเหมือนโกหก นี่แม่อัพบล็อกครั้งล่าสุดเมื่อ 8 เดือนที่แล้ว ...ถ้าตอนนั้นท้องอ่อนๆ ป่านนี้ก็คงจะคลอดพอดี ฮ่าๆๆ

วันนี้ฤกษ์ดี ถือฤกษ์วันแม่มาอัพบล็อกให้ลูกก็แล้วกัน ^-^

8 เดือนที่ผ่านมา เรื่องก็เยอะ รูปก็แยะ แต่ไม่มีเวลาอัพซะที วันๆมีแต่เรื่องลูก เรื่องขายของ แต่พักหลังชักจะเหลวไหล เพราะแอบไปปลูกผักอย่างเพลิดเพลิน โอ๊วววว...ไม่ๆๆๆ ไม่ได้เป็นปลูกผักขายเป็นเรื่องราว แต่เล่นเกม farm pals ใน facebook ตะหาก (ใครเอามาเผยแพร่ฟระ รับผิดชอบด้วย)

วันนี้หลังจากขโมยผักชาวบ้านไปขายเรียบร้อยแล้ว มาอัพบล็อกดีกว่า ฮี่ๆ

===========================================

ต่อไปนี้...เป็นเรื่องราวของเด็กๆในช่วง 8 เดือนที่ผ่านมา เอาเท่าที่สมองปลาทองน้อยๆของแม่อย่างอิช๊านจะพอจำได้ละกัน

พี่ป่าน...วัย 4 ขวบ (เกือบจะ) 7 เดือน

ตอนนี้เธอแตกเนื้อสาวดังเปรี๊ยะๆๆๆๆๆ เพราะมีอาการดังนี้

- ชอบสีชมพู เอ่อ...ไม่ทราบว่ามีใครแอบมาสะกดจิตว่าเด็กผู้หญิงชอบสีชมพูให้กับเธอรึเปล่า เพราะตั้งแต่เธอเข้าวัย 3 ขวบ เธอก็เริ่มรู้ตัวว่าชอบสีชมพูมากกว่าสีอื่นใด ทำเอาอิช๊านแทบกุมขมับ เพราะอิช๊าน...เกลียดสีชมพู!!! ก่อนหน้านี้เสื้อผ้าที่เป็นสีชมพูก็ซื้อให้ใส่น้อยมาก (แต่พักหลังเสื้อผ้าสีชมพูเริ่มมีปริมาณมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความต้องการของผู้ใส่)

บางทีเธอเจอเฉดสีชมพูละลานตา เธอจะชี้ๆแล้วบอกว่า "แม่ขา หนูชอบสีชมพูแบบนี้ที่สุดเลยค๊า ชมพูแบบนี้มันซ้วยสวยมากเลยนะคะแม่" ชมพูที่เธอว่าสวยนักสวยหนามันคือ...ชมพูบานเย็นแฉ่งมากเลยอ่ะ อิช๊านจะเป็นลม

...ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะชอบสีอื่นบ้าง ฮือๆๆ (อันนี้เป็นความรันทดส่วนตัวของอิช๊านเอง)

ถ้ามีของหลายชิ้นมาให้เธอเลือก อิช๊านเดาใจเธอได้ค่ะ ถ้า 1 ในบรรดาสิ่งของเหล่านั้นมีชิ้นใดชิ้นหนึ่งเป็นสีชมพู เธอต้องเลือกชิ้นนั้นแน่นอน

- ชอบเจ้าหญิง อันนี้คงเป็นเรื่องปกติธรรมดาของทุกบ้านที่มีลูกสาวมั้งคะ สิ่งที่จุดประกายให้เธอชอบเจ้าหญิงก็คงไม่พ้นบาร์บี้ เพราะจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอได้รู้จักเจ้าหญิงนั้น เริ่มมาจากการ์ตูนเรื่อง Barbie as The princess and The pauper ทางช่องการ์ตูนเน็ตเวิร์คนั่นเอง ...ไม่น่าให้ดูเลยตรู ฮ่าๆๆ

หลังจากนั้นมาก็เหมือนกับเปิดโลกใบใหม่ให้เธอได้สัมผัส เธอเลยได้รู้จักทั้งแอนนาลิส เอริก้า โอเด็ต คลาร่า อเล็กซ่า ลีอาน่า ราพันเซล แอนนิก้า ลาล่า เอ๊ย!!! ชื่อสุดท้ายไม่เกี่ยว แหะๆ แล้วก็ข้ามค่ายไปดิสนีย์ ทั้งซินเดอเรลล่า สโนไวท์ ออโรร่า เบลล์ แอเรียล จัสมิน มู่หลาน โพคาฮอนทัส(คนสุดท้ายแค่อ่านในหนังสือ ไม่เคยดู)

...บุพการีฝ่ายชาย(พ่อของเธอนั่นเอง)ยังรู้จักเจ้าหญิงไม่ครบเลยค่ะ ...มีอยู่พักนึงเห็นเอากระเป๋าเป้ของลูกสาวมานั่งท่องว่าเจ้าหญิงคนไหนชื่ออะไร ในที่สุด...ฮีก็ทำได้ค่ะ กร๊ากๆๆๆๆๆๆ

- ชอบใส่กระโปรง ส่วนกางเกงทั้งหมดทั้งมวลที่มีอยู่ในบ้าน แทบจะไม่ได้สัมผัสผิวกายของเธอเลย ยกเว้น...กางเกงในเท่านั้น!!! แต่ก็จะมีบางกรณีเท่านั้นที่เธอ(จำใจ)ยอมใส่กางเกง เช่น ยอมใส่เอาไว้กันโป๊เวลาใส่กระโปรงสั้น ...เห็นไม๊ว่าเธอโตเป็นสาวแล้วจริงๆ รู้จักอายเวลาโป๊ด้วยนะเออ

- ขี้งอน ข้อนี้ก็คาดว่าสาวๆเกือบทุกบ้านคงจะมีอารมณ์นี้เหมือนกัน อย่างสุดสวยรายนี้เธอก็ขี้งอนใช่ย่อย เพียงแค่เธอเรียกแม่หนเดียว แต่แม่มัวแต่คุยกับป๊า ไม่สนใจเธอ ก็เป็นเรื่องเลย

"ทำ ไม คุณ แม่ ไม่ คุย กับ หนู ...ไม่ สน ใจ หนู เลย" (เธอพูดกระแทกเสียงเป็นคำๆด้วยนะ โอ้ว..จ๊อดดดดดดดดดด)

ถ้าตอบว่า "ก็แม่คุยธุระกับป๊าอยู่ หนูเรียกแม่ แต่แม่ไม่ได้ยิน หนูก็มาสะกิดแม่ก็ได้นี่นา"

"หนู ไม่ ให้ คุณ แม่ คุย กับ ป๊า ... แม่ ต้อง คุย กับ หนู" (ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยฮ่ะ)

(งั้นคุยกะไอ้ขี้งอนก่อนก็ได้ฟระ เพราะเคยคุยกะป๊าต่อ เธองอนต่อยาวเลย ฮ่าๆๆ) "เอ้า งั้นหนูจะคุยอะไรกับแม่ล่ะ"

"หนู จะ บอก แม่ ว่า ....หนูรักแม่อ่ะ"

โหยยยยยยยยยยยยยยย....ใจละลายเลย อยากขอโทษพันครั้งที่เธอเรียกแล้วไม่ได้ยิน

===========================================

เม้าท์เรื่องอาการแตกเนื้อสาวผ่านไป ก็มาเรื่องสัพเพเหระมั่งดีกว่า

ตอนนี้เธอขยับมาเป็นรุ่นพี่แล้ว เรียนอนุบาล 2 แล้วค่ะ (ถ้าไม่ได้เป็นรุ่นพี่ แสดงว่าซ้ำชั้นสิเนี่ย) ผลสอบปลายภาคอ.1 เธอสอบได้ 96% ไชโยโห่ฮิ้วกันไป...แต่ความจริงแล้วจะสอบได้กี่เปอร์เซ็นต์ก็ไม่สำคัญสำหรับอิช๊านเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างเพื่อนคนอื่นในห้องก็ได้คะแนนไม่แตกต่างกันซักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ อีกอย่างนึง...แค่เด็กอนุบาลจะเอาอะไรนักหนากับคะแนนสอบ จริงมะ

ทีนี้พอขึ้นอ.2 เธอก็เริ่มโตขึ้นเป็นลำดับ แถมพักนี้เริ่มมีอาการติดเพื่อนให้เห็นด้วย จากประโยคที่ว่า

"แม่คะๆ พรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียนไม๊"

ถ้าคำตอบว่า "ไม่ต้องไป เพราะเป็นวันหยุด" อิช๊านจะได้คำตอบจากเธอคนนี้ว่า "หนูอยากไปโรงเรียนจัง หนูชอบไปโรงเรียน หนูคิดถึงเพื่อน"

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยังไม่ 5 ขวบ ติดเพื่อนซะแล้ว

แต่อาทิตย์ก่อนมีอยู่ประโยคนึง ทำเอาบุพการีหูผึ่ง เพราะเธอเล่นอยู่ในห้องนอนนี่แหละ แล้วพูดขึ้นมาว่า

"โตขึ้นหนูจะแต่งงานกับก้อง"

ตอนแรกอิช๊านก็ยังตั้งตัวไม่ติด ไม่ได้นึกถึงคนชื่อ "ก้อง" นึกว่า "กล้อง" (ถ่ายรูป) เลยถามไปว่า "หนูจะแต่งงานกับกล้องถ่ายรูปเหรอ"

"ม่ายช่าย หนูจะแต่งงานกับน้องก้อง จะใส่ชุดแต่งงานสีชมพู แล้วน้องแก้มจะแต่งงานกับน้องเบสท์ น้องแก้มมีชุดแต่งงานสีชมพูแล้วด้วย"

กร๊ากๆๆๆ พ่อกะแม่น้องแก้มรู้ข่าวนี้รึยังฟระเนี่ย???

น้องก้อง...คือเพื่อนในห้องเรียนเดียวกันนั่นเอง ทำเอาป๊าลูบหนวด(ที่โกนทิ้งไปแล้ว) แล้วหันมาถามอิช๊านว่า "ก้องนี่ใคร(วะ)"

อิช๊านเลยตอบผู้เป็นพ่อของลูกไปว่า "เอ่อ น้องก้องเป็นเพื่อนในห้องเรียนน่ะฮ่ะ พ่อเป็นสว.สส.อยู่ที่สน.นี่แหละฮ่ะ" มีแต่ตัวย่อส.อะไรมั่งก็ไม่รู้ เยอะแยะไปหมด ฮ่าๆๆ

ป๊าทำตาขวาง เอามือถูคางหนักขึ้นกว่าเดิม "ไม่ยอมเว้ย หวงๆ" กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ป๊าบ้า!!! พ่อแม่เค้าก็คงหวงลูกชายเหมือนกันแหละ

พอขึ้นอ.2 แล้ว หลังเลิกเรียนก็มีกิจกรรมเสริมให้เลือกเรียนอยู่ 3 อย่าง ก็คือ นาฏศิลป์ เทควันโด้ ดนตรีสากล(คีย์บอร์ด)

ดนตรีสากล ตัดทิ้งไปค่ะ เพราะไปเรียนข้างนอกทุกวันเสาร์อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นจึงอย่าเสียเงินซ้ำซ้อน ฮ่าๆๆ

เทควันโด้ อิช๊านดันเต็มที่ แต่เธอไม่สนใจเลย ขนาดอิช๊านพาเธอไปนั่งดูเพื่อนในห้องเรียนเทควันโด้หนแรก ครูฝึกสอนเด็กๆยกขาเตะแล้วตะโกนเสียงดัง "เอี้ยะๆๆๆ" (แอบสงสัยเล็กๆว่าหลอกด่าตรูป่าวฟระ??? แบบว่าไม่ส่งลูกเรียน แล้วมานั่งดูเกะกะทำไม) แต่เธอทนดูอยู่ได้ซํกพักเดียวแล้วก็บอกว่า "หนูจะกลับบ้าน ไม่เรียนเทควันโด้หรอก"

อิช๊านเลยสงสัยว่าที่เทควันโด้ไม่ได้รับความสนใจจากเธอ คงเป็นเพราะชุดเทควันโด้ไม่ใช่สีชมพูแน่ๆเลย กร๊ากๆๆๆๆ

นาฏศิลป์ ตอนแรกเธอก็จะไม่เรียนค่ะ อิช๊านเลยงัดไม้ตาย "เรียนไม๊ลูก เนี่ยเพื่อนๆก็เรียนกันตั้งหลายคนแน่ะ เรียนเสร็จแล้ว เล่นกะเพื่อนที่สนามเด็กเล่นได้อีกน๊า" สรุปว่าเธอเลยตกลงใจยอมเรียนค่ะ

เท่าที่ไปแอบส่องดูเวลาเธอเรียนนาฏศิลป์ ก็ดูมีความสุขดี ดูท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส กระซิบกับเพื่อน คุยกันคิกคัก (ตกลงว่ามาเรียนหรือมาคุยก็ไม่แน่ใจ)

เวลาไปแอบดูเธอเรียน อิช๊านก็ยิ้มแก้มปริ ไม่ใช่เพราะเธอรำหรือเต้นสวยกว่าใคร แต่เพราะเธอเต้นไปยิ้มไป แถมยังส่ายก้นดุ๊กดิ๊ก น่าร๊ากจริงๆเลย

ส่วนท่ารำน่ะเหรอคะ อย่าให้พูดเลยค่ะ เดี๋ยวจะหาว่านินทาลูก แต่อิช๊านก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรอยู่แล้ว คิดว่าให้เรียนเพราะอยากให้ลูกมีกิจกรรมอื่นๆบ้าง นอกจากเรียนหนังสือ เล่นของเล่นสนาม ดูการ์ตูน ถึงจะรำสวยน้อยไปนิด เต้นไม่เข้าจังหวะไปหน่อย เรื่องเล็กสำหรับอิช๊านค่ะ

พอดีเห็นผู้ปกครองบางคนบ่นอุบว่าทำไมครูไม่สอนให้รำสวยๆ รำให้พร้อมๆกัน ฮ่วย!!! เด็กอนุบาล 2 เองนะคะคู๊ณ จะเอามาตรฐานแบบศิลปากรเลยเหรอไงฟระ??? (บางทีแอบสงสัยว่า ตกลงอิช๊านคิดน้อย หรือเค้าคิดมากกันแน่วะเนี่ย)

ส่วนกิจกรรมเสริมวันหยุด มีทุนทรัพย์พอส่งเรียน JMC แค่อย่างเดียว (แค่นี้บุพการีก็กระอักแล้วค่ะ ฮ่าๆๆ) กำลังจะขึ้นเล่ม 2 แล้ว เพิ่งจะซื้อหนังสือไปเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เห็นราคาแล้วต้องรีบพุ่งไปถามธุรการว่าหนังสือเรียนนี่ให้น้องใช้ต่อได้ไม๊คะ ก็ได้คำตอบว่า ถ้าไม่เปลี่ยนหลักสูตร ก็ใช้หนังสือของพี่ได้ค่ะ โย่ะๆ โล่งใจ

พักหลังเธอบ่นว่าอยากเรียนบัลเล่ต์ แถมยังถามด้วยว่าถ้าเรียนบัลเล่ต์จะเรียนกับครูอะไร อุแม่เจ้า!!!ลูกเอ๊ย บุพการีปั๊มตังค์ส่งเรียนแทบไม่ทันแล้วลูก ...คงต้องสอนเธอว่าให้พูดดังๆเวลาปู่อยู่ใกล้ๆ เผื่อมีคนจ่ายค่าเรียนให้ กร๊ากๆๆๆ แผนชั่วร้ายของแม่แย่ๆอย่างอิช๊านเริ่มผุดออกมาซะแล้วสิ

แต่ถ้าถามว่าอยากเรียนศิลปะไม๊ เธอจะตอบว่า "ไม่เรียนหรอก เพราะน้องป่านวาดเองก็ได้สวยด้วย" แป่วววววว...ยกหางตัวเองชี้ขึ้นฟ้าได้ด้วยเฟร้ยลูกอิช๊าน

เวลาไปเรียน JMC อิช๊านต้องติดสินบนเธอนิดหน่อย ซึ่งสินบนที่พูดถึงก็มักจะเป็นหนังสือ ไม่งั้นเวลาเรียนไปได้ซัก 15-30 นาที เธอมักจะถามว่า "เรียนเสร็จรึยังอ่ะแม่ หนูง่วง หนูหิว หนูเหนื่อย" อิช๊านก็ต้องกระซิบเบาๆบอกให้เธอตั้งใจเรียน เสร็จแล้วจะพาไปซื้อหนังสือ (ติดสินบนตั้งแต่ลูกยังเด็กเลยแฮะ) ...ก็ยังดีที่เธออยากได้แค่หนังสือ ถ้าอยากได้ของเล่นแพงๆ อิช๊านคงถอดใจไม่ให้เรียนแล้ว เพราะนอกจากค่าเรียนแล้ว ยังต้องบวกค่าสินบนเพิ่มเข้าไปอีกด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

เปิดปฏิทินมาดู อีกอาทิตย์กว่าๆเธอจะมีคอนเสิร์ตเล็กๆที่โรงเรียนดนตรีแล้วค่ะ อิช๊านให้อิสระกับเธอในการเลือกเพลงเอง และเธอเลือกเพลงไว้แล้ว ซึ่งเป็นเพลงที่อยู่เกือบจะหน้าสุดท้ายของบทเรียน แต่....ยังไม่ได้ซ้อมซักกะติ๊ดเลยค่ะ แถมเพลงที่เลือกก็เล่น 2 มือพร้อมกันด้วย (อิช๊านเองก็ต้องซ้อมเหมือนกัน จะได้เอาไว้สอนลูก)

เสาร์ที่ผ่านมาเลยถามครูว่า ถ้าเล่นเพลงที่เลือกเนี่ย แต่เล่นมือเดียวได้ป่าวค๊า

กะว่าจะเกณฑ์คนทั้งซอยไปชมคอนเสิร์ตครั้งแรกในชีวิตของเธอซะหน่อย แบบว่ามีค่าเหนื่อย มีรถรับส่งถึงบ้าน กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ อ้ะ..ล้อเล่นน่า

ช่วงปิดเทอม เธอขยันซ้อมมากช่วงที่เริ่มเรียนดนตรีใหม่ๆ บางวันตื่นเช้ามา อิช๊านหาเธอไม่เจอค่ะ เธอไม่อยู่ในห้องนอนซะแล้ว นึกว่าลุกไปฉี่ ที่ไหนได้...เธอลงไปเปิดเปียโนดีดเอง (ยอมรับเลยค่ะว่าเธอขยันซ้อมกว่าแม่ซะอีก)

แต่พอเปิดเทอมที่โรงเรียน ไม่รู้ความขยันของเธอหายไปไหนหมด กร๊ากๆๆ อิช๊านเลยเดาว่าคงหมดช่วงเห่อของใหม่ไปซะแล้ว

==========================================

น้องปอ...วัย 2 ขวบ (เกือบจะ) 10 เดือน ...มาเฟียก่อนวัยอนุบาลตัวจริงเสียงจริง

เอ่อ...ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี คือว่า...จะดูเป็นการนินทาลูกตัวเองเกินไปไม๊ ฮ่าๆๆๆ เพราะแค่คำว่า "แสบ ซ่า ก๋ากั่น" ก็ดูจะเป็นคำจำกัดความที่ไม่พอบรรยายคุณสมบัติของเธอเลย เพราะต้องพ่วงท้ายด้วยคำจำกัดความอื่นๆอีกมากมาย เช่น

- ดาราเจ้าน้ำตา ฉายานี้ไม่ใช่ได้มาจากการจับฉลากนะคะ แต่เธอตีบทนี้ได้แตกกระจายจริงๆ ขนาดเธอเพิ่งจะสวมบทนางเอกขี้วีนวิ่งไปตบตีชาวบ้าน(ซึ่งก็คือพี่สาวผู้ใสซื่อของเธอนั่นเอง) แต่พอโดนชาวบ้าน(คนที่อ้างถึงเมื่อตะกี๊) โต้กลับมาบ้าง(แบบเบาๆตามสไตล์สาวหวานของชาวบ้านนางนี้) เธอก็เปลี่ยนบทบาทได้อย่างทันตาเห็น วิ่งสะอื้นเข้ามาหาแม่แก่ๆอย่างอิช๊าน "แม่ขา...พี่ป่านตีหนู หนูเจ็บ ฮึกๆ (มีสะอื้นด้วยนะยะ)" แล้วก็กะพริบตาหนนึง น้ำตาไหลอาบแก้ม โอ้...นี่ถ้าอิช๊านไม่เห็นกับตาว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นมาอย่างไร อิช๊านคงเชื่อว่าเธอเป็นนางเอกผู้น่าสงสารที่ถูกนางอิจฉารังแกเป็นแน่แท้

เดี๋ยวนี้แอ๊ดวานซ์หนักขึ้นทุกที ก่อนหน้านี้อิช๊านต้องดุด้วยเสียงดังสนั่นก่อน เธอถึงจะน้ำตาตก แต่พักหลังเธอก็เริ่มรู้งานมากขึ้น แค่อิช๊านเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงที่เย็นชากว่าปกติ ...ไม่ใช่เสียงดังหรือตะคอกนะคะ แค่ทำหน้าตาเฉยเมย พูดห้วนๆ ไม่คะไม่ขาด้วยเท่านั้นแหละ เนื่องจากอิช๊านกำลังโกรธเพราะเจ้าหล่อนง้องแง้ง และกำลังคิดหาวิธีใช้สติ สมาธิ และปัญญาจัดการกับความง้องแง้งของเจ้าหล่อนก่อน (ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมแค่จัดการเด็กอายุยังไม่ถึง 3 ขวบ หญิงสูงวัยอย่างอิช๊านต้องรวบรวมความสามารถมากขนาดนั้น) เธอก็เริ่มพลิกบทบาทด้วยประโยคออดอ้อนที่ว่า "แม่ขา อย่าดุน้องปอซี่" ถ้าอิช๊านยังดื้อดึงทำเฉยเมยกับเธอต่อไป เธอก็จะย้ำประโยคเดียวกับเมื่อตะกี๊นี้ซ้ำหลายๆครั้งเหมือนฟังแผ่นเสียงตกร่อง แต่น้ำเสียงของเธอจะเปลี่ยนไป

...จากออดอ้อนว่าได้โปรดอย่าดุหนูเลย ...กลายเป็นร้องไห้โฮเหมือนถูกอิช๊านเฆี่ยนตีราวกับเธอเป็นอีเย็นกลับชาติมาเกิด ทั้งที่อิช๊านยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยซักนิดเดียว (ก็แค่ทำหน้าเฉยๆแบบเมื่อตะกี๊นั่นแหละ)

อิช๊านคาดว่า...บุคคลอื่นที่อาศัยอยู่นอกอาณาเขตรั้วบ้านทรายทองอันไพศาลของอิช๊านคงคิดว่าอิช๊านเป็นแม่ใจร้าย ดุเหมือนหมา ชอบทำให้ลูกร้องไห้ แต่จริงๆแล้วอิช๊านนี่แหละค่ะที่ถูกลูกสาวคนเล็กสุดสวยแสบซ่ารังแกอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน (อ่านไปเรื่อยๆแล้วจะรู้เองว่าอิช๊านถูกรังแกจริงๆ)

อย่างเหตุการณ์ที่เธอร้องไห้ เพราะเพียงแค่อิช๊านทำมึนตึงกับเธอ (เพราะความเกเรของเธอ) ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ค่ะ เพราะหลังจากเธอแผดเสียงร้องไห้ดังสนั่นพร้อมน้ำตาอีก 3 ปี๊บแล้ว แม่อย่างอิช๊านก็มักจะได้ยินประโยคซ้ำๆดังนี้ "อ้าวเฮ้ย..ใครทำหลานปู่ร้องไห้" กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ น่าจะเปลี่ยนคำถามเป็น "เฮ้ย เจ้าปอ นี่ไปรังแกใครมา ถึงโดนเค้าเอาคืนจนร้องไห้เนี่ย"

สรุปว่า...แค่อิช๊านทำหน้าเฉยเมย ทำเสียงเย็นชากับเธอ ก็กลายเป็นความผิดอันใหญ่หลวงของอิช๊านไปจนได้ ฮ่าๆๆๆ

- นางเอกขี้วีน ฉายานี้ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่เธอขี้วีนจริงๆค่ะ เวลาเธอไม่ได้ดั่งใจ เธอก็จะวีนแตกเลย โดยสเต็ปการวีนของเธอไม่มีระดับขั้น หากเธอรู้สึกได้ว่าเรื่องนี้ควรจะวีน เธอก็ปรับโวลุ่มไปที่ max ทำเอาอิช๊านงงว่า ก่อนหน้านี้เธอเคยร้องขอสิ่งใดแล้วไม่ได้รับการตอบสนองรึ...ก็เปล่า ประมาณว่าถ้าเธออยากเรียกใช้แม่เมื่อไหร่ แค่อ้าปากเรียกหนแรกก็น้ำเสียงนี้เลย "แม๊...ม้าช้วยน้องป๊อน๊อย" (แม่...มาช่วยน้องปอหน่อย) คือเสียงสูงมากน่ะฮ่ะ ทำเอาอิช๊านใส่วรรณยุกต์ไม่ถูกเลย

- ฉันก็สู้คนนะคะ ถ้านิโคลเอาเพลงนี้มาทำมิวสิควีดีโอใหม่อีกซักรอบ อิช๊านภูมิใจนำเสนอลูกสาวคนเล็กของอิช๊านไปเป็นนางเอกมิวสิคได้เลยค่ะ เพราะเธอสู้คนจริงๆ

ถ้าเธอถูกชาวบ้าน (ก็พี่สาวคนดีคนเดิมอีกแล้ว) แตะนิด โดนหน่อย (โดยมิได้ตั้งใจรังแก) เธอก็จะพุ่งเข้าชน (พร้อมงอนิ้วเตรียมหยิก) ...และแล้วชาวบ้านคนดังกล่าวก็วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน กร๊ากๆๆๆ

แต่ส่วนใหญ่แล้ว เธอมักจะท้าชาวบ้านสู้มากกว่าค่ะ ฮ่าๆๆๆ

แถมเป็นการท้าสู้ที่เนียนมากๆ เพราะเธอจะวิ่งเข้ามาหา (เหมือนจะมาโอบกอดด้วยความรัก) แต่จริงๆแล้วเธอวิ่งเข้ามาพร้อมกับงอนิ้ว (เตรียมหยิก) และอ้าปากกว้าง (มีน้ำลายหยด 3 แหมะด้วย) ...คือทั้งหยิก ทั้งกัดในเวลาเดียวกัน พอกัดเสร็จจะทำหน้าตาใสซื่อและตาโตแบ๊วๆ พร้อมกับชี้ที่รอยฟัน (หมา) บนผิวชาวบ้าน (อันนี้โดนกันถ้วนหน้า ตั้งแต่พ่อ แม่ และพี่สาว) และถามว่า "เหมือนพระอาทิตย์ไม๊" (คือรอยฟันบนและฟันล่างจะเป็นวงกลมๆ เหมือนพระอาทิตย์) จะมามีจินตนาการไอ้ตอนที่ไล่กัดชาวบ้านเนี่ยนะ ฮ่วย!!!

อิช๊านคาดว่าเปิดเทอมปีหน้า อิช๊านอาจจะโดนครูประจำชั้นฟ้องอยู่บ่อยๆ "คุณแม่คะ วันนี้น้องปอรังแกเพื่อน(อีกแล้ว)ค่ะ" กร๊ากๆๆๆๆ โดนฟ้องหูชาแน่ตรู

- ไอ้แหลม ไอ้ลำโพง ไอ้นกหวีด เพราะเธอเป็นเด็กเสียงแหลมม๊ากกกกกกกก ถ้ามากรี๊ดข้างๆหูนี่อาจทำให้คนฟังเกิดอาการหูอื้อไปชั่วขณะ เพราะทั้งดังมากและแหลมมาก

อันนี้อิช๊านเคยถูกทดสอบด้วยตัวเองมาแล้ว ...หูอื้อของแท้แน่นอน คอนเฟิร์ม!!!

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเสียงของเธอถึงได้ทั้งดัง ทั้งแหลมขนาดนี้ เคยแอบคิดเล่นๆว่า...ถ้าลูกเศรษฐีเค้าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ถ้าอย่างนั้นลูกอิช๊านคนนี้ก็อมลำโพงทองออกมาจากท้องอิช๊านล่ะวะ ฮ่าๆๆๆ (แค่นินทาเรื่องเสียง ยังสยองหูไม่หาย)

แล้วก็คิดเล่นๆว่า...เธออาจจะเกิดมาเพื่อเป็นนักร้องก็ได้ (แบบ born to be เลยนะยะ) ไว้รออายุครบเกณฑ์(ทหาร) จะลองส่งประกวดทุกเวทีทั้ง AF , The Star , The Trainer , The Singer (อันนี้เค้ารับสมัครเซลล์ขายจักรรึป่าวฟระเนี่ย คิกๆ) ...แต่เท่าที่ได้สัมผัสพลังเสียงอันทรงพลังของเธอ อิช๊านคิดว่าเวทีที่เหมาะสมสุดๆ น่าจะเป็น KPN มากกว่า แบบว่าเรียกพลังเสียงจากปลายไส้ติ่งกันเลยทีเดียว (ลึกกว่าปอดอีกนะฮ้า)

...แต่เรื่องส่งประกวดร้องเพลง ขอเก็บไว้พิจารณาอีกที เพราะถึงเธอจะเสียงดังจริง แหลมจริง แต่...เธอร้องเพลงเพี้ยนจริงๆค่ะ (จากการสังเกตของอิช๊านเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ)

- พูดมาก เอ๊ย!!! คุยเก่งมาก บ้านทั้งบ้านจะตกอยู่ในความเงียบเฉพาะเวลาเธอนอนหลับค่ะ ไม่เช่นนั้นแล้วจะมีเสียงเจื้อยแจ้วตลอดทั้งวัน ประหนึ่งที่บ้านเลี้ยงนกแก้วนกขุนทองไว้หลายกรง

มีอยู่วันนึง ปู่ลงมากินข้าวกลางวัน แล้วก็นั่งเล่นต่อ (รวมเวลาประมาณ 2 ช.ม.ได้) ก่อนปู่จะขึ้นไปทำงานข้างบนต่อ ปู่บอกว่า "เฮ้ย ตั้งแต่ลงมากินข้าวเนี่ย ยังไม่ได้ยินไอ้ปอมันเงียบเลยว่ะ" กร๊ากๆๆๆๆๆๆ คือเธอจะพูดๆๆๆๆทุกเรื่อง ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่อยู่ในความทรงจำของเธอ เอามาพูดต่อๆกัน ไม่ว่ามันจะเกี่ยวข้องกันหรือไม่ก็ตาม

บางครั้งพูดมากซะจนพี่สาวงอนจนต้องมาถามอิช๊านว่า "แม่คะ ทำไมน้องปอต้องพูดแบบนี้ด้วยคะ หนูไม่ชอบให้น้องปอพูดแบบนี้" ...คำพูดต้นเหตุของน้องสาวก็คือ "ไม่ให้พี่ป่านชอบสีชมพู ให้พี่ป่านชอบสีดำดีกว่า" ทั้งที่ก่อนหน้านั้นยัยนกขุนทองยังพูดเรื่องอื่นอยู่เลย

เวลาพานั่งแท็กซี่ก็เกรงใจคนขับเหมือนกัน เพราะเธอไม่เคยหยุดพูดค่ะ ขึ้นรถได้ก็พรั่งพรูตลอดทาง ดังนี้
น้องปอ : แม่ ทำไมไฟแดงแล้วอ้ะ
แม่ : ก็ตำรวจเค้าอยากให้รถหยุดไง ก็เปิดไฟแดง
น้องปอ : น้องปอไม่เอาไฟแดง จะเอาไฟเขียวอ้ะ
แม่ : รอแป๊บนึงสิ เดี๋ยวตำรวจก็เปิดไฟเขียว
น้องปอ : ทำไมรถจอดแล้วอ้ะ
แม่ : ก็ตำรวจเค้าเปิดไฟแดง รถเราก็ต้องหยุดสิ
น้องปอ : น้องปออยากให้รถวิ่งอ่ะ
แม่ : รอแป๊บนึงเด้ะ เดี๋ยวก็ไฟเขียวแล้ว
น้องปอ : อุ๊ย...แม่ดูซี่ นั่นไงตึกลายวัว ขาวๆดำๆ
แม่ : อือๆ เห็นแล้ว
น้องปอ : แม่...นี่รถอารัยเนี่ย
แม่ : ก็รถแท็กซี่ไง(โว้ย)
น้องปอ : รถสีไรอ้ะแม่
แม่ : (อ้าวเฮ้ย สีอะไรวะ ตอนขึ้นก็ลืมดู) เอ...สีอะไรน๊า น้องปอจำได้มั้ย
น้องปอ : สีชมพู
แม่ : (สีไรวะ ยังนึกไม่ออก) เหรอๆ สีชมพูเหรอ
น้องปอ : นั่นไง รถแท็กซี่สีชมพู (...ชี้ไปที่แท็กซี่คันข้างหน้า แป่วววววว)
แม่ : (ฮ่วย เมื่อไหร่จะเงียบวะ)
น้องปอ : สะพานพระราม 8 อยู่ไหนอ้ะ
แม่ : อยู่ตรงปิ่นเกล้า ไว้ถ้าขึ้นซังฮี้แล้วจะชี้ให้ดูนะ
น้องปอ : อยากขึ้นซังฮี้อ้ะ
แม่ : นี่ไง เดี๋ยวดิ่ เด๋วขึ้นแล้วจะชี้ให้ดู
น้องปอ : โอ้โห นั่นไงพระราม 8 เหมือนในปะทิน(ปฏิทิน)เลย ...โลตัสอยู่ไหนอ้ะ
แม่ : โลตัสผ่านมาแล้วอ่ะดิ่
น้องปอ : วันนี้เราไปโลตัสไม๊
แม่ : วันนี้ไม่ไปหรอก ไว้ไปวันเสาร์ตอนพี่ป่านไปเรียนดนตรีไง
น้องปอ : น้องปออยากเรียนดนตรีกะพี่ป่าน
แม่ : อือ น้องปอไปด้วยก็ได้ แต่ห้ามเสียงดังนะ โอเคป่ะ
น้องปอ : โอเค๊ .....อุโมงค์(ลอดสี่แยก)อยู่ไหนอ่ะ
แม่ : ทางนี้ไม่ผ่านอ่ะ
น้องปอ : น้องปออยากลงอุโมงค์อ่ะ
แม่ : ไว้คราวหลังไปอีกทางนึงสิ ได้ลงอุโมงค์นะ
น้องปอ : โรงเรียนพี่ป่านอยู่ไหนอ้ะ
แม่ : อู๊ยยยย ผ่านมาตั้งนานแล้ว
น้องปอ : บ้านสีส้มอยู่ไหนอ้ะ
แม่ : อ้าว...ก็อยู่ในซอย ที่เราเพิ่งออกมาไง
น้องปอ : ปู่อยู่ไหนอ้ะ
แม่ : ปู่ก็อยู่บ้านอ่ะดิ่
น้องปอ : ปู่อยู่บ้านสีส้ม...ใช่มะ
แม่ : อือ (เริ่มขี้เกียจตอบ)
น้องปอ : แล้วป้าอยู่ไหนอ้ะ
แม่ : ก็อยู่บ้านอีกแหละ
น้องปอ : ป้าอยู่บ้านสีส้มกะปู่เหรอ
แม่ : อือ (เมื่อไหร่จะเงียบซะทีวะ)
น้องปอ : แม๊......นั่นไงไฟแดง แล้วไฟเขียวไปไหนอ้ะ
แม่ : ไฟเขียวไม่ไปไหนหรอก ก็แค่ตำรวจเค้าเปิดไฟแดง ปิดไฟเขียวไง
น้องปอ : น้องปออยากให้ไฟเขียวอ้ะ
แม่ : รอก่อนดิ่ แป๊บนึง
น้องปอ : รถวิ่งแล้ว รถไม่จอดแล้ว ... อยากให้ลุงหมุนๆๆๆๆๆอ้ะ (อยากให้คนขับกลับรถ จะได้หมุนพวงมาลัยหลายๆรอบ)
แม่ : อ้าว ถ้าให้ลุงกลับรถ แล้วจะได้ไปไม๊เนี่ย
น้องปอ : พี่ป่านอยู่ไหนอ้ะ
แม่ : พี่ป่านก็ไปโรงเรียนไง
น้องปอ : ไปเรียนหนังสือใช่มะ
แม่ : ใช่แล้ว
น้องปอ : น้องปออยากเรียนหนังสือ
แม่ : รอปีหน้าก่อนสิ
น้องปอ : น้องปออยากหาพี่ป่านอ้ะ
แม่ : พี่ป่านยังไม่เลิกเรียนเลย ไว้ตอนเย็นพี่ป่านเลิกเรียนแล้วไปรับด้วยกันนะ
น้องปอ : พี่ป่านทำไรอ้ะ
แม่ : นอนกลางวันมั้ง
น้องปอ : นอนที่ไหนอ้ะ
แม่ : ก็นอนที่โรงเรียนอ่ะสิ
น้องปอ : ที่ห้องเรียนเหรอ
แม่ : ใช่แล้ว
น้องปอ : ห้องครูตุ่มกะครูปลาใช่มะ
แม่ : อือ ใช่
น้องปอ : แม่....ทำไมไฟแดงอีกแล้วอ้ะ (คำถามนี้...เดจาวูมากๆ)
แม่ : ก็ตำรวจเค้าให้จอดรอก่อนไง เค้าจะให้รถทางอื่นไปก่อน
น้องปอ : น้องปออยากให้ไฟเขียวอ้ะ น้องปอไม่ชอบไฟแดง
แม่ : (ใครสมัครผู้ว่าฯกทม.แล้วชูนโยบายเปิดไฟเขียวทุกสี่แยก น้องปอจะเลือกคนนั้นนะคะ) ไม่ชอบก็ต้องรออ่ะลูก

...นี่เป็นเพียงแค่ส่วนนึงที่ยกมายืนยันความพูดมาก เอ๊ย!!! ความคุยเก่งของเธอค่ะ พูดจนอิช๊านเกรงใจคนขับแท็กซี่มากๆ บางคนก็ใจเย็นใจดี มีลูกมีหลาน ก็บอกว่าฟังเพลินดี คุยเก่งจัง แต่บางคันเนี่ยดิ่ ออกอาการขับรถกระชากสุดๆ คงอยากจะให้ลงเร็วๆ จะได้พักหูมั่ง ฮ่าๆๆ

อ่อ...นอกจากพูดมากแล้ว เธอยังชอบขโมยซีนชาวบ้านด้วยค่ะ เห็นได้บ่อยๆ เวลาพาเธอเข้าเรียน JMC กับพี่สาวด้วย (แอร๊ย!!! อิช๊านนี่กะคุ้มเลยนะ จ่าย 1 เรียน 2 กร๊ากๆๆๆ)

เวลาครูแก้วให้ร้องโน้ตเพลง เนื้อเพลง เธอแจมได้ทุกเพลงค่ะ เสียงดังฟังชัด(ก็บอกแล้วว่าเธอน่ะ เสียงลำโพงจริงๆ) ยิ่งกว่านักเรียนในห้องทั้ง 5 คนร้องประสานเสียงกันซะอีก (ทั้งที่เธอนั่งเล่นอยู่ที่คีย์บอร์ดหลังห้อง) จนครูแก้วแอบแจกสติ๊กเกอร์มาให้เธอหลายดวงอยู่เหมือนกัน

เล่าไปเล่ามา ยาวเหยียดเลย (เชอะ แล้วอ้างว่าไม่มีเวลา ฮ่าๆๆ) ไว้จะมาอัพอีก จะไม่ทิ้งบล็อกไปนานๆอีกแล้วจ้า

บล็อกต่อไป จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับความสามารถส่วนบุคคลของลูกสาวทั้ง 2 คนของอิช๊านค่ะ (หารูปประกอบก่อน ถ่ายเก็บไว้นาน เก็บอยู่ซอกไหนมั่งไม่รู้)

ป.ล. ใครแอบขโมยผักผลไม้ตอนอิช๊านกำลังอัพบล็อกอย่างเมามันส์ฟระ??? แว้บมาพิมพ์ยิกๆๆๆ กลับไปดูอีกที โดนขโมยไปแระ อย่าให้จับได้นะเฟร้ย

ป.ล.อีกที หลอกให้อ่านยาวๆ ใส่รูปน้อยๆ กร๊ากกกกกก สะจาย

นี่รูปลูกสาวคนเล็กที่อมลำโพงทองออกมาจากท้องแม่ ฮ่าๆๆ



ส่วนนี่ก็ 2 สาวของอิช๊าน (ทำเนียนๆให้ดูเหมือนฝาแฝด)

Create Date : 12 สิงหาคม 2552		16 comments
Last Update : 13 สิงหาคม 2552 23:42:37 น.
Counter : 5332 Pageviews.
Share Tweet