เมื่อวานนี้..มีน้องที่ทำงานเปิดใจและเข้ามาคุยกับฉัน ถึงหน้าที่ความรับผิดชอบของการทำงาน

ที่หนักหน่วง และลำบากใจ

น้องคนนี้ เธอทำงานด้านบัญชี มีผู้ร่วมงาน(สูงอายุ) ในสายงานของเธอราว5 คน เห็นจะได้

เธอรู้สึกลำบากใจ ที่ทุกคนต่างรุมเรียกเธอ ให้เข้าไปช่วยงานทุกสิ่งอย่าง ที่พวกเขาต้องการ

เธอไม่ใช่ซุปเปอร์สตาร์ แต่เธอกลับมีสถานะคล้าย ซุปเปอร์สโตวร์ ที่ใครต่อใครในสายงานของเธอ

ต้องการและอยากจะเรียกและนำมาใช้

น้องคนนี้ เป็นเด็กต่างจังหวัด เธอมาจากภาคอีสาน เธอพูดกับฉันว่า ทุกครั้งที่เธอเดินทางมาทำงาน

ก่อนที่เธอจะเดินเข้าประตู เธอมีคำถามในใจอยู่ตลอดเวลาว่า..

ทำไม? เธอต้องเดินทางไกล เพื่อมาทำงานที่นี่

ทำไม?เธอต้องมาวนเวียนอยู่ตรงนี้

เธอ เปรยเสริมว่า ชาติที่แล้วเธอทำอะไรไว้..

ทำไม? เธอถึงต้องมาทำอะไร อยู่ตรงนี้!!

ฉันรับฟังน้อง มากกว่าที่จะพูดหรือโต้ตอบ

ฉันเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ฉันรู้ว่าน้องอัดอั้นมากมายแค่ไหน น้องเล่าให้ฟังว่า บ่อยครั้งที่เธอไม่แสดงออกต่อหน้าคนอื่น แต่ทุกครั้ง เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ออกมาทุกครั้ง

ปัญหามากมายทำให้เธอต้านน้ำตาให้หลั่งรินไว้ไม่ได้...

ทั้งคนที่ทำให้เธอลำบากใจ

ทั้งภาระหน้าที่ ที่เยอะและหนักจากคนที่รุมใช้เธอ

เวลางานที่เกินเลย จากเวลาปกติอยู่ทุกวัน (งานเลิก17.30น.แต่เธอกลับไม่เคยต่ำกว่า19.00น.เลย และบ่อยครั้งที่เธอกลับถึง21.00น.)

รวมถึง เงินที่ได้ เธอเองก็ไม่เคยพอใช้(10,000บาทสำหรับเด็กปริญญาตรีที่ต้องมาเช่าหอพักในกทม.)!!!

น้องถามฉันด้วยประโยคคำถามว่า ถ้าเป็นพี่ พี่จะทำอย่างไร???

ฉันตอบน้องไปว่า...ถ้าเป็นพี่ พี่หางานใหม่แล้วค่ะ อไรที่ทำให้เราทุกข์ ทำให้เราไม่มีความสุข

อย่าทำเลยค่ะ สู้เราไปที่ที่ใหม่ ที่มีมิตรไมตรี เห็นคุณค่าของเราดีกว่าค่ะ

สำคัญมากคือ การใช้ชีวิตให้มีคุณภาพค่ะ เราต้องรู้จักใช้ชีวิตให้เป็น สร้างชีวิตของเรา

ให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีนะคะ...

อย่าปล่อยความทุกข์มาทำร้ายเราเลย....

น้องรับฟัง..ในสีหน้าที่ดูผ่อนคลายขึ้นกว่าคราแรก

ฉันหวังและภาวนาว่า..น้องคนนี้จะมีหนทางและงานที่ดีรอเค้าอยู่..

ฉันหวังไว้ อย่างนั้นจริงๆ...