ตึกสูงในเมืองใหญ่....กับหัวใจที่อดทน

เมื่อวานฉันได้รับโทรศัพท์จากบ้านอาเจ็ก ที่บ้านโน้นมี Party กันอีกแล้ว ดีเจงๆเลย
ไอ้เราก็กำลังเหงาๆ เลยคิดว่าหาเรื่องไปกินเหล้า(ฟรี) ดีกว่าอยุ่คนเดียวในวันวาเลนไทน์ที่แสนจะธรรมด๊าธรรมดา ดีกว่ามั๊ย

ระหว่างทางที่ฉันเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็อย่างว่า...."จะเอานิยายอะไรกับฉันล่ะ" บังเอิญว่าฟ้าสีสวยมาก กรุงเทพฯยามโพล้เพล้เป็นแบบนี้นี่เอง...เฮ้อ สายตาไปสะดุดกับตึกสูง 2 ตึก ตั้งอยู่คู่กับพอดี ตึกแรกนั้นดูสวยงาม มั่นคง น่าเกรงขาม คงจะเป็นเพระแสงไปที่บรรจงแต่งละมั๊ง...จึงทำให้รู้สึกอย่างนั้น แต่อีกตึกนึงนี่สิ...กำลังสร้างอยู่ มีเครื่องมืออะไรต่อมิอะไรระโยงระยางไปหมด ไม่มีแสงสวยงามใดใดปรากฎให้เห็น ทั้งๆที่ตั้งอยู่ติดกันแท้ๆ แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันลิบลับเลย...

ความวิตกกังวล ปรากฎครอบคลุมไปทั่วตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จ มองดูแล้วไม่มั่นคง ไม่ปลอดภัย ด้วยอุปกรณ์ต่างๆที่ห้อย ค้างอยู่กลางอากาศ...และแน่นอนเวลานี้ไม่มีผู้คนเดินเหยียบย่ำขึ้นไป...เพราะมันไม่มีแรงดึงดูดเลยซักนิดเดียว เว้นแต่บุคคลผู้ซึ่งมีหน้าที่ในการสร้างสรรค์ให้ตึกนี้สมบูรณ์เท่านั้นแหละ ที่จะเดินเข้าไปคลุกคลี

ในขณะที่ตึกถัดไปนั้น มีร้านรวงตั้งอยู่มากมาย ผู้คนเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น ทุกคนมีสีหน้าแช่มชื่นอย่างเห็นได้ชัด ในแววตาไม่มีความกังวลใดใดซักนิดว่ามันจะปลอดภัยหรือป่าว ช่ายสิ...ก็มันเป็นตึกที่สมบูรณืและสวยงามแล้วจิงๆ ทุกคนถึงกล้าเดินเข้ามา ใช้บริการและชื่นชมกับสิ่งๆต่างๆที่บรรจุอยู่ภายใน

หลายคนอาจจะงง...ว่าฉันพูดถึงเรื่องตึกทำไม นั่นก็เพราะฉันมานึกถึง "ชีวิตคน" น่ะสิ แรกเริ่มไม่สวยงาม ไม่มั่นคง ไม่ปลอดภัย ต้องผ่านอะไรต่อมิอะไรมากมายแค่ไหนกันนะ ต้องใช้ระยะเวลาอีกสักเท่าใด จึงจะสวยงาม มั่นคง และดึงดูดให้คนมายกย่องยินดีได้ ก็อีกนั่นแหละอย่างที่เราเห็นๆกัน ตึกยังสร้างไม่เสร็จ จะไม่มีใครไปวุ่นวายหรอกเว้นซะแต่ผู้มีหน้าที่ต้องสร้างมัน อาจจะหลายส่วน หลายคน แต่กับชีวิตของเราเอง ผู้มีหน้าที่สร้างสรรค์ ก็คือเราเพียงผู้เดียว ดูเหนื่อยกว่ากันเยอะเลยใช่มั๊ย...แต่ไม่ได้พูดให้ท้อนะ เพราะอย่างน้อย

Create Date : 15 กุมภาพันธ์ 2552		1 comments
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2552 16:46:35 น.
Counter : 565 Pageviews.
Share Tweet