เผลอภวังค์ครั้งแล้ว..แล้วครั้งเล่า
เพ้อถึงเจ้าแก้วตานิจจาเอ๋ย
ความรักนี้เหมือนเหมือนไม่เลือนเลย
เหมือนไม่เคยเลือนพรากไปจากใจ
ทุกคราที่ครุ่นคิดยอกจิตแปลบ
บางครั้งแอบเข้าห้องหลบร้องไห้
ผ่านนานเนเวลายังอาลัย
คมเส้นใยอดีตยังกรีดทรวง
รักแรกครั้งบุราณปราณบุรี
ไร้ประสีประสามารั้งหน่วง
ออกจากจิตใจจริงทุกสิ่งปวง
ไม่ล่อลวงเสแสร้งแสดงรัก
แต่เส้นทางชีวิตลิขิตโลก
ช่างโยนโยกให้อกตกกระอัก
แล้วแต่เวรแต่กรรมจะนำชัก
จำฝืนหักใจจำกล่าวคำลา
ความหลังยังโชติช่วงในห้วงนึก
ตื่นดื่นดึกยังสั่นหวั่นผวา
จึงเรียงคำพร่ำเห่อยู่เอกา
เป็นเนื้อหาร้อยกรองทำนองเพ้อ
ควายเฒ่า
กลอนไพเราะเช่นเคยค่ะ