เธอคุยกับเขาทุกครั้ง
ต้องหลั่งน้ำตาทุกคราว
คงมีแต่เรื่องรวดร้าว
เร้ารุกทุกเมื่อเชื่อวัน

จริงล้วนควรเกษมศรี
ไยมีวิโยคโศกศัลย์
ไหนว่าสมัครรักกัน
หรือมันแค่ภาพลวงตา

ถอดคราบภาพฝันนั้นเถิด
หยุดเพริดพร่ำเพ้อเธอจ๋า
หยุดเรื่องราวที่บีฑา
หันหน้ามานี่ที่รัก

มาคุยกับฉันวันนี้
พอทีเถิดเรื่องทุกข์หนัก
ระกำลำเค็ญเว้นวรรค
ถามทักเรื่องที่ดีงาม

ระเรื่อยเจื้อยแจ้วแล้วยิ้ม
ผ่องพิมพ์ผุดภาพวาบหวาม
ฤดีปีติพิราม
วาววามในแก้วแววตา....

“ควายเฒ่า”