จะมีใครรู้

มีใครรู้บ้างหนาว่าที่นี่
เมื่อหลายปีนั้นเกิดอะไรขึ้น
เรื่องราวความเสล่อเหม่อมึน
ให้พรั่นพฤนท์ในอกนี่กระไร

คงมีแค่สองเราเท่านั้นรู้
และอดสูกับความไม่เอาไหน
“เพื่อน” ..คำว่าเพื่อนสะเทือนใจ
ฉันร้องไห้อยู่ริมรั้วโรงเรียน

ณ ริมรางรถไฟใกล้ป่าอ้อย
ไอ้หนุ่มน้อยหนึ่งวัยกำลังเสี้ยน
ไอ้นักเรียนคนที่ชอบหนีเรียน
จึงอ่านเขียนได้ครึ่งครึ่งกลางกลาง

หลงรักเพื่อน..เพื่อนรู้อยู่ว่ารัก
ยังแกล้งผลักแกล้งบอกให้ออกห่าง
แต่ยามที่พบเธอระหว่างทาง
กลับมาคลอเดินข้างซะอย่างนั้น

พะวักพะวงในหัวใจหนุ่ม
เก็บไปกลุ้มกัดกรามแม้ยามฝัน
จนวันที่เราพรากลาจากกัน
ให้ไหวหวั่นเหว่ว้าในภวังค์

ฉันจากปราณจากไปได้เพียงปี
ก็ยินข่าวเธอลี้จากถิ่นหลัง
ปราณบุรี..สองเราไม่คืนรัง
เราเซซังไปคนละฝั่งฟ้า

จะมีใครรู้เรื่องเมืองปราณบุรี
หลายสิบปีนั้นเกิดเรื่องบ้าบ้า
ระหว่างฉันกับเจ้าสาลิกา
มอศอสามทับห้า..บ้าชะมัด ฯ

“ควายเฒ่า”

Create Date : 30 มีนาคม 2559 Last Update : 30 มีนาคม 2559 13:45:36 น. Counter : 1378 Pageviews.		11 comments
Share Tweet