อากาศร้อนอบอ้าวที่ดูจะเป็นปกติของกรุงเทพ เมืองฟ้าอมร ร่างบางในกางเกงสามส่วน กับเสื้อเชิตทรงทันสมัยของแบรนด์ดังที่ตัดเย็บด้วยผ้าฝ้ายอย่างประณีตบงบอกถึงราคาเฉียดหมื่น เข้ากับอากาศร้อนของมืองไทย แต่ตอนนี้แผ่นหลังนั้นชื้นไปด้วยเหงื่อ

"ตายแล้ว ...สายแล้ว โดนบ่นอีกแน่เรา" นรัตน์หรือที่เพื่อนๆเรียกกันว่านัท เริ่มบ่นกับตัวเอง พร้อมกับยกนาฬิกาเรือนงาม หน้าปัดดิจิตรอนบนข้อมือบอบบาง ขาวเนียน ขึ้นมาดูเวลา ซึ้งขณะนี้เป็นเวลา เที่ยงกว่าแล้ว เลยเวลานัดมาเกือบ30นาที เขารีบวิ่งกระหืดกระหอบไปยังที่นัดหมาย และในที่สุดเขาก็มาถึงยังร้านกาแฟชื่อดัง ที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

นี้ก็ 2 ปีแล้วซินะที่นรัตน์เริ่มคบกับเค้าคนนั้น ชายร่างสูง ผู้ที่มีบุคลิกแตกต่างกับเขาโดยสิ้นเชิง และไม่คิดเลยว่าจะได้คบกัน เขาหยุดคิดก่อนที่จะเริ่มมองหาคนที่อยู่ในความคิด โดยกวาดสายตาไปทั่วร้าน โชคดีที่ร้านกาแฟนี้คนไม่มากนัก เมื่อเทียบกับร้านอื่นๆในห้าง ที่มีคนหนีอากาศร้อนราวกับทะเลทรายซาฮารา(เวอร์ไปป่าว)มาตากแอร์เย็นช่ำ ในวันหยุดสุดสัปดาห์เช่นนี้ อาจด้วยราคาที่สูง แต่รสชาติกลมกล่อม หอมกลิ่นกาแฟที่คั่ว บดใหม่ๆ เป็นกาแฟสดที่ไม่ใช้กาแฟสำเหร็จรูป ทำให้มีลูกค้าพอประมาณ

"อะ...อยู้นั้นเอง"นรัตน์เดินเข้าไปด้านในสุดของร้าน ที่ตกแต่งด้วยโซฟาเล็กๆสีเข้ม สองตัว ตั้งคู่กับโต๊ะกลมไม้มะฮักนีสีสวย ร่างที่หันหลังอยู่นั้นกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ พรางยกกาแฟขึ้นมาจิบ อย่างสบายอารมณ์ ราวกับว่าไม่ได้นั้นรอคนที่มาช้าครึ่งชั่วโมงกว่าๆอย่างเขา

"ต่อ" เสีบงสดใดเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ ต่อ หรือ ตรากานต์ที่นังรออยู่หันมายิ้มน้อยๆ พรางเก็บหนังสือพิมพ์ แล้วถอนหายใจเพียงเล็กน้อย

"มาแล้วเหรอ...นัท""
"โทษทีนะ นัทตื่นสายอะ"นรัตร์ตอบ พรางส่งยิ่มเจือนไปให้ กับคนที่ส่งสายตาเรียบเฉย ภายใต้กรอบแว่นใส่
"ก็เมื่อคืนอะดิ นัทอ่านนิยายเรื่องหนึ่งอยู่อะ เป็นเรื่องของก้วนในเน็ต ที่พากันไปออกค่ายอาสา แล้วก็ทำให้หนุ่มมาดกวน ที่เป็นลูกน้องของป้ามหาภัย พบรักกับสาวน้อย อ่านแล้วมันติดพันอะ ไม่รู้ว่าป้ามหาภัยนั้นจะช่วยให้สมหวัง หรือแห้วกันแน่ ก็เลยอ่านไปเกือบเช้า"นรัตน์ รีบอธิบายยืดยาว เพื่อแก้ตัว แต่ดูเหมือนมันจะไม่ทำให้เขาพ้นผิดเลย

ตรากานต์ มองอีกฝ่ายที่พูดแก้ตัวเสียยื่ดยาว แต่ก็เป็นการแก้ตัวที่ตรงไปตรงมา ใส่ซื่อ ไม่มีจริตมารยา ไม่โกหก นี้และแหละก็เป็นอีกหนึ่งข้อดีของคนตรงหน้าที่เข้าประทับใจ ด้วยความเหนื่อยที่รีบวิ่งมาในวันที่อากาศร้อนระอุ ทำให้ฝ่ายนั้นดื่มน้ำของเขาจนหมดแก้ว ชายหนุ่มตัวเล็กที่สูงเพียงร้องหกสิบกว่าเกือบลร้อยเจ็ดสิบ เมื่อเทียบกับเขาที่สูงร้อยแปดสิบห้า ยิ่งทำให้ตัวเล็กไปถนัดตา ใบหน้าขาว เนียนใสทีบงบอกว่าเจ้าของนั้นดูแลเป็นอย่างดี ในกรอบผมสีน้ำตาล ซอยได้รูปตามสมัยนิยม ซึ้งตอนนี้เป็นสีชมพูระเรื่อ จากเลือดฝาดหรือว่าว่าอากาศร้อนก็ไม่รู้ รอยยิ้มที่มีเขียวและลักยิ้มเล็กๆทางด้านซ้าย ยิ่งน่ารัก จนบางครั้งดูน่ารักเกินไป ไม่สมกับความเป็นผู้ชายเลย พร้อมกันนิสัยแสนงอน แต่จริงใจ ห่วงใย ดูแลทุกคนรอบข้าง และนี้ละมั้งที่ทำให้เขา รักคนๆนี้

"ไม่เป็นไรหรอก เราชินแล้ว" เค้าพูดขึ้นหลังจากให้อีกฝ่ายพูดแก้ตัวอยู่นาน

"พูดประชดกันหรือป่าว"ใบหน้าของผู้พูดเริ่มงอขึ้น ฝ่ายง้อ เริ่มจะเป็นงอนซะเอง

"เปล่า แล้วจะไปไหนต่อละ" ตรากานต์พูดตัดบท แล้วส่งยิ้มไปให้ เพื่อระงับอาการงอนของอีกฝ่าย

นรัตน์ส่งค้อนให้กับคนตรงหน้า ที่ตอนนี้พยายามกลั้นหัวเราะอยู่
"ไปหาของขวัญให้แคนไง"
"งั้นไปกันเถอะ" ตรากานต์เรียกบริกรมาเก็บเงิน จากนั้นชายทั้งสองก็ลุกขึ้น หลังจากที่บริกรนำเงินทอนมาให้แล้ว

ทั้งสองเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อยู่หลายร้าน แต่ก็ยังไม่เจอของถูกใจเลย แต่จะว่าไปแล้วฝ่ายที่เรื่องมากคือนรัตน์มากกว่า ในระหว่างที่เดินเลือกของอยู่นั้น นรัตน์รู้สึกว่ามีสายตาของคนรอบข้างมอง แต่ไม่ได้มองเขาหรอกนะแต่เป็นคนตัวสูงที่เดินอยู่ข้างกายเขาต่างหาก ก็ใช้สิ ด้วยความสูงเกือบร้อบแปดสิบห้า ผิวขาว สะอาด ร่างกายกำยำแต่ก็ไม่ได้บึกบึนจนเกินไป เนื้อแน่นด้วยมัดกล้ามของคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ใบหน้าสะอาดสะอ้าน มีไรหนวดจางๆจากการโกนเหนือริมฝีปาก และปรายคาง อีกทั้งยังแว่นตาที่สวม ยิ่งทำให้ดูภูมิฐาน ก็ไม่แปลกเลยที่ใครจะมอง แต่เขารู้สึกไม่สบอารมณ์เลย

Create Date : 27 มิถุนายน 2549
Last Update : 1 กรกฎาคม 2549 5:19:45 น.		2 comments
Counter : 1504 Pageviews.
Share Tweet