ผมขอโทษ...ครับแม่
“ทุกครั้งที่แม่ว่ากล่าวตักเตือน สิ่งที่บอยแสดงออกมาก็คือ การยืนอยู่เงียบๆ หรือไม่ก็เดินออกจากบ้านไป ไม่ฟังแม้แต่คำห้ามปรามของแม่” คำบอกเล่าของบอย-สิทธิชัย ผาบชมพู หรือ “บอย AF3” เมื่อครั้งเรียนอยู่มัธยม

       
 “ตอนนั้นผมเรียนประมาณม.4 ม.5 พ่อกับแม่แยกทางกัน ผมต้องมาอยู่กับแม่ที่ขอนแก่น ช่วงนั้นไม่รู้สึกว่าตัวเองมีปมด้อยอะไร หรือเป็นเด็กบ้านแตกแต่อย่างใด เพราะผมก็ใช้ชีวิตวัยรุ่นตามปกติ ก็คือการไปแข่งรถ เล่นพนันฟุตบอล เที่ยว ดื่มเหล้า สารพัดจะทำจนแม่ออกอาการเอือมระอากับลูกคนนี้เต็มที แต่การเล่นพนันบอลของผมก็แค่สนุกๆ ไม่ได้จริงจังขนาดต้องไปกู้หนี้ยืมสินใคร ผมเชื่อว่าคนที่ดูฟุตบอลเกือบทั้งหมดต้องมีการพนันเป็นปกติ ไม่งั้นมันจะดูบอลไม่สนุก ส่วนที่ไปเที่ยวกลางคืน กินเหล้าเมาหัวราน้ำผมก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ผมไม่ได้เมาแล้วเดินไปเคาะประตูบ้านใคร อีกอย่างผมก็ไม่ได้ไปฆ่าใครตาย !!!      

         “ผมรู้ว่าการกระทำของผมมันไม่ดี สิ่งที่ผมแสดงออกกับแม่มันไม่ถูก แต่ผมก็ยังทำ ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่นึกอยากทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้ ใครห้ามอะไรก็ไม่ฟัง ถึงผมจะเกเรแต่ผมก็ไม่ได้สร้างความวุ่นวายให้กับคนอื่น ผมก็คือผม หลายครั้งที่ผมได้ยินชาวบ้านพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “เด็กคนนี้ไปไหนได้ไม่ไกลหรอก” ผมคิดนะ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยไปวันๆ ตามประสาเด็กผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”

                       “ผมชอบความเร็ว ชอบแข่งรถ เพราะผมเรียนช่างยนต์มา ผมสามารถทำเครื่องยนต์ได้เอง ตอนนั้นคิดได้แค่ว่าเวลาทำเครื่องเสร็จแล้วจะเอารถไปแข่งที่ไหนดี ก็พยายามตามหาคนที่จะมาประลองความเร็วด้วย ตอนนั้นการพนันถือเป็นเรื่องปกติสำหรับกลุ่มเพื่อนผม แต่พวกเราไม่ได้แข่งรถกันเป็นกลุ่มตามท้องถนนที่ผิดกฎหมาย เราจะหาสนามแข่งเป็นเรื่องเป็นราว”
                       “อีกอย่างผมชอบเที่ยว ว่างเมื่อไหร่ก็ออกจากบ้าน แรกๆ แม่จะห้าม ส่วนผมก็จะเถียง คิดว่าแม่ไม่เข้าใจ แม่ไม่รักบ้างล่ะ แต่ความที่เขาไม่อยากให้เราออกไปไหน กลัวว่าชีวิตข้างนอกจะอันตราย กลัวว่าจะไปมีเรื่องกับวัยรุ่นด้วยกัน กลัวว่าจะโดนลูกหลง กลัวต่างๆ นานา แต่สุดท้ายผมก็ไม่ฟัง ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ”
                       “หลายคนคิดว่าที่ผมทำตัวเป็นเด็กเกเรแบบนี้ก็เพราะพ่อแม่แยกทางกัน แต่จริงๆ แล้วไม่เลย แม่เป็นทั้งเพื่อน เป็นพ่อ เป็นพี่เป็นน้อง เป็นได้ทุกอย่าง ติดอยู่อย่างเดียวคือแม่ไม่เข้าใจผมเลย ผมจึงต้องหาเพื่อนๆ ที่คุยภาษาเดียวกัน”
                        “ตอนนี้ผมอายุ 20 ต้นๆ ผมสามารถบอกคนอื่นได้ว่าผมเจออะไรมาบ้าง ประสบการณ์สอนให้ผมใช้ชีวิตเป็นมากขึ้น ผมเคยทำให้แม่เสียใจและเสียน้ำตามาเยอะ แต่โชคยังเข้าข้างเพราะผมชอบดนตรี เวลาว่างผมก็จะเล่นดนตรี หยิบกีตาร์มาแต่งเพลง รู้สึกทำแล้วมีความสุข แม่ก็สนับสนุนให้เราเล่นดนตรีเพราะจะได้ไม่ต้องออกจากบ้านไปไหน ผมเล่นดนตรีและเคยประกวดร้องเพลงหลายครั้งแต่ไม่เคยชนะสักที ประกวดจนไม่อยากประกวดแล้ว รู้สึกท้อ แต่แม่ก็ให้กำลังใจ แม่เขาอยากให้เรายืนได้ด้วยตัวเอง ส่วนตัวผมก็ไม่อยากให้ใครมาช่วย เพราะคิดว่าเราสามารถพึ่งพาตัวเองได้”

                      สิ่งที่ผ่านมาแม้จะทำให้แม่เสียใจและมันก็ไม่สามารถเรียกความทรงจำเหล่านั้นมาแก้ไขได้ ต่อแต่นี้บอยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้แม่เสียใจอีก
                      “ผมเคยทำให้แม่เสียใจมากที่สุดในชีวิตก็เรื่องเกเร เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียว แม่พูดอะไรมาก็ไม่ฟัง สำหรับคนเป็นแม่ลองคิดดูว่าเราสอนลูกเท่าไหร่ลูกก็ไม่เชื่อ คนเป็นแม่ก็ได้แต่โทษตัวเองว่า เราสอนลูกไม่ดี ขนาดบ้านลูกก็ไม่อยากอยู่ แม่ก็คงเป็นแม่ที่แย่มาก แม่ผมก็เช่นกัน ได้แต่โทษตัวเองตลอดเวลาที่เลี้ยงลูกอย่างผมได้ไม่ดี ”
                      “แม้ว่าผมจะทำตัวไม่ดี คบเพื่อนอยู่ในกลุ่มเสี่ยงแต่เวลาไปไหนมาไหนผมก็ไม่โกหกแม่ อยากให้แม่รับรู้ว่าที่เราหายไป เราไปทำอะไรมาบ้าง คือตอนนั้นมันยังคิดไม่ได้ว่าสิ่งไหนดี สิ่งไหนไม่ดี ตกกลางคืนก็ไปนั่งดูบอล ไปเที่ยวอย่างมีความสุข ทั้งๆ ที่เรากำลังมีความสุขแม่เราได้แต่นอนร้องไห้ทั้งคืน เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ลูกจะกลับบ้าน ตอนนี้ลูกไปอยู่ที่ไหน จะเป็นไงบ้าง คนนอกบ้านเขาจะมองว่ากลุ่มเพื่อนผมไม่ดี แม่เราก็ไปได้ยินมา แต่เขาก็ไม่ได้บอกว่าชาวบ้านพูดอะไร แม่ได้แต่สอนเพราะกลัวว่าคนอื่นจะมองผมไม่ดีด้วย แม่ไม่อยากให้ใครมามองลูกชายตัวเองเป็นคนไม่ดี แม่เขาแค้นตัวเองที่สอนเท่าไหร่ลูกก็ไม่เชื่อ ไม่ฟัง จนไม่อยากสนใจอะไรแล้ว ครั้งสุดท้ายที่แม่พูดกับผมเขาพูดว่า “บอยจะไปทำอะไรก็ทำ แต่อย่าทิ้งการเรียน” และคำพูดของแม่ที่ทำให้ผมได้เปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองตั้งแต่วันนั้นก็คือ แม่จะให้ทุนผมก้อนหนึ่งเพื่อไปขายเสื้อผ้า จะออกรถให้หนึ่งคัน เพื่อผมจะได้ไม่ออกไปเที่ยวเถลไถลที่ไหนอีก จะได้รับผิดชอบตัวเองได้สักที ผมทำตามข้อเสนอของแม่ และรู้เลยว่าเงินทองนี่หายากจริงๆ กว่าจะได้มาแต่ละร้อยมันเหนื่อยมากๆ ผมต้องเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมารับเสื้อผ้าที่ประตูน้ำแล้วเอาไปขายที่ม.ขอนแก่น การได้รับผิดชอบแบบนี้ทำให้ผมรู้จักเก็บเงิน เพราะแม่ไม่ให้เงินใช้แล้ว แม่บอกว่าเงินก้อนที่แม่ให้มาลงทุน หมดแล้วก็ไม่ต้องมาขออีก ไม่งั้นเห็นทีจะต้องตัดแม่ตัดลูกกันไปเลย ผมเหว๋อไปเลย เพราะรู้ว่าแม่เอาจริง คิดในใจสงสัยเราเป็นลูกที่แย่มากจริงๆ”
                      เส้นทางชีวิตเริ่มเปลี่ยน บอยเริ่มรู้จักตัวเองมากขึ้น รู้ค่าของคน ค่าของเงินด้วยตัวของตัวเอง จนวันหนึ่งเขาก็ได้เดินตามความฝันและครั้งหนึ่งครั้งนั้นบอยก็คว้ารางวัลชีวิตให้กับตนเอง 
                      “หลังจากผมขายเสื้อผ้าอยู่ประมาณปีกว่าๆ ก็ต้องล้มเลิกไปเพราะเป็นช่วงหน้าฝน การเดินทางไม่สะดวก ผมเลยหันมาช่วยงานทางบ้านแทน เริ่มรู้แล้วว่าเงินหายาก จะขอแม่ เขาก็ไม่ให้แล้ว ก็เลยต้องรู้จักเก็บเงินเอง หาเงินเอง จนวันหนึ่งโอกาสก็เข้ามาทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ผมมาประกวด AF กับเพื่อน วันที่ไปสมัครก็เดินลิ่วถือกีตาร์ ใส่รองเท้าแตะ บอกกับแม่ว่าไปเล่นดนตรีบ้านเพื่อน การเตรียมตัวไม่ต้องพูดถึงเพราะผมไปสมัครแบบงงๆ เพื่อนชวนไปสมัครก็ไป แต่เมื่อผมได้เข้ารอบสิบห้าคน ผมก็มาบอกแม่ แม่พูดว่า “หน้าอย่างนี้เหรอจะทำได้” แต่ผมก็รับรู้นะว่าแม่ก็ดีใจกับผมไม่น้อย จนเข้ารอบสิบสองคน แม่ก็ให้กำลังใจและไม่ลืมที่จะสอนผมว่า “เมื่อเรามาถึงจุดนี้จะมาเที่ยว มาทำอะไรเหมือนเมื่อก่อนมันไม่ได้แล้วนะ””

                       “ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมแย่มาก ทำให้แม่ต้องร้องไห้ ลูกคนไหนที่ทำให้น้ำตาบุพการีหลั่งออกมาให้รู้ว่า บาปมาก แต่พอผมได้แสดงให้แม่รู้ว่า ผมก็ทำสิ่งดีๆ ได้ แม่ก็ภูมิใจ ผมสามารถหาเงินได้เอง ส่งเงินให้แม่กับน้องทุกเดือน”
                      “หากย้อนชีวิตไปได้ บอยอยากจะตั้งใจเรียน อยากจะเชื่อฟังคำสอนของแม่ให้มากกว่านี้ แต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ ผมก็จะพยายามตั้งใจทำทุกวันนี้ให้ดีที่สุด ผมว่าอดีตที่ควรจำก็คือสิ่งดีๆ แต่จะให้ลืมไปเลยมันก็ลืมยาก สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตผมจะคิดเสียว่าเป็นแรงผลักดัน เป็นประสบการณ์ที่ไม่ควรกลับไปใช้ชีวิตเช่นนั้นอีก”
                     “และการที่ผมได้เข้ามาอยู่ในวงการบันเทิง ก็เป็นการลองใจว่าผมจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกไหม วงการนี้เงินได้มาง่าย เราจะใช้จ่ายอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับตัวเอง มันเหมือนเรากำลังยืนอยู่ตรงหน้าผา จะก้าวไปข้างหน้าก็เหวลึก ดังนั้นเราจึงค่อยๆ หยุดนิ่ง อย่าก้าว อย่าเสี่ยง และผมก็ดีใจที่ตัวเองทำได้ ตอนนี้ผมก็ไม่ฟุ่มเฟือยเหมือนก่อน มีบ้างที่เอาเงินไปแต่งรถ แต่มันก็เป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่พอจะทำได้”
                      “ที่ผ่านมาถ้าผมไม่มีแม่คอยเตือน ไม่มีแม่คอยสอน ผมก็คงไม่มีวันนี้ ที่สำคัญถ้าผมไม่เอาชนะตัวเองผมก็คงไม่ได้เป็น “บอย AF3” ทุกวันนี้เช่นกัน ผมภูมิใจที่ตัวเองทำได้ อยากบอกกับน้องๆ ผู้ชาย ไม่ว่าเราจะทำอะไร ขอให้ทุกคนนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลัง นึกถึงพ่อ แม่ ญาติพี่น้อง คนในครอบครัว ทุกคนพร้อมที่จะคอยรับฟังปัญหา ขอแค่เราอย่ายึดตัวเองเป็นใหญ่ การที่เรายึดตัวเองก็คือความที่ไม่เหมือนใคร แต่ข้อเสียมันจะเยอะกว่า พ่อแม่เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน อยากให้ลูกอย่างเราๆ เปิดใจรับฟังเขา ก็เข้าใจว่าบางครั้งพ่อกับแม่อาจไม่เข้าใจเราทุกเรื่อง แต่ถ้าเราไม่อคติ ไม่วิ่งหนี หันหน้าเข้าหากัน เราก็คงไม่เห็นน้ำตาบุพการีไหลออกมา”
                      “ส่วนน้องๆ ผู้หญิง สังคมสมัยนี้การแต่งตัวถือเป็นสิ่งสำคัญ เวลาไปไหนมาไหนกาลเทศะเป็นเรื่องดี อย่าแต่งตัวโป๊ ล่อแหลม อีกอย่างก็เรื่องโกหก ไม่ว่าจะออกจากบ้านไปไหนก็อย่าโกหก เพราะหากเกิดอะไรขึ้นพ่อแม่จะได้ตามหาถูก ที่สำคัญอย่าเถียงบุพการี เพราะสิ่งที่เขาบอกเราเขาก็เห็นแล้วว่ามันเป็นสิ่งดี หาเวลาว่างมานั่งทบทวนตัวเองในสิ่งที่ทำไปแล้ว เพราะการได้อยู่กับตัวเองทำให้เราได้เห็นข้อดี ข้อเสียได้อย่างชัดเจนขึ้น”
                      แม้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับบอยจะเป็นปัญหาที่เกิดขึ้นกับอีกหลายครอบครัว แต่ถ้าทุกฝ่ายมีความเข้าใจกันและกัน พ่อกับแม่ไม่ใช้บรรทัดฐานของตนเองตัดสิน และลูกก็ควรเชื่อฟังคำสั่งสอนของท่าน ปัญหาทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้นกับใคร


มาแว้ว ผู้กองมานิตย์ ..เผื่อใครพลาดชม

เทวดาสาธุ ตอน เหรียญตราหน้าที่
05-10-51

เบรค1.
//www.hulashare.com/view.php?file=95c67491d9f278957eaa51bddb4d2202
เบรค2.
//www.hulashare.com/view.php?file=2bb5f888b2ae7e2d443e81f29e561dcb
เบรค3.
//www.hulashare.com/view.php?file=238977c723d17897c594b143862d6807
เบรค4.
//www.hulashare.com/view.php?file=0136c52fe8710ea611031c4ba12ddb4a
เบรค5.
//www.hulashare.com/view.php?file=e161c756af1111f076f215f7c467628b