แต่สิ่งหนึ่งที่เกิดความรู้สึกขึ้นมากับรางวัลซีไรต์ปีนี้ (ความสุขของกะทิ โดย งามพรรณ เวชชาชีวะ) ก็คือสังคมที่หลบลี้ความเป็นจริง เป็นสังคมแบบ Escapism เหมือนช่วงหลังสงครามโลกที่มีแต่ความอดอยากหิวโหย แต่เรากลับได้ดูหนังเมโลดรามาอย่าง The Sound Of Music
อืม.... ก็นานาจิตตังแหละนะ เราอาจจะคร่ำเครียดจนเกินเหตุก็เป็นได้ อ้อ สิ่งที่ชอบอย่างเดียวจากหนังสือเล่มนี้ก็คือ ชื่อเรื่องที่พ้องกับหนังฝรั่งเศส Les Enfants Du Paradis อิอิ
"I still find each day too short for all the thoughts I want to think, all the walks I want to take, all the books I want to read, and all the friends I want to see." John Burroughs
) ก็น่าอ่านแน่ๆ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้คือ 1 ใน 10 นิยายที่เข้าชิงรางวัลซีไรต์ด้วยเช่นกัน 
แล้วก็เลยเกิดความรู้สึกที่มันเนี้ยบและเนียนเกินไป มันคือการบรรจงสร้างที่เราไม่ได้มีความรู้สึกอย่างนี้เวลาอ่าน กรณีฆาตกรรมฯ หรือวรรณกรรมเรื่องอื่นๆ 
เราอาจจะคร่ำเครียดจนเกินเหตุก็เป็นได้ 
อ้อ สิ่งที่ชอบอย่างเดียวจากหนังสือเล่มนี้ก็คือ ชื่อเรื่องที่พ้องกับหนังฝรั่งเศส Les Enfants Du Paradis อิอิ
นั่นล่ะค่ะป้าเอลลาและลุงหลุยส์ค่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
แต่ยังไม่เคยอ่านเลยอะค่ะ