Eritrea #1

อิฉันเพิ่งจะระเห็จจากเมืองไทย มาอยู่ประเทศที่ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ มาได้ห้าเดือนแล้วค่ะ
นับนิ้วทุกวัน ว่าเมื่อไหร่จะครบกำหนดคลอด เอ๊ย กำหนดย้าย
เบื่อมาก เพราะไม่มีคนไทยเลย แถมสถานการณ์บ้านเมืองก็คุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ

เอริเตรีย เพิ่งแยกตัวออกมาจากเอธิโอเปีย
รบกันอยู่สามสิบปี จนเพิ่งจะหยุดรบ กันไปเมื่อ ปี 1991 นี้เองค่ะ
ชาวเอริเตรียนเค้าภูมิใจนักหนา ว่าใส่รองเท้าแตะ (sandal)ไปรบ จนชนะรองเท้าคอมแบท

ที่นี่เลยมีอนุสาวรีย์ รองเท้าแตะ อยู่ตามวงเวียนใหญ่ๆ หลายแห่ง
แล้วประธานาธิบดี ก็จะใส่แต่ รองเท้าแตะตลอด ไม่เคยใส่รองเท้าคัทชูเลยค่ะ


ตั้งแต่หยุดรบกันมา ทางองกรณ์นานาชาติ ที่ทำหน้าที่รับรองเรื่องเขตแดน(อิฉันก็ไม่รู้ ว่าองกรณ์ชื่ออะไร)
พยายามที่จะสรุปเรื่องเขตแดน ระหว่างเอธิโอเปีย กับเอริเตรีย
โดยทั้งๆที่เอริเตรีย ได้ส่วนที่ติดทะเล ทั้งหมด ปิดทางออกสู่ทะเลของเอธิโอเปียหมดแล้ว
แต่ทางเอริเตรีย ก็ยังไม่ยอมรับ เขตแดนที่ได้ ยังงัยๆ ก็ไม่ยอมลงนาม ว่างั้นเหอะ


แต่ตลอดเวลาที่หยุดรบกันมา ก็มีการก่อกวนเป็นระยะๆ
เมื่อเจ็ดปีที่แล้วก็มีการวางระเบิดกลางเมืองหลวง
จนพวก diplomat ต้องอพยพฉุกเฉินกันจ้าละหวั่น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ทั้งสองประเทศ ยังคงบอบช้ำจากสงคราวสามสิบปี เลยยังไม่มีอะไรรุนแรง

นตอนนี้ เริ่มจะมีข่าวว่าทางเอธิโอเปีย เริ่มสะสมอาวุธ ทำถนนตัดตรงมาทางชายแดน ในโซนที่ UNMEE เข้าไปไม่ถึง

ทีนี้ ทางเอริเตรีย ก็หนาวๆร้อนๆสิคะ
ตอนนี้เลยสั่งปิดโรงเรียน วิทยาลัย มหาวิทยาลัย

และ ประชาชนทุกคนที่อายุเกินสิบขวบ ต้องเข้าเป็น national service
ซึ่งก็คือ ทหารเกณฑ์นั่นเอง
ทหารเกณฑ์ประเทศนี้ เป็นแล้ว ไม่มีกำหนด ปลดประจำการนะคะ ต้องทำไปเรื่อยๆ อยากจะออกต้องทำเรื่องขอลาออก

ถ้าออกได้ก็ดีไป ถ้าออกไม่ได้ ด็ต้องอยู่ไปเรื่อยๆ สามปี ห้าปี สิบปี สิบสองปี .... เครียดเลย





ตอนมาอยู่ใหม่ คิดว่าคนพื้นเมืองน่ารักมากกกก
แต่อยู่ไปนานๆ เริ่มขัดใจค่ะ

คนในประเทศนี้ ไม่มีความเป็น professional ในทุกๆสาขาอาชีพ
และไม่ขวนขวาย หรือสนใจ ที่จะเรียนรู้อะไรเลย
ทั้งโดยพื้นฐานนิสัย และโดยการโดนปิดหูปิดตาโดยรัฐบาล


ยกตัวอย่างนะคะ
มีองกรณ์หนึ่ง(รู้สึกจะเป็นเยอรมัน) จัดการพาหมอ มารักษา ผ่าตัดเฉพาะ เรื่อง skin burn โดยเฉพาะ

เพราะถ้าใครตามลิงค์ไปดู จะเห็นว่า เตาที่ใช้ชงกาแฟ จะเป็นเตาสังกะสี
แล้วตั้งอยู่ตามพื้น แล้วเด็กๆ จะวิ่งเล่นไปชนเตากาแฟนี้ มีแทบทุกวัน
แผลที่ได้ มากบ้างน้อยบ้าง สาหัสก็เยอะ

อิฉันเคยเจอ ดร.ยูรี ที่เป็นหัวหน้าแพทย์ และประจำที่ประเทศนี้มาหลายปี
เคยถามท่านว่า ไม่คิดจะเทรนหมอเอริเตรียนบ้างเหรอ
เพราะทุกๆปี ต้องเปลี่ยนหมอเด็กๆ ที่เป็นอาสาสมัคร มาทำชั่วคราวอยู่หลายรอบ

และแต่ละครั้ง การขออนุญาตให้หมอเข้ามาทำงาน
รัฐบาลก็จะไม่สนับสนุน แกล้งให้มีปั้ญหาเรื่องวีซ่าอยู่เรื่อยไป

ดร.ยูรี ตอบว่า พยายามแล้ว แต่หมอที่เป็นคนเอริเตรียน ไม่สนใจ ไม่อยากจะรู้ ไม่อยากจะเรียน

----------------------------------------------------------


ที่บ้านอิฉัน มียามประจำ ตั้งแต่ หกโมงเย็น ถึงหกโมงเช้า
อิฉันมอบหมายหน้าที่ ว่าให้รดน้ำต้นไม้ทุกวัน
คุณยามก็รับปากแข็งขัน


อยู่มาวันหนึ่ง เริ่มเข้าหน้าฝน
ฝนตกตั้งแต่บ่ายยันเย็น
คุณยามมาถึงตอนฝนเพิ่งหยุดใหม่ๆ
น้ำยังหยดจากหลังคา ติ๋งๆๆ

คุณยามมาถึง จัดแจง คว้าสายยาง รดน้ำต้นไม้หน้าตาเฉย



อืมมม....

---------------------------------------------------------------

ประเทศนี้ ไม่ค่อยอยากให้คนได้เรียนหนังสือ
เริ่มจากปิดมหาวิทยาลัย วิทยาลัย และห้องสมุด

ส่วนโรงเรียน ที่สนับสนุนโดยอิตาลี ให้เด็กๆ ได้เรียนฟรี
ใช้หลักสูตรนานาชาติ

ทางรัฐบาลก็ไม่ออกวีซ่าให้ครูฝรั่งอีกต่อไป

ล่าสุด ให้เด็กๆเรียนแค่อายุสิบขวบ แล้วหลังจากนั้น ต้องเข้าเป็นทหารเกณฑ์


ทีวี จะมีอยู่แค่ช่องเดียว
วันทั้งวัน จะมีคนมาร้องเพลง เหมือนงานการกุศล
หาเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัย ในบ้านเราน่ะค่ะ

นอกจากรายการร้องเพลงแล้ว
ก็จะมีรายการสัมภาษ และรายการโปรโมท ประธานาธิบดีทั้งวัน


การจะเริ่มธุรกิจอะไรซักอย่างในประเทศนี้ ต้องขออนุญาตจากรัฐบาล
และรัฐบาลจะเข้ามาควบคุมทุกอย่าง ไม่ว่าการจัดการ การตั้งราคา

และถ้าธุรกิจล้ม หรือเจ๊ง ก็ไม่เป็นไร
แต่ถ้าธุรกิจของคุณประสบความสำเร็จ
รัฐบาลจะเข้ามาเทคโอเวอร์ทันที


เสร็จแล้ว พนักงานในร้าน หรือโรงงาน โรงแรม ก็จะเป็นเหล่าทหารเกณฑ์
เงินเดือนก็จะแค่พันกว่าบาทไทย
ในขณะที่ส้ม กิโล ละร้อยกว่าบาท




แม่หมีปีใหม่
กรกฎาคา ๒๕๕๐

Create Date : 01 กันยายน 2551 Last Update : 1 กันยายน 2551 12:37:24 น. Counter : 552 Pageviews.		1 comments
Share Tweet