หลายคนที่แวะมาดูดิฉันทำกล้วยไม้ ต่างมีคำถามเดียวกันว่า ‘ ดิฉันเลี้ยงกล้วยไม้ทำไม?’ เหตุที่คนเหล่านี้ถามเช่นนั้น อาจเป็นเพราะคนละแวกนั้นไม่มีใครเลี้ยงกล้วยไม้เหมือนดิฉัน อีกทั้งยังมองไม่เห็นลู่ทางว่า เลี้ยงแล้วจะไปขายที่ไหน ขายให้ใคร และคนซื้อจะซื้อเพื่ออะไร พอทุกคนเห็นดิฉันหมกมุ่นอยู่กับกล้วยไม้โดยไม่สนใจพวกเขา ก็เลยพากันมองว่าดิฉันคือ ‘คนบ้า’ และต่างก็สอนลูกสอนหลานว่า ‘อย่าไปบ้าเหมือนมัน’

                ดิฉันไม่เคยโต้แย้งในการถูกมองเช่นนั้น และไม่เคยคิดที่จะอธิบาย เพราะรู้ว่าถึงพูดไปก็มากเรื่อง มากความเปล่า ๆ ตราบใดที่โครงการในฝันยังไม่สำเร็จ ‘การนิ่งไว้ย่อมจะดีกว่า พูดไปให้คนหาว่าเพ้อเจ้อ!!’

                        เพื่อน ๆ ที่ทำงานของดิฉันถามว่า ‘เมื่อไหร่จะขนกล้วยไม้ในสวนออกมาขายเอาทุนคืนบ้าง ป่านนี้คงรกเต็มสวนแล้วกระมัง’ ดิฉันพูดเสมอว่าดิฉันไม่ได้เลี้ยงกล้วยไม้เพื่อขายต้นกล้วยไม้ เพราะเลี้ยงกว่าจะโต กว่าจะเห็นดอก ทำให้รู้สึกรักและผูกพันกล้วยไม้ทุกต้น การที่จะขายออกไป ส่วนตัวดิฉันคือเสียดาย ถึงมีจำนวนมากก็ไม่อาจเจียดขายได้ นั่นเองทำให้มีคำถามต่อเนื่องว่า ‘ถ้าไม่เลี้ยงเพื่อไว้ขาย แล้วเลี้ยงเพื่ออะไร?’

                ดิฉันจึงขออธิบายให้เข้าใจตรงกันอย่างนี้ว่า หากดิฉันจะหารายได้จากกล้วยไม้ ที่ดิฉันเลี้ยง ย่อมไม่ใช่การขายต้นกล้วยไม้ออกไป แต่จะเป็นการขายผลผลิตของกล้วยไม้แทน ซึ่งโครงการนี้เป็นโครงการใหญ่ คงยังบอกตอนนี้ไม่ได้ว่าดิฉันจะขายอะไร เอาไว้พอถึงฤดูกาลไอยเรศบานปีหน้าจะนำผลิตภัณฑ์จากไอยเรศมาอวด รวมถึงจะมาเล่าแนวทางการทำธุรกิจกล้วยไม้โดยไม่ต้องขายต้นกล้วยไม้ออกไปให้ฟังว่าจะเริ่มต้นอย่างไร

                ปัจจุบันดิฉันเลี้ยงกล้วยไม้เพื่อการสะสมและการศึกษาเป็นหลัก โดยได้รับการพัฒนาสายพันธุ์จากสวนคุณโจ้ ร้อยตะวัน ภายใต้รหัสไม้ PJO สำหรับสายพันธุ์กล้วยไม้ที่เลือกมาเลี้ยงคือ ‘ไอยเรศ’ เหตุที่เลือกไอยเรศ มีที่มาจาก เมื่อสมัยยังเป็นเด็กเลี้ยงวัวอยู่ที่ต่างจังหวัด ดิฉันเคยเห็นกล้วยไม้พันธุ์นี้ ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกว่ามันชื่ออะไร รู้แต่ว่ามันคือกล้วยไม้ ออกดอกแล้วสวยเหมือนพวงมาลัย ด้วยความยากได้มากก็พยายามไขว่คว้ากล้วยไม้ต้นนั้นมาปลูกไว้ที่บ้าน แต่ด้วยวัยที่เด็กมากและกล้วยไม้ต้นนั้นก็อยู่บนยอดไม้สูงมาก ก็เลยไม่สามารถนำมาครอบครองเป็นเจ้าของได้

                        ในฤดูร้อนทุกปี ดิฉันจึงต้องดั้นด้นไปแหงนหน้ามองกล้วยไม้ต้นนั้นบาน มองแล้วก็นึกอยู่ในใจว่าทำไมมันสวยจัง อยากจะได้จัง แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร เคยลองปีนดูครั้งหนึ่ง เพราะคิดว่าตัวเองน่าจะทำได้ แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะต้นไม้ใหญ่มาก แถมยังสูงชะลูดไม่มีกิ่งก้านให้ห้อยโหน หนำซ้ำเปลือกไม้ยังขรุขระ การจะปีนขึ้นได้จะต้องเอาแขนโอบต้นไม้เอาไว้ ทำให้ตัวแนบติดกับต้นไม้เช่นกัน จากนั้นจึงค่อย ๆ ถัดขาดันตัวขึ้น แล้วค่อย ๆ กระดื๊บ ๆ จนกว่าจะไปถึงกิ่งที่พอจะเกาะได้ถึงได้หยุดพักหอบสักครั้ง คนที่ปีนต้นไม้เป็นจะเข้าใจดี กว่าจะขึ้น กว่าจะลงได้ เปลือกไม้ครูดกับผิวหนัง ถลอกปอกเปิก แสบไปทั้งเนื้อทั้งตัว

เหตุดังกล่าวเป็นเสมือนแรงบันดาลใจ ให้ดิฉันสนใจเลี้ยงกล้วยไม้ไอยเรศ และยิ่งเข้ามาศึกษาและใกล้ชิดไอยเรศมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งหลงใหลมนต์เสน่ห์ของไอยเรศมากขึ้นเท่านั้น จึงตั้งปณิธานไว้กับตัวเองว่า จะเลี้ยงกล้วยไม้ไอยเรศให้ได้ 100,000 ต้น (หนึ่งแสนต้นถ้วน) และเลี้ยงกุหลาบเหลืองโคราชอีก 100,000 ต้น (หนึ่งแสนต้นถ้วน) ภายในเวลา 10 ปีนั่นหมายถึงดิฉันจะอายุครบ 38 ปีพอดิบพอดี พอครบตามความตั้งใจแล้ว จะมาเล่าโครงการในฝันให้ฟังว่า ต่อไปจะทำอะไร ที่ไม่อยากพูดตอนนี้เพราะไม่อยากเป็นคนเพ้อเจ้อ ฝันกลางวัน!!

Create Date : 07 สิงหาคม 2554
Last Update : 7 สิงหาคม 2554 14:17:57 น.		3 comments
Counter : 1335 Pageviews.
Share Tweet