Bloggang.com : ภาวิดา คนบ้านป่า :

ความรัก หวานหรือขมก็ล่มได้

ความรัก หวานหรือขมก็ล่มได้

ผมไม่รู้หรอกว่า รักคุณตั้งแต่เมื่อไร รู้แต่ว่า ผมเห็นคุณเหมือนเด็กน้อยที่แม่
เอามาฝากให้นั่งเล่นอยู่ข้างโต๊ะทำงาน คุณเกเร ขี้อ้อน แสนงอนจนผมปวด
หัว เบื่อหน่าย อยากให้แม่ของคุณมารับกลับไปเร็วๆ

แต่บางวันคุณก็แสนดี ทำให้ผมหัวเราะเสียงดังได้บ่อยๆ ขยันหยิบโน่นหยิบนี่
ช่วยงานผม ทำให้ผมอารมณ์ดี สร้างสรรค์ผลงานได้มากมาย

เป็นเช่นนี้มาเนิ่นนาน จนวันหนึ่งผมเริ่มรู้สึกว่า วันไหนที่คุณไม่มา ผมชักจะ
ชะเง้อคอย แล้วถ้าคุณหายไปเลย ผมจะหงุดหงิด แต่พอคุณโผล่มา ผมก็ลืม
ไปเลยว่ากำลังหงุดหงิด โลกน่าอยู่ขึ้นมาทันใด ผมเริ่มคุ้นชินกับเสียง พี่คะ
พี่ขา ที่คุณทอดเสียงไม่เหมือนใคร กาแฟที่คุณชงให้หวานหอมกลมกล่อม
ยิ่งนัก สัมผัสเมื่อปลายนิ้วกระทบกันเวลาคุณส่งถ้วยกาแฟให้ มีกระแสบาง
อย่างที่ไม่อาจอธิบายได้

ผมเริ่มห่วงใยอาทรว่าคุณสบายดีหรือไม่ หนาวไป ร้อนไปหรือไม่ หิวหรือ
เปล่า จะเข้านอนหรือยัง คาดหวังว่าเสียงโทรศัพท์ทุกครั้งมาจากคุณ เริ่ม
สงสัยตัวเองแล้วสิ ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อนนี่นา ชักไม่อยากให้ใครมองคุณ
ไม่อยากให้คุณมองใคร

ถ้านี่คือความรัก ผมก็คงรักคุณตอนนี้แหละ

ผมคงไม่คิดจะวิเคราะห์ความรู้สึกของตัวเองหรอก หากไม่ใช่เพราะคุณถาม
คุณล่ะ รักผมตั้งแต่เมื่อไร ถ้าคุณไม่ยอมตอบ ห้ามมาล้วงความในใจของผม
อีกนะ... ผมก็ขู่ไปอย่างนั้นแหละ โอกาสคงไม่มีอีกแล้ว

แล้ววันหนึ่ง ผมก็เกิดสงสัยเสียเองว่า ผมบอกรักคุณตั้งแต่เมื่อไร ผมถาม
คุณ แต่คุณมองผมด้วยแววตาบอกความน้อยใจ ผมย้ำถามว่าเคยไหม คุณ
ย้อนว่า ก็น่าจะนึกไม่ออกอยู่หรอก เพราะแม้คุณจะเคยเปิดโอกาสให้ ผมก็
ไม่เคยใช้โอกาสนั้นเลย งานเข้าเลยสินั่น มันทำให้ผมรู้สึกผิดอยู่หลายวัน
จนนึกขึ้นได้ในเวลาต่อมาว่า นานแล้ว ผมเคยทำให้คุณดีใจมาก ผมก็ทวงว่า
ผมน่าจะได้รางวัลไหม คุณตอบว่า ถ้าเด็กๆ ทำเรื่องดีๆ น่ารัก คุณจะให้จุ๊บ
แก้มหนึ่งที แต่คุณให้ผมไม่ได้ ผมชะงักไปวิบหนึ่งพอดีกับคุณส่งจานขนมให้
แล้วบอกว่า นี่แล้วกัน รางวัล ผมก็เลยสนใจขนมนั้นเสียอีก

ต่อจากนั้นอีกไม่นานผมก็กลับทำเรื่องให้คุณหมั่นไส้ได้มาก คุณถามว่า คน
ตัวโตๆ ยังดื้อนี่ ตีได้ไหม ก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมบอกว่า เมื่อตอนเป็นเด็ก
เวลาแม่จะตี ผมจะกอดเอวแม่ไว้ แล้วบอกว่า ผมรักแม่นะครับ แม่จะตีลง
หรือ คุณถามว่าแล้วแม่ตีไหม พอผมบอกว่า ไม่ตี คุณก็ว่า งั้นคุณก็ไม่ตี ตอน
นั้นผมก็ได้แต่ยิ้มเพราะรอดตัว มานึกตอนนี้แล้ว ช่างไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีของ
คุณเลย เหมือนเหมาเอาว่าคุณเกิดมาเพื่อเป็นคู่กับผมโดยไม่ต้องออกแรงปู
ทางใดๆ ทุกๆ เรื่องราวและประสบการณ์ล้วนถักทอความรักของเราจนแน่น
แฟ้นเกินกว่าคำที่มีพยัญชะสองตัวและสระเปลี่ยนรูปอีกหนึ่งตัวจะรวบความ
หมายได้ครบ

แต่ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แม้ความรักของเราที่เหมือนซึมลึกผูกพัน
อย่างเหนียวแน่น ยากที่จะกลับกลายได้ ก็ยังมีวันมาถึงทางแยก คุณมีความ
หมายกับผมมากจนผมไม่คิดว่าเป็นความผิดของคุณ และมั่นใจว่าคุณก็รู้สึก
เช่นเดียวกันกับผม แต่ก็คงอย่างที่ท่านว่า ทุกชีวิตย่อมต้องสยบแก่ชะตา
กรรม ผมยอมรับสภาพแต่โดยดี ขอเพียงให้คุณมีความสุข

ต้องทำใจให้ยอมรับความจริงอย่างที่เพลงนี้ว่าไว้ด้วยว่า

หากมิใช่คู่ครองแท้จริง
จะแอบอิงรักยิ่งปานใด
ยากนักที่จะสมใจ
คงพบเหตุอาเพทภัย
พลัดกันไปทำให้คลาดคลา

แด่คุณ...
สุดดวงใจปรารถนา

**จุดนัดพบ**

**

Create Date : 10 สิงหาคม 2553

0 comments

Last Update : 17 สิงหาคม 2553 13:41:14 น.

Counter : 1645 Pageviews.