หลังแยกจากสาวแปลกหน้าที่เสนองานนางแบบให้พิมพ์อัปสรก้าวไปลงบันไดเลื่อนเพื่อไปยังชั้นหนึ่งของศูนย์การค้า ซึ่งมีผู้คนหนาตายืนมุงอยู่บริเวณกลางลานแสดงชั่วคราวที่กำลังมีการแสดงโชว์ของเด็กน้อยชายหญิงในชุดน่ารักแปดคนยืนสองแถว ขับร้องประสานเสียงเพลงพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่๙...บทเพลงแสงเทียน

ขณะเดินผ่านไทยมุงหล่อนได้ยินบทสนทนาแว่วผ่านเข้าหูของหญิงวัยแม่สองคน

“เด็กสมัยนี้เก่งจังเรียนมาจากที่ไหนเนี่ย?” เสียงหญิงวัยสามสิบเศษที่น่าจะมีลูกหลานเล็กๆ นึกสนใจหลังยืนฟังไปได้เกือบครึ่งเพลง

“มาจากโรงเรียนนั้นหรือเปล่า?”เพื่อนวัยใกล้เคียงที่ยืนติดกัน ชี้นิ้วไปที่ป้ายชื่อโรงเรียนตัวโตที่ติดบนฉากหลังของเวที

“ดีล่ะไว้ฉันจะส่งเจ้าตัวเล็กไปบ้าง โตขึ้นจะได้ส่งไปประกวดเวทีเดอะวอยซ์”

“จะไปเรียนก็บอกกันด้วยเผื่อหลานฉันอยากไป” หญิงคนที่สองรีบพูดเห็นพ้องด้วย

ทั้งสองสนทนากันอีกหลายคำแต่พิมพ์อัปสรไม่ค่อยได้ยินเพราะก้าวห่างออกไปเรื่อยๆ

ทำไมคนสมัยนี้คิดแต่จะส่งลูกหลานไปเรียนร้องเพลง ทั้งที่การแสดงอย่างอื่นมีอีกตั้งเยอะ

อดที่จะคิดแบบนั้นไม่ได้ทุกครั้งที่ได้ยินคนพูดคล้ายแบบนี้ ใจจริงหล่อนไม่ได้รังเกียจการร้องเพลงแต่อย่างใดค่อนข้างชอบเสียด้วยซ้ำ

...หากแต่มีสิ่งอื่นที่หญิงสาวหลงใหลมากกว่า

คงไม่เลทหรอกนะ

สาวแว่นคิดในใจหลังลอบมองเวลาผ่านนาฬิกาข้อมือ

หล่อนเร่งฝีเท้าขยับฝ่าฝูงชนไปยังด้านหลังเวทีจนเห็นเด็กหลายคนยืนอยู่ในชุดเทวดานางฟ้างดงาม สวมชฎา และสร้อยสังวาลย์ดูแล้วเหมือนหลุดมาจากภาพจิตรกรรมฝาผนังในอุโบสถเด็กๆ ยืนรอขึ้นแสดง พร้อมเหล่าผู้ปกครองมาคอยให้กำลังใจลูกหลานของตน

“ครูพิมพ์มาแล้ว”เสียงหนึ่งในเด็กหญิงเอ่ยทักทายหล่อนอย่างคุ้นเคยส่งยิ้มกว้างให้ทันทีที่เห็นหน้าใบสวย เธอชอบครูคนนี้เพราะใจดี และอ่อนโยนมาก

“ครูพิมพ์” /“ครูพิมพ์มาแล้ว” เสียงของเด็กชายเด็กหญิงหลายคนทักทายพร้อมเพรียง

โชคดีจริงๆที่มาทัน

หล่อนนึกโล่งใจที่ไม่ผิดสัญญากับพวกเด็กๆยื่นมือแตะไหล่บอบบางของเหล่าลูกศิษย์ที่มายืนห้อมล้อมหญิงสาว พิมพ์อัปสรเป็นขวัญใจของนักเรียนตัวน้อย

“สวัสดีค่ะทุกคนขอโทษนะที่ครูมาช้า” สาวแว่นกล่าวอย่างจริงใจรู้สึกเสียวสันหลังยามสบตากับบิดาที่จ้องเขม็งมา พิชิตกับครูผู้ช่วยสองคนกำลังช่วยกันแต่งตัวให้เด็กชายซึ่งเป็นคนสุดท้ายที่ยังแต่งตัวไม่เสร็จ

โดนเอ็ดแน่ฉัน

หญิงสาวรู้สึกผิดที่มาช้าเพราะติดซ้อมรำที่มหาวิทยาลัยในช่วงเช้า กว่าจะเสร็จปาไปเกือบบ่ายโมงรีบมาโดยได้ทานแค่แซนวิชหนึ่งอันที่แวะซื้อข้างทางตรงป้ายรถเมล์หน้าสถาบันแต่รถติดมากจึงเปลี่ยนแผนขึ้นแท็กซี่มาลงฝั่งตรงข้ามของห้างฯแล้วขึ้นสะพานลอยทะลุมายังชั้นสอง ไปเดินชนไหล่กับสินาถโดยบังเอิญเมื่อสักครู่

“มาช้าจังเลยพิมพ์หายไปไหนมาน่ะ?” วิทวัสรำเป็นตัวพระคู่กับพิมพ์อัปสร ซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กถามห้วนๆ เขาเป็นหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาที่บ้านค่อนข้างมีฐานะ เรียนคนละคณะกับหล่อน มีสาวๆ ที่มหาวิทยาลัยมาชอบพอหลายคน

แต่ชายหนุ่มปักใจแค่พิมพ์อัปสรมาตลอด

“ไปมหา’ลัยน่ะ”

“มีซ้อมเหรอ?”

“อื้อ” ร่างบางครางตอบเบาๆในลำคอ รู้ว่าเขาไม่ชอบที่หล่อนไปช่วยชมรมนาฏศิลป์ของมหาวิทยาลัย แถมก่อนหน้ายังรับอาสาแสดงในงานศิษย์เก่าที่กำลังจะมาถึงด้วย

ชายหนุ่มทำหน้าบึ้งตึงแต่ไม่กล้าพูดอะไรมากต่อหน้าผู้คน

เฮ้อ! ขี้งอนชะมัด

พิมพ์อัปสรแอบคิดอย่างเบื่อๆกับนิสัยเด็กไม่โตของเพื่อนชาย ก่อนหันไปทักทายกับมารดาของลูกศิษย์โดยยกสองมือทำความเคารพอย่างอ่อนน้อมกับผู้ปกครองทุกคน

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีค่ะครูพิมพ์ตื่นเต้นจังเลยนะคะ” ผู้ปกครองคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ กล่าวหลังรับไหว้สีหน้าตื่นเต้นดีใจที่จะได้เห็นการแสดงของลูกสาว “เด็กๆ น่าจะแสดงต่อจากชุดนี้ค่ะ”

“ค่ะ” หญิงสาวขานรับทราบอย่างสุภาพก่อนก้มตัวลงมองเหล่าศิษย์ที่ดูร้อนรนกระสับกระส่าย “เป็นไงบ้าง ตื่นเต้นไหม?”

“ค่ะครู” /“มากครับ” เสียงเล็กๆ ของเหล่าศิษย์ตอบอย่างจริงใจ ตามประสาผ้าสีขาวที่ไม่เสแสร้งแกล้งทำ

“หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกช้าๆ แบบที่ครูเคยสอนไว้ ลองทำดูสิคะ”

เหล่าเทวดานางฟ้าทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายหลังเด็กน้อยหายใจเข้าออกสองสามครั้ง

“หลับตาลงค่ะแล้วคิดตามครูนะ...วันนี้พวกเราจะทำดีมาก รำได้สวยที่สุด สวยกว่าตอนซ้อมเสียอีกการแสดงจะผ่านไปได้ด้วยดี ผู้ชมจะชอบการแสดงของพวกเรา และปรบมือให้อย่างมากมายพวกเราทำได้แน่นอน...เอาล่ะลืมตาขึ้นค่ะ”

พิมพ์อัปสรสอนให้พวกเด็กๆจินตนาการถึงผลลัพธ์ความสำเร็จที่ต้องการเหมือนที่หล่อนเองก็ถูกบิดาสอนเอาไว้ตั้งแต่เริ่มแสดงครั้งแรกซึ่งก็ผ่านมานานมากแล้ว แต่หล่อนก็ยังคงมีอาการตื่นเต้นเหมือนขึ้นเวทีครั้งแรกเสมอจึงเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ เป็นอย่างดี

หญิงสาวกวาดตามองศิษย์น้อยทุกคนอย่างรักใคร่ใส่ใจส่วนใหญ่จะเป็นเด็กที่เรียนรำกับพ่อและหล่อนมานานเป็นปีแล้ว

“ตื่นเต้นน้อยลงแล้วเนอะ”

“ค่ะ” / “ครับ”เหล่านางฟ้าเทวดาพยักหน้าอย่างเชื่อมั่นในตัวเอง แววตาคู่ใสไร้เดียงสาเป็นประกายดูมีพลังกว่าตอนแรก

ดีขึ้นหน่อย

ร่างบางพยักหน้าอย่างพอใจกับคำตอบส่งยิ้มหวานสวยให้เหล่าศิษย์ แล้วเตือนออกมา

“เยี่ยมมากค่ะทุกคนเวลารำอมยิ้มในหน้าค่ะ อย่ายิ้มให้เห็นฟันนะคะ จำได้ไหม?”

“ค่ะครู” /“ครับครู” เสียงขานรับพร้อมเพรียงดังขึ้นเช่นทุกครั้ง

เสียงปรบมือดังขึ้นบอกให้ทราบว่าการแสดงร้องเพลงประสานเสียงบนเวทีจบลงแล้ว

“ชุดต่อไป รำไตรรัตน์เชิญทางนี้ค่ะ”เจ้าหน้าที่กำกับเวทีเรียกคิวแสดงลำดับถัดไป ซึ่งเป็นชุดสุดท้ายของวันนี้

“ผู้ชายไปกับพี่วิทผู้หญิงมากับครูค่ะ แล้วทำตามที่ซ้อมไว้นะคะ เดี๋ยวครูจะไปยืนอยู่ข้างหน้าเวทีคอยให้กำลังใจ”สาวแว่นบอกกับเด็กๆ จัดแถวให้เด็กหญิงยืนตามตำแหน่งที่ฝึกไว้ โดยมีเพื่อนชายคอยช่วยจัดแถวเด็กชายทางขึ้นอีกด้าน

หล่อนสบสายตากับวิทวัสซึ่งพยักหน้าตอบเมื่อเห็นว่า เด็กทุกคนน่าจะพร้อมแล้ว

“ไม่ต้องตื่นเต้นค่ะทำตามที่ซ้อมก็พอ”

“ค่ะครู”

พิมพ์อัปสรเอียงหน้ามองไปยังบิดาที่ยืนประจำตรงเครื่องเสียง แล้วพยักหน้าให้เขา เป็นสัญญาณว่าเริ่มได้ พิชิตจึงกดปุ่มPLAYแล้วเสียงดนตรีไทยดังกระหึ่มออกมาผ่านลำโพงจนแทบได้ยินไปทั่วชั้นล่างของห้างฯ

...เพลงรำอวยพรพุทธานุภาพหรือระบำไตรรัตน์

ชุดระบำไตรรัตน์เป็นการแสดงอยู่ในละครอิงประวัติศาสตร์เรื่อง อานุภาพแห่งความรัก บทประพันธ์ของฯพณฯ พลตรีหลวงวิจิตรวาท-การ ซึ่งแสดงถึงการกราบไหว้สักการะพระรัตนตรัย อันได้แก่พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หากผู้ใดได้แสดงความเคารพบูชาแล้วก็จะก่อให้เกิดความผาสุก และความเป็นสิริมงคลในชีวิต นิยมนำมาแสดงในงานมงคลทั่วไป

เหล่าเทวดานางฟ้าตัวน้อยยกแขนโค้งขึ้นตั้งวงตามที่ถูกฝึกมา เยื้องย่างขึ้นบันไดข้างเวทีไปตั้งสองแถวท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังสนั่นไปทั่วทั้งลานกว้างในศูนย์การค้า

ผู้ชมจำนวนมากที่เฝ้าดูมีสีหน้าชื่นชมความสามารถของเด็กน้อยส่วนคณะผู้ปกครองยิ้มกว้างแก้มแทบปริ ยืนให้กำลังใจติดขอบเวทีเลยก็มี บางท่านกดถ่ายรูปหรือบันทึกวีดิโอเอาไว้ คาดว่าคงมีเรื่องคุยฟุ้งไปอีกนานหลายปีก็ไม่จบ

หลังหมดหน้าที่ด้านหลังเวทีพิมพ์อัปสรก้าวไปยังด้านหน้าเวที เพื่อชื่นชมผลงานของพวกเด็กๆ ที่หล่อนมีส่วนในการสอนแม้จะเป็นแค่ครูผู้ช่วยก็ตาม และไม่ลืมยกมือถือกดถ่ายภาพไว้เป็นที่ระลึกหลายรูป

พุทธานุภาพนำผล เกิดสรรพมงคลน้อยใหญ่

เทวาอารักษ์ทั่วไป ขอให้เป็นสุขสวัสดี

หล่อนไม่อาจละสายตาไปจากเหล่านางฟ้าเทวดาตัวน้อยที่แม้จะมีรำผิดพลาดไปในบางจังหวะ ช้าบ้างเร็วไปบ้างนิดๆ หน่อยๆแต่เด็กทุกคนก็ตั้งใจมากจนทำให้พิมพ์อัปสรอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

เก่งมากค่ะทุกคน

นึกปลาบปลื้มกับความอุตสาหะของเหล่าเด็กๆที่ทุ่มเทฝึกฝนรำชุดนี้อยู่นานกว่าสองเดือนทั้งที่การแสดงครั้งนี้ไม่ได้เงินเลยสักบาท แถมผู้ปกครองต้องควักเนื้อจ่ายเองทุกอย่างเพื่อให้ลูกหลานได้ขึ้นเวทีแสดง

ธรรมานุภาพนำผล เกิดสรรพมงคลเสริมศรี

เทพช่วยรักษาปราณี ให้สุขสวัสดีทั่วกัน

“การได้ทำในสิ่งที่รักสิ่งที่หลงใหลสร้างความอิ่มอกอิ่มใจ เป็นการเติมเต็มคุณค่าของเราในทางจิตวิญญาณ”นักเขียนนิรนามผู้หนึ่งได้บันทึกไว้เมื่อนานมาแล้ว

สังฆานุภาพนำผล เกิดสรรพมงคลแม่นมั่น

เทเวศร์คุ้มครองป้องกัน สุขสวัสดิ์สันต์ทั่วไป

เสียงดนตรีเร่งจังหวะขึ้นในช่วงท้ายๆระนาดเอกรัวเร็ว เหล่าผู้แสดงขยับเท้าซอยเร็ว พนมมือจรดหน้าผากไหว้ซ้ายขวาและด้านหน้าเวทีเหมือนเป็นการอวยพรโชคชัยให้กับผู้ชมก่อนนักแสดงทั้งหมดจะแยกย้ายลงบันไดข้างเวทีไปท่ามกลางเสียงปรบมือที่ดังกระหึ่มยาวนาน

“การแสดงชุดสุดท้ายที่เพิ่งจบไปนั้นเป็นการแสดงรำชุดระบำไตรรัตน์ครับ ปรบมือให้นักแสดงน้อยๆคนเก่งของเราในวันนี้ด้วยครับ เป็นการแสดงที่งดงามมากจริงๆ” เสียงพิธีกรบนเวทีกล่าวชมเชยออกมาไม่ขาดปาก“หากมีลูกหลานเล็กๆ ผมต้องส่งไปเรียนที่นี่แน่ๆ”

“จากโรงเรียนไหนนะคะ?”เสียงผู้ชมสูงวัยคนหนึ่งตะโกนขึ้นไปถามพิธีกรชายบนเวที ด้วยสนใจกับนาฏศิลป์เป็นพิเศษ

“โรงเรียนสืบสานนาฏศิลป์ครับ หากท่านใดสนใจติดต่อครูพิชิต เจ้าของโรงเรียนได้นะครับ ตอนนี้ท่านอยู่หลังเวทีสำหรับการแสดงวันนี้คงหมดเพียงเท่านี้นะครับ ขอบคุณคุณลูกค้าทุกท่านที่แวะมาให้กำลังใจนักแสดงตัวน้อยและครูผู้สอน ไว้พบกันใหม่ครับ ขอบคุณครับ”

หลังพิธีกรกล่าวจบผู้ชมปรบมือดังๆ อีกครั้ง ก่อนจะสลายตัวไปเลือกซื้อสินค้าต่อ

ส่วนผู้ปกครองที่สนใจจะส่งลูกหลานไปร่ำเรียนการแสดงสาขาต่างๆ ก้าวเท้าไปสอบถามรายละเอียดจากตัวแทนของโรงเรียนด้านหลังเวทีอย่างไม่รีรอ

พิมพ์อัปสรเห็นชายหญิงวัยกลางคนเจ็ดแปดคนห้อมล้อมบิดาของตนจึงเลี่ยงที่จะเดินไปหาเขาแต่มุ่งความสนใจไปยังลูกศิษย์ตัวน้อยที่ยังคงเล่าความตื่นเต้นให้กับคนอื่นฟัง

“เมื่อกี้นี่นุชรำผิดไปสองหนแน่ะค่ะมัวแต่ตื่นเต้น เลยลืมท่ารำไปเฉยๆ” เด็กหญิงตัวน้อยที่สุดของกลุ่มเล่าออกมาโดยไม่เกรงจะอับอายหรือขายหน้าใดๆ

“แชมป์ก็รำผิดไปหนหนึ่งครับ”เด็กชายตัวน้อยอีกคนพูดออกมาบ้างแบบซื่อๆ

ผู้ใหญ่หลายคนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้บางคนดึงลูกหลานของตนไปสวมกอด ปลื้มปริ่มกับความน่ารักของเด็กน้อย

“แค่นี้ก็เก่งมากแล้วค่ะลูก”คนเป็นแม่ของนุชกล่าวชื่นชมจากใจ ไม่พูดให้ลูกสาวเสียกำลังใจสักคำเดียวยกมือลูบใบหน้ากลมเกลี้ยงของลูกอย่างทะนุถนอมรักใคร่ ปลื้มใจจนไม่รู้จะพูดอะไรแล้วที่ได้เห็นผลงานของลูกน้อยไม่เสียแรงที่ส่งเสียมาให้ร่ำเรียนอยู่เป็นปีและเมื่อเธอเห็นหน้าครูพิมพ์ก็ส่งยิ้มกว้างเต็มหน้า

“ขอบคุณนะคะครูพิมพ์ที่ทำให้นุชรำได้ดีขนาดนี้ พี่คิดไม่ถึงเลยจริงๆ”

“ยินดีค่ะน้องนุชเธอตั้งใจมากค่ะ อีกไม่นานต้องเก่งมากแน่ค่ะ” พิมพ์อัปสรเอ่ยชมออกมาจากใจจริงรู้ว่านุชขยันและเอาจริงขนาดไหนมีแววและความตั้งใจไม่เป็นรองใครทั้งที่เด็กที่สุดในกลุ่ม

...หล่อนรู้ดีว่า‘พรสวรรค์หรือจะสู้พรแสวง’

มารดาของนุชหยุดคิดนิดหนึ่งหลังแลเห็นผู้ปกครองหลายคนไปขอใบสมัครกับพิชิตเจ้าของโรงเรียน คาดว่าคอร์สหน้าคงมีคนเรียนเยอะกว่าทุกครั้งเธอเข้าใจหัวอกของพ่อแม่ดีว่าคิดอะไร

พ่อแม่ส่วนใหญ่จะทุ่มเทเงินทองและเวลาเพื่อให้ลูกน้อยของตนเก่งขึ้น จะได้มีอนาคตสดใส...ไม่ต่างจากที่เธอตั้งใจจะทำให้ดีที่สุด

“พี่จะให้นุชเรียนต่อนะคะครูพิมพ์จองที่ให้พี่ด้วยล่ะ พรุ่งนี้พี่จะไปชำระเงินกับครูพิชิตตอนเย็นๆ”

“ได้ค่ะขอบคุณค่ะ” พิมพ์อัปสรรับคำและยกมือไหว้อย่างนอบน้อมด้วยทุกคนล้วนแต่อาวุโสกว่าเป็นสิบปี

แม่ของเด็กชายคนหนึ่งรีบพูดขึ้นบ้าง

“พี่ก็จองค่ะครูพิมพ์”

“จองให้น้องแชมป์ด้วยนะครับครูพิมพ์พรุ่งนี้ผมจะแวะไปจ่ายค่าเรียนแน่นอน”

เมื่อเห็นสามคนจองก่อนทำให้ผู้ปกครองที่เหลือต้องรีบเอ่ยปากบอกหล่อนบ้าง ชนิดไม่มีใครยอมน้อยหน้าใคร

“ได้ค่ะ” พิมพ์อัปสรรับปากกับทุกคนซ่อนความปิติยินดีไว้ในใจ ดูเหมือนว่าการแสดงวันนี้จะประสบความสำเร็จเกินคาดหลังแอบลุ้นอยู่แทบแย่เกรงลูกค้าจะหดหายไปหลังจบหลักสูตร

ได้คนเรียนเยอะแบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย...น่าจะพอจ่ายค่าบ้าน และค่าใช้จ่ายอื่นๆ ได้สบายๆ

ตอนจะเข้ามหาวิทยาลัยหล่อนรู้เรื่องฐานะการเงินของโรงเรียน อันเป็นธุรกิจครอบครัวตกทอดมาจากคุณปู่คุณย่าว่ารายได้จากการสอนนาฏศิลป์นั้นแนวโน้มลดลงเรื่อยๆ ด้วยความสนใจในศิลปวัฒนธรรมของคนยุคใหม่เปลี่ยนไปตามกระแสโลกนิยมฟังดนตรีต่างประเทศ เสพซีรีย์ญี่ปุ่นเกาหลีมากกว่าละครไทยหลังข่าวประกอบกับสภาพเศรษฐกิจหดตัวทำให้คนใช้จ่ายน้อยลง

จากเดิมที่เคยมีนักเรียนลงเรียนคอร์สละสี่สิบกว่าคนบัดนี้เหลือไม่ถึงครึ่ง รายได้ลดฮวบจนน่าตกใจ แต่ยังคงต้องจ่ายเงินเดือนครูที่จ้างมาสอนเท่าเดิมโชคดีที่ยังไม่ถึงกับต้องชักเนื้อ

พิชิตเหลือเงินน้อยมากในแต่ละเดือนแทบไม่เหลือเก็บบางเดือนก็ติดลบ ทั้งที่กินอยู่อย่างเรียบง่าย และส่งลูกเรียนแบบประหยัด แต่ไม่เคยปริปากบ่นสักคำ

หลังรับรู้เรื่องนี้พิมพ์อัปสรตัดสินใจขอทุนการศึกษาตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมแรกหลังเอนทรานซ์ติดโดยไม่ใส่ใจว่าใครจะมองตนอย่างไร ด้วยมีความเชื่อว่าการเป็นนักเรียนทุนไม่ใช่เรื่องเสียหายและตั้งใจว่าจะทยอยใช้ทุนทันทีหลังเริ่มทำงาน เพื่อให้รุ่นน้องได้มีโอกาสได้เล่าเรียนต่อไป

ครั้งหนึ่งสาวแว่นเคยขออนุญาตจากบิดาว่าจะไปทำงานพิเศษในร้านสะดวกซื้อใกล้บ้าน ที่ติดประกาศรับสมัครพนักงานขายเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระเรื่องการเงินบ้าง

แต่พิชิตปฏิเสธเสียงเข้มด้วยความไม่พอใจโดยบอกว่า

“ลูกมีหน้าที่ตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดพ่อไม่อยากให้ลูกห่วงอย่างอื่นมากกว่าหน้าที่ของตนเอง ลูกคนเดียวพ่อเลี้ยงได้ถ้าลูกมีเวลาว่างมาก งั้นเสาร์อาทิตย์มาช่วยพ่อสอนเด็กๆ แล้วกัน”

หล่อนจึงกลายเป็นครูผู้ช่วยทำหน้าที่สอนพื้นฐานการรำให้กับนักเรียนใหม่ ด้วยความเป็นคนรักเด็ก ใจเย็นและยิ้มง่าย จึงกลายเป็นครูพิมพ์ที่พวกเด็กๆ รักและติดมากมาก ซึ่งพิมพ์อัปสรมีส่วนสำคัญทำให้นักเรียนจำนวนหนึ่งยังคงลงเรียนต่อเนื่องมาสามสี่ปี

สาวแว่นมีความฝันตั้งแต่เด็กๆว่า สักวันหล่อนจะทำให้นาฏศิลป์ไทยดังกระฉ่อนไปสู่ต่างแดน ให้คนทั่วโลกได้ประจักษ์ถึงศิลปวัฒนธรรมของชาติเล็กๆในเอเชีย ประเทศที่ไม่เคยเป็นเมืองขึ้นชนชาติตะวันตกก็มี ‘ของดี’ ไม่แพ้ชาติอื่นเหมือนกัน

...ความฝันนี้ยังคงหล่อเลี้ยงให้พิมพ์อัปสรมีความหวังเสมอไม่ว่าจะเจอกับอุปสรรคขนาดไหน หล่อนมักจะปลุกปลอบใจตัวเองว่า

Create Date : 04 เมษายน 2560
Last Update : 4 เมษายน 2560 20:29:42 น.		1 comments
Counter : 843 Pageviews.
Share Tweet