หลังทานอาหารอิ่มหนำสำราญโดยพิจิตราเป็นเจ้ามือ ค่าอาหารญี่ปุ่นหัวละเฉียดสามร้อยบาท แทบเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วสำหรับคนไทยซึ่งไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับสามสาวจากนั้นทั้งหมดก็ก้าวผ่านประตูร้านที่มีพนักงานต้อนรับสาวในชุดกิโมโนก้มศีรษะต่ำแล้วกล่าวประโยคซ้ำๆ ครั้งที่ ๑๐๑ ของวันนี้

“ขอบคุณค่ะแล้วมาใช้บริการอีกนะคะ”

ทั้งสามส่งยิ้มให้พนักงานคนนั้นแล้วเดินออกไป

“เดือนหน้าฉันเลี้ยงส่วนวันไหน ร้านไหนจะโทรไปนัดอีกที” ร่างสูงบอกกับเพื่อนทั้งคู่ ขณะยืนห่างหน้าร้านอาหารเดิมเพียงไม่กี่ก้าวทำสัญญาประชาคมเป็นมั่นเป็นเหมาะสำหรับการนัดพบกันครั้งหน้า

“ยินดีและเต็มใจรออยู่แล้ว”อาจารย์มหาวิทยาลัยสาวตอบเสียงใส ยิ้มกว้างเต็มหน้า

ขณะที่อินทุอรแค่ส่งยิ้มน้อยๆออกมา เธอเป็นคนพูดน้อยที่สุดเมื่อเทียบกับอีกสองคน

“แล้วพวกแกจะไปไหนต่อ?”สินาถถามอย่างสนใจ เผื่อจะมีเวลาสนทนาต่ออีกหน่อย

“ฉันชวนอินไปเลือกเสื้อทำงานชั้นสามอยากได้เพิ่มอีกสักสองสามตัว” พิจิตราตอบ พลางชำเลืองมองไปยังคนที่ตนกล่าวพาดพิงถึงซึ่งแค่ยิ้มเป็นการยอมรับ

ชวนอินแต่ไม่ชวนฉันเนี่ยนะ น่ารักมาก

คนฟังแอบยิ้มในหน้าด้วยรู้ว่าแม้พิจิตรากับอินทุอรเหมือนจะไม่ค่อยลงรอยกัน กระทบกระทั่งบ่อยๆแต่ไม่ต่างจากลิ้นกับฟัน ยังไงก็ตัดกันไม่ขาด

“ลงไปอีกชั้นแล้วค่อยแยกกันฉันจะไปร้านหนังสือ” เธอตอบไปอย่างนั้น ด้วยตอนนี้ทั้งหมดอยู่ที่ชั้นสี่ของห้างฯซึ่งเป็นแหล่งรวมอาหารสารพัดประเทศเอาไว้ชั้นเดียวกัน

“ก็ได้” อาจารย์สาวพยักหน้าก้าวเท้าออกตัวเป็นคนแรก

สินาถกำลังจะตามไปแต่ร่างสูงไม่ทันจะขยับตัว ก็ถูกมือของใครอีกคนรั้งข้อศอกเอาไว้ ทำให้เธอหันไปมองคนที่อยู่ด้านหลังอย่างสับสนว่าต้องการอะไร

“มีอะไรเหรออิน?”

“แกไม่ต้องคิดมากกับคำทำนายของพี่นางนะนาถฉันเชื่อว่าอีกไม่นานแกต้องได้เจอคนรักดีๆ สักคนแน่” น้ำเสียงของอินทุอรกล่าวอย่างอ่อนโยนเป็นห่วงเป็นใย

“ขอบใจนะ” ผู้จัดการสาวกล่าวอย่างซาบซึ้งเพื่อนคนนี้เป็นคนละเอียดอ่อน และเข้าใจเธอมากที่สุดเสมอ “แต่ว่าตอนนี้เราควรจะรีบไปก่อนที่คุณพิจิตราจะมีน้ำโห”

ครูดนตรีสาวหัวเราะเบาๆออกมา ก่อนปล่อยมือที่รั้งแขนเพื่อนลงข้างตัวตามเดิม

“นั่นสิเนอะ”

ทั้งคู่เดินเคียงกันไปยังทางลงบันไดเลื่อนซึ่งมีพิจิตรายืนคอยอยู่ แล้วก้าวไปยืนบนขั้นบันได เพื่อลงไปชั้นสาม

“แล้วเจอกันนะ”สินาถโบกมือให้เพื่อนสนิทสองคน ที่กำลังจะเดินแยกไปช็อปปิ้งเสื้อผ้าที่มีฝูงนักซื้อมากกว่าบริเวณอื่นของห้างฯโดย เฉพาะตรงกระบะลดราคาที่มีตั้งแต่ ๒๕ - ๕๐%

“บายนาถ” / “แล้วเจอกัน”

ทั้งคู่กล่าวพร้อมๆกัน แล้วหันหลังเดินไปหาของที่ต้องการ ซึ่งก็ไม่พ้นกระบะเสื้อผ้าที่ตั้งเรียงกระจายตามจุดต่างๆของโซนนี้

สงสัยวันนี้เพื่อนฉันจะเหมาห้างฯ

สาวผมสั้นคิดติดตลกก่อนเดินต่อไปยังทางลงบันไดเลื่อน ในสมองวางแผนเสร็จสรรพว่าจะดูหนังสือหมวดไหนจะได้ไม่เสียเวลามาก ขืนเถลไถล ทั้งวันมีหวังอยู่แค่ร้านเดียว

วันนี้เอานิตยสารกลับบ้านสักเล่มสองเล่มดีกว่า

สินาถชอบจะซื้อหนังสือเก็บไว้มากกว่าอ่านผ่านอีบุคอาจเพราะกลิ่นของหนังสือ และชอบอารมณ์ความรู้สึกตอนพลิกหน้ากระดาษทีละหน้าซึ่งการอ่านผ่านหน้า ‘กระดานชนวน’ ไม่ตอบโจทย์นี้แถมยังทำให้เสียสายตาอีกต่างหาก

เธอชอบดูรูปเสื้อผ้าสวยๆหรือเครื่องประดับที่นางแบบสวมใส่ หากถูกใจมากเป็นพิเศษก็จะตัดรูปเหล่านั้นเก็บในอัลบั้มแล้วเปิดดูยามว่างเป็นทั้งข้อมูลในการทำงานและเป็นงานอดิเรก ซึ่งเป็นความชอบที่จูงใจให้สินาถก้าวสู่วงการนางแบบหลายปีก่อนก่อนผันตัวมาเป็นผู้จัดการนางงามในเวลาต่อมา

แฟชั่นเสื้อผ้าเครื่องประดับแต่ละคอลเลคชั่นเปลี่ยนไปทุกปีตามต่างประเทศ แต่สุดท้ายก็จะวนกลับมาเป็นวัฎจักร สุดแท้แต่ว่าจะกลับมาช้าหรือเร็วเท่านั้น ซึ่งเทรนหลักๆ ของ กระแสแฟชั่นส่วนใหญ่มาจากโลกตะวันตก บางปีดีไซน์เนอร์แค่เติมนั่นนิดนี่หน่อยเลือกนางแบบดังๆ อัดโฆษณาเข้าไป ก็ยอดขายถล่มทลายคนไทยแห่ตามซื้อกับเขาด้วยกลัวตกเทรน ใช้สินค้าไทยไม่ค่อยได้ ดูโลว์ไม่เลิศหรูต้องใช้ของนอกถึงจะดูไฮโซไฮซ้อ

...เป็นอีกค่านิยมฝรั่งที่คนไทยเริ่มซึมซับมากขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่ผู้จัดการสาวจะเข้าร้านหนังสือก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่กำลังรีบร้อนอย่างแรง จนถุงของที่อีกคนถืออยู่หล่นลงกับพื้น...หนังสือสี่เล่มกับปากกาสองแท่ง

ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!

แย่จริง! โชคดีที่ไม่ใช่ของแตกง่าย

สาวร่างสูงคิดในใจอย่างโล่งอกแล้วกล่าวขออภัยจากใจจริง ด้วยรู้สึกผิดที่ตนไม่ระวังเท่าที่ควร

“ขอโทษค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะฉันซุ่มซ่ามเอง” เสียงหวานไพเราะของคู่กรณีกล่าวออกมาอย่างเร็วท่าทางร้อนรนเหมือนกำลังรีบอยู่ หญิงสาวย่อตัวลงเก็บสมบัติของตน

สินาถย่อตัวลง จะช่วยเก็บของที่หล่นไม่คิดจะแล้งน้ำใจกับอีกฝ่ายด้วยรู้ว่าตนเป็นฝ่ายผิด เอื้อมมือหยิบหนังสือที่หล่นอยู่ใกล้ๆมาดูสันปกผ่านตา เป็นหนังสือจากห้องสมุดมหาวิทยาลัยแห่งเดียวกับที่เธอจบ

การออกแบบท่านาฏศิลป์ไทย

อดประหลาดใจไม่ได้กับชื่อหนังสือที่น่าจะมีผู้อ่านน้อยมากจะมีสักกี่คนที่สนใจศิลปะและวัฒนธรรมของไทยแบบนี้ในยามที่คนรุ่นใหม่สนใจวงดนตรีกับซีรีย์ต่างประเทศ จนแทบจะเข้าถึงเลือดเนื้อชนชาติอื่นมากกว่าประวัติศาสตร์ของชาติตัวเองอยู่แล้ว

ร่างสูงปรายตามองใบหน้าด้านข้างสาวแว่นที่กระวีกระวาดเก็บสมบัติใส่ถุง ซึ่งดูหน้าตายังเด็กอยู่มาก

น่าจะยังเรียนอยู่?

สินาถยื่นหนังสือที่อยู่ในมือคืนหลังเห็นว่าหญิงสาวเก็บของครบทุกอย่างใส่ถุง ยกเว้นแต่เล่มที่อยู่ในมือตน

“นี่ค่ะ”

พิมพ์อัปสรเงยหน้ามองสินาถผ่านแว่นสายตาสีดำหนา แล้วยิ้มละไมออกมา ยื่นมือมารับของคืนโดยไม่ลืมกล่าวอย่างสุภาพนุ่มนวล

“ขอบคุณค่ะ”

สินาถชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นคู่กรณีเต็มสองตาวงหน้าเรียวรูปไข่ นัยน์ตาหวานซึ้งที่ซ่อนอยู่หลังแว่นตา จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากบางที่สวยได้รูปโดยเฉพาะเวลาแย้มยิ้มดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

ผู้จัดการสาวรู้สึกประหนึ่งมีกระแสไฟล้านโวลต์แล่นผ่านร่างยามมือของเราสัมผัสกันโดยบังเอิญ แม้จะเกิดขึ้นแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หากแต่มีผลกับจังหวะการเต้นของหัวใจเธอมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

จู่ๆหัวใจทำไมถึงเต้นแรงนัก?

“ยะยินดีค่ะ”

ทั้งคู่ลุกยืนขึ้นเต็มความสูงสินาถสูงกว่าอีกคนเล็กน้อย ซึ่งเธอบอกได้เลยว่า หล่อนสูงพอจะเป็นนางแบบได้สบายๆ แถมรูปร่างสัดส่วนก็น่าจะพอไปวัดไปวาได้

“ขอตัวก่อนนะคะ”พิมพ์อัปสรพูดเสียงแผ่ว เพื่อขอตัวก่อนจะถูกบิดาเอ็ดที่หล่อนไปถึงช้ากว่าเวลานัด

เอาไงดี?

สาวร่างสูงนึกลังเลใจไปชั่วขณะจึงไม่ทันพูดอะไรออกไป หล่อนหมุนตัวหันหลังให้หมายเดินไปจากตรงนั้นเธอรีบร้องบอกให้อีกฝ่ายอยู่สนทนากันก่อน ที่จะพลาดโอกาสงามตรงหน้า

“ดะ เดี๋ยวค่ะ”

ร่างบางหันกลับมามองอีกคนอย่างไม่เข้าใจว่ามีธุระอะไรอีก

“คะ?”

ผู้จัดการสาวรีบควักนามบัตรสีเรียบออกมาจากกระเป๋าสตางค์ยื่นออกมาตรงหน้าหล่อน

“ฉันเป็นผู้จัดการนางแบบค่ะฉันอยากปั้นคุณเป็นนางแบบ ถ้าคุณสนใจโทรหาฉันนะคะ”

ล้อเล่นใช่ไหม?

หญิงสาวทำหน้าแตกตื่นกับข้อเสนอที่ได้ยินตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครเห็นว่าตนสวยสมควรเป็นนางแบบเลยสักครั้ง...นี่เป็นครั้งแรก

“อะไรนะคะ?”

“ฉันบอกว่าถ้าคุณสนใจเป็นนางแบบ ติดต่อฉันได้ค่ะ จะทำเป็นงานชั่วคราวก็ได้นะคะ”สินาถพูดย้ำอีกครั้ง หลังเห็นอีกฝ่ายทำหน้าฉงน และไม่ยอมรับนามบัตรไปเสียที “คุณชื่ออะไรคะ?ฉันสินาถ จะเรียกว่าพี่นาถก็ได้ค่ะ”

แม้จะยังงงๆแต่หล่อนก็เอ่ยปากตอบออกไป

“เอ่อ พิมพ์ค่ะพิมพ์อัปสร”

ชื่อเพราะจังหยั่งกับนางเอกในวรรณคดีไทย

สาวร่างสูงรู้สึกประทับใจชื่อของอีกฝ่าย

“คุณยังเรียนอยู่หรือเปล่า?”

“เรียนอยู่ปีสี่ค่ะ”ตอบตามความเป็นจริง หล่อนไม่ชอบการโกหก ถ้าไม่อยากตอบก็เฉยเสีย ประกอบกับเชื่อความรู้สึกตัวเองว่าผู้หญิงร่างสูงโปร่งตรงหน้าไม่ได้มาหลอกลวงตน

“ใกล้จบแล้วสินะบังเอิญฉันจบมหาลัยเดียวกับคุณน่ะ”

รู้ได้ไง?

คนฟังเลิกคิ้วสวยขึ้นทำหน้าประหลาดใจที่อีกฝ่ายรู้ได้อย่างไรว่า หล่อนเรียนที่ไหนทั้งที่ยังไม่ได้บอกสักคำ

“ตรามหาวิทยาลัยที่สันปกหนังสือเมื่อกี้”

“อ๋อ! ค่ะ” หล่อนพยักหน้าน้อยๆ

“เรียนสาขาไหน? เอ่อ ถ้าไม่สะดวก จะไม่ตอบก็ได้นะ ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณตอบตกลงตอนนี้อยากให้ลองกลับไปคิดดูเฉยๆ” สินาถไม่อยากทำให้คนตรงหน้ารู้สึกอึดอัดจนเกินไปไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมถึงได้อยากรู้จักอีกฝ่ายนัก

ไม่ทันที่พิมพ์อัปสรจะตอบคำถามนั้น

กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงมือถือในกระเป๋าดังขึ้นหล่อนหยิบอุปกรณ์สื่อสารเก่าๆ ที่ใช้โทรเข้าออกได้เท่านั้นออกมาดูชื่อผู้โทรเข้า 'พ่อ'

“ขอโทษนะคะ” พิมพ์อัปสรบอกกับคนตรงหน้าตามมารยาท

“ค่ะ” สินาถพยักหน้าอย่างเข้าใจ

หล่อนจึงกดรับ

“ค่ะพ่อ”

หลังเงี่ยหูฟังคนในสายพูดไม่กี่คำก็กดปุ่มเลิกคุย เงยหน้าขึ้นสบสายตาสาวร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมเหมือนคอยคำตอบอยู่

เฮ้อ!

พิมพ์อัปสรเม้มริมฝีปากก่อนตัดสินใจตอบปฏิเสธกลายๆ

“ฉันคงต้องไปแล้วค่ะต้องไปทำธุระต่อ”

“รับนามบัตรของฉันไว้นะคะเผื่อวันหนึ่งคุณพิมพ์จะเปลี่ยนใจ ก็ค่อยโทรมา” ผู้จัดการสาวเชื่อตามความรู้สึกหรือลางสังหรณ์ของตนที่บอกว่า เธอจะได้ร่วมงานกับพิมพ์อัปสรแน่

...แม้จะไม่รู้เมื่อไหร่?แต่ไม่น่าจะนานเกินไป

คนฟังทำหน้าลำบากใจก่อนผ่อนหายใจแรงๆ ออกมา

“ฉันไม่คิดว่าตัวเองเหมาะกับการเป็นนางแบบค่ะ ฉันเป็นแค่คนธรรมดาๆ เท่านั้นและฉันก็วางแผนอนาคตไว้แล้วคุณลองหาคนอื่นเถอะค่ะ”

หล่อนปริปากถึงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาไม่อยากทำให้อีกฝ่ายคาดหวังอะไร ซึ่งจะเสียเวลาไปเปล่าๆ พิมพ์อัปสรมีความฝันของตนเองมาตั้งแต่เด็กแม้ว่าความฝันนั้นดูห่างไกล กว่าจะบรรลุความสำเร็จคงไม่ง่ายนักก็ตามแต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้ท้อแท้สิ้นหวัง

“หากไร้ความฝันและความหวังคนก็มีชีวิตอยู่ไม่ต่างจากซากศพเดินได้นัก”

ร่างบางจำไม่ได้ว่าใครเขียนหากแต่ทุกครั้งที่ท้อแท้ใจ จะเปิดประโยคนี้ออกมาสอนใจตนเอง เพื่อมีกำลังใจในการเดินหน้าต่อไป

...ล้มไปข้างหน้าดีกว่าหยุดอยู่กับที่

“รับไว้เถอะค่ะบางทีอาจจะเป็นประโยชน์กับคุณก็ได้” สินาถยังคงยืนกรานคำเดิม

ตื้อเก่งชะมัดคนอะไร

หล่อนถอนหายใจเฮือกออกมากับคนช่างตื้อดูเหมือนว่าอีกคนคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ จึงได้แต่ยอมอ่อนข้อไปก่อนไม่มีเวลาจะมาต่อปากต่อคำด้วย

“งั้นก็ได้ค่ะ”

พิมพ์อัปสรรับกระดาษใบน้อยมาอ่านผ่านตา

VK Models ชื่อคุ้นๆ...เคยได้ยินที่ไหนนะ?

หล่อนเคยได้ยินชื่อนี้แต่ไม่คิดใส่ใจ เก็บนามบัตรในกระเป๋า

“ถ้าคุณไม่เชื่อฉันว่าเป็นพวกนักปั้นนางแบบหรือเปล่า? ก็โทรไปที่ออฟฟิศของฉัน หรือไม่ก็เสิร์ชอินเตอร์เนตหาชื่อฉัน รับรองว่าฉันไม่ใช่พวกสิบแปดมงกุฎแน่นอน”

คนฟังผุดยิ้มน้อยๆมุมปาก เงยหน้าสบตาคนพูดที่ดูจะเชื่อมั่นในตัวเองมากเหลือเกิน

ทั้งคู่สบตากันนานหลายวินาทีก่อนที่สินาถจะเป็นฝ่ายพูดก่อน

“หวังว่าเราจะได้ทำงานร่วมกันเร็วๆนี้ สวัสดีค่ะคุณพิมพ์อัปสร” ผู้จัดการนางแบบพูดทิ้งท้าย ยิ้มกว้างเกลื่อนหน้าอย่างมีเชื่อมั่นในความสำเร็จ

“แต่ฉันไม่คิดแบบนั้นลาก่อนค่ะคุณสินาถ หวังว่าเราคงจะไม่พบกันอีก” หล่อนตอบกลับเสียงเรียบ ยักไหล่น้อยๆเหมือนไม่ใส่ใจใยดีอีกฝ่ายนัก แล้วหมุนตัวก้าวยาวๆ จากไป

ดูเฉยๆเหมือนเรียบร้อย...แต่ร้ายไม่เบาเลยแฮะ!

สาวร่างสูงนึกบ่นในใจยืนจับจ้องแผ่นหลังบอบบางของหล่อนไปจนกระทั่งหายลับไปในฝูงคน เผลอหายใจทิ้งออกมาแอบเสียดายที่ไม่รู้เรื่องอะไรของหล่อนเลย นอกจากชื่อ ...‘พิมพ์อัปสร’ เรียนอยู่ปีสี่สถาบันเดียวกับเธอเท่านั้น

แล้วทีนี้จะไปตามหาที่ไหนล่ะเนี่ย?

แรกเจอ

แรกเจอเธอหัวใจฉันนั้นสั่นไหว

เต้นแกว่งไกวประทับจิตเสน่หา

ใคร่สัมพันธ์แนบชิดเยาวภา

เจ็บอุราช้ำชอกหนักโดนสาวเมิน.

OoXoO

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 03 เมษายน 2560
Last Update : 4 เมษายน 2560 20:24:36 น.		1 comments
Counter : 1225 Pageviews.
Share Tweet