Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : MAYDAY! ช่วย(รัก)ฉันที! ตอนที่ ๘ (Yuri)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กุมภาพันธ์ 2559

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29

11 กุมภาพันธ์ 2559

MAYDAY! ช่วย(รัก)ฉันที! ตอนที่ ๘ (Yuri)

MAYDAY! ช่วย(รัก)ฉันที! ตอนที่ ๘ (Yuri)

๘

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนของณิชากรดังขึ้น ก่อนที่เธอจะก้าวออกจากออฟฟิศ หญิงสาวจึงหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา แล้วกดรับทันทีที่เห็นชื่อ ‘พี่ฟ้า’ เบอร์ที่บันทึกไว้ล่าสุด

“สวัสดีค่ะพี่ฟ้า”

“สวัสดีตอนเช้าค่ะน้องณิ” เสียงหวานนุ่มดังมาจากปลายสาย “พี่โทรมารบกวนหรือเปล่าคะ?”

“เปล่าค่ะ ณิกำลังคิดจะไปเยี่ยมบ๊อบบี้ที่ร้านหมอมาค่ะ” สาวหน้าคมบอก

'ใจตรงกันเลยนะคะ'

หล่อนแอบขำในใจ

“พี่กำลังจะถึงร้านหมอมาค่ะ ไม่เกินสิบนาที”

แองเจิลอยู่บนรถเก๋งคันงามที่ห่างจากจุดหมายไม่มากนัก อีกแค่สองไฟแดง

“งั้นเจอกันที่ร้านนะคะ” นักข่าวสาวบอกเสร็จสรรพ

“โอเคค่ะ สวัสดีค่ะ”

หลังวางสาย ณิชากรรีบตรงดิ่งไปยังสองล้อคู่ชีพที่จอดอยู่ข้างตึก สวมหมวกกันน็อก ขึ้นคร่อมอย่างว่องไว บิดกุญแจสตาร์ท แล้วเร่งเครื่องกระหึ่ม ก่อนออกตัวปานจะไปแข่งแรลลี่แถวพัทยาเซอร์กิต ทำเอาเพื่อนร่วมงานหลายคนหันไปมอง แต่เธอไม่สนใจ

'สงสัยต้องไปทางลัด'

นักข่าวสาวคิดในใจ แล้วเลือกเส้นทางที่น่าจะสะดวกที่สุด เพื่อ ให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว

ไม่กี่นาทีต่อมา

ณิชากรจอดมอเตอร์ไซด์ใกล้กับรถเบนซ์สีดำ ที่จำได้แม่นว่าเป็นของเพื่อนใหม่ แต่ไม่มีใครอยู่ในรถ จึงพลิกข้อมือดูเวลา

'ช้าไปสองนาที'

นักข่าวสาวคิดในใจ ทั้งที่เร่งเต็มที่ แต่ถนนทุกสายยามเช้าของเมืองกรุงหนาแน่นไปด้วยรถรา ถึงมีเครื่องยนต์แรงขนาดไหน ก็บิดไม่ได้เต็มที่

หลังถอดหมวกกันน็อกเก็บเรียบร้อย ก้าวเข้าไปภายในร้านทันที หญิงสาวมองหาสาวลูกครึ่งจนทั่วแต่ไม่พบ จึงตรงไปถามผู้ช่วยสาวที่ยืนอยู่ประจำตรงเคาน์เตอร์

“มาเยี่ยมบ๊อบบี้ค่ะ” เธอพูดอย่างสุภาพ

“เชิญชั้นสองค่ะ เดินตรงไปขึ้นบันไดทางขวามือ ตอนนี้คุณหมอก็อยู่ข้างบนค่ะ” สาวผมยาวคนนั้นยิ้มกว้าง พลางบอกทางให้ลูกค้าด้วยไมตรีจิต

“ขอบคุณค่ะ”

ณิชากรเดินไปตามทางนั้น เพื่อไปหาเจ้าสี่ขาของเธอ และคิดว่าเพื่อนใหม่น่าจะขึ้นไปก่อนหน้าแล้ว เหลือบันไดอีกห้าหกขั้นก็จะถึงชั้นสอง นักสาวข่าวก็ได้ยินเสียงของใครบางคนแว่วมาจากชั้นบน เธอจึงชะงักฝีเท้าและเงี่ยหูฟัง

“ทำไมเมื่อวานฟ้าถึงไม่ยอมพูดกับพี่ดีๆ เลยสักคำ? โกรธอะไรพี่หรือเปล่า?” สุ้มเสียงของกันทิมากล่าวขึ้นนุ่มนวลอ่อนโยน เหมือนกำลังง้องอนอีกฝ่ายอยู่

สาวผมสั้นนึกลังเลว่า ควรจะโผล่ขึ้นไปในตอนนี้หรือไม่...ในเวลาที่สองสาวกำลัง ‘ปรับความเข้าใจ’ กัน

“ไม่ได้โกรธ” เสียงเรียบๆ ของแองเจิลพูดตอบโต้

“แล้วทำไมฟ้าไม่ยิ้มให้พี่เลยล่ะ ยิ้มนิดนะคะ เวลาฟ้ายิ้มสวยมากเลยรู้ไหม?” เสียงของหมอสาวยังคงอ่อนหวาน

“ไม่!” หล่อนตอบเสียงแข็งขึ้น

จากไม่กี่ประโยคที่ได้ยิน ทำให้ณิชากรนิ่งงันไปหลายวินาที บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร จู่ๆ ทั่วทั้งร่างแข็งทื่อหนักอึ้งเหมือนถูกสาปให้เป็นหินไปชั่วขณะ หลังสมองเก็บรวบรวมข้อมูลและประมวลผลว่า

'สองคนนี้...คงเป็นคู่รักกันสินะ'

“ปล่อย!” เสียงของลูกครึ่งสาวตวาดดังลั่นขึ้น แล้วตามด้วยเสียงขลุกขลักเหมือนดิ้นรน “บอกให้ปล่อยฉัน!”

“ไม่!”

เสียงหมอกันทิมาปฏิเสธดังไม่แพ้กัน

พลันได้ยินเสียงกุกกักเหมือนมีอะไรดิ้นรนต่อสู้

'เกิดอะไรขึ้น?'

ณิชากรหลุดจากภวังค์ความคิดของตน รีบก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสองทันที ด้วยความเป็นห่วง เพราะเข้าใจว่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับ พี่ฟ้าของเธอ

แต่แล้วนักข่าวสาวก็ต้องตาเบิกกว้างประหลาดใจ เมื่อเห็นหมอสาวสวมกอดแองเจิลจากด้านหลัง โดยประสานมือแน่นที่ด้านหน้า ดูแล้วเหมือนเกาะติดจนแทบเป็นร่างเดียวกัน

'ทำอะไรกัน?'

“ปล่อย!” แองเจิลร้องลั่น พยายามดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมนั้น แต่ไม่สำเร็จ สองมือของอีกคนแข็งเอาการ

หมอสาวซึ่งอยู่ในสถานะได้เปรียบหัวเราะออกมา พลางกล่าวท้าทายกวนประสาท

“แน่จริงก็สะบัดให้หลุดสิคะ”

ขณะที่กริชยืนกอดอกมองอยู่ห่างออกไปห้าหกก้าว ไม่ได้แสดงสีหน้าผิดปกติใดๆ แค่ยืนดูเฉยๆ

'สองคนนี้ทำอะไรกัน? แล้วทำไมเขาถึงไม่ช่วยพี่ฟ้า?'

ณิชากรคิดอย่างไม่เข้าใจ ได้แต่ก้าวเท้าเข้าไปเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยไม่ละสายตาไปจากสองสาวที่มีความสูงและรูปร่างใกล้เคียงกัน ซึ่งกำลังประลองกำลังกันอยู่ตรงหน้า

แต่แล้วด้วยความไม่ระวัง เธอจึงสะดุดกล่องกระดาษอาหารสัตว์ที่วางเกะกะอยู่แถวนั้น

โครม!

เสียงดังโครมครามทำให้กันทิมาเสียสมาธิ เงยหน้ามองไปยังต้นเสียง และเผลอคลายมือที่ล็อคไว้

'เสร็จฉันละ'

แองเจิลคิดในใจ

หล่อนฉวยโอกาสทองนั้น เบี่ยงตัวจากการเกาะกุม แล้วใช้มือข้างหนึ่งคว้าเอวคอดกิ่วของหมอสาว แล้วจับอีกฝ่ายทุ่มด้วยสะโพกอย่างคล่องแคล่ว

ตุ๊บ!

เสียงร่างของหมอสาวกระทบพื้นดังขึ้น

กันทิมาลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น โชคดีที่พื้นตรงนั้นเป็นพื้นยางสีดำที่ปูไว้กันลื่น ซึ่งหนานุ่มพอสมควร จึงไม่ได้รับบาดเจ็บถึงขั้นเลือดตกยางออก

“โอ๊ย! เจ็บนะฟ้า เอาจริงเหรอเนี่ย”

สัตวแพทย์สาวร้องโวยวายออกมา ขณะลุกนั่งตัวตรง ด้วยนึกไม่ถึงว่าอีกคนจะทุ่มเธอจริงๆ

“ใครใช้ให้เริ่มก่อนคะ หมอมา”

แองเจิลเอ่ยเสียงเย็น พร้อมส่ายหน้ากับความป่วนประสาทของอีกฝ่ายที่ชอบตอแยตลอดมาแต่ไหนแต่ไร

'โห! ทุ่มสวยชะมัด...ฝีมือไม่ธรรมดาเลย'

ณิชากรนึกชื่นชมท่าทุ่มอันแสนสมบูรณ์แบบของหล่อน ที่บังเอิญมาเห็นเป็นบุญตา ทำให้ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

...ใครจะไปคิดว่า สาวลูกครึ่งที่ดูบอบบางเหมือนคุณหนู จะเล่นยูโดเป็น แถมฝีมือไม่ธรรมดาเสียด้วย

โฮ่ง! โฮ่ง! แง้ว! แง้ว!

เสียงหมาแมวกว่าสิบชีวิตที่ถูกขังอยู่ในกรง ส่งเสียงร้องเซ็งแซ่ออกมาอย่างตกอกตกใจ

“ชู่ว์ ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไร เงียบนะไม่ต้องตกใจ”

หมอสาวหันไปปลอบคนไข้สี่ขาของตนอย่างอ่อนหวาน หลังลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ดูแล้วเหมือนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

ณิชากรก้าวไปหาผู้ชายใส่แว่นตัวสูงที่หันมายิ้มให้อย่างใจดี และยิ้มแหยๆ ให้เขา รู้สึกไม่ดีที่พรวดพราด และซุ่มซ่ามทำเสียงดังรบกวนการต่อสู้

“ณิคงเข้ามาขัดจังหวะ” กล่าวเสียงอ่อยๆ

“ไม่หรอกครับ”

ชายหนุ่มหัวเราะแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่ดูเคร่งขรึมเหมือนเมื่อวาน ก่อนเอ่ยปากแนะนำตัวเอง

“ผมกริชครับ ขอโทษที่แนะนำตัวช้า ผมเป็นผู้ช่วยของคุณฟ้าครับ” เอ่ยด้วยเสียงทุ้มต่ำน่าฟัง

“ณิค่ะ” แนะนำตัวบ้าง แม้คิดว่าเขาจะรู้จักชื่อเธอแล้วก็ตาม ก่อนถามเรื่องที่ค้างคาใจ

“เมื่อกี้พี่ฟ้ากับหมอมา ทำอะไรกันคะ?”

“อ๋อ ประลองกันน่ะครับ สองคนนี้มีฝีมือสูสีกัน” ตอบแบบกลางๆ เพราะเขาก็ไม่แน่ใจนักว่าใครเหนือกว่า

“หืม?”

นักข่าวสาวทำหน้าไม่เข้าใจมากกว่าเดิม เหลียวมองเขาเหมือนจะขอคำอธิบายเพิ่มเติม

แต่กริชไม่ทันพูดอะไร หล่อนก็เดินเข้ามาทักทายหลังเหลือบเห็นเพื่อนใหม่ปรากฏตัว

“น้องณิ มาถึงนานหรือยังคะ?”

คนถูกทักหันมองหล่อนด้วยสายตาเลื่อมใส เป็นประกายแวววาว เหมือนเห็นคนดังคนโปรด

“เพิ่งมาถึงค่ะ แต่ทันได้เห็นท่าทุ่มสวยๆ ของพี่ฟ้าพอดี”

“ขอบคุณค่ะ”

เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้างามยิ้มน้อยๆ ที่ได้รับคำชม ก่อนบุ้ยบ้ายไปยังเจ้าของร้านที่กำลังยุ่งกับการปลอบใจคนไข้จำนวนหลายสิบตัวในกรง ที่ตั้งอยู่โดยรอบห้อง

“หมอมายอมอ่อนข้อให้ค่ะ ถ้าเอาจริง พี่คงแก้ท่าล็อคนั้นไม่ออก” หล่อนเฉลย เพราะรู้ฝีมือของอีกฝ่ายดีว่าเยี่ยมขนาดไหน

ณิชากรเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ

“ขนาดนั้นเชียว?”

'ตกลงยังไงแน่?'

สาวสวยหัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทางงุนงงของคนตรงหน้า แต่ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ต่อ จึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องบ๊อบบี้แทน

“บ๊อบบี้อยู่ทางนี้ค่ะ”

หล่อนชี้ไปยังกรงขนาดกลางที่ตั้งหลบอยู่ด้านใน ซึ่งมีเจ้าสี่ขาตัวน้อยนอนหลับอุตุอยู่ โดยไม่สนใจกับเสียงอึกทึกใดๆ คงจะเพลียมากหลังอาเจียนเกือบตลอดทั้งคืน ตามคำบอกเล่าของหมอกันทิมา

สองสาวย่อตัวลงมองผ่านซี่กรง เพื่อดูคนป่วยอย่างใกล้ชิดที่สุดเท่าที่ทำได้

“อาการดีขึ้นไหมคะ?”

นักข่าวสาวพูดขึ้นลอยๆ ด้วยความกังวลไม่น้อย

“ดีขึ้นแล้วค่ะ อาเจียนน้อยลงเรื่อยๆ ให้พักอีกสักหน่อยก็น่าจะฟื้นตัวได้”

หมอสาวที่โผล่มานั่งยองๆ อยู่ด้านข้างของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตอบคำถาม

ณิชากรหันมองสัตวแพทย์สาวด้วยรอยยิ้มสดใส

“ขอบคุณนะคะหมอมา”

กันทิมายิ้มสวยให้เช่นกัน

“ยินดีค่ะ”

'ผู้หญิงคนนี้สวยคม ดูธรรมดาไม่โดดเด่นอะไร นอกจากนัยน์ตา ...แต่ทำไมเวลายิ้มถึงได้มีเสน่ห์นักนะ?'

หมอสาวคิดในใจ หลังมีโอกาสสำรวจใบหน้าอีกฝ่ายอย่างใกล้ชิดเป็นครั้งแรก

“อะฮึ่ม!”

แองเจิลกระแอมเบาๆ หลังชำเลืองเห็นกันทิมาจ้องใบหน้าเพื่อนใหม่ด้วยสายตาประดุจเด็กน้อยเห็น ‘ของหวาน’ นานเกินไป โชคดีที่ไม่มีน้ำลายไหลเยิ้มออกมาจากมุมปากด้วย

'เจ้าชู้ตลอด ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ คนอะไร...'

หมอสาวชำเลืองมองนายหญิงผ่านหางตาอย่างเคลือบแคลง

'ดักคอแบบนี้...ชักยังไงละนี่?'

กันทิมากลอกตาไปมา ก่อนเริ่มชวนณิชากรสนทนา โดยทำเป็นไม่สนใจหล่อน

...การกวนประสาทคน เป็นหนึ่งในมิชชั่นของเธอ โดยเฉพาะกับนายหญิงคนนี้

“วันนี้คุณณิว่างเหรอคะ ถึงได้มาแต่วัน?”

“เปล่าค่ะ ณิเพิ่งออกจากที่ทำงาน พอดีกับพี่ฟ้าโทรชวน ก็เลยแวะมาเยี่ยมก่อน บ่ายๆ ณิถึงจะไปทำงานต่อค่ะ” สาวหน้าคมบอกตามความจริง

'โห! มีโทรชวนกันด้วย? ไหนบอกเพิ่งรู้จักกัน?'

หมอสาวนึกแปลกใจไม่น้อย ที่นายหญิงแสดงทีท่าเป็นมิตรกับสาวหน้าคมมาก มากจนน่าประหลาดใจ ปกติแองเจิลไม่ใช่คนที่เฟรนด์ลี่ หรือชอบคบหากับใครสักเท่าไหร่

“ขยันจังเลยนะคะ” หมอสาวเอ่ยชม “แล้วคุณณิทำงานด้านไหนเหรอคะ?”

“ณิเป็นนักข่าวค่ะ”

สาวผมสั้นตอบแบบตรงไปตรงมา ด้วยไม่คิดว่าอาชีพนี้เป็นเรื่องเสียหาย แม้หลายคนจะมีทัศนคติไม่ดีกับงานนี้ก็ตาม แต่เธอทำเพราะใจรัก และไม่คิดว่าจะไปห้ามความคิดหรือห้ามปากใครต่อใครได้

'หืม?'

กันทิมาชะงักไปเล็กน้อย ปรายตามองไปทางนายหญิงที่ทำหน้านิ่งเฉย แสดงว่าน่าจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ก่อนกลับมาสนทนากับอีกคนต่อ เพื่อขจัดข้อสงสัยในใจ

“คงไม่ใช่สายกีฬาหรอกนะคะ?”

ณิชากรหัวเราะสดใสออกมา แล้วมองไปยังหญิงสาวอีกคนที่พูดน้อยมาก

“ไม่ใช่ค่ะ หมอมาพูดเหมือนพี่ฟ้าเมื่อวานเลยค่ะ”

“เหรอคะ?”

หมอสาวหัวร่อเบาๆ ออกมา กลอกสายตามองไปยังนายหญิงที่ทำหน้านิ่ง

แองเจิลลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เมื่อได้ยินสองคนกล่าวพาดพิงถึงหล่อน แต่ไม่คิดจะร่วมวงเสวนาด้วย ขยับข้อมือมองเวลา ๐๘.๕๔ น.

“ไว้พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมบ๊อบบี้ใหม่แล้วกัน มีอะไรก็รบกวนหมอมาโทรบอกด้วย ฉันขอตัวไปทำงานก่อน”

นายหญิงพูดเสียงเรียบเย็นกว่าปกติ นึกหงุดหงิดขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน จึงยกเรื่องงานขึ้นมาอ้างเพื่อไปจากตรงนั้น

...ทั้งที่จริงแล้ว แองเจิลจะเข้าออฟฟิศเมื่อไหร่ก็ได้ หากไม่มีงานเร่งด่วนสำคัญ

'อารมณ์บูดเสียแล้ว?'

หมอสาวลอบมองนายหญิง แล้วซ่อนยิ้มไว้ในหน้า รับรู้ได้ว่าอีกคนเริ่มไม่พอใจ แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ อยากรู้ว่าสาวสวยคิดจะทำอย่างไรต่อ?

ณิชากรลุกขึ้นยืน กันทิมาจึงทำตาม

“ค่ะพี่ฟ้า ขอบคุณนะคะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน”

นักข่าวสาวกล่าวคำอำลาด้วยเกรงใจอีกฝ่ายเหลือเกิน ที่เป็นธุระเรื่องบ๊อบบี้ให้ แล้วหันมาคุยเรื่องสำคัญกับหมอสาว

“ส่วนเรื่องค่ายา-”

สัตวแพทย์สาวยกมือขึ้นห้าม แล้วพูดตัดบทขึ้น

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกค่ะคุณณิ เดี๋ยวหมอเรียกเก็บจากฟ้าเองค่ะ”

'เกี่ยวอะไรกับฉัน?'

คนถูกพาดพิงเลิกคิ้วเรียวขึ้นเล็กน้อย มองคนพูดเองเออเองด้วยสายตานิ่งๆ แต่ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ

“ไม่ได้หรอกค่ะหมอมา” ณิชากรรีบพูดสวนขึ้นทันควัน พร้อมให้เหตุผล “บ๊อบบี้เป็นหมาของณิ ณิต้องเป็นคนรับผิดชอบค่ะ”

“หมอไม่ได้จะเรียกเก็บเงินฟ้าหรอกนะคะคุณณิ” เธอบอกนักข่าวสาว ก่อนชี้นิ้วไปยังลูกครึ่งสาวที่ยืนห่างสี่ห้าก้าว

“หมอจะท้าสู้กับฟ้าต่างหาก”

'หา! นี่มันเรื่องอะไรกัน?'

คนฟังทำหน้าแตกตื่น ไม่เข้าใจว่าสองคนนี้มีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อน ถึงได้คิดจะสู้กันแบบนี้

กันทิมาหันมองมายังนายหญิง

“ว่าไงฟ้า?”

“ถ้าฉันไม่รับปากล่ะ”

หล่อนทำหน้านิ่ง ปฏิเสธแบบสิ้นเชิง ไม่คิดจะประลองกับหมอสาวเลยสักนิด ทั้งที่อีกคนตามตื้อตามจิกท้าทายมาจะเป็นปีแล้วก็ตาม

'สามสิบกว่า...ยังจะเล่นเป็นเด็กๆ อยู่ได้'

นึกบ่นในใจอย่างเอือมระอากับอุปนิสัยของคนอายุมากกว่า

หมอกันทิมาทำหน้ามุ้ย กลอกตาคิดหาวิธีบีบให้นายหญิงรับปาก แล้วสมองก็คิดแผนออกมาได้อย่างฉับไว จึงหันมากล่าวกับณิชากรด้วย สุ้มเสียงอ่อนหวาน

“นอกจากรักษาบ๊อบบี้ให้ฟรีตลอดชีพ หมอจะหาแฟนสวยๆ ให้บ๊อบบี้ด้วย...สักสามตัว เป็นไงคะคุณณิ?”

'เฮ้อ! ตัวเองเจ้าชู้ไม่พอ จะพลอยทำให้หมานิสัยเสียด้วย'

แองเจิลส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ กับข้อเสนอของอีกฝ่ายที่พยายามเอาใจเจ้าของหมาน้อยเสียเหลือเกิน

'สมเป็นพี่มาจริงๆ หุหุ'

กริชนึกขำ ยืนฟังอยู่ห่างๆ ยกมือขึ้นป้องปากไว้ไม่ให้มีเสียงหลุดรอดออกมา กลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย

'คิดได้ยังไงเนี่ย...ถามฉันสักคำรึเปล่า?'

นักข่าวสาวมึนกับไอเดียของคุณหมอสาว ที่ดูจะแปลกพิสดารไม่น้อย ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมกันทิมาถึงได้อยากจะประมือกับหล่อนนัก ทั้งที่เพิ่งพลาดท่าโดนทุ่มไปหยกๆ

หมอสาวเริ่มหันมาอ้อนคนกลาง เพื่อให้เข้าข้างเธอ

“นะคะคุณณิ”

นายหญิงหันไปทางเจ้าของบ๊อบบี้ แล้วถามความเห็น

“สนใจไหมคะน้องณิ?”

“เอ่อ...ณิ...” นักข่าวสาวทำท่าอึกอัก ไม่คิดว่าจะโดนโยนกลองมาให้แบบนี้

กันทิมาทำหน้าเศร้า พร้อมอ้อนวอนณิชากรเสียงอ่อนเสียงหวาน

“นะคะคุณณิ ช่วยรับปากหมอหน่อยเถอะนะ ได้โปรด...จะให้ไหว้ก็ได้นะคะ”

'เอาไงดีละเนี่ย?'

คนกลางมองสองสาวสลับกันไปมาด้วยความยุ่งยากใจ ในที่สุดก็อดใจอ่อนไม่ได้

เธอสบตาแล้วถามย้ำกับหล่อนเพื่อความแน่ใจ

“จะให้ณิตัดสินใจเหรอคะ?”

“ค่ะ” แองเจิลตอบเสียงเรียบเช่นปกติ

ณิชากรครุ่นคิดหนักเกือบนาที จึงเงยหน้าจับสายตาไปที่หล่อน

“ถ้าอย่างนั้น ณิคงต้องรบกวนพี่ฟ้าด้วยนะคะ” สาวหน้าคมกล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจ

นอกจากอยากช่วยหมอสาวให้สมหวัง ณิชากรยังอยากเห็นพี่ฟ้าในยามประลองจริงๆ ด้วย อยากเห็นฝีมือแท้จริงของหล่อน ซึ่งถือว่านี่เป็นโอกาสดียิ่ง...เหมือนยิงนัดเดียวได้นกสองตัว

'ว่าแล้วเชียว'

สาวลูกครึ่งถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะคาดเอาไว้แล้วว่า สาวหน้าคมต้องตัดสินใจแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ใจอ่อนและขี้เกรงใจคนอย่างที่สุด จึงหันไปถามคนท้า

“ที่ไหน? เมื่อไหร่ดี หมอมา?”

สัตวแพทย์สาวยิ้มร่าเต็มหน้า ยินดีอย่างยิ่งที่จะได้ประลองกับนายหญิงเพื่อแก้มือจากความพ่ายแพ้หลายครั้งหลายหน

“ตอนนี้เลยได้ไหม? ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว”

หมอสาวไม่พูดเปล่า ถูสองมือไปมาด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า เหมือนเด็กๆ ที่กำลังจะได้ของเล่นถูกใจ

แองเจิลเม้มริมฝีปากบางแทบเป็นเส้นตรง ใช้เวลาคิดไม่กี่วินาทีก็ตอบออกไป

“ก็ดีเหมือนกัน จะได้จบๆ”

หล่อนไม่ชอบทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ ถ้าจะทำก็ลงมือเลย ไม่ต้องมามัวท่ามากยึกยักเสียเวลา

“ฟ้าห้ามออมมือให้พี่เด็ดขาด ตกลงไหม?”

กันทิมากำชับเสียงเข้ม พลางยื่นมือเรียวออกมาข้างหน้า เพื่อทำสัญญา

สาวลูกครึ่งยิ้มจางๆ แต่นัยน์ตาคู่สีฟ้าสวยดูดุดันจริงจัง ยื่นมือไปสัมผัสกับมือของผู้ท้าชิง

“แน่นอนอยู่แล้ว”

'โอ้โฮ! อะไรจะจริงจังกันขนาดนั้น?'

ณิชากรนึกคลางแคลงใจมากขึ้นกับพฤติกรรมของทั้งคู่ แต่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา

ในตอนแรก เธอเข้าใจว่าสองสาวนี้น่าจะเป็นเพื่อนสนิทกัน หรืออาจเป็นคู่รักกันด้วยซ้ำ แต่กลับตาลปัตรที่ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง จึงนึกเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ถูก

นักข่าวสาวคิดว่า แองเจิลเป็นผู้หญิงที่สวย ติดตาตรึงใจ ลึกลับ และน่าค้นหา ขณะที่หมอสาวดูสวยเฉี่ยวเปรี้ยวจี๊ด ร่าเริง เป็นกันเอง เข้ากับคนง่าย...เป็นอะไรที่แตกต่างกันสุดขั้ว

แต่ลางสังหรณ์ของนักข่าวสาวบอกว่า คนคู่นี้มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกันคือ...ความน่ากลัว

'สองคนนี้เป็นใครกันแน่?'

OoXoO

ขอบคุณนะคะสำหรับการติดตาม

สำหรับอีบุคกำลังลุ้นให้เสร็จทันภายในเดือนนี้นะคะ อดใจรอกันนิดนึง

สำหรับหนังสือ ตั้งใจจะเปิดจองประมาณกลางเดือนนี้ค่ะ ติดตามข่าวสารได้ทีนี่ หรือที่ 'เพจนิ้วนาง' นะคะ

https://www.facebook.com/Nuinang321

ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักกันทุกคนนะคะ