Inescapable? สุดห้ามใจรัก? ตอนที่ ๗ (Yuri)

๗

สุดท้ายแพรวาต้องขับรถเบนซ์อเนกประสงค์สีดำ กลับบ้านเร็วกว่าที่คิดไว้ หลังมารดาโทรมาเร่งเพราะคิดถึงหลานแฝดจะแย่ เมื่อจอดรถสนิทหล่อนลงไปเปิดประตูรถ

“ไปหาคุณยายค่ะ อย่าลืมไหว้สวยๆ นะคะ” หล่อนกำชับเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง

หลังแพรวาอุ้มสองพิมพ์ลงจากรถ เด็กทั้งคู่ก็วิ่งแข่งกันไปหาญาติผู้ใหญ่ที่นั่งบนโซฟาใหญ่ในห้องรับแขก

“คุณยายขา” / “คุณยาย” สองเสียงแหลมตะโกนแข่งกัน ทำให้บ้านที่เงียบเหงาหนึ่งวันกลับสู่สภาวะวุ่นวายอีกครั้ง...เหมือนที่เคยเป็น

“ดาวเดือนหลานยาย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง” เพียงขวัญพึมพำถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขณะโอบกอดหลานทั้งสองแน่น ด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง น้ำตาซึมขอบตายินดีที่เด็กแฝดกลับมาอย่างปลอดภัย

หลังกอดจนพอใจ เพียงขวัญก็ผละออกห่างจากหลานสาว เพื่อมองหน้าชัดๆ ราวกับไม่ได้เจอกันนานมาก สองพิมพ์ยิ้มหวานกว้างหน้าแฉล้ม ดูสบายดีไม่ทุกข์ร้อนใจ ทำให้เธอสบายใจและโล่งใจไปพร้อมๆ กัน ก่อนปล่อยให้เด็กสองคนไปเล่นที่พรมข้างๆ โซฟาตามอัธยาศัย

แพรวาที่นั่งเก้าอี้เดี่ยวข้างๆ มารดา สายตาจับจ้องใบหน้าที่มีริ้วรอยตามวัยที่สูงขึ้น ซึ่งตอนนี้มีน้ำใสๆ ไหลรินออกมาเปื้อนแก้ม บ่งบอกถึงความปิติยินดีมากมายที่ได้ทายาทตัวน้อยอันเป็นที่รักกลับคืนมา โดยไม่มีร่องรอยบุบสลาย

เพียงขวัญยกหลังมือปาดน้ำตาทิ้ง จ้องวงหน้าสวยของลูกสาว

“แม่ดีใจจริงๆ นะแพร” พูดได้เพียงแค่นั้น ก็หยุดเสียเฉยๆ อ้ำอึ้งพูดไม่ออก

“ค่ะแม่” หล่อนรับคำ เข้าใจความรู้สึกของมารดาเป็นอย่างดี เป็นอารมณ์เดียวกันกับตอนที่หล่อนรู้ว่า ลูกๆ ของตนปลอดภัย

“เล่าให้แม่ฟังอย่างละเอียดทีสิ แม่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? แล้วใครเป็นคนช่วยเดือนกับดาวไว้?” เธอได้ฟังคร่าวๆ จากสามี แต่ไม่ละเอียดจึงมาซักลูกสาวแทน

แพรวาเล่าตามที่ได้ยินจากโยธกากับจุฑามาศ รวมถึงเล่าด้วยว่าบิดาคิดจะให้รางวัลอะไรกับนักวิจัยสาว

“ก็ดีสิ แม่อยากรู้จักคุณโยธกาเหมือนกัน” เพียงขวัญพูดสิ่งที่คิดออกมา แม้จะรู้สึกว่า ‘การเลี้ยงอาหารหนึ่งมื้อ’ มีค่าน้อยมากเมื่อเทียบกับการที่สาวร่างสูงช่วยดูแลหลานสาวทั้งสองให้

แพรวานั่งคุยกับมารดาอยู่สักพัก ประมุขของบ้านก็กลับมาพอดี แล้วทั้งหมดก็เริ่มรับประทานอาหารค่ำด้วยกันอย่างมีความสุข

หลังทานจนอิ่มหนำสำราญ การถามไถ่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็เริ่มต้นขึ้น

“ที่บ้านแม่โยมีตัวต่อเลโก้แบบนี้ด้วยค่ะ” พิมพ์เดือนเล่า หลังโดนคุณตาตะล่อมถามกึ่งชวนคุย

“ใช่ค่ะ แม่โยมีตั้งหลายชุดแน่ะ” พิมพ์ดาวพูดเสริมอย่างร่าเริง ส่งยิ้มกว้างเมื่อคิดถึงตัวต่อหลายแบบที่ตั้งเรียงในบ้านของโยธกา

'แม่โยเหรอ?'

คำว่า ‘แม่โย’ สะดุดหูเพียงขวัญมากเป็นพิเศษ ปกติหลานๆ ของเธอไม่ค่อยจะยอมรับใครง่ายๆ ทำให้สงสัยว่าโยธกาทำอย่างไรสองพิมพ์ถึงได้หลงใหลได้ปลื้มถึงขนาดนี้?...ทั้งที่รู้จักกันแค่เพียงวันเดียว

“แล้วเมื่อวาน แม่โยป้อนอะไร ให้เดือนกับดาวทานคะ? ร่างบางถามลูกสาวบ้าง

“ไข่เจียวกับไข่ตุ๋นค่ะ แม่โยทำให้พวกหนูทาน” แฝดน้องตอบอย่างฉะฉานยิ้มร่า

“อร่อยไหมคะ?” หล่อนถามต่อ

“อร่อยค่ะ เหมือนที่แม่แพรทำให้ทานเลย” คราวนี้เป็นแฝดพี่ตอบ

'ขนาดนั้นเชียว?'

หล่อนคิดสงสัย ไม่อยากเชื่อว่า เธอคนนั้นจะทำกับข้าวอร่อย ดูแล้วไม่เหมือนแม่บ้านแม่เรือนเท่าไหร่

ผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ รู้สึกได้ถึงความใจดีของโยธกาที่เอาใจใส่หลานๆ ของตนดีมาก

“แล้วตอนเช้าล่ะ แม่โยให้ทานอะไร?” ร่างบางถามคำถามต่อไป

“ไข่ดาวกับนมสดค่ะ” พิมพ์ดาวตอบ

“แล้วก็ไปทานเค้กด้วยค่ะ ที่ร้านน้ามาศ” แฝดน้องเสริม เธอติดใจขนมเค้กร้านน้ามาศมาก ทานเสียจนหมดเกลี้ยง

“ใช่ อร่อยมาก” แฝดพี่พยักหน้าหงึกๆ

“น้ามาศ?” เพียงขวัญถามขึ้นอย่างสับสน ว่าใครกัน?

“คุณจุฑามาศค่ะ เป็นเพื่อนคุณโยธกา เจ้าของร้าน Lily Cake & Beverage ที่อยู่ใกล้ๆ กับบริษัท” แพรวาอธิบายให้มารดาฟัง

“อ๋อ นึกออกแล้วขนมร้านนี้อร่อยจริงๆ” เพียงขวัญเคยแวะไปทานเองสองสามครั้ง ช่วงหลังถ้ามีจัดเลี้ยงน้ำชามักจะให้สาวใช้ไปซื้อมา เพราะเพื่อนๆ เธอติดใจกันหลายคน

“ท่าทางคุณโยธกา จะตามใจเจ้าสองคนนี้น่าดูเลยนะเนี่ย” สิทธาพูดติดตลก นึกถูกชะตากับนักวิจัยสาวมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากฟังว่าดูแลหลานของเขาดีเกินคาด

ชายสูงวัยมองออกว่า หญิงสาวคนนี้เป็นคนที่ฉลาดมาก แม้จะได้พูดคุยแค่ไม่กี่คำ แต่ขณะเดียวกันก็ดูซื่อๆ ไม่มีพิษภัยเล่ห์เหลี่ยมร้ายกาจ เหมือนหลายคนในวัยเดียวกัน เขาอยากรู้จักหญิงสาว ถึงขั้นสั่งเลขาฯ เอาประวัติของโยธกามาให้อ่าน

ลางสังหรณ์สิทธาเชื่อว่า...เธอเป็นคนดีที่ไว้ใจได้

“น่ารักน่าชังแบบนี้ ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะมีแต่คนตามใจ” ภรรยาของเขาพูดเข้าข้างหลานตัวน้อย ยิ่งฟังก็นึกสนใจโยธกามากขึ้น มีไม่กี่คนที่ทำให้สองพิมพ์ปลื้มได้ขนาดนี้ภายในเวลาสั้นๆ

“ก็จริงนะ” เขาหัวเราะเบาๆ

ผู้ใหญ่ทั้งสองดูอารมณ์ดี ผิดกลับเมื่อวานลิบลับ ดูเหมือนว่าเด็กแฝดเป็นคนสำคัญ เป็นศูนย์กลางความรักและความสุขของครอบครัวนี้

“แม่แพรขา” แฝดน้องเรียกชื่อมารดาคนสวยด้วยสุ้มเสียงออดอ้อน

“ว่าไงคะ?” หล่อนหันไปถามพิมพ์เดือน

“เดือนอยากได้ตุ๊กตาตัวใหญ่ๆ แบบของแม่โย ได้ไหมคะ?”

แพรวาทำหน้างงๆ กับคำพูดของลูกสาว

'พูดแบบนี้ แล้วแม่จะรู้ไหมคะว่าตัวอะไร?'

“หน้าตาเป็นยังไงคะ?” ร่างบางถามอย่างสนใจ

“เป็นหุ่นยนต์ถือดาบ ตัวสูงขนาดนี้” แฝดน้องอธิบาย โดยทำท่าทำทางประกอบ

“อีกมือถือโล่ด้วยค่ะ โล่อันใหญ่ๆ” แฝดพี่พูดเสริม

“ตัวสีฟ้า สีขาว และก็มีสีแดงด้วยค่ะ” พิมพ์เดือนเล่าต่อ

“มีเขาด้วยค่ะ” พิมพ์ดาวพูดเสริม

“เหรอคะ” แพรวาหันฟังลูกสองคนที่นั่งประกบซ้ายขวาไปมา แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่า...ตุ๊กตานั้นคือตัวอะไร?

'สงสัยไปถามคุณโยธกา...น่าจะง่ายกว่า'

หล่อนสรุปในใจ ยิ่งฟังยิ่งงงสับสนจนเดาไม่ถูก ปกติร่างบางไม่ดูหนังหรือการ์ตูน เว้นแต่จะซื้อแผ่นหนังวอลท์ ดีสนีย์มาให้ลูกสาวเท่านั้น

ขณะที่แพรวากำลังตั้งใจฟังลูกแฝดแข่งกันพูด บิดากับมารดาก็นั่งคุยกันเบาๆ

“คำก็แม่โย สองคำก็แม่โยเลยนะ ตั้งแต่กลับมา” ผู้อาวุโสของบ้านเอ่ยแซวหลานทั้งสองกับภรรยา

“คุณโยธกานี่เป็นคนยังไงกันคะ?” เพียงขวัญกระซิบถามสามีด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มแก่ ไม่เคยเห็นหลานติดใครขนาดนี้แม้กระทั่งพี่เลี้ยงที่ดูแลกันมานานแรมปี

“อายุย่าง ๒๖ สูงประมาณ ๑๗๐ ได้ เป็นนักวิจัยอยู่แล็บ ๔ ไอคิว ๑๕๐ จบปริญญาตรีโทได้เกียรตินิยมอันดับ ๑ ทั้งคู่ เข้ามาทำงานที่บริษัทเราปีกว่า นิสัยดูซื่อๆ ไว้ใจได้ ที่สำคัญคือ หน้าตาสะสวย รูปร่างดีพอจะเป็นนางแบบได้เลยล่ะ”

“ขนาดนั้นเชียว” คนฟังทำเสียงแปลกใจ น้อยครั้งที่จะได้ยินสามีชมผู้หญิงแบบนี้

“ไว้เจอตัว คุณก็ลองดูเองแล้วกัน” เขาบอกอย่างอารมณ์ดี

“แล้วคุณคิดว่า ยายแพรจะคิดยังไงกับ...” พูดละไว้ในฐานที่เข้าใจกันสองคน

“คงต้องดูกันต่ออีกหน่อย” สิทธาพูดเป็นนัยๆ เรื่องหัวใจเป็นเรื่องที่เข้าใจยาก และบังคับฝืนใจกันไม่ได้

“ฉันอยากให้ยายแพรมีความสุข เหมือนคนอื่นเขาบ้าง” เพียงขวัญเปรยขึ้น ด้วยความรักและเป็นห่วงเลือดเนื้อเชื้อไขอย่างที่สุด ตามประสาคนเป็นพ่อเป็นแม่ ซึ่งไม่จำกัดเลยว่าลูกสาวจะคบหากับเพศใด เธอเปิดกว้างให้อิสระเต็มที่กับแพรวา

“แต่คนนั้นก็ต้องรักและเอ็นดูหลานๆ ด้วย” ผู้เป็นภรรยาพูดต่อ

ประโยคนี้เป็นเงื่อนไขสำคัญ ที่ทำให้แพรวาไม่ยอมตกลงปลงใจกับใครเลยสักคน คนส่วนใหญ่ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหล่อน มักจะ ‘ยอมรับ’ ลูกแฝดไม่ได้...คนแบบ Love me, Love my daughters ช่างหาได้ยากยิ่งกว่าการงมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก

แต่ร่างบางก็หาแคร์ไม่หากต้องอยู่เป็นโสดไปตลอด สำหรับหล่อนสองพิมพ์คือคนสำคัญที่สุด เป็นแก้วตาดวงใจ เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นยิ่งกว่าชีวิตของแพรวาเลยทีเดียว

“หลังผ่านเรื่องร้ายๆ คราวนี้ อาจจะเป็นโชคดีของบ้านเราก็ได้นะ...ใครจะรู้” หัวหน้าครอบครัวพูดกับคู่ชีวิต ก่อนโน้มตัวไปจูบหน้าผากของอีกฝ่ายเบาๆ ยังคงแสดงความรักสม่ำเสมอเหมือนเพิ่งแต่งงานกัน

“ขอให้เป็นแบบนั้นจริงๆ เถอะค่ะ” เพียงขวัญยิ้มสวยให้เขา เอื้อมมือไปกุมมือหนาของสามีไว้

ทั้งสองหันมองแพรวาที่คุยกับหลานๆ ด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความรักและความอบอุ่น

...สำหรับทั้งคู่ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า ‘ครอบครัว’ อีกแล้ว

OoXoO

สำหรับท่านที่สนใจหนังสือ ก็สั่งจองได้นะคะ
ในหน้า 'สินค้า' ค่ะ ถึง 6 ตค 58 นะคะ
ส่วนอีบุค รับรองว่าได้โหลดกันก่อนสิ้นเดือนนี้แน่นอนค่ะ

ขอบคุณอีกครั้ง พบกันตอนต่อไปนะคะ

นาง

OoXoO

Create Date : 06 กันยายน 2558		1 comments
Last Update : 6 กันยายน 2558 17:37:41 น.
Counter : 1042 Pageviews.
Share Tweet