รักออกฤทธิ์! Seductive Smile! บทที่ ๑๐ (YURI)

๑๐

สินาถกับเพื่อนสนิทสองคนก้าวเข้ามาในงานเลี้ยงศิษย์เก่าโดยไม่ลืมส่งยิ้ม และทักทายกับผู้คนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันมานาน อาทิเหล่าอาจารย์ที่เคยประสิทธิ์ประสาทวิทยายุทธ์ในครั้งวัยเยาว์ก่อนจะปีกกล้าขาแข็งเช่นทุกวันนี้ รุ่นพี่รุ่นน้องและพ้องเพื่อนที่ไม่ค่อยจะได้เจอะเจอกัน

ก่อนเวลาแสดงประมาณครึ่งชั่วโมง พิจิตรานำสินาถกับอินทุอรมานั่งโต๊ะแถวสองที่จองเอาไว้ซึ่งมีเพื่อนร่วมโต๊ะที่ไม่ค่อยได้เจอหน้านักรวมถึงคนที่พวกเธอไม่ถูกชะตาด้วยเท่าไหร่นั่งอยู่ก่อนหน้า

สงสัยจะก้าวเท้าออกจากบ้านผิดข้าง

ผู้จัดการสาวคิดในใจ ก่อนทรุดนั่งเก้าอี้ว่างตรงกลางโดยเพื่อนสองคนประกบซ้ายขวา

“ได้ข่าวว่า ตอนนี้ไปเป็นผู้จัดการนางแบบเหรอสินาถ?” หนึ่งในเพื่อนเรียนกระลิ้มกระเหลี่ยถามอย่างสนใจ ตรีภพเป็นพวกเจ้าชู้ที่ไก่แจ้ไม่กล้าท้าสู้มีเมียหนึ่งลูกสาม กิ๊กนับไม่ถ้วน เป็นเจ้าของบริษัทส่งออกที่รับมรดกจากพ่อแม่ ชอบทำตัวเป็นเสี่ยกระเป๋าหนักเอ็นดูสาวๆไปทั่ว

“ใช่” จำใจตอบตามมารยาท ร่างสูงไม่อยากเสวนากับหมอนี่นัก ด้วยรู้สรรพคุณดีตั้งแต่สมัยเรียนว่าแจกขนมจีบเรี่ย ราดขนาดไหน คบซ้ำคบซ้อนเปลี่ยนสาวไม่ซ้ำหน้าทุกเดือน

“สวยไหมเด็กเธอน่ะ? ถ้าอยากได้ลำไพ่พิเศษก็บอกฉันนะ ฉันทิปหนักทุ่มไม่อั้น”ชายหนุ่มโพล่งออกมา ชนิดส่อเจตนาไม่ชอบมาพากลอ้าปากแล้วเห็นไปถึงกระเพาะลำไส้เลยทีเดียว

ไอ้บ้านี่!

สินาถสบถในใจ หงุดหงิดคนถามไม่น้อยที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นแก้เบื่อแก้เหงา ทำราวกับสตรีเพศเป็นทาสในเรือนเบี้ยเหมือนร้อยปีก่อนได้แต่หวังว่าเวรกรรมที่ตรีภพก่อมากมายจะไม่ไปตกกับลูกสาวสามคนของเขา

“ยุ่งอะไรด้วย!” ผู้จัดการสาวกระชากเสียงดังกว่าปกติ ไม่ชมชอบคนหลายใจอยู่เป็นทุนเดิม นึกอยากจะเอาน้ำเย็นสาดหน้าหล่อของเขาสุดๆแต่ยั้งใจเอาไว้ ไม่อยากโด่งดังเรื่องทางลบด้วยเรื่องไร้สาระต่อหน้าประชาชี

...คนบางคนก็ต่ำเกินกว่าจะเสวนาด้วย

“ฉันก็แค่อยากรู้ ไม่มีอะไรสักหน่อย”เขารีบแก้ตัวพัลวันร้อนตัวสันหลังหวะหลังโดนสายตาเพื่อนร่วมโต๊ะหลายคนจ้องเขม็งมาแบบจับ ผิด

เพื่อนร่วมสถาบันพอรู้กิตติศักดิ์ของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างดีว่ามีจิตสำนึกไม่ค่อยเยอะ

...หากเป็นนิสัยคงพอปรับเปลี่ยนให้ดีได้แต่สันดานคงหยั่งรากลึกเกินจะขุดมาขัดเกลา

“หุบปากไปเลย ไม่งั้นฉันจะหาอะไรยัดปากหมาๆ ของนายแทน”พิจิตราที่นั่งฟังอยู่ตั้งแต่ต้นพูดแทรกเสียงเย็นขึ้นอย่างเหลืออดออกหน้าปะทะกับเขาแทนเพื่อนซี้ ความขึ้งโกรธพุ่งพรวดตั้งแต่ได้ยินคำถามแรกของตรีภพ

ยายพวกนี้คนหรือเปล่า?...ดุหยั่งกับแม่เสือ!

ชายหนุ่มหน้าเสีย ไม่กล้าขยับปากพูดอะไรอีก ด้วยเกรงจะได้ขนมตุ๊บตั๊บจริงๆสอดส่ายสายตาหาทางย้ายไปโต๊ะอื่น เสียวสันหลังที่จะกินร่วมโต๊ะกับแก๊งค์สามสาว

“ฉันย้ายไปโต๊ะอื่นดีกว่า กินโต๊ะนี้คงไม่อร่อย” ตรีภพพูดแก้เก้อก่อนลุกออกไป

อินทุอรที่นั่งเก้าอี้ติดกับสาวร่างสูง บีบมือของสินาถไว้เบาๆเป็นเชิงเตือน ไม่อยากให้เพื่อนต้องขุ่นเคืองใจกับคนพรรค์นี้

สาวผมสั้นหันมาสบตากับเพื่อนเป็นเชิงบอกว่า ‘ไม่เป็น ไร’ ก่อนมองตามแผ่นหลังของเพื่อนชายปากเสีย ที่ลุกไปนั่งโต๊ะอื่นอย่างโล่งอกที่ไม่มีการวางมวยกันในงาน

ไปซะได้ก็ดี

บรรยากาศในโต๊ะผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดหลังตัวป่วนยอมล่าถอยไปนั่งโต๊ะอื่น

“เดี๋ยวมีการแสดงของชมรมนาฏศิลป์สองชุด ใช่ไหมจิต?”หนึ่งในเพื่อนร่วมโต๊ะที่เป็นอาจารย์รุ่นพี่หันมาถามพิจิตรา

“ค่ะ ละครเวทีเรื่องหนึ่งช่วงท้ายเป็นการแสดงดนตรีค่ะ” อาจารย์สาวตอบอย่างคล่องแคล่วเธอเป็นหนึ่งในผู้ช่วยขายบัตรให้กับเหล่าศิษย์เก่าของมหา’ลัย จึงต้องพอรู้รายละเอียดของงานบ้างซึ่งรายได้ของงานปีนี้จะหาทุนเพื่อสร้างอาคารเรียนใหม่ เพื่อรองรับนักศึกษาที่เพิ่มมากขึ้น

สินาถหยิบแผ่นพับที่ได้รับแจกตอนเข้างานมาพลิกอ่านเพื่อดูว่ามีอะไรน่าสนใจบ้างในคืนนี้ ตั้งตารอดูการแสดงของพิมพ์อัปสรใจจดใจจ่อ

น้องพิมพ์จะแสดงชุดไหนนะ?

“ว่าแต่แกได้เด็กใหม่มาหรือยัง?” อินทุอรกระซิบถามเพื่อนสนิทเรื่องงานอย่างเป็นห่วง

“ได้แล้ว กำลังเทรนอยู่ ว่าจะไปพักร้อนเลยอดเลย”คนถูกถามเอียงคอไปตอบ

“ดีจังเลย” ครูดนตรีเอ่ยเสียงสดใส มองโลกในแง่บวกสุดๆ “หวังว่าคงนิสัยดีไม่เป็นแบบคนก่อนๆ หรอกนะ”

“คงไม่หรอกอิน” สินาถพูดตอบอย่างเร็วไม่คิดคลางแคลงสงสัยในตัวนางแบบใหม่แต่อย่างไร แม้จะรู้จักกับพิมพ์อัปสรไม่นานนักแต่เธอเชื่อใจว่า หล่อนเป็นเด็กดีใช้ได้เลยทีเดียว

“มั่นใจขนาดนั้นเชียว” พิจิตราถามอย่างประหลาดใจไม่บ่อยที่เห็นเพื่อนอยู่ในท่วงท่าสบายๆ เมื่อพูดถึง ‘เด็กในปกครอง’ คนใหม่

แปลก!

อินทุอรนึกคล้ายๆ กับอาจารย์สาว แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไร

“ไว้จะแนะนำให้รู้จักนะ” ผู้จัดการสาวบอกกับเพื่อนสนิทเป็นเชิงตัดบทว่า‘ไว้คุยกันทีหลัง’ ซึ่งแน่นอนว่า สองสาวเข้าใจความนัยนี้

“อือ” พิจิตรารับคำ

ทั้งหมดไม่ได้จะสนทนาอะไรต่อเสียงโฆษกข้างเวทีประกาศเชิญประธานในพิธีมาเปิดงานคือผู้บริหารสูงสุดของสถาบันแห่งนี้ ขึ้นมาพูดขอบคุณแขกและทิ้งท้ายด้วยการเชิญชวนให้ศิษย์เก่าร่วมบริจาคเพื่อรุ่นน้องและสถานศึกษา

จากนั้นการแสดงชุดแรกก็เริ่มขึ้น เป็นการรำอวยพรของสมาชิกของชมรมนาฏศิลป์แปดคนแต่งกายสวยงามแบบชุดเทวดานางฟ้าร่ายรำอ่อนช้อยชวนมองหลังเสียงดนตรีไทยบรรเลงกระหึ่ม

“รำสวยเนอะ” สินาถอดจะชมออกมาไม่ได้ หลังพินิจพิจารณาดูอย่างละเอียดแล้วว่าไม่มีพิมพ์อัปสรแสดงอยู่ในชุดนี้

“ใช่ แต่รำอีกชุดจะน่าดูกว่านี้อีก” พิจิตราเอียงคอกระซิบบอกในฐานะที่เคยไปชมเบื้องหลัง

“งั้นเชียว” สาวร่างสูงพึมพำ

“คอยดูสิ” อาจารย์สาวยักคิ้วแบบกวนๆ ให้อีกฝ่าย ก่อนพูดอวด“ชุดต่อไปลูกศิษย์ฉันเอง”

หืม! อย่าบอกนะว่า น้องพิมพ์เป็นลูกศิษย์จิตด้วย

สินาถนึกสังหรณ์ใจ แต่ก็ไม่แปลกใจหากเป็นเรื่องจริงเพราะรู้ว่าพิมพ์อัปสรเรียนคณะที่เพื่อนสนิทสอนอยู่ ก่อนหันกลับไปดูการร่ายรำบนเวทีต่ออย่างตั้งใจ

เสียงปรบมือดังลั่นห้องประชุม หลังการแสดงชุดแรกจบลงเสียงพิธีกรคนเดิมประกาศการแสดงชุดต่อไป

“ต่อไปเป็นการรำเมขลาล่อแก้วครับ”

เสียงดนตรีไทยดังขึ้นในบทเพลงใหม่นางรำในชุดสวยเยื้องย่างออกมาด้วยท่าทางที่อ่อนช้อยงดงาม แม้ดูเหมือนเชื่องช้าแต่ไม่เนิบนาบ ตามด้วยผู้ชายแต่งยักษ์รามสูร การแสดงได้สะกดทุกสายตาคนดูไว้

แม้ตัวนางรำบนเวทีจะแปลงโฉม แต่งหน้าแต่งตาจนไม่เหลือเค้าเดิมแต่สินาถรู้ว่านั่นคือ น้องพิมพ์...เด็กปั้นของเธอ

รำได้สวยมากจริงๆ...สมเป็นลูกสาวของโรงเรียนสอนรำ

ผู้จัดการสาวนึกชื่นชมความสามารถของหล่อน

ถ้าไม่ได้เห็นด้วยสองตาของตน เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่า หญิงสาวจะรำเก่งขนาดนี้ตลอดการแสดงสาวผมสั้นไม่อาจละสายตาไปจากพิมพ์อัปสรได้...เหมือนต้องมนตร์สะกด

เธอเหม่อมองหล่อนอย่างหลงใหล และใจลอยไปไกลอย่างลืมตัวสินาถสะดุ้งรู้ตัวอีกทีตอนจบการแสดงที่ผู้ชมปรบมือสนั่นห้องประชุม ให้กับตัวแสดงมายืนหน้าเวที แล้วไหว้อย่างงดงาม

คุณคนนั้นมาด้วยเหรอเนี่ย?

พิมพ์อัปสรชะงักไปเล็กน้อยหลังเหลือบเห็นสินาถนั่งร่วมโต๊ะอยู่กับอาจารย์หลายคนของตนไม่คิดว่าอีกคนจะมาปรากฏตัวในงานนี้ ก่อนเลี้ยวซ้ายก้าวเข้าไปหลังม่านเพื่อจบการแสดง

“เป็นไงลูกศิษย์ฉัน รำสวยไหม?” พิจิตราเอ่ยถามความเห็นของเพื่อนสนิทสองคน

“รำได้สวยมาก” อินทุอรชมอย่างจริงใจไม่ค่อยเห็นเด็กสมัยใหม่มีฝีมือขนาดนี้ เว้นแต่เรียนด้านนาฏศิลป์โดยตรง

อาจารย์สาวเอียงคอมองสินาถที่นั่งติดกันหลังอีกฝ่ายเงียบเกินจนผิดปกติ

“เป็นไรหรือเปล่านาถ?”

ผู้จัดการสาวทำหน้าเหลอหลาที่ถูกเรียกชื่อ หลุดจากภวังค์ความ คิดที่มีแต่ภาพของนางรำอยู่ในสมองเต็มไปหมด

“อะไรเหรอ?”

อินทุอรกับพิจิตราส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ที่อีกคนไม่รับลูก

“สงสัยจะหลงเสน่ห์นางรำเข้าแล้วล่ะมั้ง” ครูดนตรีแซวเพื่อนออกมาแบบไม่คิดอะไรมาก

ฉึก!

คำพูดนั้นแทงหัวใจสินาถอย่างแรง

พูดอะไรบ้าๆฉันไม่ได้หลงเสน่ห์สักหน่อย

“เปล่าหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ” รีบตอบแก้

“ถ้าแกไม่สบายก็บอกนะ หรือจะกลับเลยก็ได้นะ ฉันไม่มีปัญหา”พิจิตรากล่าวขึ้น โดยถือว่าตนได้ทำหน้าที่เสร็จแล้ว ส่วนจะนั่งดูการแสดงไม่จบก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรยังไงซะหัวหน้าภาควิชาหรือผู้บริหารระดับ สูงคงไม่มาเขม่นเธอแน่

...ผลงานไม่ค่อยเยอะ แค่ขายบัตรไปได้เกือบร้อยใบเท่านั้นเอง

“ฉันไม่เป็นไร” เธอพูดย้ำ ไม่อยากให้เพื่อนเข้าใจผิดไปใหญ่

“โอเค” อาจารย์สาวพึมพำและไม่ซักไซ้ต่อ

ทุกคนทั้งโต๊ะหันไปสนใจกับละครชุดต่อไป ซึ่งเป็นละครย้อนยุคเรื่อง‘พันท้ายนรสิงห์’ ที่กล่าวถึงประวัติศาสตร์สมัยของพระเจ้าเสือ ที่มีผู้ใต้บังคับบัญชาซื่อสัตย์ซื่อตรงต่อหน้าที่ยิ่งกว่าชีวิต

รมยากร!

สินาถนึกชื่อของนางเอกที่ดูสวยใสมีเสน่ห์ไม่น้อยในชุดหญิงสาวชาวบ้านรับบทเป็นภรรยาของพันท้ายฯ

“นางเอกชื่อรมยากร ตอนปีหนึ่งเคยเป็นดาวคณะ ตอนนี้จบไปแล้วเป็นรุ่นพี่นางรำเมื่อกี้นี่ก็ลูกศิษย์ฉันเหมือนกัน” พิจิตราพูดเปรยขึ้นอย่างอวดๆ ที่มีลูกศิษย์สวยๆ หลายคน“ฉันยังเคยเชียร์ให้ไปสมัครเป็นนางแบบเลยนะ น่าจะเหมาะ”

คิดไม่ถึงรมจะเป็นลูกศิษย์จิตด้วย

ผู้จัดการสาวรู้จักหญิงสาวมาก่อน แต่วันคัดตัวไม่ได้เลือก เพราะอยากได้พิมพ์อัปสรแค่คนเดียวขณะที่ยุพาเลือกน้องคนนี้ไป

“ตอนนี้น้องเขาเป็นนางแบบแล้วล่ะที่ VK เพิ่งสัมภาษณ์วันก่อน” สาวผมสั้นหันไปกระซิบกับเพื่อนสนิทให้ได้ยินแค่สองคน

“จริงเหรอ?” อาจารย์สาวเบิกตากว้าง ยินดีกับสิ่งที่ได้ยิน

“อือ เด็กของยุพาน่ะ” สินาถขยายความ

“อ้าว ทำไมไม่ใช่เด็กของแก?” ถามต่ออย่างไม่เข้าใจ

“เปล่า ฉันเลือกคนอื่น”

“เลือกใคร?”

“ไว้ค่อยคุย รับรองแกรู้จักแน่” ร่างสูงตอบแบบกำกวม

ฉันรู้จัก?

พิจิตราแปลกใจหนักขึ้นไปกว่าเดิมว่าเด็กใหม่ของเพื่อนคือใคร? ยังนึกไม่ออกว่าใครกันที่มีคุณสมบัติเหนือกว่าอดีตดาวคณะคนนี้?

ในสายตาของอาจารย์สาวที่เป็นผู้หญิงด้วยกันและมองแบบไม่ลำเอียง ยังคิดว่า รมยากรมีเสน่ห์แทบจะทุกมุมมอง อนาคตนางแบบชื่อดังไม่ไกลเกินเอื้อมแต่ทำไมผู้จัดการนางแบบมือหนึ่งของ VK Models ถึงไม่เลือก?

...มันชวนสงสัยจริงๆ

สินาถยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากตัวเอง เป็นเชิงห้ามไม่ให้พิจิตราถามต่อเกรงเสียงคุยจะไปรบกวนคนอื่นที่กำลังอินกับละครอิงประวัติศาสตร์บนเวทีที่ยามนี้อินทิราจ้องเขม่งตามประสาแฟนประจำละครหลังข่าว

อินสมชื่อจริงๆ คุณอินทิรา

ผู้จัดการสาวนึกขำครูดนตรีที่ชื่นชอบละครน้ำเน่าเหลือเกินชนิดห้ามโทรศัพท์ไปรบกวนเวลาดูหนังเด็ดขาด โดยให้เหตุผลว่า ‘เดี๋ยวขาดตอนดูไม่สนุก’จนเป็นที่รู้กันในคนคุ้นเคยว่า หากจะคุยกับหญิงสาวคนนี้ ต้องโทรก่อนสองทุ่มครึ่งของทุกวัน

ทำไมต้องมีความลับเยอะด้วย?

อาจารย์สาวงงกับพฤติกรรมแปลกๆ ของอีกฝ่ายไม่น้อย จึงตั้งใจรอจังหวะเหมาะค่อยเค้นคำตอบจากสินาถทีหลัง

การแสดงละครดำเนินต่อจนจบ เรียกน้ำตาจากผู้ชมได้ไม่น้อยหลายคนต้องยกทิชชูขึ้นมาซับ ซาบซึ้งไปกับพันท้ายฯ ที่กล่าวร่ำลาเมียรักกอดกันกลมหลั่งน้ำตา ก่อนไปสละชีวิตเพื่อรักษาความถูกต้องเอาไว้

...ไม่รู้ว่าในปัจจุบัน จะมีสักกี่คนที่จิตใจหาญกล้าแบบนี้

ม่านบนเวทีถูกปิดลงไปพร้อมเสียงปรบมือดังกระหึ่มไปทั่วห้องประชุมเสียงผู้ชมเซ็งแซ่เอ่ยถึงละครเวทีที่เพิ่งจบลงอย่างชื่นชม แสงไฟได้ถูกเปิดสว่างขึ้นอีกครั้งอาหารและเครื่องดื่มถูกทยอยนำมาเสิร์ฟแต่ละโต๊ะ โดยสั่งมาจากภัตตาคารจีนชื่อดัง

ขณะที่บนเวทีมีการขนเครื่องดนตรีหลายชิ้นขึ้นไปตั้ง เพื่อการแสดงชุดสุดท้าย

หลังตักอาหารชิมไปหลายคำ พิจิตราก็ถามความเห็นของเพื่อนร่วมโต๊ะแบบไม่เจาะจง

“เป็นไงคะงานปีนี้?”

“พี่ว่า ปีนี้พิเศษกว่าปีก่อนๆ การแสดงดีทุกชุด แถมอาหารอร่อยมาก”อาจารย์อาวุโสที่สุดในโต๊ะตอบขึ้นก่อน

“ใช่ พี่ก็คิดอย่างนั้น” คนที่นั่งติดกับคนแรกตอบขณะที่อีกสองคนพยักหน้าแทนคำตอบ

“ฉันชอบละครนะ แสดงได้เยี่ยมมากเลย นึกว่ามืออาชีพซะอีก” อินทุอรแสดงความเห็นออกมาอย่างชื่นชม

พิจิตราเอียงคอไปถามสินาถที่นั่งทานเงียบๆ ผิดจากปกติที่ทานกับกลุ่มเพื่อนที่พอจะได้ยินเสียงบ้าง

“แล้วแกล่ะนาถชอบอะไร?”

ชอบรำของน้องพิมพ์

เธอได้แต่คิด ปากก็ตอบไปว่า

“ก็ดีทุกชุดนะ แต่ฉันชอบรำวันนี้สวยทั้งสองชุดเลย” ผู้จัดการสาวตอบรวมๆไม่เจาะจงว่าชอบชุดไหนเป็นพิเศษ ไม่อยากให้เด็กปั้นต้องถูกเพ่งเล็งมากเกินไป ประกอบกับเชื่อว่าหล่อนคงไม่ชอบใจนักหากข่าวการเป็นนางแบบแพร่ออกเร็วเกินไปจึงปิดปากสนิท

...จะว่ากันแล้วทักษะการฟ้อนรำกับทักษะการแสดงมีความยากง่ายในการฝึกฝนต่างกันมากแบบแรกต้องหัดตั้งแต่เด็กต่อเนื่องยาวนาน ขณะที่แบบสองเรียนตอนโตได้ และที่สำคัญนาฏศิลป์คือเป็นการสืบทอดมรดกวัฒนธรรมไทยอีกด้วย

ถ้าจะบอกว่าสินาถมีความอนุรักษ์นิยมอยู่ในตัวก็ไม่ผิดนัก ก่อนหน้านี้สาวร่างสูงเคยช่วยเดินแบบฟรีหลายครั้งเพื่อโปรโมทสินค้าไทยไปตลาดต่างประเทศ ด้วยเธอคิดว่า ‘หากไทยไม่ช่วยไทย แล้วใครจะมาช่วยเรา’

...ไม่ใช่คนไทยไม่เก่ง

...ไม่ใช่คนไทยสู้ต่างชาติไม่ได้

...ไม่ใช่คนไทยฉลาดไม่พอ

...แต่เราต้องการความสมัครสมานกลมเกลียวกันมากกว่านี้

แม้มีประชากรไม่ถึงร้อยล้านคน แต่ถ้าเราช่วยกันคนละไม้ละมือสยามประเทศก็พัฒนาโตแบบก้าวกระโดดได้แบบยั่งยืนได้ ทว่าคนไทยด้วยกันเลือกจะเตะตัดขากันเองสุดท้ายประเทศของเราเลยก้าวๆ ถอยๆ ไม่ไปไหนสักทีในช่วงสิบกว่าปีที่ผ่านมา

เหล่าอาจารย์และเพื่อนที่ทานร่วมโต๊ะ เป็นขุนพยักเห็นพ้องตามผู้จัดการสาวไปด้วย

หลังทานอาหารจนอิ่มหนำในเวลาเกือบสองทุ่มทุกคนก็ล่ำลากันเพื่อแยกย้ายกลับสู่เคหะสถานของตน ระหว่างที่สินาถกับเพื่อนสองคนเดินมาลานจอดรถพลันได้ยินเสียงดังแว่วมาจากอีกด้านที่มีแสงไฟสลัวๆ

“กลับกับพี่ดีกว่าน้องพิมพ์รับรองว่าพี่พาไปส่งถึงบ้านปลอดภัยแน่นอน” เสียงผู้ชายนั้นคุ้นหูสามสาวมาก

“ไม่ต้องเลยพิมพ์กลับกับวิท” ผู้ชายอีกคนตะคอกอย่างไม่พอใจ

“พี่เป็นผู้ใหญ่กว่าน้องชายคนนั้นมากนะครับน้องพิมพ์อยากได้อะไรพี่พร้อมจะให้ได้ทุกอย่าง กลับกับพี่ดีกว่านะครับ”ชายคนแรกยื่นข้อ เสนอออกมาตรงๆ ซึ่งฟังดูไม่น่าไว้ใจนัก

“ไอ้เฒ่าหัวงู” เสียงผู้ชายคนที่สองร้องด่าออกมา

“ปากดีนักนะไอ้หนู”

“ฉันไม่ได้ดีแค่ปากหรอกนะ” อีกคนเอ่ยสวนออกมา

“อย่านะวิท” เสียงผู้หญิงร้องห้ามเพื่อนของตัวเอง

“เสียงหมอนั่น” อินทุอรเป็นคนแรกที่นึกออกว่าเสียงผู้ชายคนแรกคือใคร?...ตรีภพ

คงไม่ใช่พิมพ์เดียวกันหรอกนะ

“ไปดูกันเถอะ” สินาถรีบชวน นึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดี เธอหวังว่า ‘น้องพิมพ์’ในมหาวิทยาลัยนี้คงจะมีหลายคน

“อือ” พิจิตรารับคำ

ทั้งสามคนก้าวเข้าไปยังสถานการณ์ศึกชิงนางแต่ช้าไปก้าวหนึ่งเมื่อวิทวัสปล่อยหมัดตรงเข้าที่แก้มตรีภพเต็มแรงจนเขาล้มจ้ำเบ้ากับพื้น

“วิท!” พิมพ์อัปสรตะลึงร้องเรียกชื่อเพื่อนชายลั่นไม่คิดว่าเขาจะใจร้อน ใช้กำลังตัดสินแบบนี้

“แกกล้าดียังไงมาชกฉัน แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”ตรีภพตวาดขู่ลั่น ยกมือข้างหนึ่งกุมหน้าที่เจ็บ มืออีกข้างชี้นิ้วไปยังคู่กรณี

สินาถพุ่งตัวเข้ามาข้างกายหล่อนที่ยืนตัวสั่นหน้าซีดเผือดก่อนเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“น้องพิมพ์ ไม่เป็นไรนะ”

สาวสวยเงยหน้ามองผู้จัดการของตน ก่อนส่ายหน้าน้อยๆ

“ไม่ค่ะ”

“พวกเธอต้องเป็นพยานนะ มันชกฉันก่อน”ตรีภพที่พยายามลุกยืนอย่างลำบากรีบฟ้องกล่าวโทษ หลังแก๊งค์สามสาวปรากฏตัวแบบไม่คาดฝันด้วยคิดว่ายังไงเสียสามคนนี้ต้องช่วยเขาแน่ จึงอดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจไม่ได้

โชคดีชะมัด!

“เสียใจ ฉันไม่ช่วยนายหรอกนะ นายคิดจะหลอกฟันนักเรียนฉันฉันได้ยินหมดแล้ว” พิจิตรายักไหล่แบบไม่แยแสชายหนุ่ม นึกรังเกียจอีกฝ่ายมากไม่ต่างจากกิ้งกือไส้เดือน

“ฉันก็ไม่ช่วยเหมือนกัน” อินทุอรส่งยิ้มอย่างสมเพชให้เขา

บ้าเอ๊ย!

ตรีภพสบถในใจ ก่อนหันไปหาเป้าหมายสุดท้าย

“เธอจะช่วยฉัน ใช่ไหมสินาถ?” เขาอ้อนวอนเสียงอ่อนหวานแบบไม่กลัวอับอาย

หากแต่ผู้จัดการสาวกลับจ้องเพื่อนชายอย่างเย็นชาและดูแคลนอย่างที่สุด

“ฝันไปเถอะ นายไปพูดท้าทายน้องเขาเอง ฉันได้ยินนะถ้าเขาไม่ชกนายสิแปลก” เธอปรายตามองมายังหล่อนที่ยืนนิ่งเหมือนสติยังไม่กลับเข้าร่างแวบหนึ่งหันจ้องตรีภพด้วยสายตาน่ากลัว “น้องพิมพ์คนนี้เป็นนางแบบของฉัน ฉันมีหน้าที่ต้องดูแลและอย่ามายุ่งกับเธออีกเข้าใจไหม!” ประกาศเสียงเย็น หันกลับไปบอกเด็กปั้นเสียงนุ่มพร้อมกระชับมือนิ่มของอีกฝ่ายเอาไว้

“ไปค่ะกลับบ้าน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

พิมพ์อัปสรเหลือบมองวิทวัส ที่ยืนแข็งทื่อมองหล่อนด้วยสายตาไม่อยากเชื่อราวกับอีกฝ่ายเป็นตัวประหลาดหล่อนไม่พูดอะไร ปล่อยให้สาวร่างสูงจูงมือไปอย่างว่าง่าย

อะไรนะ!

สองสาวสองหนุ่มที่ได้ยินล้วนแล้วแต่ตกตะลึง

คำขู่ของสินาถไม่ได้ทำให้ตรีภพคิดวางมือแต่อย่างใดหากทำให้เขาอยากได้พิมพ์อัปสรมากขึ้นไปอีก ผู้หญิงคนไหนที่ได้มายาก ยิ่งเป็นความเสี่ยงที่น่าท้าทายสำหรับเสือผู้หญิงอย่างเขา

ฉันต้องนอนกับผู้หญิงคนนี้ให้ได้คอยดูเถอะ

OoXoO

เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ หวังว่าคงจะถูกใจกันนะคะ

E book ใกล้เสร็จแล้วค่ะ คาดว่าจะโหลดขึ้น MEB ในเร็ววันนี้

ส่วนหนังสือจองได้ถึงสิ้นเดือนเมษายน สั่งซื้อได้ลิงค์ 'สินค้า' ซ้ายมือบนค่ะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 19 เมษายน 2560		1 comments
Last Update : 19 เมษายน 2560 18:30:52 น.
Counter : 937 Pageviews.
Share Tweet