รักออกฤทธิ์! Seductive Smile! บทที่ ๖ (YURI)

๖

ที่นี่เหรอ!

พิมพ์อัปสรตกใจไม่น้อย เมื่อแท็กซี่พาหล่อนและเพื่อนสนิทเลี้ยวเข้าไปยังอาณาจักรของVK Models ที่ตั้งโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ริมถนนสายหลักของกรุงเทพฯซึ่งมีป้ายโฆษณาของนางแบบชื่อดังหลายคนที่สังกัดอยู่ที่ค่ายนี้ ยั่วเย้าให้สาวๆหลายคนใฝ่ฝันอยากเป็นนางแบบบ้าง

เฮ้อ! นี่ฉันคิดผิดหรือเปล่าที่มา?

นึกบ่นกับตัวเอง

สองสาวก้าวลงจากยานพาหนะหลังชำระค่าโดยสาร ยืนมองตึกตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไปคนหนึ่งตื่นเต้นอยากเข้าไปใจจะขาด ขณะที่อีกคนอยากหายไปจากตรงนั้นโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“น่าตื่นเต้นเนอะ มือฉันเย็นเฉียบไปหมดแล้วล่ะ” นุศราพูดเสียงสั่นๆแบบไม่เก็บอาการไว้เลย ก่อนเอ่ยชวนเพื่อนร่วมทาง“เดี๋ยวเราไปเขียนใบสมัครกันเลยนะพิมพ์”

“ฉันไม่ได้มาสมัคร ฉันแค่มาเป็นเพื่อนนะ อย่าลืมสิ” หญิงสาวรีบค้านรู้สึกคิดผิดอย่างมากที่ไม่ได้ถามรายละเอียดให้ชัดเจนก่อน หลังโดนชวนให้มาเป็นเพื่อนสมัครเป็นนางแบบเมื่อวาน

...ถ้าหล่อนรู้ว่าต้องมาที่นี่จะไม่รับปากเด็ดขาดแต่จะมาเปลี่ยนใจตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว

“เออน่า เขียนๆ ไปเถอะ” เพื่อนคะยั้นคะยอ แล้วคว้าข้อมือของอีกฝ่ายดึงให้ก้าวเข้าไปด้านในอาคารทันที

“เชื่อเลย” สาวแว่นถอนใจยาวอย่างอ่อนใจก่อนคิดถึงสาวร่างสูงที่เจอเมื่อสองวันก่อน

“ฉันมาสมัครแคสติ้งค่ะ ต้องไปทางไหนคะ?”นุศราเอ่ยถามกับประชาสัมพันธ์สาวที่นั่งประจำอยู่ตรงซุ้มใกล้ทางเข้า

“ชั้นสามค่ะ ลิฟต์อยู่ด้านนั้น” เจ้าหน้าที่ผายมือไปทางขวา

“ขอบคุณค่ะ” สาวร่างเล็กส่งยิ้มออกมา แล้วหันมองเพื่อนร่วมทางที่ลอกแลกมองซ้ายมองขวาเหมือนหาใครอยู่จึงอดที่จะสงสัยไม่ได้ “มีอะไรเหรอพิมพ์?”

“เปล่า” หล่อนตอบอย่างเร็ว พยายามกลบเกลื่อนพิรุธเต็มที่

นุศราไม่คิดจะซักไซ้อะไรตอนนี้มากความตอนนี้เธอสนใจการสมัครนางแบบมากกว่า

“ไปเถอะทางโน้น”

หวังว่าคงไม่เจอคุณคนนั้นหรอกนะ

แต่ดูเหมือนว่าคำขอของพิมพ์อัปสรจะไม่เป็นผล เมื่อบังเอิญเจอกับคู่กรณียืนกอดอกทำหน้ามุ้ยประหนึ่งไปรับประทานแตนมาทั้งรัง อยู่ตรงบริเวณหน้าลิฟต์

คิดถึงโจโฉโจโฉก็มา...ฉันจะซวยไหมเนี่ย?

ร่างบางรู้สึกเหงื่อแตกพลั่ก ทั้งที่อากาศชั้นล่างของสถานที่แห่งนี้ติดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบไว้ไม่ทันขยับตัวหนี เพื่อนของหล่อนก็ก้าวเท้ายาวๆ แทบจะผวาไปหาคู่กรณีของพิมพ์อัปสร

“พี่สินาถใช่ไหมคะ?” นุศราทักสาวร่างสูงเสียงใสร่าเริงยินดียิ่งที่ได้เจอกับไอดอลของตน

หืม?

ผู้จัดการสาวเอี้ยวมองคนเรียกชื่อ คลายแขนที่กอดอกลงข้างตัวแล้วยิ้มบางๆ ออกมาอย่างอัตโนมัติ

“ใช่ค่ะ”

“ดีใจจังที่ได้เจอตัวจริง สวยกว่าในรูปอีกนะคะ”เอ่ยชมอย่างปลื้มอกปลื้มใจที่ได้เจอไอดอลของตนตัวเป็นๆนุศราอยากสมัครที่นี่ส่วนหนึ่งก็มาจากผู้หญิงคนนี้

“ขอบคุณค่ะ” สินาถค่อมหัวน้อยๆ รับคำชม ก่อนสายตาคมจะมองเลยไปยังใครอีกคนที่ยืนเก้ๆกังๆ ห่างออกไปหลายก้าว จึงเลิกคิ้วเรียวขึ้นอย่างฉงนสนเท่ห์

มาทำไมล่ะเนี่ย?...อย่าบอกนะว่ามาสมัครกับเขาด้วยหุหุ

เธอเห็นนุศรากวักมือเรียกหล่อน แล้วสาวแว่นก็ค่อยๆเยื้องย่างมาแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก จึงเดาว่าสองสาวมาด้วยกัน แต่สินาถไม่คิดจะถามอะไรกับพิมพ์อัปสรกลัวหน้าแตกอีกจึงเลือกที่จะถามคนตรงหน้าที่ดูเป็นมิตรมากกว่า

“น้องมาสมัครแคสติ้งใช่ไหมคะ?”

“ค่ะ” สาวร่างเล็กตอบพร้อมยิ้มกว้างที่ได้รับความใส่ใจ

“งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่พาไป”

“ขอบคุณค่ะพี่สินาถ”

ทั้งสามขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนที่เป็นชั้นรับสมัครโดยพิมพ์อัปสรทำเฉยเหมือนไม่รู้จักกับสินาถ ไม่ทักทายแม้สักคำเดียวทั้งที่เจอกันมาแล้วสองครั้ง

เย็นชาชะมัดคนอะไร!

ผู้จัดการสาวบ่นในใจที่อีกคนทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ

“เขียนใบสมัคร แล้วแคสติ้งวันนี้เลยหรือเปล่าคะ?” นุศราถามขั้นตอนอย่างกระตือรือร้น เธออยากได้งานนี้แม้ว่าจะไม่ง่ายนัก แต่ก็พร้อมจะลุยและเรียนรู้

...ไม่มีใครเก่งมาตั้งแต่เกิดทุกอย่างต้องฝึกฝนทั้งนั้น

“ใช่ค่ะน่าจะเริ่มก่อนเก้าโมง แต่ผลจะประกาศวันไหนพี่ไม่ทราบค่ะ” สินาถตอบตามที่รู้ ก่อนถามสิ่งที่คาใจออกมา “ตกลงมาสมัครทั้งสองคนเหรอคะ?”

“ค่ะ สองคน” นุศราพยักหน้า

เอ๊ย! ไม่ใช่นะ แกคนเดียวต่างหากนุช

พิมพ์อัปสรดึงแขนเพื่อนที่ตอบไม่ตรงกับความจริง แต่อีกคนก็ไม่ใส่ใจ

ทำเป็นไม่ชอบ ที่แท้ก็มาสมัคร...ปากกับใจไม่ตรงกันจริงๆ

สาวร่างสูงคิดต่อว่าหล่อนในใจ กึ่งหมั่นไส้ที่พิมพ์อัปสรไม่สนใจข้อเสนอที่เธอบอกวันก่อน...ดูถูกกันชัดๆ

เมื่อทั้งหมดออกมาจากลิฟต์ ในชั้นนั้นมีผู้คนนั่งเก้าอี้ และยืนรอกระจายตามจุดต่างๆจำนวนไม่เยอะมาก ด้วยเป็นเวลาเช้ามากของวันธรรมดาประกอบกับการเปิดรับสมัครทำอย่างกะทันหัน

“สมัครทางนี้ค่ะ” สินาถบุ้ยบ้ายไปทางซ้ายเดินลิ่วไปยังโต๊ะรับสมัคร หยิบเอกสารสองชุดส่งให้นุศรารับไป

“กรอกให้ครบทุกช่องนะ แล้วยื่นให้พี่คนนี้เช็คอีกที” เธอกำชับ พลางชี้ไปยังเจ้าหน้าที่สาวที่นั่งประจำอยู่ตรงนั้น“ขั้นตอนที่เหลือเดี๋ยวพี่เขาจะบอกต่อนะ สงสัยก็ถาม”

“ค่ะพี่สินาถ” นุศรารับคำหนักแน่น

ร่างสูงหันไปถามพนักงานคนนั้น ถึงวิรากรเจ้านายของตัวเอง

“น้าวิมาหรือยัง?”

“มาแล้วค่ะอยู่ในห้องประชุม” อีกฝ่ายตอบอย่างฉะฉาน และเป็นมิตรด้วยรู้ว่ามีนัดประชุมเช้านี้ก่อนการคัดตัว

สินาถพยักหน้า มองเวลาที่ข้อมืออีกห้านาทีเจ็ดโมงครึ่ง ก่อนหันกลับมาบอกกับนุศรา

“งั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ แล้วเจอกัน”

“ขอบคุณค่ะ”

“โชคดีนะคะทั้งสองคน” ผู้จัดการสาวกล่าวอวยพรก่อนปรายตามองไปยังพิมพ์อัปสรแวบหนึ่ง

ทั้งคู่สบตากันชั่วอึดใจ

พิมพ์อัปสรแทบลืมหายใจ เมื่อเห็นสายตาที่ดูนิ่งแต่แฝงความไม่พอใจอยู่ในนั้นจนอดที่จะคิดขึ้นไม่ได้

โกรธฉันเหรอ? โกรธอะไร?

แต่หล่อนไม่ทันอ้าปาก สินาถก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปอย่างเร็ว

“ไปหาที่นั่งเขียนกันดีกว่า” สาวร่างเล็กชวนเพื่อน

สาวแว่นทำท่าอิดออดไม่คิดฝันว่าตนต้องมาสมัครเป็นนางแบบด้วยเลยสักนิด

“ฉันไม่ต้องเขียนหรอกมั้ง”

“เอาน่าเขียนๆ ไปเถอะ อย่างน้อยถ้าฉันไม่ได้เป็นพิมพ์ได้ฉันก็ดีใจนะ” นุศราบอกกับเพื่อนกึ่งคาดคั้น

หลังได้ที่นั่ง พิมพ์อัปสรรับใบสมัครไปถือไว้ด้วยสีหน้าไม่สบายใจนักหล่อนไม่อยากเป็นนางแบบแม้แต่น้อย ไม่เคยคิดถึงอาชีพนี้เลยด้วยซ้ำแม้จะรู้ว่างานนี้เงินดีมาก หาง่ายหาคล่อง ไม่ต่างจากเสกเงินเลยก็ตามได้แต่สองจิตสองใจอยู่

เอาไงดีล่ะเนี่ย?

“พี่สินาถนี่เท่ห์เนอะ เห็นในรูปว่าสุดๆตัวจริงนี่ต้องคูณสิบเลย” นุศราเอ่ยชมขึ้นกับพิมพ์อัปสร ด้วยสีหน้าสดใสประหนึ่งเพิ่งเจอกับหนุ่มรูปงามในฝัน

โห ออกนอกหน้าไปนะเพื่อน

หล่อนส่ายหน้ากับอาการหลงใหลได้ปลื้มของเพื่อน ได้แต่เออออไม่อยากขัดคอขัดใจจึงขยับปากตอบไปว่า

“คงงั้นมั้ง”

“นี่ถ้าฉันได้เป็นนางแบบฉันอยากให้พี่เขามาเป็นผู้จัดการให้จัง ที่VK พี่สินาถเก่งสุด” สาวร่างเล็กทำหน้าเคลิ้มๆเหมือนล่องลอยไปกับจินตนาการของตัวเอง ประหนึ่งเธอเป็นเจ้าหญิงและมีสินาถเป็นเจ้าชายเคียงคู่ไม่ห่าง

ฝันอยู่ใช่ไหมคะคุณนุศรา?

พิมพ์อัปสรถอนใจเฮือกกับความเพ้อเจ้อของเพื่อนที่คิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ ทั้งที่เพิ่งกรอกใบสมัครเท่านั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะได้เป็นนางแบบหรือเปล่า?

ว่าแต่นอกจากสัมภาษณ์แล้ว ต้องทำอะไรบ้างเนี่ย?

ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับรายละเอียดการสมัครวันนี้จนกระทั่งส่งใบสมัครที่กรอกแล้วให้เจ้าหน้าที่สาวคนเดิมที่ขอสำเนาบัตรประชาชนไปประกบกับใบสมัครด้วย

“ช่วยกรอกกระดาษด้านหลังด้วยค่ะ”

“เอ่อ ค่ะ” หล่อนพลิกดูกระดาษหน้าหลัง ดวงตาสวยที่มองลอดแว่นถึงกับเบิกกว้างโตจนต้องอ่านข้อความนั้นซ้ำอีกรอบ หน้าร้อนผ่าวกับข้อมูลส่วนตัวที่ไม่คิดอยากเปิดเผยกับใคร

เอ่อ ต้องบอกไซด์กันด้วยเหรอเนี่ยให้ตายเถอะ!

“รีบเขียนเร็วๆ สิ คิวเพียบเลยนะพิมพ์” นุศราเตือนขึ้นหลังเห็นเพื่อนทำท่าลังเล ไม่ยอมจรดปากกาเติมช่องว่างเสียที

“รู้แล้วๆ” พิมพ์อัปสรได้แต่เขียนขนาดของตนลงไป ตามที่จำได้เพราะการเป็นนางรำต้องวัดตัวเพื่อเตรียมชุดอยู่บ่อยๆ ก่อนยื่นใบสมัครที่เขียนคืนให้เจ้าหน้าที่ตรวจเช็คอีกรอบ

พนักงานสาวใส่หมายเลขที่หัวกระดาษวางในตะกร้า

“เบอร์ ๔๔ ของน้องนุศรา ส่วน ๔๕ ของน้องพิมพ์อัปสรค่ะรอเรียกตามคิวนะคะ” พูดพลางส่งเบอร์ที่เตรียมไว้ให้ออกมาข้างหน้า

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” สองสาวรับเบอร์ของตนไปถือไว้แล้วเดินไปหาที่นั่งรอด้วยหัวใจที่เต้นแรงกว่าปกติ

ภายในห้องประชุมมีผู้นั่งอยู่แค่หกคน หัวโต๊ะคือวิรากรเจ้าของค่าย VK Modelsผู้ซึ่งเข้าสู่วัยสี่สิบต้นๆ แต่ใบหน้ายังคงดูอ่อนเยาว์กว่าอายุจริงเป็นสิบปี

ที่นั่งขวามือของเธอคือสินาถ และอัจฉราภรณ์ ผู้จัดการสาวตัวกลมที่ไม่ค่อยมีปัญหากับใครประนีประนอมเก่งที่สุด

ด้านซ้ายมือของวิรากรคือยุพา คู่แข่งคู่กัดของสินาถที่มีผลงานดีเยี่ยมสม่ำเสมอและอีกคนคือสนธิ ผู้จัดการหนุ่มที่ชอบหลีสาวเป็นงานอดิเรก ผลงานปานกลาง แต่อยู่ได้เพราะเป็นหลานชายของวิรากร

ส่วนนิดเลขานุการสาวของวิรากรนั่งอยู่ด้านหลังคอยบันทึกทุกข้อความสำคัญ

“เจ็ดโมงแล้ว เริ่มประชุมเลยแล้วกันเสร็จแล้วจะได้แยกย้ายไปทำงาน” ประธานการประชุมเริ่มพูดเข้าเรื่องอย่างไม่รอช้า กวาดสายตามองผู้จัดการทั้งสี่แล้วพูดอย่างเป็นการเป็นงาน ทำให้บรรยากาศในห้องขึ้งเครียดได้ในทันที

“เราต้องการนางแบบใหม่ห้าถึงเจ็ดคน แล้วคัดไว้จริงๆ แค่สามหรือสี่คนก็พอเพื่อทดแทนคนเก่าที่ออกไป โดยใช้มาตรฐานเดิมคือให้ลงคะแนนในตาราง แล้วค่อยเอามาโหวตคัดไว้เหมือนทุกครั้ง”

VK Models ไม่เน้นปริมาณแต่เน้นคุณภาพผลงานของนางแบบที่นี่ไม่เคยทำให้ลูกค้าผิดหวัง แม้จะมีนางแบบประมาณสิบคนจัดเป็นค่ายเล็กๆในวงการที่ถูกจับตาเป็นพิเศษ ซึ่งส่วนหนึ่งของความสำเร็จมาจากผู้หญิงคนนี้

เธอไม่พูดถึงเหตุผลที่นางแบบในสังกัดขอย้ายค่ายเพราะทุกคนรู้กันอยู่เต็มอกว่า...ทำไม?

วิรากรชิงชังการฟื้นฝอยหาตะเข็บ การจ้องจับผิดใคร ไม่ชอบการกล่าวหาหรือกล่าวโทษใดๆ โดยไร้เหตุผล ด้วยถือว่าทุกคนมีอิสระทางความคิด และมีความต้องการที่ต่างกันไปบางคนอยากเป็นนางแบบเพราะใจรัก บางคนมาเพื่อชื่อเสียง และอีกร้อยแปดเหตุผล

…แต่พวกที่มาทำงานนี้เพื่อเงินเป็นตัวตั้งเป็นบุคคลกลุ่มสุดท้ายที่เธออยากร่วมงานด้วย ด้วยถือว่า ‘ระบบความคิด’ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการทำงานทุกอาชีพ

‘ถ้าไม่รักในสิ่งที่คุณทำ คุณจะไม่มีความสุขและไม่มีวันทำมันดีที่สุด’นั่นคือสิ่งที่วิรากรเรียนรู้หลังผ่านการทำงานมาเป็นสิบปีและเธอก็ยังคงเชื่อแบบนั้น แบบเดียวกับที่คนสำเร็จหลายต่อหลายคนเชื่อ

“ค่ะ” / “ครับ” ผู้จัดการทั้งสี่ขานรับในสิ่งที่วิรากรบอก

สินาถหยิบเอกสารที่วางตรงหน้ามาพลิกอ่านเป็นแบบฟอร์มให้คะแนนของผู้สมัครนางแบบแต่ละเบอร์ ให้คะแนนตั้งแต่ ๐-๑๐ในหลายหัวข้อ อาทิ หน้าตา บุคลิกภาพ สัดส่วน ความสูง การโพสท่าและช่องสุดท้ายเป็นคะแนนรวม

แล้วเจ้าของค่ายจึงพูดถึง ‘สิทธิพิเศษ’ ของผู้จัดการนางแบบในอันที่จะเลือกนางแบบที่เข้าตาหรือโดนใจ

“แล้วใครสนใจเด็กคนไหนเป็นพิเศษ ก็เขียนไว้ด้วยแล้วค่อยมาเลือกกันทีหลัง”

“ค่ะ” / “ครับ” ผู้จัดการทั้งสี่คนผงกหัวอีกรอบ

ตอนนี้ผู้จัดการนางแบบเกือบทุกคน มีโควตาสำหรับเด็กใหม่อยู่เว้นแต่อัจฉราภรณ์คนเดียวที่ดูแลนางแบบสองคน จึงไม่ต้องหาเพิ่มแต่ต้องมาช่วยลงคะแนนเลือกตามหน้าที่

“มีใครสงสัยอะไรไหม?” วิรากรถามหลังพูดสาระสำคัญของการประชุมวันนี้จบ

“คัดตัวไว้ส่งประกวดที่กำลังจะมาถึงเลยใช่ไหมคะ?”ยุพาเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

“ใช่” เจ้าของค่ายตอบสั้นๆ

อีกหนึ่งเดือนเศษ จะมีการประกวดนางแบบรายการใหญ่ระดับประเทศที่ VK Modelsไม่เคยพลาดที่จะส่งนางแบบทุกปี แต่ยังไม่อาจได้รางวัลชนะเลิศมาครองเลยสักครั้ง สถิติดีที่สุดหลายปีก่อน...ได้รางวัลรองชนะเลิศจากเวทีนี้ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญทำให้ค่ายนางแบบเล็กๆ แห่งนี้โด่งดัง และยืนยงอยู่ได้

“หวังว่าวันนี้คงมีเด็กหน้าตาดี หลุดมาสักคนสองคนนะ”สนธิพูดขึ้นลอยๆ แบบไม่คาดหวัง เขาเป็นพวกมองโลกในแง่ลบ ในใจลึกๆมองว่าบริษัทแห่งนี้อาจจะไปไม่รอด และคิดจะหางานทำที่ใหม่แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนตอบรับเขาเข้าทำงาน

ก็ฉันมันไม่ดังเหมือนยายสองคนนั่นล่ะสิ

ในใจเขาคิดอิจฉาสินาถกับยุพา ที่เป็นมือดีของ VK Models ที่มีคนจากค่ายอื่นทาบทามมาบ่อยๆแต่สองสาวก็ปฏิเสธหนักแน่น ไม่ยอมไปไหนสักทีเขาก็เลยไม่ได้เป็นเบอร์หนึ่งของค่าย

ไม่รู้จะอยู่ต่อทำไมให้โง่เงินตั้งเยอะ...งี่เง่าชะมัด

นึกต่อว่าสองสาวหลายคำ ถ้าได้รับข้อเสนอแบบนั้นบ้างคงเผ่นไปนานแล้ว เงินเป็นสิ่งสำคัญอันดับต้นๆ ในความคิดของเขา

ปากเหรอนั่น!

สินาถหันขวับ จ้องหน้าสนธิด้วยสายตาคมกริบไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเขา ที่ชอบชักใบให้เรือเสีย พูดอะไรไม่เคยสร้างสรรค์

สนธิสะดุ้งรีบหลบตาคู่กัดทันที ขนลุกเกรียว บ่นอุบอิบในใจ

ตาหยั่งกับตาเสือ...จะดุไปไหน!

“เท่าที่เห็นเมื่อกี้ก่อนเข้ามา มีน่าสนใจหลายคนนะคะวันนี้”สาวร่างสูงเล่าตามที่สังเกตเห็นผู้สมัครหลายคน ซึ่งแน่นอนว่ารวมพิมพ์อัปสรเข้าไปด้วย

“เหรอ ก็ดีน่ะสิ” วิรากรยิ้มบางๆ ออกมาเป็นครั้งแรกของวัน หลังเครียดเรื่องนางแบบที่มาทยอยลาออกไปหลายคนแต่ซ่อนทุกอย่างไว้บนสีหน้าเรียบเฉย ไม่อยากให้ลูกน้องขวัญหนีดีฝ่อฝืนยิ้มทั้งที่หัวใจหนักอึ้ง แบกรับปัญหาที่ยากจะแก้ไข

ทุกคืนก่อนนอน เธอจะสวดมนต์ไหว้พระขอพร ขอให้ได้คนดีมามาร่วมงานด้วยและหวังว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะประทานตามคำขอนั้นในเร็ววัน หลังจากนั้นไม่นาน ความรู้สึกก็บอกให้ประกาศรับสมัครนางแบบซึ่งวิรากรก็เชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง ลงโฆษณาในทุกโซเชียลมีเดีย

นับเป็นการประกาศแคสติ้งที่สั้นที่สุดเท่าที่เคยทำคือประกาศแค่หนึ่งวัน วันรุ่งขึ้นก็สมัครคัดตัวเลย

“ผู้สมัครน่าจะเกินร้อยค่ะ”สินาถประมาณจำนวนคนจากสายตาก่อนเข้าห้องประชุม

“เยี่ยมมาก” วิรากรพอใจ และโล่งอกที่มีผู้สมัครเยอะกว่าที่คาดไว้ทั้งที่ประชาสัมพันธ์สั้นและกระชั้นมาก อีกนัยก็บ่งบอกว่าตลาดนางแบบยังไม่ตายมีคนสนใจจับตาไม่น้อย

“แบบนี้เราน่าจะหาคนที่เราต้องการได้” ยุพาพูดขึ้นบ้างเธอยังขาดนางแบบที่ต้องดูแลอยู่อีกหนึ่งคน และกะจะปั้นให้ดีที่สุด

“ใช่ๆ” อัจฉราภรณ์เสริมขึ้น

“ตัวเลือกเยอะขนาดนี้ ยังหานางแบบเจ๋งๆ ไม่ได้ฉันว่านายควรจะพิจารณาตัวเองด้วยนะว่า...ตาไม่ถึงหรือเปล่า?” สินาถแขวะขึ้นลอยๆโดยไม่มองหน้าผู้ชายคนเดียวในห้องอย่างเหลืออด

เธอไม่ชอบสนธิที่เอาแต่พร่ำบ่นต่อว่าคนอื่นแต่ไม่เคยดูตัวเองว่าเป็นอย่างไร และไม่แปลกใจที่ชายหนุ่มจะรักษานางแบบในสังกัดได้ไม่นานเพราะเขาเป็นคนไว้ใจไม่ได้ อันตรายกับสาวๆ สวยๆ อย่างที่สุด

สาวร่างสูงส่ายหน้าเมื่อคิดถึงความทุเรศของเพื่อนร่วมงานที่กะจะงาบเด็กใหม่หลายคน แต่เรื่องเงียบไปเพราะวิรากรช่วยเอาไว้ ไม่งั้นหมอนี่คงเสียประวัติไปนานแล้ว

วันๆ ในหัวคิดอะไรบ้างนอกจากเรื่องลามกจกเปรต ไปทำงานอย่างอื่นน่าจะเหมาะกว่าที่นี่

“แก!” สนธิตวาดลั่นดังก้องห้องยกนิ้วชี้หน้าสินาถ ทนไม่ได้ที่ถูกหยามหน้าหยามเกียรติแม้ว่านั่นจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม

“พอเลย!” วิรากรสงบศึกก่อนที่ลูกน้องสองคนจะต่อปากต่อคำไปมากกว่านี้ แม้จะรู้ว่าสินาถพูดเรื่องจริงแต่ยังไงซะสนธิก็เป็นหลานแท้ๆ จึงหันมาส่งสายตาปรามหญิงสาวให้สงบปากคำ

แบบนี้ทั้งปีเลยนะน้าวิ...ให้ตายสิ!

ร่างสูงนึกค่อนขอดเจ้านาย แต่ก็ทำตามด้วยการไม่ปริปากสักคำ

สนธิยิ้มเยาะหลิ่วตาให้สินาถ ด้วยคิดว่าตนมีคนให้ท้าย

ฉันน่ะหลานโว้ย! แกมันแค่ลูกจ้าง...ไม่เจียมตัวเลย เชอะ

“อีกยี่สิบนาทีเก้าโมง เราจะเริ่มการแคสติ้งกันห้องนี้ตอนนี้ใครจะไปทำธุระส่วนตัวก่อนก็ไป แล้วกลับมาก่อนเก้าโมง โอเคนะ” วิรากรออกคำสั่งอย่างเฉียบขาด เพื่อให้งานลุล่วงไปด้วยดี

อัจฉาภรณ์กับยุพาลุกขึ้นแทบจะทันทีที่ฟังจบ ปกติผู้จัดการสาวตัวกลมจะเลี่ยงการปะทะรุนแรงอยู่แล้วเธอเป็นพวกโลกสวยคิดบวก

ขณะที่ยุพาปรายตามองผู้ชายคนเดียวในห้องอย่างเหยียดๆก้าวออกจากห้องประชุมไปก่อน หญิงสาวไม่ชอบเขามากเข้าขั้นรังเกียจแต่ไม่คิดจะลดตัวไปเกลือกกลั้วด้วย

...ไม่คิดจะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ

สินาถสบตากับสนธิแวบหนึ่ง ทันใดนั้นราวกับมีประกายไฟแรงกล้าทะลุออกมาจากนัยน์ตาทั้งคู่ปะทะกันกลางอากาศวูบหนึ่ง ชายหนุ่มแสยะยิ้มกวนประสาทให้อีกฝ่าย ก่อนหายออกประตูไป

ไอ้บ้านี่!

ผู้จัดการสาวกำหมัดข้างตัวแน่น พยายามข่มอารมณ์ร้อนไว้ ไม่ ให้กระโดดตามไปเสยหน้าอีกฝ่าย

วิรากรแตะต้นแขนสินาถเบาๆ ด้วยไม่อยากให้อีกคนขุ่นเคืองตนที่เข้าข้างหลานชายไม่อยากให้สองกำลังสำคัญต้องมาแตกคอกัน โดย เฉพาะในยามนี้ ยามที่ VK Models กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานสุดๆ

แม้จะไม่สำคัญนัก...แต่เบี้ยทุกเม็ดล้วนมีค่าแก่การถนอมเอาไว้

“น้ารู้ว่าสนธิไม่ใช่คนดีนัก แต่น้าอยากให้นาถใจเย็นๆ หน่อย ถือว่าน้าขอร้องนะ”

“ค่ะน้าวิ” สินาถรับคำอย่างจำใจ พ่นหายใจออกหนึ่งเฮือก พลันมีความคิดอะไรบางอย่างผุดขึ้นมา“นาถก็มีอะไรจะขอร้องน้าวิเหมือนกัน”

สาววัยกลางคนเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างสงสัยด้วยปกติไม่เคยเลยสักครั้งที่สาวร่างสูงจะขออะไรเธอ

“อะไรเหรอ?”

OoXoO

พรุ่งนี้เปิดจองหนังสือเรื่องนี้นะคะ สนใจตามข่าวได้ที่ เฟซบุค 'นิ้วนาง' ค่ะ

20 ท่านแรกจะได้รับสมุดทำมือปกหนังสีแดงฝีมือไรท์ค่ะ

ขอบคุณที่กรุณาติดตาม

นาง

OoXoO

Create Date : 08 เมษายน 2560		1 comments
Last Update : 8 เมษายน 2560 20:37:01 น.
Counter : 803 Pageviews.
Share Tweet