เริ่มจะหลงรักทุ่งนาสีเขียวๆนี่ซะแล้ว

ออกเดินขบวนจากบ้านสวน ไปในหมู่บ้าน ไปกลับถ้าให้เดา ระยะทางประมาณ 3-4 กิโลเมตร  พี่ๆ เดินนำลิ่วไปโน่นน เพราะต้องตามหลวงปู่ให้ทัน

ยิ่งเดิน ยิ่งห่าง  มิวมิวบอก wait for meeeeeeee.........แม่รุ่งช่วยอุ้มมิวมิววิ่งไปให้ทันพี่ๆ  ส่วนแม่มิว มัวแต่โอดครวญเจ็บเท้าอยู่ (ไหงงั้น!!)

มิวมิวเองก็ทดลองถอดรองเท้ากะเค้าบ้าง  แต่ไม่ไหวจริงๆ ขนาดผู้ใหญ่เดินไปแค่ไม่กี่ร้อยเมตรยังคิดถึงรองเท้าใจจะขาด เด็กๆแถวหน้าอึดกันมาก ไม่มีบ่นซักคำ หนทางเต็มไปด้วยกรวด หิน ดิน ทุกย่างก้าวโชคดีที่แม่หยิบรองเท้ามิวมิวติดมือมาด้วย เลยได้ใส่สิทธิพิเศษใส่รองเท้าเดิน แต่ก็ล้าหลังพี่ๆ เพราะหลวงปู่ท่านเดินเหมือนปรกติไม่รีบร้อน แต่ไวม๊ากกก.... 

มีคนใส่บาตรที มิวมิวก็จะตามทัน  จากนั้นก็เดินล้าหลังห่างกันไปอีก

ระหว่างทางที่เดิน แม่ก็เดินไป ปลงไป แล้วก็คิดในใจว่า พระท่านคงเจ็บจนชิน เดินไปภาวนาไปสินะ เพื่อญาติโยมที่ศรัทธา คนที่ใส่บาตรได้บุญเพราะอย่างนี้นี่เอง เวลามีคนใส่บาตร หรือได้ของมาเยอะๆ เด็กๆ ก็จะดีใจ เราเองก็ชื่นชม อิ่มเอิบใจ อนุโมทนาไปด้วย  แบ่งของกัน ช่วยกันถือ  มิวมิวตัวจิ๋วไม่พลาด ขอพี่ๆช่วยถือบ้าง ได้รับแบ่งนมกล่อง และขนม มาใส่ย่ามน้อยๆ ช่วยหลวงปู่แบกกลับกุฎิอีกแรง  เป็นภาพที่น่ารักมาก...

โดนทิ้งห่างและเริ่มจะเดินกลับไม่ไหว แต่แม่ก็เข็นให้เดินต่อไป เพราะแม่เดินเท้าเปล่า อุ้มไม่ไหวจริงๆ ยิ่งอุ้มน้ำหนักตัวยิ่งกดลงไปบนหิน..โอววว.....ระลึกถึงบุญคุณรองเท้าคู่ละ 79 บาทขึ้นมาตะหงิดๆ นึกปลงว่า นี่สินะ ประโยชน์ที่แท้จริงของรองเท้า จะถูกจะแพง มันก็มีประโยชน์ที่แท้จริงเพียงเท่านี้  อิฟลิบฟลอบ หรือรองเท้าไฮโซคู่ละกี่พัน กี่หมื่น เราใส่เพื่อวัตถุประสงค์เดียวกัน อื่นๆนอกเหนือ อยู่ที่คนใส่จะปรุงแต่งกันไป สัจธรรมที่เรียนรู้ได้จากการเดินตามหลวงปู่บิณฑบาตวันนี้ เป็นบทเรียนที่ล้ำค่ามากมาย ^_^