ต้องยอมรับว่า ตลาดหุ้นไทยเป็นตลาดเกิดใหม่ (30 กว่าปี ในขณะที่ที่อื่น 200 กว่าปี)   การเป็นตลาดเกิดใหม่จึงยังมีวิวัฒนาการที่พลิกผันเร็ว  เทคโนโลยีใหม่ทำให้มีความเร็วความไว  + การมีสินค้าใหม่ๆ ให้ตามทันตลาดอื่นๆ  ทั้งนี้เป็นไปตามระบบการค้าเสรีทั่วโลก แต่คนเล่นหุ้น หรือ ชาวหุ้นทั้งรายใหญ่รายย่อยยังไม่มีทักษะ ทั้งทางความคิดและศักยภาพในการปฏิบัติ  ทำให้รายย่อยทั่วไป ต่อกรกับรายใหญ่อย่างบรรดากองทุนข้ามชาติยาก เช่นเรามักให้ความสนใจกับพรอทของต่างชาติ (มีทั้งรายใหญ่และรายย่อยต่างชาติผสมกัน) จนคิดว่าต้องเป็นฝ่ายตาม ทั้งที่ ศักยภาพเราสูงกว่า(ยอดเงินรวมการลงทุน ไทยมากกว่าต่างชาติ ยกเว้นกระดานต่างประเทศ  ซึ่งแยกสิทธิประโยชน์ต่างกัน)  รายย่อยเราต้องคิดว่า ต่างชาตินั่นแหละเขาเฝ้าดูเราว่ารวมแล้วขาย  หรือซื้อมากกว่า  การมีความคิดทางเดียวจะทำให้เกิดการซื้อขายที่เรียกว่า panic ได้ง่าย  การเกิด panic จะทำให้ราคาตลาดเสียศูนย์ถ่วงรวดเร็ว จนลามไปสู่การฟื้นฟูยาวนาน  อีกเรื่องของตลาดเกิดใหม่คือ ความมีธรรมาภิบาลของบริษัทจดทะเบียน  กฎเกณฑ์กติกา  ไม่เพียงแต่ต้องมีอย่างมากยังต้องโปร่งใสชัดเจนด้วย และใช่เพียงกับบริษัทจดทะเบียน ระบบควบคุมเช่นตัวตลาดฯเองก็ต้องมีธรรมาภิบาลด้วย กฎเกณฑ์ที่ประกาศใช้ต้องยุติธรรมมากที่สุด  ตัวตลาดฯเองต้องมีความพร้อมทุกด้าน (เช่นไม่มีข้ออ้างระบบคอมพิวเตอร์ เสีย  หรือ กดปุ่มเซอร์กิตเบรกเกอร์ผิดตลาด ฯลฯ เพราะมันเกิดความเสียหายทันทีทันตาและมากมาย แต่ผู้เสียหายไม่เข้าใจสิทธิในการเรียกร้องค่าชดเชย  เพราะการถ่วงดุลในระบบไม่มี คือ ไม่มีองค์กรฝ่ายนักลงทุนมาทำหน้าที่ ตั้งกฎเกณฑ์ หรือร้องสิทธิ์และร้องค่าเสียผายแทน ผู้ลงทุน จึงไม่มีเอกภาพในทางร้องสิทธิ)    เมื่อความคิดข้างต้นเหล่านี้ไม่มี การเล่นหุ้นจึงเล่นตามกระแสแห่งความเชื่อ และจูงใจจากองค์กรนอก ไม่ใช่การตัดสินใจชั่งใจจากความคิดหรือตรรกะของตนเอง กลายเป็นลักธิเอาอย่าง  สุดท้ายก็เป็นเหยื่อ ให้รายใหญ่ได้ง่าย  (80 -90% ของบัญชีรายย่อยมักขาดทุนจนต้องออกจากตลาดไปเมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้น หรือมิเช่นนั้นก็กอดหุ้นราคาติดดอย เพื่อให้เวลาอนาคตเป็นตัวช่วย เหมือนรอกำไรอย่างเพ้อฝัน)