Bloggang.com : deawdai : ปีกกระโดดร่ม...เครื่องหมายที่น่าภูมิใจบนเครื่องแบบลูกเสือ

ปีกกระโดดร่ม...เครื่องหมายที่น่าภูมิใจบนเครื่องแบบลูกเสือ

เท้าที่เหยียบย่างเข้าสู่ Runway ของกองบินสองจังหวัดลพบุรี ความกว้างใหญ่ของพื้นที่มันทำให้ผมดูตัวเล็กลงรากกับเป็นมดซักตัว เมื่อคิดไปถึงภารกิจที่จะมาทำในวันนี้ก็ขนลุก

“แล้วกรูมาทำอะไรว๊ะเนี่ย” เสียงบ่นเบาๆออกมาจากปาก
“ก็มาฝึกให้เป็นคนที่เหนือคนไง ถ้าไม่มีคนที่เหนือคน ก็คงไม่มีใครที่คอยปกป้องประเทศชาติของเรา” เสียงครูฝึกซึ่งเดินตามหลังมาตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม

คนเหนือคนสำหรับผมคงยังอีกห่างไกล เพราะผมเพียงแค่มาฝึกกระโดดร่ม คงเทียบไม่ได้กับกลุ่มครูฝึกที่กระโดดกันมาเป็นร้อยเป็นพันรอบนั้นหรอก

09:30 เสียงเครื่อง Nomad เครื่องบินขนาดเล็กดังขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณถามว่าแน่ใจมั้ยกับภารกิจนี้....เงียบ....ยังคงไม่มีคำตอบในใจ ในขณะที่คิดไปต่างๆนานาคณะของครูฝึกที่จะขึ้นกระโดดก็พากันกรูขึ้นไปอยู่บนเครื่อง ครูฝึกคนหนึ่งดึงแขนผมพร้อมกับเสียง “ไป เร็ว”

ถึงเวลานี้ สิ่งที่คิดอยู่ในหัวก็หายไป ทำได้เพียงวิ่งตามไปขึ้นเครื่องที่อยู่ตรงหน้า
มองไปรอบๆทุกคนนั่งอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด บางท่านเตรียมกล้องวีดีโอที่จะถ่ายภาพนักเรียนพลร่มที่มาฝึก บางท่านก็ตรวจความเรียบร้อยครั้งสุดท้ายให้กับนักเรียน
เสียงเครื่องเร่งความเร็วพาทุกชีวิตบนเครื่องแหวกอากาศออกไป แรงสั่นสะเทือนของล้อเครื่องบินที่สัมผัสกับ Runway เขย่าเอาหัวใจของผมลงไปกองที่ข้อเท้า เพียงไม่ถึง 5 นาที ทุกอย่างก็เงียบสงบคงเหลือเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ครางพอให้รู้ว่ามันยังทำหน้าที่ของมันอยู่อย่างปรกติ
เครื่องบินไต่ระดับขึ้นไปเรื่อยๆ ที่เห็นได้ชัดก็คงเป็นภูเขาที่ค่อยๆเล็กลงและอากาศที่หนาวเย็นขึ้นเหมือนเปิดแอร์ แต่มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกว่าหนาวมากไปกว่าความตื่นเต้นที่มีอยู่ตอนนี้
ความวุ่นวายเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อครูฝึกที่ทำหน้าที่บอกทิศทางพยายามส่งสัญญาณมือบอกทิศทางแก่นักบิน

“ใกล้จะถึงที่โดดแล้วนะ” เสียงครูฝึกที่นั่งใกล้ๆบอกมา ถึงจะดังน้อยกว่าเสียงหัวใจผมก็ตาม
12,000 ฟิต ผมตาค้างเพราะมันเป็นความสูงที่เกินกว่าที่ครูบอก

“เราต้องขึ้นสูงกว่าเมฆ”ครูฝึกบอกมาเมื่อเห็นผมกังวลกับระดับความสูง
“โอเค-จั๊มพ์” เสียงจากครูฝึกท่านหนึ่งดังขึ้น

ทุกคนยืนขึ้น จากนั้นก็พากันวิ่งออกไปที่แล็มป์(ประตูเครื่อง) ผมเดินตามไปทันทีครูฝึกที่มีกล้องวีดีโอก็บอกว่า “ผมก่อน-น้องตาม” การพยักหน้าเป็นอันรู้กันในที่นี้

หลังจากที่ครูฝึกกระโดดเอาหลังลงเพื่อจะถ่ายภาพ ผมก็กระโดดตามไปแทบจะทันที ลมตีปะทะหน้าเข้ามาจนหน้าจัดทรงไม่ได้ เสียงอื้ออึงกลบทุกเสียงรอบข้าง แต่ทุกคำสอนที่ครูฝึกได้สอนมายังก้องอยู่ในหูเด่นชัด เพราะมันหมายถึงว่า “ถ้าพลาด ก็ตาย”
ความเร็วกว่า 200 กิโลเมตรต่อชั่วโมงที่ตกลงสู่พื้นดินเบื้องล่าง การจัดท่าทางเป็นไปตามที่ได้ฝึกมาเป็นร้อยรอบ การกระดิกตัวเพียงนิดเดียวจะมีผลต่อการทรงตัวในอากาศทันที ครูฝึกเข้ามาใกล้เพื่อดูท่าของผมว่าถูกต้องหรือไม่ ร่มนำถูกกางออกไปแล้ว รอเวลาที่ระดับความสูงพอเหมาะจึงดึงร่มหลัก สัญญาณเคลียพื้นที่เริ่มขึ้น ครูฝึกลอยตัวออกจากบริเวณนั้น ร่มหลักถูกดึงกางออกทันที ความเร็วถูกลดลงจนกระชากผมหน้าหงาย ชุดที่สวมอยู่รัดรั้งตัวจนแน่น แต่มันกลับทำให้ผมอุ่นใจมากกว่า

ส่วนสำคัญอีกอย่างของการกระโดดร่มก็คือการลง เพราหากลงไม่ถูก ทิ้งตัวไม่ถูก อาจจะบาดเจ็บได้ แต่งานนี้ โชคเข้าข้าง บังคับร่มลงที่ลานหญ้านุ่มๆ ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร

เวลาไม่ถึงครึ่งวัน ตั้งแต่เริ่มก้าวเข้าสู่ลานกระโดดร่ม จนกระโดดลงมาถึงพื้น แต่ต้องใช้ความกล้าทั้งชีวิตที่จะทำภารกิจเหนือคนได้สำเร็จ ณ เวลาที่ประดับเข็มลงบนหน้าอก มันเป็นความภาคภูมิใจอย่างที่สุด มันไม่ใช่เครื่องประดับหรือของที่ระลึก แต่มันคือเข็มแสดงความสามารถ ที่ต้องแลกมาด้วยวินาทีแห่งความเป็นและความตาย ถ้าท่านเป็นผม ท่านจะไม่ประดับเครื่องหมายนี้ ลงบนเครื่องแบบอันทรงเกียรติของท่านหรือ!!!

credit : ฉลาม เสือ (//www.facebook.com/TigerShark2007)

Create Date : 01 เมษายน 2555

Last Update : 1 เมษายน 2555 1:26:27 น.

0 comments

Counter : 1761 Pageviews.