ด้วยรักและผูกพัน(4) ตอน...วีรกรรมทำเพื่อน้อง

ด้วยรักและผูกพัน(4) ตอน...วีรกรรมทำเพื่อน้อง




หลังจากที่ได้เปิดตัวพี่เลี้ยงตนพิเศษไปเมื่อปีที่แล้ว ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวการณ์ปกติสุข น้องสาวของผู้เขียนไม่เคยได้เจอะเจอกับพี่เลี้ยงแบบตัวเป็นๆเห็นกันแบบจะๆ อีกเลย จนเกือบจะลืมไปแล้วด้วย แต่เธอก็ยังคงเจอกับเหตุการณ์ประหลาดๆที่ทุกวันนี้ยังไม่มีใครให้คำตอบหรือ คำอธิบายได้เลยว่า มันเกิดขึ้นได้อย่างไร


ไม่ว่าจะเป็นเสียง เด็กที่วิ่งขึ้นลงบันได เสียงคล้ายเด็กเตะบอลกันบนชั้นสองของบ้าน หรือแม้แต่นั่งๆอยู่ก็เกิดเสียงดังโครม เหมือนมีคนวิ่งชนพัดลมสีแดงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แรงขนาดที่มันเคลื่อนที่ได้ทีเดียว หรือไม่ อยู่ๆน้องสาวก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างเดินตัดหน้าไป ทั้งๆที่นั่งอยู่บนเตียงตัวเอง


แต่ถึงมันจะเป็นแบบนั้น ก็ไม่ทำให้เธอและคนในครอบครัวประสาทเสียมากนัก เพราะถ้ารักที่จะอยู่ร่วมกันแบบสันติสุข อะไรที่พอจะยอมกันได้ ก็คงต้องยอมกันไป (ถึงแม้ไม่อยากจะยอม แต่ก็ต้องจำใจยอม เหอๆ)... อันนี้เป็นคำพูดของน้องสาวผู้เขียนเอง ตอนที่ถามว่าอยู่ไปได้อย่างไร ไม่กลัวเหรอ


คำตอบที่ได้กลับมา น่ารักมาก แม้ว่าฟังแล้วจะชวนให้ขนหัวลุกไปบ้างแต่ก็พอรับไหว น้องสาวพูดว่า มันเริ่มชินแล้วเจ้ เจอทุกๆวัน วันละหลายๆครั้ง จ๊าก ....นี่ขนาดได้เจอกันทุกวันเลยหรือนี่ ดีใจแทนตัวเองจังที่แยกบ้านมาก่อน เหอๆ


เคยเล่าให้ฟังในตอนก่อนๆแล้วว่าห้องนอนนั้น เคยเป็นห้องนอนของผู้เขียนมาก่อน รับรองว่ามันไม่ใช่ห้องอาถรรพ์นะคะ เพียงแต่มันมีอะไรแว๊บๆผลุบโผล่มาให้น่าตื่นเต้นดีบ้างเท่านั้นเอง ซึ่งเมื่อก่อนตอนที่ผู้เขียนนอนอยู่ ก็ไม่เห็นมีอะไรชัดแจ้งชัดเจนเลย ยกเว้นตอนลมหายใจของใครบางคนเท่านั้นเอง


อาจจะมีแว๊บๆบ้าง แต่คงเป็นเพราะผู้เขียนจูนคลื่นเหล่านั้นไม่ติด อันนี้ถือว่าเป็นมหาโชคเลยทีเดียว พวกเขาก็เลยเลิกสนใจไปเองมั้งค่ะ แต่สำหรับน้องสาวคนนี้ วีรกรรมของพี่เลี้ยงที่ว่าหายหน้านานนั้น มีมากมายเสียจริงๆ ที่สำคัญเรื่องบางเรื่องที่ผู้เขียนและน้องสาวคิดไปเองว่าคงไม่มีอะไร แต่มันกลับมีอะไรขึ้นเสียด้วยซิ หุๆ


และเรื่องต่อไปนี้มีพยาน ปากเอกเป็นบุคคลภายนอก มายืนยันทำเอาคนฟังและคนรับฟังถึงกับขนหัวลุกเมื่อได้รู้เลยทีเดียว เรื่องมีอยู่ว่า ทุกๆวันน้องสาวจะต้องขับรถไปทำงานไปกลับคนเดียว เป็นปกติธรรมดา ที่เล่าให้ฟังเพราะจะเล่าต่อไปว่า สภาพรถของสาวโสดที่ยังไม่มีแฟน เอ้า...ต่อให้หนุ่มโสดด้วยก็ได้ มันก็จะคล้ายๆรังหนู อะไรประมาณนั้น


คือทุกสรรพสิ่งที่วางหรือ ขนไปได้จะมารวมตัวกันอยู่ในรถ อันนี้ขอยืนยันค่ะว่าเป็นเหมือนกันค่ะ ไม่แตกต่าง และเบาะคู่หน้าคนขับของน้องสาวก็จะเต็มไปด้วยกระเป๋าเอกสาร ของใช้ส่วนตัวสารพัด สรุปคือไม่มีที่ว่างให้ใครหย่อนก้นได้อีกว่างั้นเหอะ แต่ถ้าจำเป็นก็พอแหวกๆได้อยู่นะคะ


ที่นี้มีอยู่สัปดาห์หนึ่ง น้องสาวต้องอยู่ปิดงบประมาณ ต้องกลับดึกๆทุกวัน สามวันผ่านไป แม่ก็เริ่มเป็นห่วง จึงได้ลงมารอเปิดประตูให้ ทันทีที่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้าซอยแยกเล็กเข้ามา แม่ก็จะเดินไปหยิบกุญแจมาเตรียมไขประตูหน้าบ้านให้ ตามปกติ


แต่ ไอ้ที่จะเล่าต่อไปนี่ไม่รู้ว่าจะปกติสำหรับคนอ่านมั๊ย เพราะขณะที่แม่กำลังไขกุญแจประตูหน้าบ้านด้านนอกอยู่นั่นเอง อยู่ๆแม่ก็รู้สึกเหมือนกับว่าเห็นคนนั่งมาด้วยกับน้องสาว นึกว่าน้องสาวคงพาเพื่อนที่ทำงานมาด้วย จึงไม่ได้สนใจที่จะถาม คงเพราะง่วงมากด้วย แต่พอรถแล่นมาจอดสนิทในโรงรถ แม่กลับเห็นแต่น้องสาวที่หิ้วข้าวของพะรุงพะรังเข้าบ้านมาคนเดียว พอเหลือบไปมองที่รถอีกครั้ง ก็ไม่เห็นว่ามีใคร


แม่ไม่ได้พูดทัก หรือเล่าอะไรให้น้องสาวฟัง เพราะสงสารเห็นว่าเท่าที่เจออยู่ทุกวันนี้ ก็กลัวจนขนหัวลุกแล้วลุกอีก สวดมนต์ทำสมาธิเป็นร้อยๆรอบแล้ว จึงเงียบเอาไว้ อีกสองวันต่อมาแม่ก็เห็นแบบเดิมอีก แต่คราวนี้แม่ตั้งใจจ้องชัดๆ และแล้ว...ก็ชัดเจนน้องนางทีเดียว


เพราะสิ่งที่แม่เห็นคือเด็ก หัวจุกนุ่งโจงสีเขียวตัวอวบๆ สวมสังวาลย์สองสายไขว้กัน แถมยังยิ้มให้แม่อีกตังหาก ดีที่แม่เป็นคนจิตแข็งไม่ขวัญอ่อน เพราะว่าเรื่องของแม่ที่เคยเจอนั้น หลอนสุดๆกว่านี้เยอะ เหอๆ (วันหลังจะมาเล่าให้ฟังค่ะ)


น้องสาวผู้เขียนไม่รู้เรื่องนี้เลย จนวันหนึ่งขณะที่น้องสาวขับรถอยู่และรถติดไฟแดง จึงเอื้อมมือไปรื้นหาของบางอย่างข้างๆตัว อยู่ๆวิทยุที่เปิดคลื่นเพลงอยู่ก็ดับวูบไป ก่อนจะติดขึ้นมาใหม่ในเวลาต่อมา ตอนแรกน้องสาวไม่ได้ตกใจอะไรเพราะคิดว่าสถานีถ่ายทอดคงขัดข้อง หรือไม่วิทยุมันเก่ามากแล้วอาจจะติดๆดับๆเองได้ ทั้งที่ความจริงมันไม่เคยเป็นมาก่อน


แต่แล้วมีเหตุต้องให้คิด ก็คือเมื่อน้องสาวใส่แผ่นซีดีเข้าไปซึ่งเป็นเพลงของป้าเบริดชุดเก่า มันกลับไม่เล่นให้ แต่ปุ่มกดกลับดีดไปคลื่น 108 เพลงเก่าในอดีตแทน


เอา ล่ะซิทีนี้ เกิดอะไรขึ้นหว่า น้องสาวพยายามแก้ไข กดซ้ำๆอยู่หลายรอบ แต่ผลก็เหมือนเดิม จึงได้ปิดวิทยุไปเลยเพราะว่าโมโห แต่ พอหายหัวเสียก็เอื้อมมือจะไปเปิดใหม่ แต่ไม่ทันจะได้กดปุ่มอะไร อยู่ๆคลื่น 108 ก็กลับมาอีกครั้ง ถึงตรงนี้ น้องสาวเริ่มรู้สึกแล้วว่า มันไม่ธรรมดาเสียแล้ว


แค่คิด ตุ่มหนาวก็เริ่มมาประชุมกันเลยทีเดียว แต่ยังพยายามปลอบใจตัวเองว่า ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่มาหยอกเล่นมั้ง ใจคิดแบบนั้น แต่ความรู้สึกมันห้ามกันได้ซะที่ไหนล่ะ


และแล้วพอขนแขนเริ่มแส ตนอัพ ขนหัวก็เริ่มลุกขึ้นตามมา รู้สึกเลยว่าหัวบานเลยทีเดียว ครั้นจะหยุดรถให้หายเสียว ก็กลัวจะเจอไอ้ที่จะทำให้เสียวยิ่งกว่าเก่า เลยกลั้นใจขับไปหาพี่สาวคนหนึ่งที่นับถือ เป็นพี่ที่ทำงาน กะว่าพอได้หยุดพักและได้คุยเรื่องโน้นนี่ก็คงจะลืมๆไปเอง


คืน นั้นเธอกลับเข้าบ้านมาด้วยความปลอดโปร่งโล่งใจ แม้ว่าจะรู้สึกเสียวสันหลังวาบมาตลอดทาง แต่ด้วยความง่วงและเหนื่อยกับงานจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว โชคดีมากๆที่คืนนั้นไม่มีใครมาแวะทักทายเธอในฝัน ไม่อย่างนั้น คงต้องเผ่นกันกลางดึกแน่ๆ


เช้าวันต่อมา มีเรื่องให้ประหลาดใจอีกครั้งเมื่อพี่คนเดิมที่น้องสาวแวะไปหาเมื่อคืนก่อน โทรมาหา หลังจากที่ทักทายกันทั่วๆไป ก่อนที่พี่คนนั้นจะวางหูไป กลับมีประโยคหนึ่งที่ทักออกมา ส่วนจะพูดว่าอะไร ลองอ่านเอาเองค่ะ


“แล้วอย่าลืมงานที่พี่ฝากให้ทำล่ะ เย็นนี้ทำโอหรือเปล่าจอย”

“ไม่ค่ะพี่อ้วน อีกอย่างหนูคงไม่ไหวแล้วด้วย ให้น้องๆแบ่งไปมั่งละกัน”

“งั้นก็รีบกลับบ้าน อย่าเถลไถลที่ไหน กลับค่ำกลับมืดแล้วมันไม่ดี”

“ค้า...พี่อ้วน หนูก็ว่าจะรีบกลับไปนอนเหมือนกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ”

“เออ...เดี๋ยวๆเกือบลืม ว่าจะถาม เมื่อวานจอยพาใครนั่งรถไปด้วย ไม่เห็นบอกพี่เลยว่าพาเพื่อนมาด้วย”

“เพื่อน เพื่อนที่ไหนพี่อ้วน...อะ อ้า....แค่นี้ก่อนนะพี่อ้วน”


จอ ยรีบวางสายโทรศัพท์ พยายามนึกว่าเมื่อคืนเธอแวะรับใครหรือส่งใครบ้างหรือเปล่า แต่เท่าที่จำได้ ไม่มีแน่ๆ พอนึกได้ว่าเมื่อคืนเธอเจอกับเหตุการณ์แปลกๆหลายอย่างเข้า ต่อมจิ้นก็เริ่มทำงานพร้อมๆกับตุ่มหนาวที่เริ่มบานแล้วบานอีก เมื่อวานก็ว่าเสียวสันหลังวาบไปครั้งหนึ่งแล้ว แต่พอมาได้ยินคนทักเข้าอีก หุๆ เย็นนี้จะรอดจนถึงบ้านหรือเปล่าเนี่ย


เย็นนั้นน้องสาวไม่ ยอมอยู่ทำโอ อ้างกับหัวหน้าว่ารู้สึกปวดหัว รีบขับรถกลับบ้านทันที ทั้งที่ตะวันยังไม่ทันตกดิน แต่คนขับก็ลุ้นระทึกนั่งเหงื่อตกมาตลอดทาง โดยเฉพาะตอนมองกระจกหลัง เรียกว่ากลัวใจพี่เลี้ยงคนพิเศษจริงๆ กลัวคุณพี่จะใจดีชะโงกหน้ามายิ้มให้ กว่าจะขับถึงบ้านได้ ก็เล่นเอาใจหายใจคว่ำไปหลายหน


ความจริงเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น กับน้องสาวบ่อยครั้งมากๆ หลายคนบอกว่าเคยเห็นเด็กหัวจุกนั่งบนหลังคารถมาด้วยก็มี ผู้เขียนเองฟังแล้วก็มาชั่งใจคิดว่า มันจะจริงหรือ แต่ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง ก็ไม่เคยเข้าไปเอาของในรถ หรือเอารถน้องสาวคนนี้มาขับเลยสักครั้ง บอกตามตรงว่าใจไม่ด้านพอ ยิ่งตอนมองกระจกหลัง หากได้จ๊ะเอ๋กับใครเข้า คงบ้าไปเลย


ทุก ครั้งที่น้องสาวเล่าวีรกรรมเหล่านี้ให้ฟัง ผู้เขียนอดที่จะถามแบบเดิมๆไม่ได้ว่า เจอบ่อยๆแบบนี้ยังไม่ชินอีกหรือ คำตอบที่ได้บอกว่า แล้วแต่ว่ามาแบบไหน ชินบ้างกลัวบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะทำใจ คิดเสียว่าเขาไม่ได้มาทำอะไรไม่ดีให้ เพียงแต่มาเล่นด้วยหรือทักทายแก้เหงาเท่านั้นเอง


แต่ถึงอย่าง นั้นก็เหอะ ผู้เขียนก็ไม่อยากเจอค่ะ ส่วนเรื่องที่บางประเภทมาแบบไม่น่ารัก อันนี้ ถ้ามีโอกาสคงจะได้เล่าให้ฟังต่อไป แต่ยังไงก็ยังยืนยันเหมือนเดิมค่ะว่า ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ ขอแค่ต่างตนต่างคนต่างอยู่เท่านั้นเอง

 

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2554		6 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2554 21:39:16 น.
Counter : 600 Pageviews.
Share Tweet