เรื่องหมา ๆ

มีอยู่วันนึงวันนั้นเป็นวันที่เราออกไปซื้อของข้างนอก เราออกไปกับน้องอีกคนชื่อไผ่ ตอนเรากลับมาถึงบ้านเด็กเราก็เห็นเด็ก ๆ มายืนรอเราที่โรงจอดรถ เลยหันไปพูดกับไผ่ว่า สงสัยไอ้พวกนี้มันรู้แน่เลยเนาะว่าเราซื้อของมาเยอะ มายืนรอช่วยขนของกันใหญ่

แต่หลังจากที่เราลงจากรถเหตุการณ์กลับพลิกเป็นว่า
เด็ก ๆ “พี่ปอคะ(ครับ) น้องตายค่ะ”
พี่ปอตกใจมาก “น้องไหนลูก น้องเป็นไรตาย”
เด็ก ๆ “ไม่รู้ค่ะ หนูกลับมาจากโรงเรียนก็เห็นน้องตายแล้ว เลือดเต็มเลย”
ตกใจสุดชีวิต “น้องอยู่ไหน แล้วพี่นี พี่เอ (พี่เลี้ยง)รู้หรือยัง”
เด็ก ๆ “ยังไม่รู้ค่ะ”
วิ่งไปพูดไป “น้องตายอยู่ตรงไหน”
เด็ก ๆ “ริมน้ำค่ะ”
พอเราไปถึงริมน้ำ ก็เกิดความโล่งใจพร้อม ๆ กับความเสียใจเพราะภาพที่เราเห็นก็คือ ปุ๊กปิ๊กนอนตายอยู่ ปุ๊กปิ๊กเป็นหมาของเรา พลูเดิ้ลสีขาว ซึ่งได้มาโดยการที่มีคนมาถวายพระอาจารย์ตอนบิณฑบาต พระอาจารย์ท่านรักหมา ญาติโยมรู้ก็เอาหมามาถวาย ท่านก็เอามาไว้ที่บ้านเด็ก ให้พวกเด็ก ๆ กับเราดูแล เด็ก ๆ รักหมาทุกคน จะเรียกหมาว่าน้องทุกคำ อาจเป็นเพราะชีวิตเค้าไม่มีใครแล้วเลยต้องมานับพี่นับน้องกันเองในบ้านแล้วก็นับพี่นับน้องกับหมา

เราร้องไห้เยอะมาก เพราะสภาพปุ๊กปิ๊กก็คือนอนจมกองเลือด โดนหมาไทยบ้านเด็กรุมกัด เป็นรูประมาณ 30 รูเห็นจะได้ ตัวพรุนไปหมด เราก็อุ้มปุ๊กปิ๊ก เพื่อที่จะเอาเค้าไปฝัง

ลองนึกภาพตามนะคะ เราเดินอุ้มหมาร้องไห้เพื่อหาที่ฝัง เด็ก ๆ อีกหลายสิบชีวิต เดินตามแล้วร้องไห้ไปด้วยที่เค้าสูญเสียน้องของเค้าไป

พอหาที่ฝังได้ ขุดหลุมเสร็จ เราวางเค้าลงในหลุม แล้วก็พูดว่า “ไปดีนะลูก หม่ามี๊รักหนู”
เด็ก ๆ ก็หันไปพูดกันว่า “น้องไปแล้ว มาลาน้องเร็ว”

เช้าวันรุ่งขึ้นเราเห็นมีอาหารหมา แล้วก็ดอกไม้มาวางบนหลุมฝังศพของปุ๊กปิ๊ก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเกิดอะไรขึ้น เด็ก ๆ ไปหามาให้น้องของเค้าค่ะ เห็นแล้วก็น้ำตาตกอีกรอบ ไม่ได้ตกเพราะหมาตายนะคะ ตกเพราะว่า เด็ก เค้าอ่อนโยน รู้จักการเผื่อแผ่ รู้จักการให้ รู้จักความสูญเสีย และเค้าก็ยังต้องการความรัก ความอบอุ่น เด็กบางคนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าแม่หน้าตาเป็นยังไง แต่เค้ามาอยู่ที่นี่ เค้ามีป๊ะป๋า(พระอาจารย์) มีพี่ ๆ (พี่เลี้ยง) มีพี่มีน้อง (เพื่อนร่วมชะตากรรม) มีคนรักคนห่วงใย(คนที่มาเยี่ยม) มีหมา มีสัตว์ร่วมโลกอีกหลายชีวิต ที่พอจะทดแทนให้เค้าได้ แต่มันก็ไม่เติมเต็มชีวิตเค้าเท่ากับความรักจากพ่อแม่ญาติพี่น้องจริง ๆ ของเค้าหรอกค่ะ แต่เราจะพยายามเติมให้ตลอดเวลา ถึงแม้มันจะไม่มันวันเต็มก็ตามที




Create Date : 12 ตุลาคม 2550
Last Update : 12 ตุลาคม 2550 19:10:05 น. 2 comments
Counter : 466 Pageviews.

 
ทุกชีวิตไม่ว่าคนหรือสัตว์ มีความผูกพันกันเสมอ


โดย: พี่เก๋ 1133 พิษณุโลก IP: 203.113.0.199 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:7:26:48 น.  

 
ที่บ้านก็เลี้ยงพุดเดิ้ลเหมือนกันคะชื่อน้องเชอร์รี่..อ่านไปร้องไห้ไป..น่าสงสารปุ๊กปิ๊กนะคะ..กว่าจะสิ้นใจตายคงจะทรมานน่าดูเลย..
ตอนนี้น้องเชอร์รี่ไม่รู้เป็นอะไร มันร้องหงิงๆ และคาบลูกบอลตลอดไม่ยอมห่างเลยค่ะ..กลุ้มใจจริงๆ ไม่รู้เป็นไรใครรู้ช่วยบอกที


โดย: kongkwan IP: 203.144.211.120 วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:14:57:00 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

noopau
Location :
ลพบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีกรรมผูกพันกับเอดส์

ShoutMix chat widget
Group Blog
 
 
ตุลาคม 2550
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031 
 
12 ตุลาคม 2550
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add noopau's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.