เพลงเรียงความเรื่องแม่ เด็ก ๆ เล่นดนตรีและร่วมกันร้องในงานที่นี่

เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้วช่วงวันแม่  เราได้ยินเพลงนี้ครั้งแรกเพราะเด็ก ๆ มาร้องกัน  เราก็ถามว่าร้องทำไม  ไปเอามาจากที่ไหน เด็ก ๆ บอกว่าครูที่โรงเรียนสอนร้อง เราฟังก็ได้แต่น้ำตาซึม  เด็ก ๆที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นกำพร้า  ในโรงเรียนก็เด็กด้อยโอกาสและเด็กกำพร้าซะส่วนมาก 

เด็ก ๆ บางคน ที่อยู่ที่นี่กับเรา  จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าแม่หน้าตาเป็นยังไง เด็กบางคนไม่มีกระทั่งเลข 13 หลัก  เรื่องญาติไม่ต้องไปถามถึง  

ถ้าใครเคยมาที่นี่แล้วถามเด็ก ๆ ว่าหนูมาจากที่ไหน บ้านอยู่ที่ไหน  จะมีเด็กบางคนที่ตอบว่า "หนูมาจากวัดพระบาทน้ำพุ บ้านหนูอยู่วัดพระบาทน้ำพุ" เพราะเด็กพวกนี้จำความได้ก็โตมาในกุฎิพระอาจารย์แล้ว

พ่อแม่อุ้มกันมา โซซัดโซเซกันมา  หลักฐานอะไรก็ไม่มี  พอพ่อตายแ่ม่ตาย  เด็กจะไปอยู่ที่ไหนได้  เพราะการที่สังคมตราหน้าพวกเค้าว่า "ลูกเอดส์"  

เด็กบางคนไม่ได้ติดเชื้อด้วยซ้ำ  เพียงแต่ว่าเค้าเกิดมาจากคนที่มีเชื้อ  เลยทำให้เค้าเป็นที่รังเกียจของสังคมและเด็กบางคนก็โชคร้ายติดเชื้อมาจากพ่อแม่

เด็กที่ไม่ติดเชื้อบางคน  พอโตมาญาติเริ่มจะไม่รังเกียจ(แล้วมั้ง)  เคยมีเด็กอยู่คน  ญาติจะมารับกลับไปอยู่บ้านด้วย  คิดได้เนาะ ทิ้งไว้ตั้งแต่ 3 ขวบ  มารับตอน 12 เด็กมันคงไปหลอกค่ะคุณขาาา

เด็กงงสิคะ  จำไม่ได้  เกิดมาก็จำได้แต่ว่ามีป๊ะป๋า(พระอาจารย์) กับพี่เลี้ยง ครู ที่เปลี่ยนหน้ากันไปเรื่อย ๆ  กับเพื่อน พี่น้อง ที่มาจากพ่อแม่ที่ติดเชื้อเหมือนกัน  ญาติพี่น้องที่ไหนไม่มี  พอโตใช้งานได้มีญาติเฉยเลย

ถ้าแบบนี้เราไม่เคยห้ามเด็กนะในการที่จะกลับไปอยู่บ้าน  ถ้าเด็กอยากไป  เราให้ไป  แต่ก็ต้องผ่านกระบวนการพิสูจน์ญาติก่อน  ว่าเป็นของจริงมั้ย  และมีการลงบันทึกประจำวันที่โรงพัก  ว่าจะมาขอรับเด็กซึ่งเป็นลูกเป็นหลานอะไรก็ว่าไป  กลับไปอยู่บ้านด้วย   แต่ที่ผ่านมา  มีเด็กกลับไปอยู่กับญาติแค่คนเดียว 

ที่เหลือปฏิเสธญาติเหมือนตอนที่ญาติปฏิเสธเค้าหมด  ส่วนใหญ่ถ้าญาติคนไหนดี ๆ หน่อยเราก็จะบอกว่า ให้มารับเด็กไปตอนปิดเทอมก่อนมั้ยคะ  เพื่อให้เด็กปรับตัวก่อน  แล้วค่อยว่ากันอีกทีนึง  ส่วนใหญ่เด็กกลับไปอยู่กับญาติได้สักสองสามอาทิตย์ก็ร้องกลับมานี่แล้ว

เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเคยชินส่วนนึง หรืออีกส่วนนึงจะมาจากการที่เค้าไปเจอสังคมซึ่งเคยผลักเค้าให้เข้ามาอยู่ที่นี่   ทำให้เค้าไม่สามารถใช้ชีวิตปกติในสังคมได้

เคยมีคนถามเราว่า  แล้วอย่างนี้จะเลี้ยงเด็กพวกนี้ไปเรื่อย ๆ หรอ  จะให้เค้าอยู่ที่นี่ตลอดหรอ??

เราก็ตอบไปแค่ว่า  เราเลี้ยงลูก  ไม่ได้เลี้ยงเด็กติดเชื้อ   เราให้เด็กเลือกทางเดินของเค้าเอง  ทุกวันนี้เราเตรียมความพร้อมของเด็กในการไปใช้ชีวิตข้างนอกให้กับเค้า  เราพาเค้าไปในที่ที่เค้าอยากไป  เราเคยพาเด็ก ๆ ไปปล่อยตามตลาดนัด  ตามห้าง  ให้เงินเค้าไป  แล้วให้เค้าเดินซื้อกันของกันเอง แต่นั่นไม่ใช่การใช้ชีวิตในสังคมภายนอกที่แท้จริง 

ตอนนี้เรามีเด็กที่อายุมากที่สุดคือ 19 ปี  ตอนนี้เรียนอยู่ราชภัฎเทพสตรีที่ลพบุรี  เราให้เค้าเรียนกศบป. คือเรียนเฉพาะเสาร์อาทิตย์  ทุกเย็นวันศุกร์เด็กคนนี้จะนั่งรถเมล์ไปลงที่บ้านเราที่อยู่ในอ.เมือง (บ้านเราอยู่ซอยหลังราชภัฎเทพสตรี)  เพื่อไปเรียนหนังสือ  เย็นวันอาทิตย์ก็จะนั่งรถกลับมาที่นี่เอง 

บ้านเราที่เด็กไปอยู่  จะมีแค่น้องชาย กับหลาน ๆ อยู่  เพราะแม่เราอยู่อีกที่นึง  เพราะฉะนั้นเด็กคนนี้ก็ต้องดูแลตัวเองช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง  ตั้งแต่อาหารการกิน  ไปจนถึงการเรียน  

เราบอกเด็กไปแค่ว่า  รักดีก็ได้ดี  รักชั่วก็ได้ชั่ว  จะดีจะชั่วอยู่ที่ตัวเอง  เราคงได้แค่ทำหน้าที่เสมือนแม่ให้พวกเค้าได้แค่นั้น  ทุกวันนี้  เด็กคนนี้ก็ต้องทำงาน  เรามีงานให้ทำ  ในวันธรรมดา ค่าเทอมเราออกให้ก่อน  แล้วค่อยมาผ่อนคืน  เวลาเงินเดือนออก  ให้เค้ารู้จักรับผิดชอบตัวเองไปเลย

ตอนนี้เด็กคนนี้มีบ้านส่วนตัวที่อยู่ในโครงการฯ  1 หลัง  ก่อนที่เด็กจะไปเรียนข้างนอก  เราพาเด็กไปพบจิตแพทย์ก่อน   หลาย ๆ คนมองว่าการพบจิตแพทย์เป็นเรื่องผิดปกติ  แต่สำหรับเรา  ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่  จิตแพทย์กับเราเป็นของคู่กัน

เราให้เค้าไปคุยกับจิตแพทย์เพื่อที่เตรียมความพร้อมสำหรับเด็กที่กำลังก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่  เค้าไปเรียนหนังสือ  ต้องมีสังคม  ต้องมีโลกภายนอก  ที่เค้าจะต้องตัดสินใจในการใช้ชีวิต  ไม่ว่าจะเป็นการมีเพื่อน  การมีแฟน  เป็นสิ่งที่เค้าต้องตัดสินใจเอง

การมีเพื่อน  เค้าต้องเลือกว่าจะเปิดเผยตัวกับเพื่อนหรือไม่  เราบอกแค่ว่า  ถ้าหนูทำอะไรลงไปเกี่ยวกับชีวิตหนู  หนูต้องพร้อมจะรับผลที่ตามมา  ทุกวันนี้ที่เรารู้มา  เด็กเรียนไปเทอมนึงแล้ว ยังไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวเองกับเพื่อน  

การมีแฟน  เค้าต้องเลือกว่าถ้ามีแฟนแล้วเค้าเปิดเผยตัว  แฟนจะรับได้หรือไม่  และสิ่งสำคัญเราบอกว่าควรบอกความจริงไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเรา  แล้วให้เลือกเอาว่าถ้าผู้ชายรับได้ในสิ่งที่เค้าเป็น  แล้วเค้าต้องเลือกว่า  ถ้าเค้ามีครอบครัว  เค้าจะมีลูกหรือไม่มี  เค้าอยากให้ลูกเค้าเกิดมาเป็นอย่างเค้าหรือเปล่า???

นั่นคือเหตุที่เราต้องพาทั้งเด็กและเราไปพบจิตแพทย์ เหอ เหอ เหอ  เพราะ 1 เราไม่รู้ว่าการสอนของเราผิดหรือเปล่า 2 มีอะไรอีกมั้ยที่เด็กไม่กล้าพูดกับเรา

เวลาเราว่าง ๆ (ไม่ว่างสิ) ระหว่างพาเด็กไปตรวจที่ศิริราช  เราก็จะแอบหนีไปคุยกับจิตแพทย์ กับพี่ฝ่ายให้คำปรึกษาที่ศิริราช  การทำหน้าที่เสมือนแม่ของเรา  บางทีมันก็หนักหนาเกินบรรยาย  บางทีมันก็สบาย ๆ จนนึกไม่ถึง

ใกล้วันแม่แล้ว  เด็ก ๆ เริ่มตื่นเต้นกับการเขียนการ์ด  หาของขวัญมาให้เรา  ปีแรกที่เด็ก ๆ ทำให้  ตื่นเต้นมาก  เพราะเด็ก ๆ ปิดบังกัน  ไม่ยอมบอก  แล้วรวมกันมาเอาของมาให้  และกราบที่เท้า  มันเป็นอะไรที่เราจดจำได้แม่นยำ  บรรยายไม่ถูกหรอกว่ามันเป็นยังไง  แต่รู้สึกตื่นเต้นกว่าตอนเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรซะอีก(ไม่ได้เวอร์นะ)  มันเป็นอะไรที่ไม่คิดมาก่อนว่าเค้าจะรักเราขนาดนั้น

แต่ปีนี้  บอกตรง ๆ ว่าไม่ตื่นเต้นแล้ว  แต่ดีใจ  เพราะว่าเป็นอะไรที่รู้อยู่แล้วว่าเค้าต้องทำมาให้  เด็ก ๆ ไม่ได้ให้เราแค่คนเดียว  แต่ให้พี่เลี้ยงคนอื่นด้วย  เพราะที่นี่พวกเราทุกคนทำหน้าที่ "เสมือนแม่ - เสมือนพ่อ" 

พวกเราคงแทนแม่ แทนพ่อของเด็ก ๆ ที่นี่ไม่ได้  และไม่มีทางที่จะแทนที่กันได้  เพราะพวกเราไม่ใช่ผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่ผู้ให้ชีวิต  แต่พวกเราเป็นผู้เลี้ยงดู  สั่งสอน  แต่จะทำหน้าที่ "เสมือนแม่ - เสมือนพ่อ" ให้ดีที่สุด  เท่าที่จะทำได้  อาจไม่สมบูรณ์แบบ  อาจไม่ดีที่สุด(สำหรับคนอื่น) แต่ต้องดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้

Create Date : 09 สิงหาคม 2552
Last Update : 9 สิงหาคม 2552 22:56:08 น.		7 comments
Counter : 769 Pageviews.
Share Tweet