แก๊งค์ตูมกา

แก๊งค์ตูมกาถือว่าเป็นแก๊งค์ใหญ่และมีอิทธิพลมากสำหรับเด็ก ๆ ที่นี่ เนื่องจากตูมกาเป็นเด็กที่โตที่สุดในบ้าน

เราจำได้ว่าตูมกามาอยู่ทีหลังเราสองเดือน เรายังจำวันที่เรารับเด็กคนนี้ไว้ในการดูแลได้ดี เด็กผู้ชายตัวผอม ๆ หลังค่อม ๆ ที่มีอามาส่งจากนครสวรรค์ เราไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะสามารถมามีอิทธิพลในบ้านเด็กได้ ตูมกามาอยู่แรก ๆ ยังไม่มีพิษสงอะไร เหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปคนนึง มีตรอมใจบ้างในช่วงแรก ๆ แล้วก็ปรับตัวได้

ต่อมาตูมกาเริ่มตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก๊งค์ สั่งน้องให้ทำงาน ประท้วงพี่เลี้ยง และแล้ววันนึงก็เกิดเหตุการณ์โกลาหลขึ้น

ในเดือนพ.ย.ปี 47 พี่เลี้ยงเด็กมาเรียกเราที่บ้านตอนสามทุ่ม แล้วบอกว่าน้องหายไปหกคน หายไปหลังจากที่กินยาต้านไวรัสแล้ว(เด็กจะกินยาต้านไวรัสตอน 1 ทุ่ม)

เราก็ตกใจรีบวอตาม รปภ.มาช่วยกันตามหา แล้วเราก็เจอเด็ก อย่าเพิ่งดีใจไป เราเพิ่งเจอคนแรก รปภ.ไปเจออยู่หลับอยู่ใต้ต้นไม้ ซึ่งเด็กคนนั้นก็คือแป๊ะนั่นเอง

แป๊ะแต่งตัวเทห์มาก ใส่เสื้อวอร์มกางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบ เป้หนึ่งใบแล้วก็หมวกไอ้โม่ง สอบสวนได้ความว่าแป๊ะนัดกันไว้กับแก๊งค์ตูมกาแล้วก็เด็กโตๆ บ้านแกร์ด้าอีกสี่คน ว่าจะหนีไปด้วยกัน โดยที่วางแผนกันไว้ว่าจะค่อย ๆ หายมาทีละคนแล้วมาเจอกันที่ต้นไม้ต้นที่แป๊ะหลับอยู่ เหอ เหอ เหอ พอฟังจบเราก็พอจะสรุปได้ว่าไอ้เจ้าแป๊ะนี่คงมารอเพื่อนแล้วหลับไป เพื่อนออกมาตามแล้วคงปลุกแป๊ะไม่ตื่นก็เลยทิ้งแป๊ะไว้

เราก็ถามต่อว่าจะไปไหนกัน แป๊ะก็ตอบว่าจะกลับบ้าน

เราก็ทิ้งแป๊ะไว้ให้พี่เลี้ยงสอบสวนต่อโดยสั่งว่าห้ามตีน้อง เดี๋ยวค่อยมาชำระความกันทีหลัง แล้วเราก็ขับรถออกไปตามหาเด็ก โดยแยกกันไปกับบ้านแกร์ด้าคนละทาง ตอนแรกเราก็ขับไปคนเดียวไม่ได้กลัวอะไร แต่สองชั่วโมงผ่านไปยังไม่เจอเด็ก เราก็เริ่มมีความกลัวขึ้นมาบ้าง คิดไปสารพัด เลยย้อนมารับพี่ที่บ้านแกร์ด้าไปด้วยกันคนนึงชื่อว่าพี่ชาติซึ่งเป็นผู้ป่วยรุ่นแรก ๆ ที่มาอยู่กับพระอาจารย์ เราก็ไปกับพี่ชาติสองคนเที่ยงคืนแล้วเรายังไม่เจอเด็กเลย ตอนนั้นกลุ้มใจกันมากไม่รู้จะทำยังไงดี แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างเด็กพวกนั้นไม่ให้มันตาย

เราขับรถลุยเข้าไปในป่าอ้อยก็ไปเจอกับเด็กนอนเรียงกันอยู่เจ็ดแปดคน แต่งตัวเหมือนแป๊ะเดี๊ยะ ฟอร์มเดียวกันเลยเด็กพวกนี้สงสัยดูหนังมากเกินไป เด็ก ๆ นอนอยู่โดยบนหัวนอนมีกระเป๋า แล้วจุดยากันยุงวางไว้เป็นจุด ๆ ซึ่งมีอยู่จุดนึงกำลังไหม้ใบอ้อยแห้ง ๆ อยู่ ระหว่างที่เราเจอเด็กก็มีเด็กบางคนรู้สึกตัวแต่แกล้งไม่รู้สึกตัว (เหมือนชินจังตอนเล่นแกล้งตาย) พี่ชาติก็จัดการจับเด็ก ๆ ยกขึ้นแล้วใส่หลังรถเรา(เนื่องจากว่ามันแกล้งตายกันอยู่ไม่ยอมลุกมาเดินขึ้นรถกันเอง) แต่ขนาดยกไปวางหลังรถแล้วมันยังไม่ตื่นกัน แต่มีแอบลืมตามาดูพวกเรา เหอ เหอ เหอ

เราสำรวจสิ่งของที่เด็กนำติดตัวมา ก็เจอเสื้อผ้าใหม่ๆ มาม่า เทียน ยากันยุง น้ำ ขนม ไม้ขีดไฟ อยู่ในเป้ เราก็เอาเด็กไปส่งให้พี่เลี้ยงแล้วก็บอกว่าอย่าเพิ่งทำอะไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยจัดการ

เช้าเราสอบสวนเด็กได้ความว่า วางแผนกันไว้นานแล้วโดยการไปงัดสโตร์ผ้าแล้วก็เก็บเสื้อผ้าแบบชุดทีมไว้ สำหรับกับเด็กบ้านแกร์ด้าไปนัดกันที่โรงเรียนแล้วก็แอบขโมยของพวกมาม่าขนมแอบพี่เลี้ยงไว้ วางแผนกันมาเป็นอาทิตย์ละแล้ววันนั้นเด็ก ๆ คิดว่าเราไม่อยู่ก็เลยสั่งสัญญาณกันว่าจะไปด้วยกัน เดิน ๆๆ กันไปเรื่อย ๆ แล้วก็ง่วงเลยหลับไป พอเราถามว่าแล้วใครเป็นคนวางแผน สรุปก็คือลูกพี่ตูมกา เหอ เหอ เหอ พอถามว่าจะไปไหน เด็ก ๆ ตอบไม่ได้ เค้าไม่รู้จะไปไหน

"เพราะเค้าไม่มีบ้าน เค้าโดนเอามาทิ้ง แต่ที่เค้าอยากจะไปเพราะเค้าแค่อยากไปให้พ้นจากตรนี้ นี่คือความคิดของเด็ก"

อ่านกันแล้วรู้สึกสงสารเค้าใช่มั้ยคะ แล้วก็อาจคิดว่าญาติพี่น้องเค้าใจร้าย จริง ๆ แล้วเค้าไม่ได้ใจร้ายหรอกค่ะ บางคนที่เค้าเอาหลานมาทิ้งไว้ที่นี่เพราะ
1. เค้าไม่รู้จะดูแลเด็กพวกนี้ยังไง
2. สังคมรอบข้างรังเกียจเด็กพวกนี้
3. เค้าก็ต้องทำมาหากิน
4. เค้ายังไม่มีความรู้เรื่องเอดส์เพียงพอ ยังคิดว่าเอดส์ติดกันง่ายๆ อยู่
5. เค้าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่เด็ก


นี่คือความจริงที่เกิดขึ้น เด็กพวกนี้โหยหาความรักความอบอุ่น เค้าพยายามจะกลับไปในที่ ๆ พวกเค้าจากมา ที่นี่มีข้าวให้กินมีบ้านให้อยู่ อาจจะสะดวกสบายกว่าอยู่บ้านเดิมด้วยซ้ำ กินอยู่ก็ดีกว่า แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เค้าต้องการซะทีเดียว สิ่งที่เค้าต้องการมากกว่านั้นคือ ญาติพี่น้อง ความรักความอบอุ่น

ตูมกาเคยพยายามติดต่อกลับไปหาอา ผลที่ได้รับก็คืออาเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์หนีไปแล้ว และตั้งแต่ตูมกามาอยู่ที่นี่จนวันนี้เรายังไม่เคยเห็นอาตูมกามาปรากฎตัวที่นี่อีกเลย เราเคยตั้งคำถามว่าเด็กพวกนี้ผิดอะไร ทำไมเค้าต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ เค้าเป็นผู้ถูกกระทำ ไม่ว่าจะจากความรักของพ่อแม่ หรือความผิดพลาดของพ่อแม่ก็ตาม ทุกวันนี้เราก็ไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้ว่าเพราะอะไร แต่เราก็คิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องของกรรม


การหนีของเด็กแก๊งค์นี้ไม่ได้มีครั้งเดียวนะคะเดี๋ยววันหลังจะมาเล่าให้ฟังต่อ มันทั้งเศร้าทั้งขำค่ะ

Create Date : 10 ตุลาคม 2550		7 comments
Last Update : 10 ตุลาคม 2550 17:20:21 น.
Counter : 582 Pageviews.
Share Tweet