มกราคม 2555

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
21
22
23
24
25
26
27
28
29
31
 
 
สับสน สับสน วุ้ยยยย
สัวสดีคร่า หวานห่างหายไปนานมวากกกกกก พอดี แอบไปแรดบ้านโน้น บ้านนี้มา ก็เลยไม่ได้ มา อัพอะไรบ้านตัวองเลย ไปอ่านบล็อกโน้น บล็อกนี้ ก็อยากจะมาเขียนบล้อกตัวเองบ้าง แต่ว่า เรื่องมันเยอะ ซะเหลือเกินไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง (ทั้งๆที่ ปีที่แล้ว สัญญากับตัวเองว่าจะอัพบล็อกบ่อยขึ้น เผื่อตอนแก่ เอามาอ่าน จะได้ขำๆๆบ้าง ) แต่แล้ววก็ไม่รู้จะเขียนอะไรอีกนี่สิปัญหาเลยละ เฮ้อออออ กรุ๊ปบล็อกนี้ หวานจะเอาชีวิตตัวเองล้วนๆๆๆ เลยค่ะ ความรงความรัก ขอ พักไว้ (ขอล็อกไว้นั่นเอง) เพราะว่า เรื่องราวความรักของหวาน มันยังไงละ มันเป็นอะไรที่อธิบายยากแล้วค่ะ ตอนนี้ เอาไว้หวานพร้อมจะเล่า หรือ มีเรื่องราวอะไรที่น่าเมาท์ ก็จะเปิด อีกครั้งน๊าาา กรุ๊ป บล็อกนี้ เอาเรื่องราวของหวานเองดีกว่าเนอะ เหอๆๆๆ

ขึ้นหัวบล็อกว่า สับสน ช่วงนี้ เพราะว่า จะพูดยังไงดีละ ความฝันอะไรต่างๆๆ มันเริ่ม เยอะแล้วอ่ะ หวานก็อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะ เพิ่งจะมีความฝันมาก็ช่วงนี้แหละ ตอนวัยรุ่น ไม่เคยจะรู้เลยว่าความฝันคืออะไร แค่ แรดไปวันๆๆๆ เอิ๊กๆๆ ที่พูดอ่ะ จริงนะ แค่คิดว่า วันนี้ ไปเรียน ไปกิน ไปเมาที่ไหนดีว่ะ แบบ ไร้แก่นสารสุดๆๆ แค่สอบ ผ่านนี่ก็ ดีใจแล้วอ่ะ ก็เลย ไม่รู้ว่า ทั้งที่จริงแล้ว ตัวเเองอยากเป็นอะไรในอาคต แต่ก่อน แค่คิดว่า เรียนจบชีวิตก็สบายแล้ว แง่มๆๆๆ แต่ที่ไหนได้ ลำบากกว่าตอนเรียนอิ๊ก มีแอบคิดด้วยนะว่า หาสามีรวยๆๆ แล้วเลี้ยงเราได้ ฮ่าๆๆๆๆ มาตอนนี้ นั่งขำกับความคิดเด็กๆๆอย่างนั้นทุกที คนสมัยนี้ ต้องเลี้ยงตัวเองให้รอด นั่นถือว่ายอดคนแล้วนะ ไม่มีหรอก ใครที่จะรอให้คนอื่นเลี้ยงเนี่ย ตอนนั้นก็ไม่รู้คิดอะไรสิน่า มาตอนนี้ ไม่มีทางหรอกที่หวานจะรอให้คนอื่นมาเลี้ยงเนี่ย มันดูยังไงละ ไม่รู้สิ ก็เลยต้องหาอะไรที่มันพัฒนาชีวิตมากกว่า ทำงาน เช้าไป เย็นกลับอย่างทุกวันนี้แล้ว มันไม่ได้พัฒนาชีวิต หรือ สมองเลยนะ
พอมาถึงตอนนี้ ทำงาน เช้าชาม เย็นชามอยู่เลย ก็ยังไม่มีอะไรอยู่ดี จนมานั่งคิดนอนคิดว่า หวานน่าจะทำอะไรได้ดีกว่าทำงานอย่างนี้น๊า แต่จะทำอะไรละ แล้วความฝันก็พรั่งพรูมา อย่างกะน้ำท่วมดอนเมือง ยังไงยังงั้น

เริ่มแรก หวานอยากเป็นแอร์โฮสเตสมาก แต่ภาษาก็ง่อยไง ก็เลยลองหาในเน็ต แล้วก็เจอ อายุเกินแล้ว ( แรดได้อีก ฝันอยากเป็นแอร์การบินไทย เป็นไงละ คนไม่เจียม อิอิ) พอมาดูอายุเกินความฝันนั้น ก็พับลงไป ไม่ได้ ขวนขวาย แต่พอหลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเพื่อนที่รู้จัก เค้าสอบ แอร์อาหรับ ได้ เท่านั้น แหละ สอบถามทันที ได้ความว่า แอร์ที่นั้น รับถึง 30 วู้วๆๆๆ แล้วนังหวานก็เริ่มอีกครั้งที่จะตามความฝัน เริ่มไปเรียนภาษาแล้วล่ะ พอพูด ได้ งูๆๆ ปลาๆๆ ก็มีอันต้องพับความฝันอีก เพราะว่า ถ้าจะให้ดี ก้ต้องไปเทคคอร์สด้วย แล้วค่า คอร์ส เนี่ย ก็แพงหูฉี่สำหรับพนักงานบริษัทต๋อกต๋อยอย่างหวาน ก็เลยต้องพับไป พอต่อมา ก็อยากเรียนภาษาอื่นเพิ่ม (ทั้งที่ อังกฤษ ก็ยังไปไม่รอด) ก็เลยอยากไปเรียนต่างประเทศ ขวนขวายสุดชีวิิต แต่ก็ต้อง พับไปอีก เพราะ อะไรหลายๆๆ อย่างไม่เข้าที พอมาถึง ณ. ตอนนี้ิ ไปเสริชหาในเน็ต แล้วเจอ ทุนเรียนฟรี ความฝันก็เจริด จรัสขึ้นมาอีก ครั้ง( ไม่เคยจะคิด ไอ้หวานเอ๋ยยย มรึงเนี่ย อะไรก็ไม่รู้ เอาสักอย่างเหอะ ออิอิ) แล้วก็เลยเข้าไปดูโน่นนี่นั้น เตรียมตัว ที่จะ สมัคร ทันได แต่ก็เหลือบไปเห็นต้องผ่านการทดสอบภาษาอังกฤษ ให้ผ่าน ไอเอล 7.0 ขึ้นไป กร๊ากกกก นี่ กรูไม่ได้ เริ่มอะไรเลย รู้งี้ เรียนๆๆ ซะให้จบ ตั้งแต่ที่อยากเป็น แอร์ซะก็ดี ดันมาพับ เอาไงละทีนี้ ยิ่ง ปล่อยเวลา อายุก็เยอะ ขึ้น ไฟก็หมดแล้วนะ เฮ้ออออออ ตอนนี้ก็เลยสับสน แล้ว ก็ดันไปบอกคนนึง จนเค้าบอกว่า เธอ ยังไม่รู้ว่า เธอจะเอาอะไรเลย เธอ เปลี่ยนตลอด วันนี้ จะเป็นนั่น พรุ่งนี้ ไม่เอาแล้ว จะทำอย่างนั้น ใครก็ช่วยเธอไม่ได้หรอก มันก็จริงของเค้านะ ตอนนี้ไม่อยากเป็นอะไรแล้ว แค่จะเรียนภาษา แล้วสอบไอเอลให้ได้ 7.0 ขึ้นไป หรือ โทอิก มากกว่า 650 ห็พอและ เราต้องทำให้ได้ สิว่ะ สู้ๆๆๆๆๆ

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านคร่าาา



Create Date : 20 มกราคม 2555
Last Update : 20 มกราคม 2555 15:02:14 น.
Counter : 478 Pageviews.

2 comments
  
ให้ร่ำให้รวย การงานก้าวหน้ามั่นคง รับวันตรุษจีน และ ตลอดปีนะค๊าาาาาา
โดย: JenNy & Tristan @ The UK วันที่: 22 มกราคม 2555 เวลา:1:07:55 น.
  
แวะมาทักทายจ้า
โดย: อ่อนโยน_อ่อนไหว_หรืออ่อนแอ วันที่: 25 มกราคม 2555 เวลา:20:37:58 น.
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

noonamwan
Location :
กรุงเทพฯ  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]



เมื่อฉันเจอคนที่ใช่คนนั้น
สิ่งหนึ่งที่ฉันตั้งใจไว้ก็คือ . . . จะไม่คาดหวังในความรักครั้งนี้
อาจแค่คนๆ หนึ่งที่เธอรู้จัก . . .
อาจแค่คนๆ หนึ่ง ที่เมื่อเวลาผ่านเลยไป . . .
ฉันก็หายไปจากความทรงจำของเธอ