วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่จมอยู่กับความเศร้า เสียใจ และมีเวลาว่างบ้างเล็กน้อยเลยถือโอกาสเล่าถึงประสบการณ์ที่มีทั้งน่าจดจำ ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้น ให้กับเพื่อนๆที่อาจมีความรู้สึกเดียวกันได้อ่านความรู้สึกของคนคนหนึ่งที่ยึดมั่นในคำพูด จริงใจ ร่าเริงและมองโลกในแง่ดีเสมอ อาจมีบางครั้งที่เจอกับเหตุการณ์อันควรจดจำได้เหมือนครั้งนี้ 

 ประสบการณ์กับคำว่า "รัก"

16 สิงหาคม  2552 (ผู้หญิงช่างจำ)สาวบ้านนอกได้เปิด msn กะเพื่อนปกติ  คุยบ้างเปิดไว้เฉยๆบ้างส่วนใหญ่จะท่องเน็ตซะมากกว่า เพิ่งติดอินเตอร์เน็ตที่บ้านเลยเห่อใช้ (อิอิ) คืนนั้นประมาณ 2 ทุ่มในไทย มีคนหนึ่ง add เข้ามาโดยให้ชื่อmail เป็นผู้ชายอังกฤษ(แปลเอาค่ะ) ปกติจะไม่รับคนแปลกๆ และคนที่ไม่รู้จัก ไม่มีคนต่างชาติ มีแต่เพื่อนเท่านั้น เพราะก่อนหน้านี้วันเดียว เป็นครั้งแรกที่เปิด cam แล้วมีการโชว์ในสิ่งที่ไม่อยากดู  เลยกลัวนิดหนึ่ง ประสบการณ์ครั้งแรกไม่ดี พอคนนี้เขาก็ขอให้เราเปิดcam ตลอดเลยแบบว่านานมาก ก็เลยลองดูอีกซักครั้ง  (เป็นคนใจอ่อน อิอิ)เห็นครั้งแรก โห !!! ทำไมหน้าตาโหดจัง (คิดใจใจ ไม่ได้พูด) ชื่ออะไรคะ เขาตอบมา Ahmet  ถามเราว่าชื่ออะไร  Maew  เขาเห็นชื่อล้อทันทีเลย ชื่อเหมือนเสียงร้อยของแมว (อิอิ) เราเลยถามว่าคุณเป็น Muslim หรอ เขาตอบว่า yes อืม !เราก็มีเพื่อนสมัยเรียนเป็น Muslim ค่อนข้างเยอะ ก็เลยไม่ได้รู้สึกแปลกอาไร  ตกลงเป็นเพื่อนกัน (สุภาพดี ) คุยเป็นเพื่อนกันมาเหมือนมีการเรียนรู้เพื่อนใหม่  ถามเขาถึงที่อยู่เขาบอกTurkey  ไอ้เราก็นึกว่ามันอยู่ตรงไหนของโลกนี่ เพราะไม่ได้มีเพื่อนเป็นต่างชาติ เขาก็หาแผนที่ให้ดู อืม!รู้และ  แล้วเราก็ให้เขาเดาว่าเราเป็นใครเขากลับบอกว่าญี่ปุ่น (ฮา..ฮา..) คงจะเดาเอาจากหน้าตาหรืออายุสมองก็ไม่รู้ อิอิ …ด้วยความที่ว่าเราทั้งคู่ภาษาไม่แข็งแรงเลยคุยกันรู้เรื่อง  ช่วงนั้นเขาต้องทำงานและเตรียมตัวสอบ และเขาค่อนข้างที่จะเป็นคนที่เครียด สับสน กังวล เอาแต่ใจ โกรธได้ง่าย และก็บ่อยเพราะเราก็ชอบแหย่ ไอ้เขาก็ชอบงอน อะไรฟะนิดหน่อยก็ไม่ได้ (อิอิ)   บางครั้งสับสนในตัวเองก็มาโกรธเรา (เฮ้อ) แต่สักพักหรือกลับบ้านวันรุ่งขึ้นมาออนเอ็มใหม่ก็ขอโทษนะ (เสมอเลย) บอกว่าเขาเสียใจ เขามีเรื่องกลุ้มใจ  เป็นบ่อยๆเลยชินกับอารมณ์he   วันหนึ่งเอาคะแนนที่สอบมาโชว์ก็พอประมาณ  หน้าตาเลยหารอยยิ้มยากมาก และไอ้เราก็เป็นคนชอบสนุกสนาน ชอบสร้างรอยยิ้ม เลยหาทางให้เห็นรอยยิ้มจากเขาบ้าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่เครียดจนเกินไป เวลาเขายิ้มก็ดีอ่ะนะ แต่นิดหนึ่ง ไม่เยอะ เขาชอบว่า Crazy ฮาๆๆ  ให้กำลังใจเพื่อให้เขาสู้ๆๆ

                เมื่อตกลงเป็นเพื่อนกัน เขาก็ขอให้เราออนเอ็มกับเขาและรอเขา เนื่องจากเวลาบ้านเรากับเขาต่างกันประมาณ 5 ชม. เขาต้องทำงานพิเศษช่วยที่บ้านช่วงปิดเทอม อืมขยันมาก หรือหนุ่มตุรกีต้องเป็นอย่างนี้ทุกคน(ไม่แน่ใจ ) บ้านเราก็ประมาณ 4-5 ทุ่มกว่าเขาจะเลิกงาน คุยกันถึงตี 1-2 บางครั้ง โห ดีนะที่ข้าพเจ้าเป็นคนนอนดึกเลย โอเค เขาก็มาทุกวัน  ถ้าวันไหนมาไม่ได้เขาก็จะบอกล่วงหน้า เราก็รอไม่ค่อยได้ไปไหน ไปแล้วก็รีบกลับ เป็นอย่างนี้มาประมาณ  3-4 เดือน เราเลยได้ชื่อด้วย Hatice ชื่อที่เขาตั้งให้ เขาบอกว่าเราไม่เหมือนคนอื่นที่เคยคุยด้วย (มีสาวๆเยอะ) แตกต่าง จะดีใจหรือเสียใจดีนี่ อิอิ เขาก็หัดภาษาเขาให้บ้างวันละนิดหน่อย แล้วแต่อารมณ์ he  วันไหนที่ Internet ไม่ดีเขาจะอารมณ์เสียมาก บางครั้งก็โกรธเราอีก (ไม่เข้าใจจริงๆ) ช่วงแรกมีการสมัคร email เพื่อคุยกันโดยเฉพาะ เพิ่งรู้นี่แหละว่าสงสัยมีสาวๆเยอะเวลาออนเขาคงเห็น (โง่มาตั้งนาน ฮา..) เมื่อคุย msnไม่ได้เขาก็ถาม Facebook ข้าพเจ้าถามว่าอาไรไม่รู้จัก (เชยโครตรรร….) อืมจบไป หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ได้มันมา facebook อิอิ

                หลังจากนั้นก็คุยกันมาตลอดบางครั้งเราก็เห็นว่าเขา chat กับคนอื่นอยู่เขากลับบอกว่าไม่ แต่เราว่าเราเห็น เลยยอมรับว่าเพื่อน อืมน่ะ จริงๆๆ เรย แต่เขาก็ดีขึ้น มีอารมณ์ขันมากขึ้น เนื่องจากได้ล้อเราบ้าง แต่เวลาเราล้อเขาได้เป็นบางครั้งนะ บางทีมีโกรธ (คิดในใจทีล้อเราได้นะ) ทำใจได้แระเมื่อคุยไปนานๆๆ  อารมณ์ he ไม่คงที่มีขึ้นมีลง ตามสภาพอากาศ และสภาพแวดล้อม อิอิ  เราก็เข้าใจว่าเขาคงเหนื่อยและเครียด ทะเลาะกับครอบครัวในบางครั้ง  เพื่อนที่ดีต้องช่วยเพื่อนได้  เลยทำมาตลอด  หากเขามาออนเอ็ม เราก็จะช่วยคลายเครียดให้เพื่อน ด้วยการทำให้เกิดรอยยิ้ม ( อิอิ) บางครั้งป่วยมาก็ให้คำแนะนำนิดหนึ่ง ถือว่าดูแลเพื่อน อืม...หลังจากนั้นก็เขาก็สอบเข้าเรียนได้ แต่ก็น้อยใจว่า เพื่อนสอบได้แพทย์ ตำรวจ ฯลฯ แต่เขาสอบไม่ได้ น้อยใจตัวเอง เราก็บอกว่าคนเราไม่เหมือนกันทุกคน ความสามารถก็แตกต่างกัน เลือกในสิ่งที่เราชอบดีกว่า เขากังวลเรื่องอนาคต ซึ่งทุกคนก็เป็นกันช่วงนั้น  คุยกันมาตลอดและเมื่อเราต้องไปประชุม พบเพื่อน เขาก็จะได้คุยกับเพื่อนๆเราทุกคน รู้จักกัน แซวกันบ้าง สนุกสนานกันไป เขาว่าแก้งค์เรา crazy มันก็จริง อิอิ  และเมื่อถึงเทศกาลถือศีลอด เราลืมดื่มน้ำ เขาเห็นซักพักแล้ว เขาก็บอกว่า เขาอดอยู่นะ เออเพิ่งนึกได้ แย่จริงๆๆเลยเรา ขอโทษๆๆ เขาบอกไม่เป็นไร อิอิ อายนิดหน่อย (เปิ่นๆนี่ยกให้เถอะ)

                หลังจากนั้นเขาก็มีโทรศัพท์  สามารถแลกเบอร์กันได้  แต่ค่าโทรแพงมาก เลยหยอด  ส่ง massage อย่างเดียว อิอิ  ทำอย่างนั้นตลอด  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ทำงานไปพักผ่อน จัดกิจกรรมประจำปี แล้วมีจมน้ำผู้เสียชีวิต 2 คนเราเสียใจมาก ครั้งนี้เป็นเขาที่ต้องคอยปลอบ (อืม) ให้กำลังใจ เขาก็กังวลว่าเราปลอดภัยป่าว เราบอกโอเค  เขามาบอกที่หลังว่าเราบอกว่าจะไปแคมป์ เขามีความรู้สึกไม่ดีแล้ว แต่ไม่ได้พูด (อืม) เศร้าอยู่นาน…..

            เมื่อเขาต้องไปเรียนมหาวิทยาลัย  ตอนแรกสงสัยว่าอายุค่อนข้างเยอะกว่าบ้านเราที่จะเข้าเรียนได้ด้วยหรอ สุดท้ายก็รู้ว่าได้  เราก็บอกว่าเมื่อ u ไป I คิดว่า u น่าจะเปลี่ยนไป แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ คนเราพบสังคมที่กว้างกว่า เจอคนเยอะขึ้น อะไรๆๆก็เปลี่ยนไปได้ ทั้งความคิด ความรู้สึกต่างๆๆ สิ่งแวดล้อมมันพาไป รวมทั้งใจคน ทำใจไว้แล้วว่าจะต้องมีการเปลี่ยนแปลง  ช่วงแรกที่ไปยังเหมือนเดิม  วันไหนที่เราอยู่คนเดียว แบบว่ากลัวนิดหนึ่ง เพื่อนไปประชุมบ้าง อะไรบ้าง ก็ได้เขานี่แหละมาเป็นเพื่อนคุย  ครั้งหนึ่งประทับใจสุดๆๆ เขายอมมาคุยเป็นเพื่อนเราเมื่อรู้ว่าเราอยู่บ้านคนเดียว  ด้วยการฝ่าอากาศหนาวเย็นมา โห!นี่เราทำให้เพื่อนลำบากมากเลยนะนี่  เขามานั่งนี่รู้เลยว่าหนาวจริงๆ สงสารอ่ะ แถมตัวเองยังไม่มีคอม ต้องมานั่งที่ร้านคอมอีก แย่จริงๆๆเลยเรา (คิดในใจ) และมีอยู่ว่าบางครั้งไม่ได้ออนตลอด ถ้าเขามาก่อนก็จะมี หยอดมาว่าเขามาออนแล้ว เลยได้คุยกัน   เกือบลืมว่าวันเกิดเขาเราได้ส่งเสื้อไปให้ พร้อมการ์ด  ซึ่งเป็นครั้งแรกนอกจากเพื่อนสนิทและคนในครอบครัว เพราะเราคิดว่าถึงยังไงก็เป็นเพื่อนกันได้ (แม้ไม่ใช่แฟน) หลังจากนั้น เหตุการณ์มันเปลี่ยนไป เมื่อเวลาเปลี่ยน อิอิ  เขาเริ่มเรียนและยุ่ง เราเข้าใจ ได้คุยกันบ้างแต่น้อยลง บางครั้งมีเพื่อนเขามาคุยด้วยแต่นิดหน่อย ทักทายประมาณนั้น อืมก็โอเค เมื่อปิดเทอมกลับบ้านซื้อคอมใหม่  เขาก็สะดวกขึ้นทุกอย่าง เริ่มคุยกันน้อยลง และเริ่มมีบางอย่างเปลี่ยนไป เมื่อก่อนออนเอ็ม  อารมณ์ไม่ดีปิดไปซะเฉยๆๆ ขี้งอน ๆ น่ะบ่อย วันหลังมาขอโทษ ไอ้เราก็ไม่ได้โกรธอะไร ถ้าขอโทษ แต่มาตอนนี้ มีfacebook เรา add เพื่อนเขามาเป็นเพื่อนเขาจะให้ลบ เขาบอกว่าห้ามคุยกับคนตุรกี และห้ามคุยกะผู้ชายด้วยนะ ถ้ามีนี่มีงอน โอเคเราก็ตามนั้น แต่ของเขานี่นะมีสาวไทยเพียบ  ok นิ่งๆไว้เริ่มสังเกต หลังๆมา มีการ blog และลบเราออกจาก facebook อืมหลายๆครั้งที่ทำอย่างนี้เราก็ไม่อยากถามมากมาย เลยรู้สึกว่า เรานี่แย่ขนาดเพื่อนไม่อยากคุยด้วยเลยหรอ  และเพราะเขาพูดกับเราบ่อยๆๆว่า u อย่าเชื่อใครง่ายๆโดยเฉพาะทางInternet มีเตือนล่วงหน้าตลอด  และยังบอกว่าเขาเชื่อเราแต่เขาไม่เชื่อ Internet    มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เมื่อช่วงที่มีงอนกันบ่อยๆและด้วยความอยากรู้มีแอบถามว่าจำได้ป่าวเราคุยกันมานานาเท่าไหร่แล้ว เขาดันตอบ 8 เดือนถูกซะนี่  อึ้งนิดหน่อยไม่รู้ดูมาจากตรงไหน อิอิ  เขาบอกว่าคุยมาตั้งนานน่าจะรู้ว่าเขาเป็นไง มันก็จริง เขาก็ชอบพูดเรื่องจริง ที่บางครั้งก็ต้องยอมรับ  วันนั้นถึงวันนี้ 9 เดือนแล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน มาจากหลายสาเหตุ เช่น เขาไม่อยากคุย ไม่ว่าง  ถึงออนก็ไม่ทักทายกัน เหตุการณ์ล่าสุดเราทักในFacebook เขากลับ blog เราเฉยเรย งงอ่ะ เกิดอาไรขึ้นหรอนี่ เพื่อนกันไม่มีเวลาคุยไม่เป็นไรเข้าใจ แต่ทักทายกัน มันต้องทำขนาดนี่เลยหรอ  อืมเริ่มพิจารณาตัวเอง ทำใจและเข้าใจ   เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกๆ แต่มันห่างๆๆกันออกไปในแต่ละครั้ง เลยบอกตัวเองว่า ถอยออกมาซะ จะได้ไม่เสียใจมาก  เราคงเป็นเพื่อนที่ไม่ดีพอล่ะมั้ง  และหลังจากนั้นเขาก็ทักทายเราแต่แป๊บเดียวเพราะต้องไปกับเพื่อน เขาขอโทษ  เขาบอกว่าเราโกรธเขา (รู้ตัวแฮะ) เพราะปกติจะไม่โกรธนาน แต่ครั้งนี้ของอนนิดหนึ่ง เขาบาย เราก็ไม่บายตอบ ไม่ยิ้มด้วย เขาคงรู้ว่าผิดสังเกต และระหว่างที่เขียนนี้ เหตุการณ์ยังไม่ปกติค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป อิอิ (ลืมคำว่าเศร้าไปแระ แค่เสียใจบ้างที่ยังไม่ลืม)

Create Date : 25 เมษายน 2553
Last Update : 25 เมษายน 2553 22:55:16 น.		4 comments
Counter : 392 Pageviews.
Share Tweet