안녕하세요 여러분 ~~~~
잘지내고있어요 ?? >"<
หายหน้าหายตาไปนานเช่นเคย ,, วันนี้อยู่บ้าน
เพราะว่าไม่สบายอีกแล้ว ก็เลยว่างๆ
เจียดเวลาจากการดูซีรีย์มาเขียนบล็อคดีกว่า
ทั้งๆที่ไม่มีใครมาอ่านหรอกมั้ง (?)
เพราะเราไม่ได้ให้ลิ้งค์กับใครมากสักเท่าไหร่
บางทีก็อยากจะมีที่บางที่ ให้สามารถเขียนบันทึกอะไรลงไป
โดยที่ไม่ต้องให้คนรู้จัก คนสนิท เพื่อนๆ อะไรรับรู้สักเท่าไหร่
เราก็เป็นคนแบบนี้แหละ ^_^ ความลับไม่มีหรอก
แค่อยากจะมีบางมุม ที่สามารถเล่าอะไรต่อมิอะไร
ในที่ ที่ไม่มีใครรู้จักบ้างก็เท่านั้นเอง
อยากระบายในสิ่งที่ไม่อยากให้คนรอบข้างรู้ในบางอย่าง
เพราะบางครั้งเราก็ลำบากใจที่จะต้องให้ใครมาห่วงเราจริงๆ
ไปตัดผมมาอีกแล้ว ตัดได้สักพักแล้วล่ะ
ดูซีรีย์เรื่องนึง แล้วชอบทรงผมนางเอก ก็เลยบ้าจี้ไปตัดตาม
ถึงแม้หน้าตาจะไม่เกาหลีเหมือนนางเอก แต่ก็ตัดไปแล้ว ฮ่าๆ
ขอลงรูปตอนยังไม่ตัดก่อนนะ ,, ถ่ายวันไหนจำไม่ได้
รู้แค่ว่าเป็นวันรับปริญญาเพื่อนที่ ม.เกษม
และนี่ !!!! พอไปตัดก็ให้ที่ร้านเค้าเซตให้ด้วย
ไม่เคยทำผมดัดมาก่อนเลยนะ แต่ออกใสก็ถือว่าไม่ได้ไม่ชอบอะ
เฉยๆมากกว่า ให้ทำอีกก็ทำได้ แต่ดัดถาวรไม่เอาหรอก ฮ่าๆ
ส่วนรูปนี้คือตอนที่ไม่ได้เซต มันก็คือผมสั้นธรรมดาที่เราตัดนั่นแหละ
เราถ่ายรูปหันได้แค่ข้างเดียวจริงๆ .. และก็ยิ้มเห็นฟันได้อย่างเดียว
เพราะเป็นคนแก้มเยอะ แล้วถ้าสังเกตุดีๆ ฟันเหยินด้วยนิดๆ
เลยไม่กล้ายิ้มไม่เห็นฟันฮ่าๆๆ
(และจะประจานตัวเองทำไมเนี่ย -*-)
ทุกๆคนเคยมีใครที่อยู่ในความทรงจำกันบ้างมั้ย? .. ต้องมีอยู่แล้วล่ะ
เมื่อช่วง ม.6-มหาลัยจะขึ้นปี 2 เรามีช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆเลยนะ
เราได้รู้จักกับพี่คนนึง ขอออกตัวก่อนเลยว่า เรารู้สึกดีๆแบบพี่กับน้องจริงๆ
ด้วยความที่เป็นลูกคนโต ครอบครัวก็ไม่ได้พร้อมหน้าเหมือนใครๆ
มันทำให้เรารู้สึกดีที่ได้รู้จักกับพี่เค้า และพี่เค้าก็เอ็นดูเราเหมือนน้องคนนึง
ในตอนนั้นเราก็อาจจะยังคิดอะไรไม่ได้เท่าไหร่ ก็เลยทำตัวกับพี่เค้าไม่ค่อยดี
บางครั้งที่เค้าแกล้งแหย่เราเพราะความเอ็นดู แต่เรากลับคิดว่าทำไมต้องมาแกล้งกันด้วย
หรือบางครั้งก็ชอบพูดอะไรที่ทำร้ายความรู้สึก ชอบขอให้พี่เค้าสัญญา รับปากบ่อยๆ
แต่ว่าช่วงเวลานั้นเราบอกได้เลยว่า เราโอเคนะ มีพี่ที่คอยให้พูดคุย ให้เล่า
เราเข้าใจเลยว่าน้องสาวที่มีพี่ชาย และหวงพี่ชายเป็นยังไง
ไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหนเราจะนึกถึงพี่เค้าตลอด จะสอบก็ส่งข้อความไปบอก
จะนั่น จะนี่ ก็ส่งข้อความไปบอก รู้ว่าทำงานเหนื่อยๆก็ส่งข้อความไปให้กำลังใจ
แม้กระทั่งโกรธหรืองอนอะไร ก็ส่งข้อความไปเหวี่ยงให้เค้ารู้ นิสัยตอนนั้นเด็กมาก !
ซึ่งนิสัยเสียของเราที่เป็นกับเค้าคนเดียวคือขี้งอน คิดมาก เรียกร้องความสนใจ
เรามีความสุขมากนะ มีความสุขที่มีพี่คอยเป็นห่วง ชอบทำอะไรให้เราประทับใจ
ทั้งๆที่ไม่จำเป็นเลย เพราะเรากับพี่เค้าไม่ได้เป็นพี่น้องกันแท้ๆซะหน่อย
อายุก็ห่างกันแค่ 3 ปีเอง แล้วเค้าก็ไม่ใช่คนที่จะต้องมานั่งแคร์เราเลยสักนิด
เวลาเค้าเป็นเงินเป็นทองสุดๆ
พอมาถึงจุดเปลี่ยน ... พี่เค้าเริ่มมีหน้าที่อะไรต่อมิอะไรมากขึ้น
เราก็ไม่เข้าใจเค้าหรอก ก็หงุดหงิด เสียใจ ร้องไห้ ที่ไม่มีเวลาได้คุยเยอะๆ
ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน แล้วเราก็ถามเค้าว่า " ลืมเราแล้วใช่ปะ"
ซึ่งเค้ารับปากกับเราว่าไม่ลืม ไม่ลืมแน่ๆ ไม่ลืมจริงๆ
แต่ทุกวันนี้เค้าหายไปจากชีวิตเราแล้วล่ะ .. เรายังรับรู้ว่าเค้าเป็นไงบ้าง
สบายดีมากแค่ไหน เรารู้เรื่องของเค้าอยู่บ่อยๆ ต่อให้ไม่ถามจากใคร
เดี๋ยวก็มีคนมาบอกเราเอง จริงๆสามารถเจอเค้าได้แต่เราว่าไม่ดีกว่า
แค่ฝากความคิดถึงไปกับคนรู้จักของเค้า มีแต่คนบอกว่าอยากให้ไปเจอกัน
อยากจะรู้ว่าถ้าเจอกันอีกครั้งจะเป็นยังไง แต่นั่นมันคือความต้องการของคนอื่น
ไม่ใช่ความต้องการของเรา .. และเรารู้ว่า ถ้าให้เจอกันอีกครั้งจริงๆ
พี่เค้าก็ยังเหมือนเดิม คุยเล่น ชอบแกล้ง ชอบแซวเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคืออะไรนั้นเรารู้อยู่แก่ใจดี ดังนั้นอย่าพึ่งเจอกันจะดีกว่า
ขอให้เค้าได้เป็นคนในความทรงจำของเรา
ที่นึกถึงทีไรก็ยิ้มได้ทุกครั้ง เป็นคนที่เราคิดถึงก็พอแล้วเนอะ ^___^
แค่คิดถึง ก็เลยอยากบันทึก เพื่อเตือนตัวเองว่า ยังไม่เคยลืมจริงๆนะ
วันเกิดที่ผ่านมา สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่ชาย
เมื่อเวลาผ่านไป ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่เราก็จะรับมันได้
และเมื่อเวลาผ่านไป เราจะพบว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย
ตอนนี้เราจบมหาลัยแล้วนะ .. บอกไปในบล็อคครั้งก่อนยังหว่า ฮ่าๆ
อ่อ และที่สำคัญ เราสอบกฏหมายได้ A ด้วย ดีใจกับเราหน่อยยย เกิดมาพึ่งจะได้
แล้วดันมาได้ตอนเทอมสุดท้ายซะด้วย
ชีวิตเรื่อยเปื่อยมากๆเลยล่ะทุกวันนี้ ยังไม่หางานทำหรอก ช่วยกิจการที่บ้านไปก่อน
กะว่าจะรอให้รับปริญญาอะไรให้เรียบร้อยก่อนค่อยหางานทำจริงๆจังๆสักที
เด็กนิเทศ ที่ทรานสคริปส์ไม่สวยอย่างเราจะหางานได้ตรงสายที่เรียนมั้ยน๊าา
ทุกวันนี้เราไม่สนใจกับคำพูดของคนที่ว่าเราในเรื่องงานหรอกนะ
เราทำงานกับที่บ้าน ถึงมันจะเป็นร้านอาหาร ไม่ตรงกับอะไรที่ตัวเองเรียนมาก็จริง
แต่อย่างน้อยๆก็ดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย ไม่ใช่หรอ ?
แค่รู้สึกเพลีย ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเราจะมองโลกในแง่ร้ายได้ขนาดนี้ ฮู้ววว -_-"
เราบอกตัวเองเสมอว่า คำพูดพวกนั้นไม่ว่าจะออกมาจากปากใคร
ให้คิดซะว่าผู้พูด พูดเพราะอิดฉา .. และแสดงว่าเรามีดี เค้าถึงมาอิดฉาเรา
คิดแบบนี้ ไม่ทำให้เราทุกข์ ปล่อยให้คนพวกนั้นอยู่ในโลกแคบๆของเค้าต่อไปเนอะ
ส่วนเราก็เอาเวลาว่างจากทำงาน มานั่งฟังเพลง ดูรูป อ่านข่าว
ของคนๆนี้ดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เกี่ยวมั้ย
ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะลงรูป "คยูฮยอน" ซูปเปอร์สตาร์ของเราเฉยๆ
ที่เราอารมณ์ดี ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ก็เพราะคนนี้แหละ
คยูทำให้เราอารมณ์ดี โดยที่เค้าไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆ
ไปแล้วดีกว่า .. โอกาสหน้าจะมาเขียนบล็อคนี้อีก
ไม่รู้ว่านานมั้ย ฮ่าๆ จะหาเวลามาแล้วกัน
Musical เรื่องนี้ คยูของน้องก็เล่นด้วยนี่
ยองก็เล่นเป็นตัวเดียวกับที่คยูเล่นจ่ะ