แต่ผมก็ไม่สามารถให้เหตุผลกับใครๆได้เต็มปากว่าผมมาเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับไอ่ตัวเล็กของผมเท่านั้นเอง

แม้ว่าจะเป็นเหตุผลที่อ้ำอึ้งแต่มันก็ทำให้ผมเดินเข้าออกในบ้านนี้ได้โดยง่ายดายอีกครั้งอย่างไม่กระดากใจ

ผมขออณุญาติคุณพ่อของไอ่เด็กน้อยของผมไปดูหนัง กินข้าวตามประสาพี่น้องกันบ่อยครั้ง ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี

และช่วงชีวิตแบบนี้แหละที่ผมอยากให้มันอยู่กับผมไปให้นานแสนนาน

แต่ผมก็ได้แต่ฝันค้างและพังทลายลง....

13 มิถุนายน ปีนี้

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เนื่องจากเป็นวันหยุดเลยทำให้ผมมีโอกาสแต่งตัวเองให้ดูแปลกตาไปกว่าชุดนักศึกษามหาลัยทั่วๆไป

เช่นเคยว่าผมต้องโทรขออณุญาตคุณพ่อของไอ่ตัวเล็กเพื่อพาไปกินไอติมนอกบ้าน

เราสั่งไอติมกันมาคนละถ้วย ผมโดนไอ่ตัวเล็กแกล้งเอาลิ้นมาละเลงไอติมในถ้วยของผมและยัดเยียดให้ผมกินต่อ

แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมกระอักกระอ่วนใจเลยแม้แต่น้อย และผมไม่จำเป็นต้องคิดว่าจะกินดีหรือไม่ เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าผม

คือเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆผมมา 6 ปี ไม่ส่วนใดในร่างกายไอ่ตัวเล็กที่ผมจะรู้สึกรังเกียจเลย

เมื่อเสร็จแล้วผมขับรถม้าพาเจ้าชายมาส่งถึงวัง

วันนี้อากาศร้อนไอ่ตัวเล็กของผมอ่อนเพลียจนผลอยหลับไปภายในไม่กี่นาทีที่ล้มตัวนอนลงบนเตียงผืนใหญ่ในห้องนอนขนาด

เท่ากับห้องนอนของผม 4 ห้องรวมกัน

ผมมีโอกาสได้นั่งมองไอ่ตัวเล็กหลับอีกครั้ง แต่ผมก็นึกทะเล้นอยากเอาคืนที่ไอ่ตัวเล็กแกล้งเลียไอติมในถ้วยของผมและให้ผมกินต่อ

ผมเลยแกล้งเอาคืนด้วยการเอาลิ้นไปเลียที่ปากของไอ่ตัวเล็กอย่างไม่คิดอะไร

ไอ่ตัวเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมา และผลักผมออกไปแรงๆ เด็กน้อยน้ำตาคลอ แล้วบอกด้วยคำพูดและน้ำเสียงที่ทำให้ผมรู้สึกว่าสิ่งที่ทำลงไป

เป็นความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

"พี่อู๋ทำไมทำกับบอลล์แบบนี้บอลล์ไว้ใจพี่อู๋พี่อู๋ทำกับบอลล์แบบนี้แล้วต่อไปบอลล์จะนอนหลับสนิทได้ยังไง"

แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นที่ผมเพิ่งจะหัวเราะชอบใจเพราะคิดว่าจะได้แก้แค้นไอ่ตัวเล็กที่ทำให้ผมต้องกินไอดิมที่มีแต่น้ำลายเต็มไปหมด

กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่ปราถนาจะให้มันเกิดขึ้นเลยระหว่างเราสองคน "พี่น้อง"

"พี่ขอโทษ"

ผมบอกได้เพียงเท่านี้ และไม่คิดจะแก้ตัวกับสิ่งที่ทำลงไปว่าผมบริสุทธิ์ใจและไม่คิดจะทำเรื่องต่ำแบบนั้นแน่นอน เพราะคงไม่มีใครยอมเชื่อ

ผมจึงได้แต่คิดอยู่ในใจ และเดินออกไปจากบ้านที่แสนอบอุ่นนั้น กลับมานอนคนเดียวอย่างอ้างว้างตามลำพัง โดยมีความผิดของตัวเองเป็นชะงัก

ติดอยู่ที่หลัง เป็นกรรมที่ทำให้ผมไม่สามารถหลับได้ เฝ้าครุ่นคิดว่าจะทำยังไงให้ไอ่ตัวเล็กของผม เข้าใจ และ หายโกรธลงได้

ตอนสายๆของวันถัดมา ผมตื่นขับรถออกไปที่สถานที่แห่งหนึ่งที่มีของโปรดที่ไอ่ตัวเล็กของผมชอบกินที่สุด

"เค้กช๊อกโกแล๊ตหน้านิ่ม" รสชาติของมันสมกับราคา เนื้อเค้กที่อ่อนนุ่มราดด้วยครีมช๊อคโกแลตสดไม่มีสิ่งใดเจือปน

แม้พนักงานในร้านจะบอกว่าแบ่งขายได้ แต่ผมก็ยินดีที่จะซื้อมันมาทั้งก้อน เพื่อหวังว่าไอ่ตัวเล็กจะยิ้มเมื่อได้เห็นขนมสุดโปรดก้อนโต

แต่มันก็เป็นความหวังที่เข้าใจผิดของผม เมื่อผมไปถึงบ้านหลังใหญ่ของไอ่ตัวเล็ก

ไม่มีใครวิ่งลงมาหาผมเหมือนเคย แต่นั่นก็ไม่ได้สร้างความหม่นหมองให้กับผมเมื่อผมเดินขึ้นไปเคาะที่ประตูของเจ้าชายตัวน้อยของผม

"ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นคับ ไม่ต้องเข้ามา ลงไปอยู่ข้างล่างเถอะ เราไม่ไว้ใจนายอีกแล้ว"

"เราไม่ไว้ใจนายอีกแล้ว"

ไม่น่าเชื่อว่าคำที่ไอ่ตัวเล็กใช้เรียกกับผม "เรา" กับ "นาย" มันจะทำให้ผมเกลียดตัวเองจนผมเอาสติที่เหลืออยู่

เดินลงไปข้างล่างหยิบมีดตัตเตอร์มากรีดที่ต้นแขนเหนือข้อพับเป็นทางยาวมาเกือบถึงข้อมือโดยไม่สนความเจ็บปวดของตัวเอง

เลือดไหลออกมา ผมอยากให้ไอ่ตัวเล็กเห็นว่าผมได้ชดใช้ความผิดและขอเรียกร้องเอาความไว้ใจที่เคยมีให้กันกลับคืนมาด้วยเลือด...

แต่ก็นั่นแหละฮะ เป็นอีกครั้งที่ผมทำอะไรโง่ๆโดยคิดถึงผลที่จะได้กับตัวเองฝ่ายเดียว  ผมรู้เมื่อไอ่ตัวเล็กแสดงอาการตกใจเมื่อผมเคาะประตูเรียกให้

เปิดออกมาดู

ไม่มีคำต่อว่า ไม่มีทีท่าเสียใจ ที่ผมเห็นตอนนี้มีแต่เด็กน้อยที่แสนอ่อนโยนกับสายตาที่ห่วงใย

เอามือที่แสนสะอาดมาเช็ดเลือดให้ผม และพาผมไปนั่งทำแผลโดยไม่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บ

แม้ถึงตอนนี้ ไอ่ตัวเล็กของผมยังคงเงียบงัน เมื่อทำแผลเสร็จบอกไล่ให้ผมไปหาหมอเพื่อฉีดยากันบาดทะยัก

แล้วเจ้าชายก็หันหลังเดินกลับขึ้นไปบนห้องล๊อคประตูตามเดิม

ตอนนี้ผมได้รู้ว่าผมได้ทำร้ายความรู้สึกและจิตใจของ

เด็กน้อยผู้ที่คนเดียวที่ทำให้ผมอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้

และตอนนี้ผมคงเป็นเหมือนตัวประหลาดบนโลกนี้ไปแล้วในเมื่อแม้แต่คนที่สำคัญที่สุดในโลก

ยังไม่อยากจะมองหน้าของผม

ผมกลับมาที่บ้านหลังเดิมของผมที่ทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาก็มีแต่ความเหงาเป็นเพื่อน

มีเพียงบางครั้งที่ความเหงาเดินหนีไปเมื่อมีเสียงหัวเราะ

ของเด็กน้อยผู้เป็นที่รักของทุกคนก้าวเข้ามา และต่อจากนี้ มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว....

ผมคิดถึงเขาเหลือเกิน แต่ความเลวที่ผมทำลงไปนั้นทำให้ผมไม่อาจคิดว่าผมจะมีหน้าไปเจอกับเด็กน้อยที่แสนดีได้อีกแล้ว

ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่ในตอนนี้ เขียนจดหมายสั้นๆ

พร้อมทั้งแนบเพลงที่ผมร้องที่ไม่ได้มีเนื้อหาเรียกร้องความสงสารหรือเห็นใจเลยสักนิด

ตั้งใจให้คนที่ฟังรู้สึกว่ายังไงซะ "ผมก็ยังอยากที่จะดูแลและคอยปกป้องเธอตลอดไปเท่านั้นเอง" 

ส่งไปให้ไอ่ตัวเล็กของผม

ใกล้จะเย็นแล้วหละ..ผมเก็บเสื้อผ้าฝ่าฝน ขึ้นรถ ลงเรือ รู้ตัวอีกที

ผมก็อยู่กลางเกาะแห่งหนึ่งในจังหวัดระยองไทยที่รายร้อมไปด้วยทะเล

ที่ผมหวังว่าสีฟ้าของน้ำทะเลและเสียงคลื่นที่วิ่งเข้ามากระทบฝั่งจะทำให้จิตใจของผมสงบขึ้น

แต่ผมไม่หวังสักวินาทีที่จะให้ผมหยุดคิดถึงภาพของ

เด็กน้อยที่ฉุดผมขึ้นมาจากความอ้างว้างเมื่อ 6 ปีก่อน

ดวงจันทร์ปรากฎขึ้นมาแทนที่ดวงตะวันในเวลาค่ำคืน ดวงดาวเรียงรายอยู่เต็มท้องฟ้า

ในเวลาที่สิ้นหวังคนเรามักจะมองเห็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้รอบตัวเป็นที่พึ่งอยู่เสมอ

นั่นเป็นเหตุผลให้ผมยกมือขึ้นมากุมไว้ที่อกอีกครั้ง แล้วสาดสายตาไปที่ดวงดาวระยิบระยับทั่วทั้งฟ้า...เริ่มอธิฐาน

"ผมอยู่อย่างอ้างว้างมาตลอดชีวิต ถูกทิ้งให้โตมาคนเดียวในบ้านเหงาๆ จนมีเด็กน้อยคนนึงเข้ามาในชีวิตและเริ่มพาผมเดินทางไปเรื่อยๆ จูงมือผมไปทุกหนทุกแห่งจนผมลืมความรู้สึกเดียวดายไปหมดสิ้น

วันหนึ่งเขากำลังจะตาย แต่ผมก็ขอให้ดวงดาวยื้อชีวิตเค้าไว้ให้กับผม

วันนี้เขายังมีชีวิตอยู่บนโลกใบเดียวกับผม แต่เหมือนว่าผมจะกลายเป็นคนตายไปแล้วสำหรับเขา แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ผมมาคุยกับดวงดาวในวันนี้..ผมขอให้คำอธิฐานของผมขอให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อแลกเปลี่ยนความสุขกับคนบนโลกนี้ไปนานแสนนาน...ให้เขาลืมสิ่งที่ผมทำ ให้เขาลืมผม..นะฮะ"

"ดวงดาว"

ผมนั่งอยู่ริมทะเลอย่างนั้นทั้งคืนโดยทีดวงดาวกับพระจันทร์เป็นเพื่อน

และทั้งวันกับดวงตะวันที่สาดแสงลงมาให้ความอบอุ่นกับใจที่หนาวเหน็บของผม

ผมยังคงคิดถึงเขาอยู่อย่างนั้น จนถึงดึกสงัดของอีกวัน

ผมเดินหาตู้โทรศัพท์เพื่อที่จะโทรหาไอ่ตัวเล็กด้วยความห่วงใย หวังเพียงว่าน้ำเสียงที่ได้ฟังจะดูมีความสุข

และจะทำให้ผมยิ้มได้บ้าง

"ฮัลโหล...ใครอ่ะ...ฮัลโหล...พี่อู๋รึเปล่า"

เสียงสั่นของไอ่ตัวเล็กบอกให้ผมรู้ได้ว่าเจ้าตัวน้อยของผมกำลังเสียใจกับเรื่องใดสักเรื่องอยู่ และ เอ่ยชื่อผมออกมา

ผมไม่ได้ตั้งใจจะโทรมาเพื่อแสดงตัว แต่ผมก็ไม่สามารถจะวางหูทิ้งไปได้ในเมื่อผมรู้ว่าเสียงปลายสายกำลังร้องไห้

ทันทีที่ผมยอมรับว่าเป็นตัวเอง

เสียงคร่ำครวญ ร้องไห้ ก็ประดังเข้ามาและยิ่งผมได้รู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงที่หดหู่เหล่านั้นมาจากตัวผมเองก็ยิ่งทำให้ผม

รู้สึกทรมานจนทรุดลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด...ที่ใจ

"พี่อู๋อย่าทิ้งบอลล์ไปไหนเลยนะ"

(ความทรงจำจากตอนแรก)