และวันนี้เขาไม่ได้เป็นเด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว เขาโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อย และเป็นไอ่ตัวเล็กของผม

 แล้วเขากำลังจะจากไปไกลแสนไกล....

ความเดิมตอนที่แล้ว

ใกล้ถึงวันต้องจากกันแล้วสิ นานเท่าไหร่ ไอ่ตัวเล็กของผมจะหายไหม

คำขอร้องของผมถึงดวงดาวจะสำฤทธิ์ผลหรือไม่ อนาคตเท่านั้นที่รู้

"บอลล์ไม่อยากไปเลยอ่ะ..ถ้าบอลล์หายแล้วแม่จะกลับมาเป็นแบบเดิมรึเปล่า แล้วแม่ไม่มีบอลล์แล้วแม่จะอยู่กับใคร

แล้วบอลล์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า บอลล์จะจำทุกคนได้รึเปล่า ฯลฯ "

ร้อยพันแปดคำถามประดังมาที่ผมเมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพังโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว

ผมไม่ฉลาดและรอบรู้พอที่จะตอบคำถามเหล่านั้น และบางคำถามก็อยู่นอกเหนือผู้ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมจะให้คำตอบได้

ผมจึงไม่อาจเข้าไปมีบทบาทในการตัดสินใจของไอ่ตัวเล็กได้เลย ผมทำเพียงแค่เอามือทั้งสองโอบไอ่ตัวเล็กเข้ามาแนบชิดด้วยหวังว่า

ไอ่อุ่นของกำลังใจจากผมจะแทรกซึมเข้าไปทำให้ไอ่ตัวเล็กของผมรู้สึกดีขึ้นและตอบคำถามของปัญหาทั้งหมดได้ด้วยตัวของตัวเอง

แม้ว่าผมจะรู้ว่าไอ่ตัวเล็กมีคนรายล้อมรอบตัวมากมาย และไอ่ตัวเล็กก็เหมือนกับว่ามองกำลังใจจากผมเป็นสิ่งไม่สำคัญอะไร

เพราะในตอนนี้ไอ่ตัวเล็กก็มีคนที่ไอ่ตัวเล็กควรให้ความสำคัญมากกว่าผมอยู่ในใจแล้ว ผมไม่รู้ว่ากามเทพองค์ไหนแผลงศรให้

ไอ่ตัวเล็กกับใครคนนั้นได้รักกัน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คนที่เป็นพี่ชายอย่างผมจะต้องมานั่งคิดอะไรเลย

ผมก็แค่เพียง..ห่วงใย และไม่เคยไว้ใจใครที่อยู่ใกล้ไอ่ตัวเล็ก กลัวว่าใครๆอาจจะไม่ระวังว่า

คุณกำลังถือแก้วเจียรไนใบที่สวยงามและบอบบางเอาไว้อยู่ เพียงแค่คุณเผลอทำมันหลุดมือด้วยความไม่ตั้งใจ...

แก้วใบนั้นก็คงจะแตกสลายลงในพริบตา ดั่งจิตใจที่แสนดีที่บอบบางและอ่อนแอของไอ่ตัวเล็กของผมในตอนนี้

เมื่อเข้าถึงเดือนมีนา ก็เข้าสู่ฤดูกาลสอบ ไอ่ตัวเล็กใกล้จะจบปี 1

ผมเองก็ตั้งหน้าตั้งตาสอบเพื่อจะก้าวเข้าสู้ปีที่ 4 ซึ่งจะเป็นปีสุดท้ายที่ชีวิตในวัยเรียนของผมจะจบลง

ใครเลยจะรู้ว่าเวลาแห่งการจากลาของผมกับไอ่ตัวเล็กจะรออยู่ในไม่ช้า หลังการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 เสร็จสิ้นลงนี้

"ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา กับสายการบินไทย

เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณามาในส่วนของผู้โดยสารขาออกได้แล้วค่ะ"

เสียงประกาศของพนักงานประจำท่าอากาศยานสุวรรณภูมิที่ทำให้ใจผมหวิวไปช่วงเวลานึง

ผมไม่มีสิทธิ์ใช้คำพูดรั้งท้าย หรือทำอะไรให้ทุกคนเห็นว่าผมไม่อยากจะต้องจากกับไอ่ตัวเล็กไปเลย

เพราะไอ่ตัวเล็กของผมกำลังจะไปรักษาตัวให้หายนี่

แต่มันเป็นครั้งแรก ในช่วงเวลา 5 ปี นับจากวันที่ผมได้พบกับเด็กน้อยที่หน้าโรงหนังในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

ที่ผมรู้สึกว่าไม่มีใครจะบอกผมได้ว่าเมื่อไหร่ที่.....ไอ่ตัวเล็กจะกลับมา

"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา

 กับสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณาขึ้นเครื่องค่ะ เครื่องจะออกเวลา 21.15 น."

ผมยกข้อมือข้างซ้ายที่สวมสิ่งที่จะบอกผมได้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่

20.55 น.

ผมมีเวลาไม่กี่นาทีต่อจากนี้ที่จะพูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้ตัวเล็กรู้สึกดี

และมีกำลังใจกับการจากไปครั้งนี้เพื่อข่าวดีที่รออยู่ในวันข้างหน้า

หัวใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ทั้งๆที่ ผมแทบอยากจะให้ใจหยุดเต้นไปชั่วคราวซะด้วยซ้ำ

เพื่อที่จะได้ไม่ต้องยืนเห็นภาพไอ่เด็กน้อย เมื่อ 6 ปีก่อนที่นำทางให้อนาคตผมได้สดใสเหมือนในปัจุบันนี้

....ต้องลับตาไป

"ขอบคุณนะไอ่ตัวเล็ก...ทุกอย่าง...ทุกสิ่ง....รีบกลับมานะ อย่าทิ้งให้พี่อยู่คนเดียวนานนักนะ พี่ไม่มีใคร"

ผมพูดในขณะที่ผมกอดไอ่ตัวเล็กไว้แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะรู้ตัวว่าผมจะไม่ทำให้ไอ่ตัวเล็กของผมหายใจไม่ออก

ความอ่อนแอของผมที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อนกลั่นกรองออกมาเป็นน้ำตา...ผมสะอื้นเมื่อผมเริ่มเห็นภาพที่ผมต้องนั่งอยู่ในบ้างหลังเดิม

ในหน้าจอสี่เหลี่ยม ณ โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ในโลกของเกมออนไลน์ที่เคยใช้ร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน ก็จะไม่มีตัวละครใดอยู่ตรงนั้นอีก

โทรศัพท์ที่เคยมีเสียงพูดคุยกันจนเหนื่อยล้าและเปลี่ยนไปเป็นเสียงหายใจที่กล่อมให้ผมหลับก็จะไม่มีความหมายใด...

และคงมีแต่เงาเสียง และภาพแห่งความทรงจำเท่านั้นที่ทำให้ผมเห็นภาพไอ่ตัวเล็กนั่งอยู่ตรงนั้น นอนอยู่ตรงนี้ในบ้านของผม

"โตจะแย่แล้วยังจะมาร้องไห้เป็นเด็กๆอีก ไม่ได้จะไปตายนะ เดี๋ยวเค้าก็โทรมาหาน่า"

ไอ่ตัวเล็กบอกข้างๆหูผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนทั้งๆที่ผมยังไม่ยอมปล่อยออกจากอ้อมกอดของผมเลย

เมื่อผละออกจากกันผมก็เห็นรอยยิ้มที่เดียงสาของไอ่ตัวเล็ก มันเป็นรอยยิ้มเดียวกับเด็กน้อยคนนั้นในวันที่

เขามาสะกิดผมแล้วถามว่า "พี่อู๋ใช่เปล่าคับ" เมื่อ 5 ปีก่อน

"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา

กับสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณาขึ้นเครื่องค่ะ เครื่องจะออกภายใน 10 นาทีข้างหน้านี้"

เสียงนี้ทำให้ผมต้องปล่อยตัวเล็กให้ห่างออกไป

และผมแน่ใจว่าผมตาไม่ฝาดว่าผมเห็นไอ่ตัวเล็กของผมเดินก้มหน้าร้องไห้หายเข้าไปในประตูผู้โดยสารขาออก

และผมยังคงยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้น

มองดูภาพที่เสมือนม้าบินตัวโตสีขาวนำพาเจ้าชายให้ขี่ขึ้นไปบนฟ้าในที่ไกลโพ้นจบลับตาไป