และวันนี้เขาไม่ได้เป็นเด็กน้อยอีกต่อไปแล้ว เขาโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อย และเป็นไอ่ตัวเล็กของผม
แล้วเขากำลังจะจากไปไกลแสนไกล....
ความเดิมตอนที่แล้ว
ใกล้ถึงวันต้องจากกันแล้วสิ นานเท่าไหร่ ไอ่ตัวเล็กของผมจะหายไหม
คำขอร้องของผมถึงดวงดาวจะสำฤทธิ์ผลหรือไม่ อนาคตเท่านั้นที่รู้
"บอลล์ไม่อยากไปเลยอ่ะ..ถ้าบอลล์หายแล้วแม่จะกลับมาเป็นแบบเดิมรึเปล่า แล้วแม่ไม่มีบอลล์แล้วแม่จะอยู่กับใคร
แล้วบอลล์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า บอลล์จะจำทุกคนได้รึเปล่า ฯลฯ "
ร้อยพันแปดคำถามประดังมาที่ผมเมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพังโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว
ผมไม่ฉลาดและรอบรู้พอที่จะตอบคำถามเหล่านั้น และบางคำถามก็อยู่นอกเหนือผู้ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาๆอย่างผมจะให้คำตอบได้
ผมจึงไม่อาจเข้าไปมีบทบาทในการตัดสินใจของไอ่ตัวเล็กได้เลย ผมทำเพียงแค่เอามือทั้งสองโอบไอ่ตัวเล็กเข้ามาแนบชิดด้วยหวังว่า
ไอ่อุ่นของกำลังใจจากผมจะแทรกซึมเข้าไปทำให้ไอ่ตัวเล็กของผมรู้สึกดีขึ้นและตอบคำถามของปัญหาทั้งหมดได้ด้วยตัวของตัวเอง
แม้ว่าผมจะรู้ว่าไอ่ตัวเล็กมีคนรายล้อมรอบตัวมากมาย และไอ่ตัวเล็กก็เหมือนกับว่ามองกำลังใจจากผมเป็นสิ่งไม่สำคัญอะไร
เพราะในตอนนี้ไอ่ตัวเล็กก็มีคนที่ไอ่ตัวเล็กควรให้ความสำคัญมากกว่าผมอยู่ในใจแล้ว ผมไม่รู้ว่ากามเทพองค์ไหนแผลงศรให้
ไอ่ตัวเล็กกับใครคนนั้นได้รักกัน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่คนที่เป็นพี่ชายอย่างผมจะต้องมานั่งคิดอะไรเลย
ผมก็แค่เพียง..ห่วงใย และไม่เคยไว้ใจใครที่อยู่ใกล้ไอ่ตัวเล็ก กลัวว่าใครๆอาจจะไม่ระวังว่า
คุณกำลังถือแก้วเจียรไนใบที่สวยงามและบอบบางเอาไว้อยู่ เพียงแค่คุณเผลอทำมันหลุดมือด้วยความไม่ตั้งใจ...
แก้วใบนั้นก็คงจะแตกสลายลงในพริบตา ดั่งจิตใจที่แสนดีที่บอบบางและอ่อนแอของไอ่ตัวเล็กของผมในตอนนี้
เมื่อเข้าถึงเดือนมีนา ก็เข้าสู่ฤดูกาลสอบ ไอ่ตัวเล็กใกล้จะจบปี 1
ผมเองก็ตั้งหน้าตั้งตาสอบเพื่อจะก้าวเข้าสู้ปีที่ 4 ซึ่งจะเป็นปีสุดท้ายที่ชีวิตในวัยเรียนของผมจะจบลง
ใครเลยจะรู้ว่าเวลาแห่งการจากลาของผมกับไอ่ตัวเล็กจะรออยู่ในไม่ช้า หลังการสอบปลายภาคเรียนที่ 2 เสร็จสิ้นลงนี้
"ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา กับสายการบินไทย
เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณามาในส่วนของผู้โดยสารขาออกได้แล้วค่ะ"
เสียงประกาศของพนักงานประจำท่าอากาศยานสุวรรณภูมิที่ทำให้ใจผมหวิวไปช่วงเวลานึง
ผมไม่มีสิทธิ์ใช้คำพูดรั้งท้าย หรือทำอะไรให้ทุกคนเห็นว่าผมไม่อยากจะต้องจากกับไอ่ตัวเล็กไปเลย
เพราะไอ่ตัวเล็กของผมกำลังจะไปรักษาตัวให้หายนี่
แต่มันเป็นครั้งแรก ในช่วงเวลา 5 ปี นับจากวันที่ผมได้พบกับเด็กน้อยที่หน้าโรงหนังในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
ที่ผมรู้สึกว่าไม่มีใครจะบอกผมได้ว่าเมื่อไหร่ที่.....ไอ่ตัวเล็กจะกลับมา
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา
กับสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณาขึ้นเครื่องค่ะ เครื่องจะออกเวลา 21.15 น."
ผมยกข้อมือข้างซ้ายที่สวมสิ่งที่จะบอกผมได้ว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่
20.55 น.
ผมมีเวลาไม่กี่นาทีต่อจากนี้ที่จะพูดอะไรก็ได้ที่จะทำให้ตัวเล็กรู้สึกดี
และมีกำลังใจกับการจากไปครั้งนี้เพื่อข่าวดีที่รออยู่ในวันข้างหน้า
หัวใจผมเต้นแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ทั้งๆที่ ผมแทบอยากจะให้ใจหยุดเต้นไปชั่วคราวซะด้วยซ้ำ
เพื่อที่จะได้ไม่ต้องยืนเห็นภาพไอ่เด็กน้อย เมื่อ 6 ปีก่อนที่นำทางให้อนาคตผมได้สดใสเหมือนในปัจุบันนี้
....ต้องลับตาไป
"ขอบคุณนะไอ่ตัวเล็ก...ทุกอย่าง...ทุกสิ่ง....รีบกลับมานะ อย่าทิ้งให้พี่อยู่คนเดียวนานนักนะ พี่ไม่มีใคร"
ผมพูดในขณะที่ผมกอดไอ่ตัวเล็กไว้แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะรู้ตัวว่าผมจะไม่ทำให้ไอ่ตัวเล็กของผมหายใจไม่ออก
ความอ่อนแอของผมที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อนกลั่นกรองออกมาเป็นน้ำตา...ผมสะอื้นเมื่อผมเริ่มเห็นภาพที่ผมต้องนั่งอยู่ในบ้างหลังเดิม
ในหน้าจอสี่เหลี่ยม ณ โบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ในโลกของเกมออนไลน์ที่เคยใช้ร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน ก็จะไม่มีตัวละครใดอยู่ตรงนั้นอีก
โทรศัพท์ที่เคยมีเสียงพูดคุยกันจนเหนื่อยล้าและเปลี่ยนไปเป็นเสียงหายใจที่กล่อมให้ผมหลับก็จะไม่มีความหมายใด...
และคงมีแต่เงาเสียง และภาพแห่งความทรงจำเท่านั้นที่ทำให้ผมเห็นภาพไอ่ตัวเล็กนั่งอยู่ตรงนั้น นอนอยู่ตรงนี้ในบ้านของผม
"โตจะแย่แล้วยังจะมาร้องไห้เป็นเด็กๆอีก ไม่ได้จะไปตายนะ เดี๋ยวเค้าก็โทรมาหาน่า"
ไอ่ตัวเล็กบอกข้างๆหูผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนทั้งๆที่ผมยังไม่ยอมปล่อยออกจากอ้อมกอดของผมเลย
เมื่อผละออกจากกันผมก็เห็นรอยยิ้มที่เดียงสาของไอ่ตัวเล็ก มันเป็นรอยยิ้มเดียวกับเด็กน้อยคนนั้นในวันที่
เขามาสะกิดผมแล้วถามว่า "พี่อู๋ใช่เปล่าคับ" เมื่อ 5 ปีก่อน
"ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารที่จะบินไปอเมริกา
กับสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG 618 กรุณาขึ้นเครื่องค่ะ เครื่องจะออกภายใน 10 นาทีข้างหน้านี้"
เสียงนี้ทำให้ผมต้องปล่อยตัวเล็กให้ห่างออกไป
และผมแน่ใจว่าผมตาไม่ฝาดว่าผมเห็นไอ่ตัวเล็กของผมเดินก้มหน้าร้องไห้หายเข้าไปในประตูผู้โดยสารขาออก
และผมยังคงยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้น
มองดูภาพที่เสมือนม้าบินตัวโตสีขาวนำพาเจ้าชายให้ขี่ขึ้นไปบนฟ้าในที่ไกลโพ้นจบลับตาไป