ข้างบ้านมีต้นไม้ใหญ่อยู่หนึ่งต้น มันคือต้นมะกอกน้ำ ย่างหน้าฝนมันจะออกดอก ดอกของมันเล็กกระจ้อยและหลุดร่วงล่องลอยราวปุยนุ่นในเวลาอันรวดเร็ว เร็วจนเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้กลางลานบ้านไม่ทัน จนต้องนำกลับไปซักใหม่ แถมตัวเองต้องหายาแก้แพ้มาทานอีก แพ้ละอองเษรหรืออย่างใดอย่างหนึ่งนั่นแหล่ะ

เช้าวันนี้เจ้าของบ้านข้างเคียงว่าจ้างให้คนมาตัดโค่นลงแล้ว รู้สึกแปลกๆที่ทิศตะวันตกยามบ่ายไม่เคยเห็นตะวันเลย วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เห็นตะวันยามบ่ายที่บ้าน ภาระการกวาดดอกและใบที่ร่วงตลอดวันและตลอดปีตลอดชาติสิ้นสุดลงแล้ว ลีลาวดีที่ปลูกไว้ริมรั้วแม้จะได้รับบาดเจ็บบ้างจากการผิดพลาดของคนตัดไม้ทำไม้ร่วงใส่ แต่ก็ไม่มากมายนัก เทียบกับการได้รับแสงแดดและพื้นที่ให้ทอดกิ่งชูใบขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วนับว่าคุ้มล่ะ

เล่าให้ฟังเฉยๆครับ
ไม่อยากมาเยี่ยมมือเปล่าเลยจริงๆ แต่ก็จำเป็นครับ เพราะเตรียมตัวไม่ทัน คราวหน้าจะหาดอกไม้มาฝากนะครับ