จากกรรไกร ไหงเป็นตะหลิวหว่า!....

ชีวิตริมน้ำในวัยเด็กผุดขึ้นทุกครั้งที่ผมขับรถผ่านสะพานพระรามสี่(ข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาช่วง ตลาดปากเกร็ด) ภาพด้านล่างที่มองเห็นเรือเหล็กบันทุกทรายแม่น้ำขนาดใหญ่สามสี่ลำกำลังถูกลากจูงด้วยเรือโยง( ซึ่งเราจำไม่ได้แล้วว่าที่จริงควรเรียกเรือโยงว่าเรืออะไร เพราะสมัยเด็กก็ได้ยินพวกผู้ใหญ่ หรือพวกรุ่นพี่เรียกเรือที่ลากจูงพวกนี้ว่าเรือโยง )ผ่านโค้งน้ำตรงหัวเกาะ เกาะเกร็ด พระเจดีย์ขาววัดปรมัยิ์กาวาส ซึ่งมีกระแสร์น้ำเชี่ยวกากโดยเฉพาะช่วงน้ำลง คนขับเรือโยงไม่ธรรมดาต้องใช้ฝีมือชั้นครูไม่อย่างนั้นบ้านเพื่อนผมคงต้องซ่อมเช้ากลางวันเย็นรวมสามเวลาและตัวบ้านคงลงไปกองอยู่ใต้น้ำ เพราะกราบเรือเหล็ก(สมัยเด็กส่วนใหญ่เป็นเรือเอี๋ยมจุ้นไม้ตะเคียน)คงเลาะเส้าบ้านหักเป็นจุล ปัจจุบันก็ยังคงรูปลักษณ์ของความหวาดเสียวอยู่เหมือนเดิม
แต่เนื่องจากเพื่อนไปเรียนแล้วมีเมียมีลูก ตัวเองทำงานบริษัท มีกรีนการ์ดเป็นไอ้กันเรียบร้อยไปแล้วกว่าสามสิบปี บ้านริมน้ำหลังนี้ก็เลยขายให้แม่ช้อยนางรำไปตอนนี้เพื่อนรุ่นน้องอยู่แถวทองหล่อมาเช่าทำร้านอาหารชื่อ "กัลบก" น้องผู้หญิง(ไอ้สาว)หรือคุณใหญ่ผู้ค่ำหวอดในเมืองหลวงเจ้าของร้านแฮร์ออนฟิลม์ทองหล่อ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นเลิกกิจการในเมืองกรุงมาเปิดร้านอาหารอยู่ที่นี่(ปากเกร็ด)
แล้วผมก็มีโอกาสได้พูดคุยกันน้องใหญ่ชายหนุ่มในร่างสาวน่ารัก ประโยคที่ใหญ่
กล่าวทักทายเมื่อเห็นผมเดินมาตาททางไม้ที่เหมือนถนนเข้าบ้านอันเป็นที่ตั้งของร้านอาหาร"เฮีย"พร้อมกับปรี่เข้ามายึดแขนดว้ยอาการคิกถึง เป็นการทักทายของน้องที่ไม่ได้พบกันนานกว่าสามปี เธอแต่งร้านได้น่าดูที่เดียวใช้เฟอร์เก่าที่สะสมไว้เป็นเฟอร์จีนที่หายากผสมผสานกับเฟอร์ไทบที่ยังพอให้พบเห็นในตลาดองเก่าบ้านเรา ตัวบ้านได้รับการซ่อมแซมในส่วนหลังบ้านที่ใช้เป็นครัวส่วนในบ้านก็ไม่ได้ทำอะไรมากเพราะแค่เฟอร์นิเจอร์ก็เต็มผนังแล้ว โต๊ะเก้าอี้ก็มีทั้งจีนเก่าใหม่ ระเบียงก็ปรับทำให้แข็งแรงขึ้นเพื่อป้องกันกระแสร์น้ำที่เชี๋ยวกรากในบางคร้ง เหมือนอารมย์ผู้คนที่เข้ามาทานข้าวในแต่ลวัน น้องใหญ่ก็เหมือนตัวบ้านที่ยืนหยัดรับรองผู้คนที่เป็นผู้มีอุปาการคุณนั่นเองครับ ย้อนหลังกลับไปเมื่อปีก่อนผมยังจำได้ น้องใหญ่โทรเข้ามาหาด้วยเสียงร้อนรนว่า จะเข้ามาทำร้านอาหารกับเพื่อน(แฟน)ที่บ้านหลังดังกล่าว เรายังถามย้อนไปเลยว่า เช่าบ้านหลังนี้มาได้อย่างไร? เพราะยังนึกว่ามีญาติของเพื่อนเฝ้าอยู่เนื่องจากคุณพ่อของเพื่อนคนนี้ท่านเสียชีวิตไปแล้ว เราจึงรู้ว่าบ้านได้ถูกเปลี่ยนมือไปแล้ว ที่สุดก็รู้สึกดีใจที่บ้านหลังนี้ยังมี้ดูแลอยู่และจะไม่ทรุดโทรมล้มหายลงแม่น้ำเจ้าพระยาในเร็ววันนี้
คุณใหญ่ก็คงเป็นปุถุชนคนเดินดินทั่วไป(ที่จริงเป็นพวกไฮโซ)ที่มีร้อนมีหนาวมีอิ่มมีหิว มีโกรธ ดีใจ ร้องไห้ หัวเราะ ซึ่งเกิดขึ้นได้ในทุกๆวัน แต่วันนี้น้องใหญ่ตัดสินใจเดินหนีจากสิ่งที่ตัวเองใช้เวลาสร้างสรรค์มันมาจนเป็นที่รู้จักในหมู่ผู้คนที่ทุกคนยอมรับถึงความสามารถของเธอ ผมเองไม่แปลกใจในวิถีที่น้องใหญ่เลือกเดินในเวลานี้ ทุกเรื่องราวที่ถูกต้อง ไม่ส่งผลเสียหายต่อผู้อื่นแม้จะมีผลกระทบต่อตัวเองในทางลบถ้าทำแล้วสบายใจก็จงทำเถอะ ทุกวันนี้เราจะไปสนใจอะไรกับเวลาที่ผ่านไปแล้ว สิ่งที่เราต้องสนใจคืนเวลาที่เหลือต่างหากที่ต้องคิดว่าเราจะเอายังไงกับมันดี น้องใหญ่โดนน้ำท่วมพื้นบ้านมิดน้ำก่อนเปิดร้านในช่วงวันลอยกระทงปีก่อน(06)ทำให้พลาดโอกาสของการprร้านในปีแรกไป ปีนี้น้องใหญ่ก็ปริ่มๆน้ำแต่ก็ผ่านไปได้อีกเช่นกัน แต่ปัญหาของน้องใหญ่ที่พูดทิ้งท้ายก่อนผมจากมาในวันนั้นกลายเป็นปัญหาที่ผมอดคิดแทนเธอไม่ได้ว่า เวลาที่ผมว่าเหลืออยู่ว่าจะทำอย่างไรกับมันมากกว่านั้น อาจจะไม่เพียงพอสำหรับน้องใหญ่เสียแล้ว!

Create Date : 22 ธันวาคม 2550		3 comments
Last Update : 23 มกราคม 2551 17:35:25 น.
Counter : 1398 Pageviews.
Share Tweet