ตั้งแต่มี blog เป็นของตัวเองก้อยังม่ะมีเวลามาจัดการใส่เนื่อหา ที่ไม่ค่อยจะมีสาระสักเท่าไหร่ เลย วันนี้เลิกงามยามดี เลยขอเมาท์บ้างล่ะกันค่ะ เพราะแอบไปอ่านของเพื่อนมาหลายบ้านแล้ว
หลังจากที่อพยพหนีตามหนุ่มฝาหรั่งแดนผู้ดีมาได้ปีกว่าๆๆ ปีกว่าๆๆนี้ได้ประสบกานมากมายเหลือเกิน ชนิดที่ว่าจาก หลังมือเป้นหน้ามือ หรือหน้ามือเป็นหลังมือ กันเลยทีเดียว
เอาเป็นว่าเริ่มก้าวแรกที่เข้ามาเหยียบดินแดนผู้ที่เลยล่ะกันค่ะ
เวลา 08.30 เช้าตรู่ของวันที่ 23 กันยายน 2007 ถ้าอยู่บ้านเราก้อยังม่ะตื่นเลยน่ะเนี้ย สายการบิน อาหรับเอมิเรต (สมชื่อจิงๆเพราะไปเรตอยุ่ที่อาบูดาบีซะตั้ง4 ชม) ลงถึงท่าอาศยานฮิตโทร์ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ ความรู้สึกครั้งแรกที่เข้ามาและการเดินทางมาต่างประเทศครั้งแรกนั้น อยากจะบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นนิดๆๆค่ะ เพราะกว่าจะออกมาจากสบามบินได้ โห้...เรื่องมาก มายเหลือเกิน รู้วึกว่าวันนั้นคนเยอะมาก ใช้เวลารอคิวที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองก้อปาไปเกือบ ชม.แล้วค่ะ พอถึงคิวเราไอ้เจ้าพนักงานก็ ถามโน้นถามนี้ ขอดูตั๋วเครื่องบินบ้างล่ะ ขอดูใบตรวจโรคบ้างล่ะ รวมเบ็ดเสร็จใช้เวลา 1 ชม.ฟ่าาาากว่าจะหลุดเล็ดรอดออกไปได้ ออกไปแล้วก้อต้องไปรอโหลดกระเป๋า เป็นภาระกิจต่อไป
วันที่มาถึงอังกฤษนั้น มีคุงแม่สามีและน้องสาวมารับถึงสนามบินเลยทีเดียว เจอหน้ากันต่างคนก้อต่างดีใจ ไม่รู้ว่าดีใจที่ลูกชายกลับบ้านหรือได้เจอหลาน คริคริคริ พอเดินออกมาจากทางออกแค่นั้นแหละค่ะ ความรู้สึกมาเลยค่ะ รู้สึกว่ามันหนาวมากกกก คิดในใจทามมายมันหนาวได้ขนาดนี้ว้าเนี้ยยย แดีน่ะค่ะที่แม่ฟามีเค้าเตรียมเสื้อกันหนาวมาให้หลายตัวเลย คงรู้ล่วงหน้าว่าเราต้องการมัน ....ขอบคุณหลายๆๆเด้อค่ะคุงแม่
จากสนามบินฮิตโทร์ มุ่งหน้าสู่ Kingsbridge ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของตะวันตก ... งง กันใช่ไหมค่ะ ถ้าดูตามแผนที่แล้วไอ้เกือบจะถึงล่างสุดของแผนที่นั่นแหละค่ะแต่มันอยู่ทางทิศตะวันออก ใช้เวลาในการเดินทาง 4 ชมค่ะ คราวนี้ ความตื่นเต้นกลับมาอีกครั้ง เพราะบรรยากกาศสองข้างทางบ้านเมืองเค้า มันช่างน่าจดจำยิ่งนัก มีทั้งทุ่งหญ้า ทิวเขา บ้านเรือน ฟาร์ม โอ้ยเยอะแยะมากมาย ซึ่งมันแตกต่างกับบ้านเราโดยสิ้นเชิง หรือถ้าใครนึกไม่ออกก้อตามที่เราเคยดูในละครที่เค้ามาถ่ายทำในต่างประเทศนั่นแหละค่ะ ยังคิดเลยว่าฝันไปป่าวว้าาาเนี้ย การเดินทางย่อมมีสื้นสุด และแล้วก้อมาถึงบ้านซะที เฮ่อเหนื่อยน่ะเนี้ย ไอ้เราเหนื่อยม่ะเท่าไหร่ค่ะ แต่เจ้าลิงน้องนี้ซิค่ะ มันเล่นอ้วกเอาบนรถ สงสานลูกก้อสงสาน ถึงบ้านของแม่ฟามีแล้ว ไม่ทำไรค่ะขอนอนก่อนเลย เพราะตอนอยู่บนเครื่องได้นอนก้อจิงอยู่แต่นอนแบบหลับๆๆตื่นๆๆ นอนจิงๆๆค่ะเพราะมาวันแรกเรื่องที่เป้นปัญหาที่สุดเลยก้อคือการปรับตัว มาอยู่ที้นี้ 2 วันแรก นอนแบบข้ามวันข้ามคืนกันไปเลย ไม่รู้เวลาซะด้วยซำ้ ... 2 เดือนแรก ตื่นตั้งกะตี 5 ค่ะ ขำตัวเองเหมือนกันเนอะ เพราะปกติอยู่เมืองไทยตื่น 8 โมงกว่าๆๆ ค่ะ แล้วหลังจากนั้นการเรียนรู้ การปรับตัวทุกอย่าง ค่อยๆๆเกิดการเปลี่ยนแปลง เชื่อว่าใครที่อยู่ต่างแดนคงต้องเจออะไรที่คล้ายๆๆกันแน่นอนค่ะ ถ้าไงเดียวตามครั้งต่อไปจะมาเล่าเรื่องชีวิตในต่างแดน แบบฉบับของ คิดออดหลายเด้อ ใหม่น่ะค่่ะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
