เคยรู้สึกกันมั้ยว่าทำไมชีวิตเรามันถึงได้แค่นี้
ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น? ทำไมเราถึงไม่ได้อย่างเขา?
ทั้งๆที่เราพยายามมาเท่ากันหรือมากกว่าด้วยซ้ำ
มันเกิดความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ว่าทำไมเราไม่ได้อย่างเขา
คงมีหลายคนที่น้อยใจตัวเอง ได้แต่ถามว่าทำไม?
ไม่รู้จะโทษใครก็มานั่งโทษโชคชะตาซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
ยิ่งมีคนที่สำเร็จมากกว่าเราเท่าไหร่
มันเหมือนยิ่งตอกย้ำตัวเองมากเท่านั้น
ดูคนอื่นจะสูงขึ้นเรื่อยๆ มีเพียงแค่เราที่ดูต่ำต้อยลงทุกวัน
สุดท้ายก็มานั่งบอกตัวเองว่า ชีวิตมันก็ได้แค่นี้แหละ
เกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย หมดอาลัยตายอยาก
ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากไปสูงสิงกับใคร
เห็นอะไรก็น่าเบื่อไปหมด เหมือนชีวิตนี้ไม่มีแรงจะเดินต่อไป
ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรสักอย่าง ทุกสิ่งดูมึดมัว
หมดหวัง ไร้หนทางที่จะสู้ต่อ เห็นอนาคตตัวเองก็มีแต่ความล้มเหลว
หลายครั้งความรู้สึกพวกนี้จะแวะมาเยือน
ทำให้เราไม่มีแรงที่จะสู้ต่อไป รู้สึกยอมแพ้
อยากจะหนีจากสถานการณ์นี้ให้ไกลมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็น แต่ก็ไร้หนทางที่จะสู้
สิ่งเหล่านี้เรามักจะประสบมาเกือบทุกคน
ความรู้สึกเหล่านี้เรามักประสบเมื่อเราเจอปัญหาหรือไม่มีเป้าหมายในชีวิต
แต่สิ่งสำคัญคือการเปลี่ยนมุมมองความคิด
ทุกปัญหามีโอกาสให้เราได้เรียนรู้อยู่เสมอ
อยู่ว่าเราจะปรับตัวเข้ากับมันได้หรือไม่
ค่อยๆกระเทาะปัญหาออกที่ล่ะเปลาะ
หาต้นสายปลายเหตุ วางแผนแนวทางการแก้ไข
แล้วตั้งเป้าหมายในชีวิตใหม่
คนเราจำเป็นต้องมีเป้าหมายในชีวิต
เป้าหมายระยะสั้น ระยะยาวหรือไม่มีที่สิ้นสุด
หากชีวิตเราไร้ซึ่งเป้าหมาย ไร้ซึ่งแรงบันดาลใจ
มันก็เหมือนคนตาบอดที่มองไม่เห็นหนทาง
ก็เปรียบเสมือเรามองไม่เห็นอนาคต
การตั้งเป้าหมายในชีวิตจะทำให้เรามีแรงฮึด
ยิ่งเป้าหมายที่เราเห็นหนทางแห่งความสำเร็จ
เราจะยิ่งมีกำลังใจมากขึ้นเท่านั้น
บางครั้งเราต้องใช้กิเลสเป็นตัวนำชีวิตเรา
แต่จะใช้กิเลสในทางไหนนั้นเราก็ต้องเลือกเอง
ชีวิตจะดีหรือร้ายเราเป็นตัวกำหนด
ไม่มีใครมากำหนดได้แม้โชคชะตา
ทุกอย่างมีผลมากจากการกระทำของเราทั้งสิ้น
คนอื่นจะเป็นยังไงเราก็ดูให้เป็นตัวอย่าง
เขาสำเร็จได้เพราะอะไร ทำไมเขาถึงมีวันนั้น
อย่าดูเพื่อให้เกิดข้อเปรียบเทียบระหว่างเรา
จะทำให้ตัวเองดูต่ำต้อยไปทันที
แต่ให้เราดูว่าเขาสำเร็จได้อย่างไร
หาข้อด้อยของตัวเองให้เจอ กำจัดจุดอ่อนตรงนั้นซะ
หากเรามีความขี้เกียจก็จงเอาชนะมัน
หากเราไม่มีความรู้ก็จงศึกษา
หากเราไม่มีประสบการณ์ก็จงหาข้อมูล
หากเราไม่มีโอกาสเราก็ต้องหาโอกาสนั้นด้วยตัวเอง
อยากรวยก็ต้องหาเงิน
อยากเก่งก็ต้องศึกษา
อยากหน้าตาดีก็ต้องศัยกรรม
ไม่มีใครจะสามรถหาให้เราได้
ทุกอย่างล้วนมาจากตัวเองทั้งสิ้น
อย่ามัวแต่มานั่งโทษตัวเอง
มานั่งน้อยใจในโชคชะตา
เอาเวลาแห่งความสูญเสียมาสร้างเป็นมูลค่า
หาแรงบันดลใจ หาเป้าหมายในชีวิต
หนทางแห่งความสำเร็จไม่ได้มาได้ง่ายๆ
คนที่จะสำเร็จในชีวิตได้ต้องผ่านร้อนผ่านหนาว
ล้มลุกคลุกคลานมานับครั้งไม่ถ้วน
ก็เหมือนเพชรที่ต้องผ่านการเจียระไน
ผ่านความร้อน ผ่านความเย็น
ถึงจะออกมาได้อย่างสวยงามได้
แม้จะบอกว่าต้นทุนชีวิตคนเราไม่เท่ากัน
แต่บ้านปลายชีวิตคนเราก็ไม่เหมือนกันเช่นเดียวกัน
วันข้างหน้าจะสำเร็จหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับวันนี้ของเรา
ว่าเราได้ลงมือทำหรือเปลี่ยนปัจจุบันให้ดีขึ้นหรือยัง?
*ข้อความเหล่านี้เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนบุคคลหากผิดพลาดประการขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะแจ๊ะ ^__^
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed 
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]
