Bloggang.com : center-weaw : น้องเซ็นเตอร์ 2.1 ขวบ

น้องเซ็นเตอร์ 2.1 ขวบ

เดือน ธันวาคม 53

เดือนนี้น้องเซ็นเตอร์ ได้ 2.1 ขวบแล้ว พอก้าวเท้าเข้า 2 ขวบปุ๊ป โอ้ โห ! พูดมากแล้วก็พูดเก่งกว่าเดิมซะอีก พูดเป็นประโยคยาว ๆ
ตอนนี้น้องเซ็นเตอร์ ท่องเลข 1-10 ได้แล้วละ และจากที่เคยฟังเพลง ฟังนิทาน ดูอะไรมาก็เยอะ แต่ไม่ค่อยจะพูด ตอนนี้ชอบเพลงไหนก็จะร้องท่อนแรกให้ฟัง ว่าอยากฟังเพลงนี้ แล้วก็ร้องคนเดียว ฟังนิทานก็จำเอามาเล่าเป็นตอนที่พูดได้ อย่างเรื่อง “กุ๊งกิ๊งตัวมอม” นิทานเรื่องนี้เป็นคำกลอนสนุกดีน้องเซ็นเตอร์ชอบฟัง ถึงตอนเข้านอนก็บอกให้แม่ว่า “เอากุ๊งกิ๊งตัวมอม” พอเล่าเป็นตอน ก็จะชี้รูปตามแล้วก็ถาม สิ่งที่อยู่ในนิทานเรื่องนี้ พอถึงตอนไหนที่ชอบก็จะเล่าด้วย เช่นตอน “กริ๊ง กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุก กุ๊งกิ๊งไม่ลุก นอนต่อดีกว่า” น้องเซ็นเตอร์จะชอบมาก ต้องเล่าตามทุกที แล้วก็เอามาพูดตอนเล่นอยู่คนเดียว แล้วพอเราเล่าเรื่อง แล้วหยุดท่อนไหน น้องเซ็นเตอร์ก็จะต่อประโยคได้ทุกตอน อีกเล่มคือ หนังสือ ก.ไก่ ที่ต้องชวนแม่มาท่องด้วย เล่มสุดท้ายเห็นจะเป็นหนังสือธรรมะนี้ล่ะ ไม่รู้ทำไมถึงชอบหนังสือธรรมะ แล้วก็รูปพระพุทธรูปกับพระที่อยู่บนปกหนังสือ ตอนนนี้ก็คงจะธรรมะเข้าเส้นเลือดไปบ้างแล้ว เพราะจะท่อง “นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต ....สัมมาสัมพุทธะสะ” ได้แล้ว และก็บท “บูรพารัสสมิง พระพุทธะคุณัง “ ที่ได้ก็คงจะตามคุณตากับคุณยายค่ะ ต้องยกความดีให้ทั้งสองท่านที่ทำให้น้องเซ็นเตอร์ชอบท่องบทสวดมนต์ แล้วก็ชอบไปวัด

จินตนาการตอนนี้ก็เก่งกว่าแต่ก่อนมาก เพราะสามารถเล่าเป็นเรื่องราวได้ โดยไม่ได้เห็นอะไรเลย ก็จำมาจากที่เราพูดกันทุกวันนะล่ะ โกหกก็ไม่ได้เพราะจะต้องถาม เช่น ถ้าเราบอกว่าใส่เสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวจะพาไปตลาดนะ พอใส่เสื้อผ้าเสร็จ แต่ไม่พาไปซักกะที ก็จะบอกว่า “ไปตลาด” แล้วทีนี่ถ้าเราไม่ทำตามที่บอกบ่อย ๆ น้องเซ็นเตอร์ถ้าให้ทำอะไรแล้วบอกจะเอานั้นเอานี้ พาไปนั้นไปนี้ จะไม่ยอมทำตามแล้ว เพราะคงคิดว่าทำแล้วไม่เห็นพาไป วันหลังก็เลยไม่ทำ เรื่องนี้ให้ข้อคิดที่ดีมาก ๆ เลยที่เลี้ยงเด็กสมัยนี้ โกหกไม่ได้ เพราะฉลาดเกินไปซะแล้ว (55555555555)
อีกเรื่องคือ เป็นเด็กที่ขี้สงสัย เอามาก ๆ (อาจจะมากที่สุดรึป่าวนะ ไม่แน่ใจ !) เห็นอะไรก็ไม่ได้ ต้องถามว่านี้อะไร เวลาไปไหนเห็นใครที่ไม่รู้จักก็ยังถามว่า “แม่ใคร?” (อ้าว ! แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ) ถ้าตอบได้ก็จะตอบ พอตอบไปแล้วก็มักถามคำถามเดิมซ้ำ ๆ ๆ หลาย ๆ ครั้ง จนเหนื่อยที่จะตอบ พอได้คำตอบก็จะถามเรื่องอื่นต่ออีก

เรื่องมีอยู่ว่า

วันหนึ่งน้องเซ็นเตอร์ไปเที่ยวเล่นที่บ้าน แม่เงาและตาแก้ว ด้วยความซนก็จะชอบไปหยิบเอาเครื่องมือช่างของตาแก้ว แล้วก็สำรวจของไปทั่วบ้าน แล้วก็บังเอิญไปหยิบเอาเหล็กแท่งที่เค้าเอาไว้ดัดเหล็กเพื่อทำเสาปูนมาเล่น ซึ่งเหล็กก็มีน้ำหนักมาก แม่เงาก็กลัวว่าน้องเซ็นเตอร์จะเอามาเล่นแล้วพลาดตกใส่เท้าตัวเอง ก็เลยเป็นเรื่องบอกกับน้องเซ็นเตอร์ว่า

แม่เงา : น้องเซ็นเตอร์เอาที่ดัดเหล็กไปเก็บไว้ก่อนนะ เดี๋ยวจะตกใส่เท้า
น้องเซ็นเตอร์ : เหล็กไหน
แม่เงา : ก็เหล็กที่น้องเซ็นเตอร์ถืออยู่นี้ไง เดี๋ยวตาแก้วจะเอาไปทำงาน
น้องเซ็นเตอร์ : ทำงานที่ไหน
แม่เงา : ทำงานที่บ้านตาหล่อง
น้องเซ็นเตอร์ : ตาหล่องไหน
แม่เงา : ตาหล่องอยู่บ้านเด่น
น้องเซ็นเตอร์ : บ้านเด่นไหน
แม่เงา : บ้านเด่นที่ตาแก้วจะไปทำงานนะสิ ให้น้องเซ็นเตอร์ไปช่วยตาแก้วทำงานด้วย
น้องเซ็นเตอร์ : ทำที่ไหน
ฯลฯ ที่นี้ล่ะน่า เป็นคำถามยาวเลยละ จนคนตอบต้องจนมุม แล้วก็เหนื่อยที่จะตอบไปเลย

สิ่งที่น้องเซ็นเตอร์ไม่รู้ เวลาเราบอก หรือน้องเซ็นเตอร์ เค้าต้องสงสัยทุกทีว่ามันคืออะไร แล้วเอามาทำไม อยู่ไหน
ยิ่งถ้างอแง แล้วเราอยากให้กลัว ถ้าไม่รู้จัก ก็จะหยุดร้อง (เรื่องของเรื่องไม่ได้หยุดร้องเพราะกลัวหรอกจ๊ะ แต่สงสัยว่ามันเป็นอะไรกันหนอ)

เรื่องมีอยู่ว่า

คืนนี้น้องเซ็นเตอร์ไม่ยอมนอน เอาแต่เล่น ไต่ขึ้นไต่ลงที่นอน ปิดไฟก็ไม่ยอมให้ปิด
แม่ : น้องเซ็นเตอร์นอนได้แล้ว ดึกแล้วลูก
น้องเซ็นเตอร์ : ไม่นอน
แม่ : งั้นปิดไฟนะ
น้องเซ็นเตอร์ : ไม่ปิด
แม่ : ถ้าไม่นอนเดี๋ยว “แมวโพลง” ก็มาหรอก
น้องเซ็นเตอร์ : แมวโพลง มีไหน ?
แม่ : ก็แมวโพลง ตาโตที่อยู่บ้านตาแล่มไงละ
น้องเซ็นเตอร์ : อยู่ไหน
แม่ : ไม่กลัวหรอ ตามันโตมากเลยนะ มีไฟด้วย
น้องเซ็นเตอร์ : แมวโพลง แมวโพลง (ร้องเสียงดังเชียว)
แม่ : ร้องหามัน เดี๋ยวมันก็มาหรอก
น้องเซ็นเตอร์ : แล้วแมวโพลงมีไหน
แม่ : เดี๋ยวเถอะ .... เข้านอนได้แล้ว
น้องเซ็นเตอร์ : ???????????
และแล้วการโกหกเด็กอายุ 2 ขวบ ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ก็เลยต้องใช่วิธีขู่ให้น้องเซ็นเตอร์เข้านอน เฮ้ย ! อะไรมันจะต้องสงสัยนักนะ จะไม่รู้สักเรื่องไม่ได้หรอไง กลัวซะหน่อยไม่ได้เลย แม่ละเหนื่อยกับเด็กขี้สงสัยคนนี้ จริง ๆ เชียว เนี่ยน้า ! เขาถึงว่าเด็กสมัยนี้มันฉลาดจนตามไม่ทัน ...

ช่วงนี้ก็กำลังหัดปั่นจักรยาน เย้ เย้ !!! ปั่นได้แล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าต้องบังคับรถไปทิศทางไหน คงต้องใช้เวลาฝึกไปอีกสักพักหนึ่ง

เก่งได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว สำหรับตัวของแม่เองไม่ได้หวังอะไรในตัวของน้องเซ็นเตอร์มากมาย แค่เห็นว่าน้องเซ็นเตอร์มีพัฒนาการตามวัยอย่างนี้ก็พอแล้ว แต่ถ้าจะให้ดีต้องไม่เป็นหวัดบ่อย ๆ เพราะแม่ละกลุ้มใจจริง ๆ แล้วก็สงสารน้องเซ็นเตอร์ที่ต้องนอนโรงพยาบาล แล้วก็ต้องใส่สายน้ำเกลือแถมไม่พอยังถูกฉีดยาฆ่าเชื้อ ซึ่งมันทรมานใจแม่มาก ๆ เลยนะ (รักน้องเซ็นเตอร์) ลูกชายที่ธรรมดา แต่พิเศษกว่าใครหลายร้อยเท่า (หากดื้อเมื่อไหร่ แม่คงไม่ใกล้หนูละ ) 555555555
เดือนนี้ของจบเรื่องราวของน้องเซ็นเตอร์แต่เพียงเท่านี้ก่อน ถ้ายาวมากไปเดี๋ยวเดือนหน้าไม่มีอะไรมาเล่าให้ฟัง

Create Date : 07 มกราคม 2554

Last Update : 7 มกราคม 2554 0:43:12 น.

0 comments

Counter : 578 Pageviews.