Part 1 วีรกรรมของไม้เมื่อวาน พี่ไม้คึกคักหนีออกไปเที่ยวนอกบ้าน
เริงร่าอยู่ครึ่งวัน แม่กลับมา รู้ตัวว่าทำผิด พอได้ยินเสียงแม่เท่านั้น มันวิ่งจู๊ดดด หลบหลีกไปมา สุดท้ายกระโดดไปหลบอยู่ตรงซอกระหว่างกำแพงบ้าน
ผ่างงง !!!!!
เวรกรรมบังเกิด
Part 2 กรรมเวรของพี่หลังจากที่แม่พยายามเรียกมันอยู่เป็นชม.ๆๆ มั๊นก็ยังไม่ยอมกลับ ด้วยความกลัวโดนแม่ตี
ใกล้เลิกงาน แม่โทร.มา "วันนี้เลิกงานกลับบ้านห้ามเถลไถล ไอ้ไม้ติดอยู่ข้างกำแพง มาเอามันขึ้นไปที"
เอิ๊กกกกกกกก เหนื่อยใจตั้งแต่ได้ยิน
กลับถึงบ้าน
เรียกไม้เท่าไหร่ ก็ไม่ยอมเดินมาหา มองก็ไม่เห็นตัว โถ่ ก็มันซอกนี้ดดดเดียว แมวลงไปได้ แต่คนลงไปไม่ได้เน่อ ดีว่ามันยังขานรับอยู่บ้านเวลาเรียก
ตัดสินใจไปขอข้างบ้าน ปีนออกหลังบ้านเค้า แล้วค่อย ๆ กระดึ๊บ ๆ ไปตามซอก หวังว่าจะได้เข้าใกล้มันหน่อย ตรงซอกมันเป็นทางระบายน้ำด้วยอ่ะ เหม็นน้ำครำก็เหม็น สกปรกก็สกปรก มีแต่คนทิ้งขยะลงมา เฮ้อออ
เวรกรรมอะไรของช้านนนนน ... นั่งเรียกอยู่นานสองนานไม้ก็ไม่ยอมเดินมา ตัดสินใจปีนกลับ ไปนอนตากพัดลม ให้หายร้อน ...
มืดแล้วเว้ย หาไฟฉาย ไปลองเรียกมัน อู๊ยยย ร้องขานเสียงอ่อนเสียงหวานตอบ ประมาณว่า " ไม้อยู่นี่คร้าบบบบ มารับไม้หน่อยยย"
ไอ้เราได้ยินเสียงมัน ก็ลนลานเลย อยากจะช่วย แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงดี ส่องไฟฉายจากบ้าน ก็ยังไม่เห็นตัวมันเลย (ซอกกำแพงมันสูงเน่ออ)
สุดท้ายตัดสินใจ ไปขอข้างบ้านเค้าปีนอีกรอบ ไปนั่งเรียกมันที่เดิม เอาไฟฉายส่อง อ๊ะๆ ดีใจๆ เห็นตาไม้แล้ว ตามันวาว ๆ เห็นอยู่สองรอบ แล้วก็ไม่เห็นอีกเลย
อ้าว !! ไม้ไปไหนแล้วอ่า (ไอ้แมวขี้เกียจ มันคงแสบตา ก็เลยหันหน้าหนี ชิ)
เรียกอยู่นานยังไม่มา เอาวะ ตัดสินใจเฮือกสุดท้าย ปีนหลังคามันซะเลย ปีน ๆ แล้วก็เอาไฟฉายส่องลงปาย
ไม้อยู่หนายหนอ อ๊ะ ๆ เห็นแล้ว โห นอนจุ้มปุ๊ก ตัวบาน สบายเลยนะยะ หมั่นไส้แมวเจง ๆ
เอาไฟฉายส่องก็แล้ว เรียกก็แล้ว ไม่ขยับเขยื้อนเล้ย ให้ตาย แมวช้านนน
แม่เหนื่อยใจ ปวดขา ไม่ไหวแล้ว ถอดใจกำลังจะเดินกลับ
"แม่ ๆ เด๋วก่อน หยิบไม้ยาว ๆ ให้หนูหน่อย" จะเอามาเขี่ย ๆ ดูดิ๊ เผื่อมันจะยอมเดิน
พอเอาไม้เขี่ยเท่านั้นแหละ ร้องแง้วเลย ไอ้เราก็ตกใจ เฮ้ย ไม่ได้เอาไม้โดนมันเลยนะ แค่เขี่ย ๆ แถวนั้นเอง
แม่บอก มันคงกลัวไม้น่ะแหละ แต่โชคดีมันยอมเดิน
เย้ๆๆ ดีใจมาก ๆ เขี่ย ๆ จนมันยอมเดินไปทางแม่ จนมันเดินไปถึงแม่ ซึ่งตรงนั้นเป็นเนินดิน สูงเกือบถึงกำแพง
"แม่ ๆ หยิบมันถึงมั้ย"
"ไม่ได้อ่ะ เอื้อมไม่ถึง"
แห่งววววว
"เราน่ะแหละ ลงมาเลย จะได้หยิบมันขึ้นมา"
อ้าววววว มองลงไปข้างล่าง โห สูงเว้ย
"แม่ ตรงนี้ลงไม่ได้อ่ะ"
"เออ ก็ไปลงทางเดิมดิ"
(นึกในใจ ... โห ไกลนะนั่น มาก็เหนื่อยแล้ว ขอพักก่อนไม่ได้ไง้)
แล้วก็ค่อย ๆ เดินเลาะบนหลังคา แล้วมาลงที่เดิม พอมองลงไป
โห ตูปีนขึ้นมาได้ไงวะเนี่ย พอกระดึ๊บ ๆ ไปถึงบ้านที่ปีนออกมา ปรากฎว่า เค้าปิดไฟเงียบไปแล้วว 555++
เอาวะ ยอมเสียมารยาท ปีนเข้าไป แล้วก็เปิดประตูออกมา พี่เค้าก็ตกใจ เค้าบอกว่า มองออกไปไม่เห็น พี่ก็นึกว่าไปแล้วเลยปิดไฟ
เหอๆ หนูอยู่บนหลังคาแล้วลงไม่ได้อ่ะพี่
ก็ขอบคุณเค้ามาก ๆ อ่ะค่ะ
มาถึงตอนไปหยิบพี่ไม้ ชะโงกลงไปมองมัน โห ทำตาละห้อยเชียว เอื้อมมือลงไป อึ๊บ ๆ ถึงแล้ว
พยายามขยุ้มคอมันขึ้นมา อื๊บบบบบบบบ ไม่ขึ้น
โธ่ ก็พี่ไม้ตัวหนักนี่นา
แล้วตามสัญชาตญาณมัน พอจะหิ้วคอมัน มันก็หดคอลงไปอีก ทีนี้เลยต้องเอื้อมมากขึ้น อื๊บบบบบบบ
ขึ้นแล้ว ๆ
สรุปกว่าจะดึงมันขึ้นมาได้ มือแขน ถลอกปอกเปิก
เฮ้อออ
** สมน้ำหน้าไอ้พี่ไม้ เข้าบ้านแล้ว น้องพลอย ไม่ยอมเข้าใกล้ ขู่ฟ่อ ๆ สงสัยพี่ไม้ตัวเหม็น ผิดกลิ่น
หรือน้องพลอยมันจะหมั่นไส้หว่า ที่พี่ไม้หนีไปเที่ยวโดยไม่ชวน อิอิ
อ่านแล้วคิดถึงตอนคนมาตัดต้นไม้ที่บ้าน แมวบนต้นไม้ตกใจปีนหนีขึ้นไปอยู่บนหลังคา คนตัดกลับบ้านหน้าตาเฉย ทิ้งให้เจ้าของบ้านต้องหาทางช่วยแมวลงมาเอง ขอแช่งชักหักกระดูกย้อนหลังอีกรอบ เพี้ยง!